What the f*ck is going on?

Hij zou het natuurlijk nooit hardop tegen haar zeggen of hardop tegen haar toegeven, maar om eerlijk te zijn, maakte haar angst hem doodsbang. Zo kende hij haar niet en hoewel hij het prima vond dat ze zich naar hem openstelde, zou hij de volgende keer wel graag een waarschuwing of iets kunnen hebben. Ze hadden al vaker bij elkaar geslapen, maar dit had hij nog niet eerder meegemaakt. Hij had natuurlijk wel een vermoeden waar de nachtmerrie vandaan zou kunnen komen. Misschien deels door de film, maar hij dacht dan toch voornamelijk meer aan de grunt die ze gezien hadden en die iets tegen hun gezegd had. Waarschijnlijk had haar brein de dag verwerkt en enkel die herinnering weer terug op gehaald waarna het na een negatieve ervaring was omgezet, gelinkt aan vroeger. Soul wist hoe dat soort nachtmerries werkten omdat hij er zelf vaak genoeg last van had. Vooral tijdens stressvolle momenten dacht hij vaak aan Fever en kreeg hij er weer terug dromen over. Dan droomde hij over het feit dat zijn moeder wel of niet de man had ingehuurd omdat ze niet gelukkig was geweest met haar huwelijk. Vlak voordat hij wilde vertrekken en haar had geconfronteerd met zijn gedachten en zij hem daarvoor in zijn gezicht had geslagen, had hij ook weer zo’n vreselijke nachtmerrie gehad. Zijn eerste reflex was nog altijd om een sigaret in zijn mond te steken en uit het vensterbank te gaan hangen, maar hij had nu geen sigaretten meer en hij was niet van plan om terug in die slechte gewoonte te hervallen. Hij merkte dat Lima wat ontspande en drukte zachte kusjes op haar hoofd. Voorzichtig liet hij haar los, stond hij op en ging naar het raam toe. Hij deed het raam wagenwijd open en pakte haar vervolgens stevig op in zijn armen zodat haar hoofd tegen zijn borstkas leunde. Daarna ging hij, zo voorzichtig mogelijk, naar het vensterbank toe en sloeg zijn ene been over de rand heen terwijl hij het andere over rand liet leunen. Hij leunde met zijn rug tegen de rand van het raam – wat overigens niet echt lekker aanvoelde – en zette Lima voorzichtig voor hem neer. Door de positie waarin hij haar had gedragen, hingen beide benen van haar lichtjes over vensterbank heen, naar buiten gericht. “Als ik een nachtmerrie heb gehad, ga ik hier altijd zitten en kalmeer ik mezelf met de zachte wind, het geluid van Pokémon verderop en het geluid van het nachtleven.” Hij liet maar terzijde dat hij dan ook begon te roken. Vroeger. “Ik hoop dat het jou net zo kalmeert als mij.” Hij drukte een kus op haar hoofd en hield haar stevig vast zodat ze zeker niet zou vallen.

Het duurde even voor ze reageerde, maar Soul nam haar niets kwalijk. Hij wist hoe vreselijk sommige nachtmerries konden zijn en hoe fijn het was als je gewoon jezelf kon zijn bij diegene die je kalmeerde. Als ze het nodig had om hier heel de nacht zo te blijven zitten, zou hij dat zeker voor haar overhebben. Al zou hij ’s morgens helemaal stijf zijn en de hele dag door spierpijn, dan nog zou hij het ervoor overhebben. Alles voor haar. Bovendien was het nu weer goed tussen hun en ging hij voorlopig nergens meer heen. Hij wilde zo veel mogelijk tijd samen met haar spenderen en dus hoopte hij dat ze binnenkort samen op wat Quests en missies konden gaan. Het zou hun goed doen om wat afleiding te hebben, al ging het de laatste tijd vaak tijdens een Quest om Team Rocket en wist hij niet zeker hoe ze daarmee zou dealen als ze nu al zo’n nachtmerries kreeg van één grunt te hebben gezien zonder dat er al te veel gebeurd is. Maar goed, dat zagen ze dan wel weer. Hij zou haar wel beschermen, dat was iets wat zeker was. Lima leunde opeens met haar hoofd tegen het zijnde aan en Soul nam teder een lok van haar haren vast om deze tussen zijn vingers te draaien. “Gaat het weer een beetje?” vroeg hij zachtjes aan haar. Voorzichtig begon hij met zijn vingers door haar lokken te gaan en was verbaasd over hoe zacht en soepel ze wel niet door zijn vingers gleden. Het was bijna fascinerend te noemen. Nee, het wás fascinerend. “Ik hou van je, weet je dat?” mompelde hij. “En ik wil dat als we niet bij elkaar zijn en je hebt een nachtmerrie dat je me gewoon belt. Het maakt niet uit hoe laat het is. Desnoods gooi ik Salamence uit zijn Poké Ball en kom ik naar je toe gevlogen. Hij houdt ook van je, dus dat zal hij wel niet zo erg vinden.” Hij grinnikte even.

