What the f*ck is going on?

Het was heel even stil en voor Soul was dat eerlijk gezegd geen geruststellend teken. Het klonk alsof ze iets aan hem moest opbiechten. En nee, hij bedoelde niet het soort van opbiechten dat zij uit de bocht was gegaan of zo – die discussie hadden ze daarnet al gehad en hij voelde er niet veel voor om een nieuwe te beginnen – maar eerder dat er iets vreselijks was gebeurd en dat hij niet daar was geweest om haar te beschermen. En dat bleek ook zo te zijn, want ze was lastiggevallen. Zijn hart leek wel naar beneden te zakken en hij keek haar strak aan met zijn blauwe blik. Zij leek het leuk te vinden, maar hij vond er niks lolligs aan. Hij zwoer dat als hij die kerel zou vinden dat hij hem de nek om zou draaien en hem een harde trap ging geven op een plaats waar dat de zon niet scheen. Maar ze ging alweer verder en hij volgde haar gedwee. Hij kon er niets aan doen dat hij het vervelend vond dat iemand anders haar had gered in plaats van hijzelf, hoewel hij diegene toch wel wat dankbaar was om haar bescherming te bieden toen hij dat niet kon. Toen ze aangaf dat ze hem graag met diegene wilde laten ontmoeten, ontspande zijn blik al iets meer omdat hij wist dat het om iets in haar bezit moest gaan en niet om iemand, want dat zou wel heel toevallig zijn. Het feit dat ze naar de rand van de stad liep, toonde aan dat diegene ook niet in de stad woonde, dus dan dacht hij dat het eerder om een Pokémon dan om iets anders ging. Het volgende moment stonden ze stil en opeens verscheen er een gitzwarte Charizard voor zijn neus en viel zijn mond open. “Je hebt een Charizard gevangen?” En toen begon hij te lachen. Een harde, bulderende lach die je niet vaak van hem hoorde. “Oké, hier kan ik mee leven.” Haar team was aangevuld met een Pokémon die haar voldoende kon beschermen als hij niet in de buurt was. Hoe kon hij zoiets niet goedkeuren? Zijn gespannen blik verscheen echter weer even gauw als het verdwenen was en hij keek haar opnieuw strak aan. “Wie was het, Lima?” vroeg hij. “Wie heeft je lastiggevallen?” Hij pakte haar hand vast. “Als ze één ding moeten weten, is het dat ze met hun poten van mijn meisje af moeten blijven. En als ze het willen doen, laat ze dan in elk geval het lef hebben om het te doen als ík erbij ben. Stelletje idioten.” Hij mopperde terwijl hij een hand door zijn haar haalde. “Sorry dat ik er niet was om je te beschermen, Lima.” Hij zuchtte. “Waarom had je geen bericht naar me gestuurd? Ik was zeker weten naar je toegekomen.” Hij keek haar aan. “Wil je vannacht bij me blijven? Ik denk dat dat wel leuk is na al die drama van vandaag.” Hij glimlachte naar haar. Dat wilde zeggen: zijn mondhoeken lichtelijk omhoog, want écht glimlachen deed hij niet. Of nou ja… in haart buurt nauwelijks, bij anderen totaal niet.

