What the f*ck is going on?

Met een hard gebaar sloeg hij zijn rugtas over zijn schouders en wierp een laatste blik in de spiegel. Hij had zich er nooit echt over bekommerd hoe zijn haar erbij lag en dat zou hij nu ook niet doen. Hij snapte gewoon niet wat er aan de hand was! Waarom deed ze nu weer zo? Eerst wilde ze alles van hem weten om vervolgens de dag erna overdreven laat te antwoorden en hem dan ook nog eens af te snauwen. Vrouwen! Hij zou ze nooit helemaal begrijpen. Hij wilde net naar buiten gaan en Salamence oproepen toen Amelia opeens voor zijn neus ging staan. Hij hield een zucht in en sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij haar kil aankeek. Hij leunde tegen de deurstijl aan en stopte de Poké Ball van Salamence even in zijn broekzak. Die zou hij later wel weer terughalen. Hij wilde zijn Pokémon niet per ongeluk tevoorschijn halen als ze hem weer ging betasten, want dan was de kans groot dat hij haar eerst nog naar het ziekenhuis moest brengen. Houndoom had hij ook al een tijdje niet meer uit zijn Poké Ball kunnen laten en de wond die ze in haar been had toen ze ’s nachts op hem was gekropen en Houndoom langs hem sliep, was nog altijd zichtbaar. Daar leek ze zich nu niks van aan te trekken, want met een bredere glimlach dan normaal kwam ze naar hem toe en sloeg haar armen om zijn nek. “Hé, Soulie,” zei ze met haar irritante, opgewekte stem. Soul kneep even hard in haar polsen toen hij haar armen van zijn nek haalde en gaf haar een duw zodat ze naar achteren week. “Opdonderen, Amelia.” Hij was echt in een slechte bui nu hij ruzie had met Lima en dat hoefde zij niet erger te maken.

Soul klemde zijn kaken nog steviger op elkaar toen Amelia weer naar voren kwam. Deze keer legde ze haar hand echter ergens anders en Soul voelde het bloed naar zijn wangen stijgen. Hij sloeg haar hand weg, maar ze deed een stap naar voren en legde haar hand weer terug. En hij wilde het niet, maar hij voelde dat zijn lichaam op haar reageerde. Hij moest weg. Nu. Niet omdat hij bang was dat hij zich aan haar zou overgeven, maar omdat ze zijn reactie in de gaten zou hebben en dat haar voldoening zou geven, hoe klein die voldoening dan ook was. Ze had vaker van dit soort acties uitgehaald en de ergste was toen ze haar nachtjapon voor zijn ogen op de grond had laten zakken met daaronder niks dan haar naakte huid. Hij haatte dit. Hij haatte het dat zijn moeder met iemand ging trouwen die een stiefdochter had die niet van hem af kon blijven. En hij haatte het dat hij zo stom was geweest om naar hier te gaan. En hij haatte het dat hij zo stokstijf bleef staan terwijl zij dichter naar hem toekwam en haar lippen bijna op de zijne drukte. Toen voelde zijn hand opeens anders aan, hield zij haar hand tegen haar wang en stormde hij niet veel later langs haar terwijl zij scheldwoorden naar hem riep. Hij had al meerdere keren een meid geslagen omdat hij zich nu eenmaal niet door ze liet doen, maar dit was anders. Hij had nog nooit een meid geslagen omdat ze te opdringerig was, omdat ze hem op plekken aanraakte waar hij niet aangeraakt wilde worden. Niet door haar tenminste. Soul schudde zijn hoofd zodat zijn gedachten weggingen. Nee, zo’n jongen was hij niet. Hij had altijd gerespecteerd dat… verdomme!