Soul bleef ritmisch door haar haren strelen terwijl hij over alles en nog wat aan het mompelen was blijkbaar, want hij vergat zowat de helft wat hij tegen haar zei omdat hij zelf ook moe begon te worden. Plotseling voelde hij dat ze zwaarder aan begon te voelen in zijn armen en glimlachte toen hij concludeerde dat ze langzaamaan weer terug in slaap viel. Hij was blij dat ze de rust weer terug had gevonden en hoopte dat ze deze keer wel kon blijven slapen. Dit was echter een vrij ongemakkelijke houding voor zowel hem als haar om te blijven zitten en dus pakte hij haar voorzichtig weer op in zijn armen en legde haar op het bed neer. Vervolgens twijfelde hij of hij niet nog even uit het raam zou gaan staren, maar bedacht zich dat hij dan zelf ook weer aan alles ging denken en dat hij dan misschien de volgende was die gekalmeerd moest worden. En dus maakte hij de beslissing om naast haar te gaan liggen en haar tegen zijn borstkas aan te trekken. Het open raam zorgde voor een frisse wind in de kamer, maar hij had het ontzettend warm gekregen en hij had zijn shirt uit, dus dat was voor hem niet zo’n probleem. Hij wilde echter wel dat Lima het niet koud zou krijgen en even overwoog hij om het raam dicht te gaan doen. Toen besefte hij zich dat hij haar dan waarschijnlijk wakker zou maken en dus bleef hij liggen, de dekens goed over haar heen trekkend zodat ze omhuld zou worden door warmte. Hij drukte nog een zachte kus op haar hoofd na en merkte dat ook zijn ogen langzaam dicht begonnen te vallen. Zijn ritmische strelingen over haar schouder, waar hij mee bezig was zonder het zelf in de gaten te hebben, hielden langzaamaan op terwijl hij in slaap viel en zichzelf liet overnemen door de slaap.

Gegil. Een harde klap. Blond haar dat overal verspreid leek te liggen. Een rode kleur die niet alleen afkomstig was van de achterbank. Een druppel dat langs het raam naar beneden gleed, maar geen traan en ook geen regendruppel was. De druppel trok een rood spoor naar beneden en belandde uiteindelijk op de voorkant van de rode auto; de rode druppel ging verloren in het rood van de auto. Een figuur die door het raam keek en met zijn knokkels tegen het raampje tikte, zijn grijns weerspiegeld in de ruit toen hij concludeerde dat er geen leven meer in de auto was die hij geraakt had. Een lach die hard weerklonk door de donkere straat en vervolgens politiesirenes die hard echoden door de straat terwijl ze steeds dichterbij de plaats delict kwamen. En uiteindelijk de geluiden, het gelach en het gehuil van zijn moeder naar de achtergrond verdrongen terwijl hij de controle over zichzelf verloor nadat de politieman hem vertelde dat zijn vader en zijn zusje omgekomen waren. Soul’s ogen gingen open en een snelle ademhaling verliet zijn lippen terwijl zijn lichaam kort schokte. Hij dwong zichzelf om rustig te blijven toen hij zich herinnerde wat er de vorige avond ook alweer gebeurd was en richtte zijn blik naar beneden, naar de enige persoon van wie hij wist dat hij zichzelf kalm kon houden als hij naar haar keek. “Hé,” zei hij zachtjes met zijn rauwe ochtendstem. Hij boog zich voorover en drukte een kus op haar hoofd. “Gaat het al wat beter?” vroeg hij aan haar, zijn snel kloppende hart negerend. Hij negeerde ook maar het valse gelach en het gevoel alsof hij Fever’s ogen kon zien vlak na het ongeluk. Het was gestoord, want hij had haar niet eens gezien na het ongeluk. Hij had niet eens gezien hoe het ongeluk gebeurd was, maar kon zich keer op keer weer met zijn eigen versies voorstellen hoe dat het gebeurde. Hij probeerde zijn gedachten te verdringen en keek in plaats daarvan naar zijn vriendin. Hij moest sterk zijn. Voor haar.