Soul voelde een tevreden glimlachje om zijn lippen kruipen toen hij hoorde dat de kerel zowat half verkoold was. Mooi zo. Daar kon hij mee leven. Waarschijnlijk had haar Charizard daarvoor gezorgd wat het voor hem een stuk makkelijker maakte om haar te accepteren in het team. En het was ook nog eens een shiny. Het leek erop dat Lima heel erg veel geluk had gehad, hoewel hij om die reden voor de rest niet jaloers was of zo. Het maakte hem vrij weinig uit wat voor Pokémon had hij, als ze maar gelukkig waren en hij ze makkelijk kon opnemen in het team. Sceptile was zijn nieuwste aanwinst en deze leek het prima te doen, dus daar was hij wel tevreden mee. Zijn wang tintelde zachtjes toen ze daar een kus op drukte en zijn hart klopte al sneller alleen maar van die kleine handeling. Hij vroeg zich af hoe het zou zijn als ze… nou ja… méér gingen doen. Misschien waren dat dingen waar hij na een ruzie zoals deze beter niet over na kon denken, maar hij wilde het ooit wel eens besproken hebben met Lima. Ooit. Als het minder awkward zou aanvoelen. Wat dus eigenlijk wilde zeggen dat hij het er nooit met haar over ging hebben, want hij bleef dat soort dingen awkward vinden. Misschien moest hij maar afwachten of het er ooit automatisch van zou komen. Waarom was hij zelfs met dit soort dingen in zijn hoofd bezig? Hij wist dat het normaal was om dit te willen in een relatie, maar hij had er tot dusver nog nooit zo’n last van gehad. Het was raar en hij wilde dat het ophield. Hij leek net wel zo’n gefrustreerd mannetje dat nooit aandacht kreeg. Een kleine huivering ging door hem heen en hij concentreerde zich op Lima’s woorden. “Het strand,” zei hij een beetje afwezig. Toen wist hij zichzelf weer volledig op Lima te concentreren en speelde er een klein glimlachje om zijn lippen. “Het strand,” herhaalde hij, deze keer wat harder. “Daar zijn we nog nooit met z’n tweeën naar toe geweest en bovendien is het goed weer.” Vervolgens werden zijn wangen een klein beetje rood en krabde hij over zijn achterhoofd terwijl hij naar zijn vriendin keek. “Heb je zwemkledij?” vroeg hij aan haar. “Anders kunnen we dat hier wel ergens op gaan halen bij een winkel of zo.” En hij wilde plagerig met zijn wenkbrauwen wiebelen, maar omdat hij zich zo awkward als iets voelde, ging er maar één wenkbrauw omhoog en verscheen er een grimas rond zijn lippen. Jep. Goed geprobeerd, Soul. Not.

Blij om te zien dat hij niet de enige was die er awkward van werd bij het idee om strandkleding te gaan kopen voor Lima. Waar zou haar voorkeur naar uitgaan? Naar een bikini of naar een badpak? Well, welke keuze ze ook zou maken, hij was er vrij zeker van dat het haar beiden fantastisch stond. Hoewel hij eerlijk moest toegeven dat de bikini bij hem wel de voorkeur kreeg. Hij klemde zijn kaken op elkaar om niet te grijnzen om zijn eigen gedachten. Hij was echt wel een kerel, dat merkte je aan alles. En hij maar volhouden dat hij niet zoals alle andere kerels was. Misschien was hij dat wel. Oké, misschien niet zo heel erg, maar ook hij had… gedachten. En dat maakte hem verward. Kwam het omdat hij negentien was geworden? Oh ja, dat had hij trouwens nog niet eens verteld aan Lima. Wist ze überhaupt wel wanneer hij jarig was? Hij wist niet eens wanneer zij jarig was. Wat stom dat hij zulke belangrijke details niet aan haar gevraagd had. “Ja, laten we dat maar doen,” zei hij tegen haar en hij liep achter haar aan. Zijn hand vouwde zich automatisch in de hare toen ze deze naar hem uitgestoken hield en rustig leidde hij haar terug naar de stad. Hij wist dat er zich een kledingwinkel vlak in de buurt van het Poké Center bevond en daar leidde hij haar dan ook naartoe. “Ik was het trouwens vergeten te zeggen, maar ik ben onlangs negentien geworden.” Hij grinnikte. “Nu we daar toch zo over bezig zijn, wanneer ben jij jarig?” Misschien niet al te subtiel, maar oké. Het was beter dan dat hij een verjaardag van haar zou missen en geen cadeau voor haar had. Dat ze geen voor hem had, kon hem vrij weinig schelen, maar hij wilde er wel een voor haar hebben. Het was voor hem een speciale dag als zij jarig was en hij wilde haar dan ook speciaal laten voelen, al had hij eerlijk gezegd geen idee wat hij haar zou geven. Oh well, dat zou hij dan wel weer verzinnen. Tijd genoeg. Hopelijk. De kledingwinkel doemde verderop in zicht en Soul kuchte. Daar gingen ze dan. Hij duwde de deur open van de shop en keek versteld naar de bikini’s die zowat in hun neus geduwd werden omdat ze in de solden waren of zoiets. “Nou, keus genoeg in elk geval.” Hij grinnikte. “Dus ik eh… ga daar ergens zitten of zo.” En hij wees naar een poef die zich verderop ergens in de winkel bevond. Als Lima ging shoppen, wilde hij daar niet bij zijn. Hij zag haar wel verschijnen uit de kleedkamer als ze iets gevonden had, toch?