Zonder nog een blik over zijn schouder naar het huis te werpen waar hij de afgelopen twee weken had gespendeerd, gooide hij Salamance’s Poké Ball in de lucht en sprong op zijn rug. Salamence steeg op en Soul hield zich vast. Hij keek nog één keer over zijn schouder om te zien dat het huis kleiner werd. Hij was er klaar mee. Als zij met die vent wilde trouwen, was dat hem allemaal goed en wel, maar hij ging niet naar die bruiloft. Hij snapte überhaupt niet waarom hij zichzelf had laten overhalen om er twee weken te blijven en dat zonder Lima in te lichten. Misschien was ze daarom wel zo kwaad. Omdat het haar eindelijk door begon te dringen dat hij haar twee weken had laten zitten zonder een reactie of iets te geven. Soul merkte dat zijn lichaam, eenmaal weg zijnde van Amelia en dat huis, langzaam begon te ontspannen. Hij klemde zijn kaken gefrustreerd op elkaar als hij eraan dacht hoe hij zich half door haar had laten doen, hoe hij haar niet eerder had geslagen terwijl hij het echt wel effectief vervelend had gevonden dat ze hem zo had aangeraakt. Maar hij was ook van zijn eigen reactie geschrokken omdat hij wist dat hij misschien niet door haar zo aangeraakt wilde worden, maar wel door zijn eigen vriendin. En dat was een onderwerp waar ze het nog niet over hadden gehad, ook al waren ze nu toch wel enkele maanden samen. Hij besefte dat ze binnen een paar maanden zelfs een jaar samen zouden zijn. Als ze na dit nog samen zouden zijn, tenminste. Hij was haar sowieso een uitleg verschuldigd en uiteindelijk zou hij het ook over Amelia moeten hebben, over wat ze allemaal bij hem geprobeerd had. Sinds de nacht dat ze bij hem ingebroken was in zijn kamer had hij de deur altijd zorgvuldig op slot gedaan zodat hij haar buiten kon sluiten. Het was gewoon lachwekkend te noemen dat hij belaagd werd door een meisje terwijl het meestal andersom was. Maar misschien vond hij dit wel beter dan als het met Lima was gebeurd. Hij wist niet in hoeverre Lima zichzelf kon verdedigen. Hij wist ook dat als hij weet had van dat dit soort dingen bij Lima gebeurden dat hij direct naar haar toe zou vliegen en de kerel, ongeacht zijn rank, in elkaar zou hebben geslagen. Hij zuchtte. Een paar uur verstreken en uiteindelijk landde hij in Santalune City. Hij sprong, zoals gewoonlijk, het laatste eindje naar de grond van zijn Pokémon af en keerde Salamence terug zodra hij met zijn voeten stevig op de grond stond. Daarna sloeg hij zijn armen over elkaar heen en wachtte tot Lima naar hem zou komen.

Soul draaide zich een kwartslag om… en zag zijn vriendin op zich afbenen. Ze keek hem niet aan en had haar blik naar de grond gericht. Waarom? Waarom kon ze hem gewoon niet aankijken? Hij vond het van haar tegenvallen dat ze zo kinderachtig was. Ze wist toch van te voren dat hij het via de telefoon niet graag over zijn problemen had? En zeker zoiets wilde hij haar liever persoonlijk vertellen. Hij dacht dat meisjes dat een mooie eigenschap vonden, maar schijnbaar leek Lima niet bij één van die meisjes te horen. Nee, in plaats daarvan ging ze opeens voor hem staan en haalde uit met haar hand. Nog voordat hij haar kon tegenhouden, kwam haar vuist tegen zijn buik terecht. Hij had op de laatste seconde zijn spieren nog wat aan kunnen spannen zodat de klap minder hard aan zou komen, maar toch klapte hij dubbel. Hij hapte naar adem en voelde vervelende pijnscheuten door zijn buik gaan. En het liefste wilde hij haar bij haar pols grijpen en dicht tegen zich aantrekken zodat hij in haar gezicht kon schreeuwen wat er aan de hand was, maar hij hield zich in. Ja, hij sloeg meiden. En nee, daar had hij geen problemen mee. Maar hij zou nooit, maar dan ook echt nooit, Lima pijn doen. Nooit. Ook niet als ze het verdiende. Zo’n zielige kerel wilde hij niet zijn. Het kon hem niets schelen dat Amelia’s wang blauw zou zien en dat haar vader hem straks daarvoor zou bellen om op zijn kop te geven, maar van Lima bleef hij af. En dus deed hij zijn armen om zijn buik heen en kwam een beetje overeind. Hij blies zijn adem uit om zichzelf rustig te houden en de pijn wat weg te blazen. Daarna keek hij haar kil aan met zijn blauwe blik. “Waar de Muk denk jij dat je mee bezig bent?” snauwde hij haar toe. “Waarom doe je in godsnaam zo kinderachtig, Lima? Je weet toch dat ik mijn problemen niet graag via de telefoon bespreek? Ik snap echt niet wat er aan de hand is met je vandaag, maar ik hoop dat je snel ophoudt met die onzin van je.” Kwaad zijnde draaide hij zich om en ging op het bankje aan de fontein zitten, één arm om de leuning van het bankje leggend en zijn andere hand nog even op zijn buik houdend, zijn blauwe blik nijdig gericht op Lima.

