Er was iets met Lumina. Katy had geen idee wat. De Shinx gedroeg zich anders dan haar andere Pokémon. De rest deed wat ze vroeg en gaf knuffels en stonden toe dat zij hen knuffelde. Lumina hield liever afstand en wierp vuile blikken naar Katy alsof ze haar iets had misdaan. De arme tiener had geen idee hoe ze dit moest oplossen. Ze was echter vastberaden om te zorgen dat het beter werd. Lumina was een cadeautje van haar vriendje geweest dus ze wilde haar echt niet kwijt. Sowieso moest Katy dit soort problemen kunnen verhelpen als ze echt de champion wilde worden. Dit was gewoon een test van het universum, om te zien of ze het aan kon. Nou, ze zou het universum eens laten zien wat een goede trainer ze was!
Ze zat in kleermakerszit op haar skateboard, welke ze ondersteboven op de grond had gelegd zodat hij niet weg zou rollen met haar er op. De bal van Lumina lag in haar handen en ze staarde er naar. Voor ze dit ging doen, moest ze een soort van plan van aanpak hebben. Het leek haar een goed idee om Lumina aan te spreken en te vertellen wat ze wilde. Dan wist zij in ieder geval wat ze kon verwachten. Wat ze daarna kon doen wist ze helaas minder goed. Dat hing er ook van af wat de Shinx zou reageren op haar trainer. Zou ze luisteren? Begrip tonen? Komen knuffelen? Of juist boos worden? Aanvallen? Wegrennen? Zo veel scenario’s om rekening mee te houden.
De roodharige had even een momentje nodig om tot rust te komen. Iets wat haar altijd kalmeerde was één van haar gymleider kaarten er bij pakken en te bekijken, dus dat deed ze. De eerste die ze greep was van de champion van Sinnoh, Cynthia. Bij haar was een Garchomp getekend in een aanvalshouding. Het was één van haar favoriete kaarten. Cynthia was een ontzettend krachtige champion, eentje met wie Katy graag een keer een gevecht zou houden. Ze was de perfecte persoon om haar nu te motiveren. Ja, ze kon dit. Ze stopte de kaart weer weg en gooide de Pokéball met een klein boogje de lucht in, maar hoog genoeg om de Shinx een meter van haar vandaan te laten verschijnen.
Meteen was aan de Pokémon te zien dat ze niet veel interesse had in haar trainer. Katy liet zich er echter niet door beïnvloeden. Ze zette een glimlach op haar gezicht en begon te praten. “Hey Lumina. Ik wil het even ergens over hebben met je.” Een ongeïnteresseerde blik werd op het roodharige meisje gericht. De Shinx leek haast iets als ‘heb je haar weer’ te willen zeggen. Katy balde haar handen tot vuisten op haar schoot. “Ik merk dat we niet echt een klik hebben als trainer en Pokémon. En dat is oké. Elke Pokémon is anders en heeft een andere behandeling nodig. Maar ik weet nu niet wat jij van me wil, hoe ik kan zorgen dat je naar me gaat luisteren. Ik wil graag een goede trainer zijn, en ik wil dat jij deel uitmaakt van mijn team.”
Lumina gaapte. Katy voelde een steek van emoties. Ouch. Praten hielp dus duidelijk niet. Ze besloot op haar instinct in te gaan. Soms als zij boos was, dan had ze een knuffel nodig om te kalmeren. Dus stond ze op van het skateboard en deed ze een stap naar voren. De Shinx leek niet schuw te zijn, maar hield wel haar blik op het meisje gericht. Toen er twee handen naar haar toe kwamen nam ze wel een gespannen houding aan en siste ze. Katy liet zich er niet door afschrikken. Ze sloot haar handen om de Shinx en probeerde haar op te tillen van de grond.
Meteen werd ze verrast door luid geknetter van elektriciteit. Voor ze Lumina van schrik los kon laten schoten de schokken ook al over haar handen heen. Haar handen verkrampten en de Shinx gleed er uit. Met een zachte plof landde ze op al haar vier pootjes. Alsof dat nare, verkrampte gevoel al nog niet erg genoeg was, besloot Lumina nog eens boos te blazen. Katy besloot er geen aandacht aan te geven. Eerst moest ze het gevoel in haar handen terug krijgen.
Nog net kon ze zichzelf er van weerhouden om geen boze frons naar haar Pokémon te werpen. In plaats daar van werd die blik naar haar handen gericht. Vanuit haar ooghoeken kon ze zien dat Lumina nog meer vonken over haar lichaam liet gaan. “Oké, oké, niet aanraken, ik snap het!” zei Katy, duidelijk niet in de stemming om nog eens door de aanval van haar eigen Pokémon geraakt te worden. Ze liet zichzelf weer neervallen op haar skateboard en merkte dat het licht om Lumina heen aan het veranderen was. Het werd meer een wit licht wat heel de Pokémon omhulde. Nu besloot ze toch wel haar Pokémon een blik waardig te gunnen. Haar mond viel open van verbazing. Besloot ze echt nú te evolueren!?
Gracieus schudde de Luxio het licht van zich af. Ze was bijna twee keer zo groot geworden en had nu lange zwarte manen langs haar gezicht. Haar blik was echter nog steeds hetzelfde. Dat stelde Katy wel een beetje teleur, want ze wist dat het karakter van een Pokémon kon veranderen door evolutie. Helaas was dat nu dus niet gebeurd…
“Waarom doe je zo?” vroeg ze verslagen. Ze wreef nog steeds over de palmen van haar handen. “Vind je me irritant? Was je liever bij je vorige trainer gebleven?” De twee hadden voor een aantal seconden oogcontact, maar Katy kon nog steeds niet lezen wat de Luxio dacht. Een diepe zucht volgde en ze liet haar blik naar haar handen zakken. “Ik hoop dat je me ooit toestaat om je te trainen. En tot die tijd… zal ik van je af blijven. Maar ik zal nog wel voor je zorgen. Ik wil Champion worden, en een echte kampioen laat geen van zijn teamleden achter, zelfs niet als ze het niet met elkaar kunnen vinden.” Ze keek weer op en zag dat Lumina haar blik had afgewend en was gaan liggen. Misschien dat ze in de toekomst wel tot haar door kon dringen…
[Closed]