Lima haalde haar schouders naar hem op en Soul vatte dat op als een teken om er verder niet meer over te praten. Hij nam aan dat als ze erover wilde praten dat ze vanzelf wel naar hem zou komen om dat aan te geven. Of misschien herinnerde ze zich niet meer veel van de nacht. Hij had soms ook momenten dat hij een nachtmerrie had gehad en het zich daarna niet meer herinnerde of slechts een vaag vermoeden had dat hij die nacht zo geflipt was. In elk geval was hij blij om te zien dat alles weer redelijk normaal was, ook al racete zijn hart nog steeds als een gek als hij terugdacht aan de droom die hij deze nacht had gehad. Hij voelde er echter niet veel voor om daar nu over te praten, zeker niet na de leuke dag die ze hadden gehad samen. Hij schoof wat dichter naar haar toe en liet zijn hoofd zakken zodat hun voorhoofden tegen elkaar leunden. Hij glimlachte zijn typische glimlach: zijn mondhoeken half omhooggetrokken zodat het meer op een grimas leek dan een echte lach, maar hij wist zo dat Lima zich ook wel besefte dat hij gelukkig met haar was. Hoopte hij toch. “Het was gisteren echt een fantastische dag,” sprak hij zachtjes tegen haar. “Dat herinnert me er trouwens aan dat we de volgende keer weer samen voor kleren moeten gaan shoppen. Het was zeer… amuserend.” Hij legde de nadruk op dat laatste woord en keek haar vervolgens wat plagerig aan waarna hij zo goed en kwaad als het kon in zijn liggende positie een hand op haar wang legde en vervolgens zijn hoofd nog een keer liet zakken, maar deze keer om haar teder op haar lippen te kussen.

Soul had wel half en half verwacht dat Lima zou reageren op de manier zoals ze nu deed. Hij grinnikte toen ze niet wist hoe snel ze hem de rug toe moest keren en de deken over haar hoofd te trekken. Hij rolde met haar ogen. Waarom werden meiden altijd zo verleden om dat soort dingen? Het was niet alsof hij nog niks van haar gezien had. Gisteren had hij meer van haar gezien dan in de afgelopen maanden, maar hij had het idee dat rustig opbouwen goed ging tussen hun. Voordat zijn gedachten weer controle over hem zouden krijgen en lichamelijke reacties uit zouden lokken waar hij geen zin in had op dit moment schoof hij dichter naar haar toen en legde een arm om haar heen. Hij trok voorzichtig met zijn hand de deken wat naar beneden en grinnikte. “Oh kom op, schatje. Dat was echt niet vervelend bedoeld. Je weet dat ik je prachtig vind in alles. Vooral in mooie bikini’s.” Hij begon te lachen. “Ik snap niet waarom je nu opeens zo verlegen van me wordt. Het is niet alsof we al geen ergere momenten hebben meegemaakt. Ik denk dat je eerlijk gezegd veel te onzeker bent over jezelf en dat is echt niet nodig.” Hij ging maar niet het gedoe van gisteren aanhalen, want dan zou ze waarschijnlijk linea recta opstaan en weggaan. Hij trok de deken nog wat meer naar beneden en kuste vervolgens van haar schouder naar haar nek. “Wat ben je toch schattig,” zei hij plagerig tegen haar terwijl hij een lok van haar haren tussen zijn vingers door liet glijden en wachtte tot ze zich zou omdraaien. Of tot ze – en dat lag meer voor de hand – de dekens hoger op zou trekken en nog een zielige poging zou doen om zich van hem af te sluiten.

Zoals verwacht besloot Lima om nog een poging te doen om zich zo ver mogelijk van hem te verwijderen. Of nou ja, om haar gezicht zo ver mogelijk van hem te verwijderen. Het was echt schattig te noemen hoe ze verwoede pogingen deed om onder zijn geplaag uit te komen en om eerlijk te zijn, verraste het Soul steeds meer hoe losjes hij geworden was in haar buurt. En hoe hij… lichamelijk anders geworden was. Hij dacht dat meisjes hem niks konden schelen, maar Lima kreeg het telkens weer voor elkaar om een lichamelijke reactie bij hem uit te lokken. Waar hij eerst nonchalant over was, begon hij algauw te blozen als hij te veel nadacht over bepaalde dingen zoals hoe ze hem er uit vond zien en dat soort dingen. Dat had hij vroeger nooit en dat was even wennen. Maar nu hij er aan begon te wennen en het zelfs vertrouwd werd dat hij bij haar niet meer zo kil in de buurt was als bij anderen kon hij er steeds beter op anticiperen. En nu deed hij dat door samen met haar onder de dekens te duiken zodat ze allebei omgeven werden door het donker. “Goed dan, dan ga ik toch gezellig bij je liggen?” Hij grinnikte. “Je kunt je nu weer omdraaien, hoor. Ik zie toch niks van je gezicht.” Wat ergens wel jammer was, maar misschien werd ze nu weer iets terug op haar gemak en zou ze zich sneller over laten halen. “Hm, eigenlijk is dit wel fijn zo,” mompelde hij. “Gewoon jij en ik samen, afgesloten van de rest van de wereld.” Voor hoe lang dat dan ook zou duren, want beiden moesten binnenkort weer terug keren naar hun plichten en dan was hun mooie tijd samen voorbij. Voor even dan. Soul liet één hand op haar heup steunen en gleed naar beneden, naar haar dij. Daar streelde hij met een vinger loom over de huid van haar bovenbeen heen terwijl hij wachtte tot ze zich weer om zou draaien. Of misschien ook niet.