Lima’s blik ontmoette de zijne. En hij kende die blik maar al te goed. Want in de maanden dat ze een relatie hadden, was het heus wel vaker voorgekomen dat ze erg emotioneel over was. Boos en emotioneel tegelijkertijd. En gelukkig durfde ze die gevoelens ook aan hem te laten zien, al kon hij niet hetzelfde zeggen van zichzelf. Nee, hij koos liever om van haar weg te gaan en zijn woede ergens anders in het niets op te laten lossen, om zijn tranen ergens te laten stromen waar niemand het kon zien. Hij had het nog steeds moeilijk met zijn gevoelens aan haar te showen. De kleine liefdevolle dingetjes gingen hem wel goed af, maar grote dingen zoals wat zijn moeder hem geflikt had of Amelia die zo half op hem gesprongen was, wilde hij dan liever niet met haar delen. En in de staat waar ze nu verkeerde leek het hem ook geen goed idee om erover te beginnen. Hij wilde eerst dat ze wat zou kalmeren, maar dat leek binnen de kortste keren nog niet te gebeuren. Hij keek verbaasd zijnde toe hoe ze naar hem toeliep en tegen hem begon te praten, alleen klonk haar stem totaal niet meer zoals de hare. Het klonk onvast, alsof ze elk moment in grote, hysterische snikken uit kon barsten. Het zorgde ervoor dat zijn woede even verdween en dat hij overeind kwam, al protesteerde zijn buik daar wel lichtjes tegen. Zijn blauwe blik liet hij naar haar glijden en hij voelde een steek in zijn binnenste toen hij tranen in haar ogen zag verschijnen, dreigend om zich een weg naar beneden over haar wang te vinden. “Lima,” begon hij kalm. “Ik heb écht geen idee waar je het over hebt. Echt niet.” Was het omdat hij haar opeens had achtergelaten? Dat had hij wel vaker gegaan en nog nooit was ze zo boos geworden. Oké, die keren dat hij dat had gedaan was het maar voor een paar dagen geweest en meestal met als excuus dat het voor Rangerzaken was – en meestal was dat ook zo! – maar dit voelde voor hem niet veel anders aan. Hij voelde een ongemakkelijk gevoel door zich heengaan toen ze tegen hem begon te roepen en ze de aandacht van andere mensen trokken. Hij probeerde het van zich af te zetten en zich alleen op haar te concentreren, want het laatste wat ze op dit moment waarschijnlijk kon gebruiken was dat hij haar aanmoedigde om stiller te zijn. “Ik weet dat je het niet leuk vindt dat ik je opeens achtergelaten heb, maar je moet me geloven als ik zeg dat ik daar mijn redenen voor had.” Hij fronste met zijn wenkbrauwen en sloeg zijn armen over elkaar heen. “Echt waar, wat is er toch met je aan de hand? Ik ben al eens vaker weggeweest en dan ben je ook niet zo emotioneel. Ik weet dat het nu heel lang was, maar dat kan ik echt verklaren. Alleen…” Hij beet op zijn onderlip. “Alleen niet hier. Niet waar iedereen ons kan horen. Je weet dat ik over mijn gevoelens praten klote vind en de laatste 2 weken waren echt een hel voor me. Begin jij nu ook niet, Lima. Het spijt me dat ik je alleen gelaten heb, oké? Ik wist niet dat je me zo nodig had.”

Het hielp niet. Het hielp niet dat hij haar naar een plaats wilde brengen waar ze rustiger konden praten met elkaar. Het hielp niet dat hij haar probeerde te kalmeren, dat hij zelfs was opgestaan uit zijn verkrampte positie om een rustgevende indruk te maken. Ze was woedend en hij had geen idee wat hij verkeerd had gedaan, buiten dan dat hij haar zomaar achter had gelaten voor twee weken zonder iets te zeggen en vervolgens wat bot had gereageerd toen ze hem naar de reden vroeg. Maar dat was al maanden zo. Hij was gewoon niet de kerel die met kusjes, hartjes en zoete woordjes terug reageerde. Maar hij dacht dat ze dat in orde vond, dacht dat ze daar geen problemen mee had. Maar misschien was dat wel zo, misschien had ze dat juist wel nodig. Maar kon ze dat dan niet gewoon zeggen in plaats van dat ze hier tegen hem stond te schreeuwen? Of was dat misschien hoe vrouwenlui communiceerden met elkaar, had ze weer zo één of andere onderliggende boodschap die hij niet begreep? Die boodschap werd algauw uitgesproken, want opeens werd de beschuldiging naar hem gesmeten dat hij iemand anders had. Zijn bloed werd heel even koud en hij moest moeite doen om niet ter plekke neer te vallen. Wat? “Wat?” vroeg hij aan haar. Maar ze liep al weg. Ze draaide zich om en was van plan om hem hier achter te laten. En hij wist dat als hij haar zou laten gaan dat ze het niet meer bij zouden leggen, dat hun relatie voorbij was. En dat was een feit die hij niet wilde accepteren. En dus liep hij naar haar toe en pakte haar bij haar pols vast. Hij kneep zijn handen ferm om haar pols heen; het moest geen pijn doen, maar het zou haar toch op haar plek houden. “Waar heb je het over, Lima?” Hij slikte. “Denk je dat ik die twee weken weg was om naar een ánder te gaan?” Hij klemde zijn kaken op elkaar om deze keer zelf zijn emoties onder bedwang te houden. “Wie denk je wel niet dat ik ben?” Hij siste het haar zowat toe. “Denk je nu echt dat ik je ga bedriegen met een ander? Denk je ook maar één seconde na voordat je zoiets tegen me zegt? Ik was niét naar een ander toe.” Hij keek haar woest aan. “Ik was weg omdat mijn moeder verdomme ging trouwen met één of andere gast die ik nauwelijks ken. Ik wilde daar al eerder weggaan, maar ze hield me met smoesjes de hele tijd daar. Ik kon aan niemand anders denken behalve aan jou, Lima. Waar haal je het gore lef vandaan om mij te beschuldigen van zo’n onzin?” Hij liet haar pols los en klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij haar strak aankeek.

Als Soul een gevoeligere jongen was geweest, had hij waarschijnlijk schrik gekregen van de blik die zich nu in haar ogen bevond. Maar Soul had van al die jaren ellende en zijn ervaringen als Ranger zijnde geleerd dat jezelf laten meeslepen met één bepaalde emotie iets heel dom was om te doen en dat je beter je best kon doen om kalm te blijven. Maar dat ging nogal moeilijk als hij door zijn vriendin, de persoon wie hij dacht het meeste te kunnen vertrouwen, werd beschuldigd van zoiets gemeens als haar bedriegen. Hij had haar niet bedrogen, niet met Amelia en niet met een ander meisje. Amelia had een move op hem gemaakt en hij was daar nooit op ingegaan. Hell, hij had haar vanmorgen zelfs nog geslagen om haar van zich af te krijgen! En dan stond Lima opeens voor zijn neus te zeggen dat hij met een ander ervandoor was gegaan. Ze was niet goed bij haar hoofd. Ze moest iets in de afgelopen twee weken hebben meegemaakt waardoor ze niet goed bij haar hoofd was, want hij kon zich nauwelijks voorstellen dat de Lima van een paar maanden terug, van zelfs één maand terug dit tegen hem zou zeggen. Nee, zijn vriendin zou hem niet beschuldigen van vreemdgaan. Ze wist verdomme goed genoeg dat hij geen oog had voor een ander meisje behalve voor haar, dus waarom bleef ze volhouden dat hij het wél had gedaan? Toen ze haar woorden sprak, leek opeens alles op zijn plaats te vallen, als een puzzel waarvan een paar stukken eerst ontbraken, maar nu langzaam hun weg weer bij elkaar vonden. Dat ik het van haar moest horen was al erg genoeg. Hij kon zich maar van één persoon indenken dat diegene zoiets zou doen en dat was Amelia. “Dit is een misverstand.” Hij leunde zijn knokkels tegen zijn voorhoofd, sloot zijn ogen even en haalde toen diep adem. “Lima, dit is een misverstand.” Hij zuchtte. “Ja, er was daar een meisje, maar ik ben niét met haar vreemdgegaan, hoor je? Ik had geen interesse in haar. Ik vond haar niet leuk, maar zij mij wel. Ze drong zich aan me op.” Hij zag zo al voor zich hoe Amelia zijn telefoon pakte, Lima’s naam en hun sms’en ontdekte en vervolgens vuile berichten naar Lima begon te sturen. “Ze moet mijn telefoon hebben gepakt toen ik in slaap was gevallen. Ik zweer het, Lima. Ik vind haar niet leuk en ze betekent niks voor mij. Ze is de dochter van mijn toekomstige stiefvader.” Tijdens het praten had hij zijn Holo Caster erbij genomen en ging door zijn berichten… en zijn mond viel open. Zijn gesprekken met Lima waren weg. Al zijn gesprekken met haar waren weg. “Muk,” schold hij. “Ze heeft mijn gesprekken verwijderd.” Hoe moest hij dit in godsnaam overbrengen zodat ze hem zou geloven? Hij deed zijn Holo Caster weer in zijn broekzakken en legde zijn handen op haar schouders. “Wat ze ook heeft gezegd, het is niét waar. Ik zou jou nooit bedriegen, nooit.”

Soul merkte dat hij voor de eerste keer in zo veel tijd echt de wanhoop voelde, de wanhoop om haar kwijt te raken. Tot dusver had hij zich daar nog nooit druk om gemaakt omdat het hem op de een of andere manier zo vanzelfsprekend leek dat ze het gewoon zou accepteren dat hij zo nu en dan verdween zonder iets tegen haar te zeggen. Maar misschien was dat een gevaarlijk iets wat hij deed. Misschien was het helemaal niet zo vanzelfsprekend en misschien moest hij meer met haar communiceren als hij opeens besloot weg te gaan. Maar hij wilde gewoon niet dat ze hem zo zou zien, dat ze hem de controle zou zien verliezen en hem kwaad zou zien worden. Want als hij kwaad was, echt kwaad, dan verloor hij de controle over zichzelf en sloeg hij met zijn vuisten tegen alle objecten die dicht in zijn buurt stonden. Zijn knokkels hadden er de eerste week rood en gerafeld uitgezien en zijn moeders afkeurende blik had hem er steeds aan herinnerd dat hij de controle was verloren, dat ze zich verafschuwd voelde over zijn aanwezigheid. Haar nieuwe vriend had dat er niet veel beter op gemaakt door regeltjes voor hem op te gaan stellen en hem te dwingen om aardig te doen tegen Amelia. Het leek haar moeder vrij weinig te schelen dat het meisje hem ongemakkelijk had gemaakt door dingen te doen die hij niet wilde en dat hij een vriendin thuis had zitten die op hem wachtte, maar dat waren juist de details die hij nooit uit het oog zou verliezen. Soul keek toe hoe Lima een stap naar hem toe zette en haar hoofd liet rusten tegen zijn borstkas. Instinctief sloeg hij zijn armen om haar heen en liet zijn kin op haar hoofd rusten. Hij liet haar met één arm los toen ze haar Holo Caster uit haar zakken haalde en wist direct naar welk gesprek hij moest zoeken. Hij voelde dat woede zich vervulde in zijn binnenste toen hij las wat Amelia allemaal naar Lima had gestuurd en klemde zijn kaken op elkaar toen hij de foto zag die ze hem ook al zo vaak in zijn gezicht had gedrukt. “De feeks.” Hij trilde van woede. “Lima, ze speelt een vies spelletje met ons. Ze probeert ons uit elkaar te halen omdat ze verliefd op me is, omdat ze mij wil hebben. Ze weet dat ze mij niet krijgt en dus gaat ze opzoek naar iemand anders om te treiteren.” Hij deed een stap naar achteren zodat haar hoofd van zijn borstkas ging en tilde haar kin met één vinger omhoog. “Maar je moet één ding weten,” fluisterde hij. “Al zijn er duizenden meiden die op me vallen, geen van hun trekt mijn aandacht zoals jij dat doet. Geen lichaam is zo mooi als die van jou en geen karakter is zo puur als de jouwe. Jij bent de enige voor mij, Lima. En zij,” hij deed een hoofdknik naar haar Holo Caster, “kan verdomme de pot op. Ik haat haar. Ze heeft al meerdere dingen bij me geprobeerd en…” Zijn wangen werden deze keer rood, maar niet omdat hij het leuk vond, maar omdat hij zich schaamde. “… en het was echt afschuwelijk. Soms kwam ze gewoon een kamer binnen en dan stond ze daar, halfnaakt. Ik probeerde haar van me weg te duwen, heb haar tig keer een harde zet gezeten en zelfs Houndoom heeft haar in haar been gebeten, maar ze ging maar niet weg. Vanmorgen heb ik haar geslagen en toen ben ik weggegaan, want ik kon het niet meer aan.” Hij zuchtte. “Ook jongens kunnen op die manier lastiggevallen worden, weet je.” Hij klemde zijn kaken op elkaar en wendde zijn blik af. Het was duidelijk dat hij zich schaamde.

Als er iets was wat redelijk beschamend was voor het mannelijke geslacht dan was het wel toegeven dat je lastiggevallen was door een meisje. Ja, het was mogelijk, maar hij had niet gedacht dat het hém zou overkomen. In elk geval was hij blij dat hij dit verhaal kon vertellen en niet kon toegeven dat hij zich had laten meeslepen, want anders stond ze nu niet zo begripvol voor zijn neus. Maar hij had ook niks om zich schuldig over te voelen, want hij had niks teruggedaan. Hij had haar van zich weggeduwd en hij had haar geslagen toen ze een poging wilde doen om hem te zoenen. De enige die hem mocht kussen, was Lima. De enige vrouw die hem mocht kussen, stond hier recht voor zijn neus. En alle andere vrouwen moesten van hem afblijven, net zoals alle andere mannen van Lima af moesten blijven. Hij zou woest worden als hij een kerel aan Lima zag komen en ook al werd het zijn dood, dan nog zou hij haar proberen te beschermen. Gelukkig had hij Houndoom en die was in korte tijd erg fan geworden van Lima, dus dat zat wel goed. Ze kon rekenen op de bescherming van drie Pokémon en hijzelf, dus hij zag haar nog niet gauw iets gebeuren. Toch maakte hij een mental note voor zichzelf dat hij haar vanaf nu zou informeren als hij nog eens naar zijn moeder zou gaan, hoewel hij dat niet zou kunnen. Ze hadden één dag voordat hij vertrok, nog voor de avond dat Amelia Lima berichten had gestuurd, een knallende ruzie gehad over zijn vader en zijn zusje. Hij had haar beschuldigd dat ze zich totaal niet veel had gerouwd en eigenlijk vrij snel naar een andere kerel was gegaan en zij had hem in zijn gezicht geslagen. Vervolgens was die kerel erbij gekomen en had hem ook een mep willen verkopen, maar Soul had hem vervolgens half in elkaar geslagen. Pas toen zijn moeder hem smeekte dat hij hem los moest laten, was Soul van hem afgegaan en weer tot rust gekomen. Maar dat wilde hij nu nog niet tegen Lima vertellen, want dan zou hij beginnen huilen en hij vond het wel weer genoeg schaamte voor vandaag. In elk geval leek ze het hem vergeven te hebben, want opeens kwam ze naar hem toe en voelde hij haar zachte hand door zijn blonde lokken gaan en een zachte hand op zijn wang, de hand die hij zo erg gemist had. “Excuses aanvaard,” mompelde hij terwijl hij zijn armen om haar middel sloeg. “Ik… ik had misschien duidelijker moeten zijn over waar ik naartoe ging, sorry. Ik had alleen extreme woedeaanvallen en ik wilde niet dat je me zo zag. Soms heb ik het nog altijd heel lastig met mijn gevoelens te delen, al weet ik dat jij er tegen kunt.” Hij grinnikte en sloot zijn ogen even. Daarna kantelde hij zijn hoofd lichtjes en drukte zijn lippen zachtjes op de hare. En net zoals een paar maanden geleden toen hij haar voor de eerste keer zoende, schoot er een fantastisch gevoel door zijn binnenste toen zijn lippen de hare raakten. “Ik hou van je,” murmelde hij toen hij zich terugtrok.

Tevreden. Dat was het gevoel dat het meeste kon beschrijven hoe hij zich voelde op dit moment. Hij vond het heerlijk om zo dichtbij haar te staan, om haar in zijn armen te houden en naar haar stem te luisteren. En hij ging haar niet meer laten gaan. Hij zou er straks voor zorgen dat ze de nacht samen spendeerden zodat hij haar dicht tegen zich aan kon houden en nogmaals een stuk of honderd keer kon overtuigen dat zij de enige voor hem was, hoewel hij nu al wel het idee had dat ze dat geloofde. Hij was zo blij dat hij haar had kunnen overtuigen dat Amelia niks voor hem betekende. Hij zou haar nog wel eens terugpakken, alleen niet vandaag en ook niet de komende dagen. Nee, de komende dagen wilde hij met Lima spenderen en kijken of de Ranger Base nog opdrachten had die ze eventueel samen konden doen. Hij wilde voor even geen moment van haar zijde wijken nadat hij haar twee weken niet gezien had. Hij wilde naar haar luisteren en ervoor zorgen dat ze zich veilig bij hem voelde, dat ze het gevoel had dat ze alles met hem kon delen. En gelukkig hadden ze dat tot dusver ook gedaan. Nou ja… ongeveer dan, want er waren nog steeds dingen die hij haar niet verteld had, maar dat waren geen dingen die hun relatie konden bedreigen. Dat met Amelia kon dat wel en hij wilde het gewoon graag uit de weg hebben, hoe beschamend het dan ook voor hem was om toe te geven dat een meisje zich aan hem op had kunnen dringen. Hij zuchtte en glimlachte vervolgens naar haar waarna hij een zacht kusje op haar neus drukte. “Zo schattig,” grinnikte hij en hij drukte een snelle kus op haar wang. Zijn buik deed nog lichtelijk pijn, maar het begon weg te ebben en hij begon zich beter te voelen. Met dank aan zijn sterke buikspieren. Hij hoopte dat Lima’s hand geen pijn deed. “En bij jou?” Hij keek haar bezorgd zijnde aan, al was dat misschien niet een emotie die je zou herkennen in zijn altijd vrij emotieloze blik. “Is er bij jou nog iets gebeurd? Heb je nog Quests gekregen of ben je nog lastiggevallen door iemand?” Hij streelde zachtjes langs haar wang en haalde zijn hand door haar lokken; hij vond het altijd zo fijn om zijn hand door haar zachte lokken te halen en bovendien gaf het hem ook een vertrouwd gevoel, het gevoel dat ze echt van hém was.