Kleren passen. Dat was iets wat ze in de afgelopen maanden nog niet eerder hadden gedaan. Hij moest eerlijk toegeven dat hij ook niet zo veel om zijn uiterlijk gaf dat hij echt veel tijd aan het winkelen besteedde; hij graaide meestal maar wat shirts mee en hoopte dat het hem goed stond. Meestal checkte hij niet eens of het hem goed stond, maar als Lima op hem viel, zou het wel in orde zijn. Nee, om zoiets maakte hij zich geen zorgen. Hij maakte zich nog net genoeg zorgen om zijn haar te kammen – die automatisch al goed vielen – en elke dag een schoon shirt aan te trekken, maar dat was het dan ook. Soul had nooit echt veel om zijn uiterlijk gegeven, dus hij snapte niet waarom Lima zich tot hem aangetrokken voelde. Hij stelde zich er echter liever ook geen vragen bij, want hij was niet het twijfelachtige type dat heel hard ging nadenken over dat soort dingen en om eerlijk te zijn wilde hij daar ook niet in veranderen. Lima gaf aan dat ze zich ging omkleden en dat hij van kruk moest veranderen, dus deed hij dat ook. Haar verjaardag speelde nog altijd door zijn hoofd en hij besefte zich dat het midden in de feestdagen viel. Dat wilde dus zeggen dat hij echt goede cadeaus moest gaan kopen. Maar goed, hij verdiend als Red Ranger zijnde goed genoeg en wie weet was hij tegen dan gepromoot. Ze waren nu in de zomer, dus dat zou nog even duren. Hij had tijd genoeg. En dus liet hij zich wat relaxt naar achteren zakken en pakte nonchalant een blaadje dat naast hem op het tafeltje lag. Een of ander modeblad. Oh well. “Weet je,” zei hij met een lach in zijn stem, “als je echt niks vindt, mag je van mij ook gewoon naakt gaan.” Het was eigenlijk een grapje geweest, maar hij merkte dat hij het zichzelf al helemaal voorstelde… en dat was awkward as hell. Hij moest echt wat beter worden in die nonchalante grappen van hem, anders zou alles dadelijk verkeerd overkomen. “Of nee, liever niet,” bedacht hij zich haastig. “Ik heb liever niet dat andere jongens op je zitten te kwijlen.” Hij grinnikte al iets meer ontspannen en sloeg een bladzijde van het blaadje om. Wat een stom blad, zeg.

Ah, het werd al iets interessanter. Geïnteresseerd keek hij naar de slanke, mooie dames die voorbijkwamen in bikini’s en een soort shoot leken te doen. Nee, grapje. Hij zag liever zijn vriendin in een bikini. Plus hij kon zich voorstellen dat ze nogal boos zou worden als ze hem hiernaar zag kijken en dus sloeg hij de bladzijdes maar snel om. Een beetje verveeld zijnde bladerde hij wat door het magazine heen en hoorde naast zich een hoop gebonk. Hij wilde zijn blaadje neerleggen en vragen of alles goed ging, maar besloot om dat maar niet te doen. Wie weet was Lima wel één van die kregelige chicks die graag met rust gelaten wilden worden als ze zich aan het omkleden waren, wist hij veel. En net toen hij had besloten om zich met zijn eigen zaken te bemoeien en niet met die van haar, klonk er opeens een hard geluid en lag Lima niet veel later op de grond. Haar lichaam werd bedekt door het gordijn en ze was gewikkeld in een hoop draadjes dat waarschijnlijk een bikini moest voorstellen. “Gevonden wat je zocht?” vroeg hij op een droge toon. Vervolgens grinnikte hij, legde het blaadje weg en boog zich naar voren zodat hij Lima op kon rapen. “Heb je je pijn gedaan?” vervolgde hij al iets serieuzer. Hij keek naar het ding dat ze aanhad en merkte dat het… vrij los zat. Hij hoefde waarschijnlijk een kleine ruk aan het ding te geven en het zou op de grond vallen. En dan zou ze halfnaakt voor hem staan. Alleen de gedachte al, jezus. En dus tilde hij haar snel op in zijn armen en zette haar neer. Hij duwde haar de kleedkamer in en liet het gordijn achter hun vallen zodat de mensen in de winkel niet meer naar haar konden kijken. “Niks aan de hand, schat. Gewoon verder doen wat je aan het doen was. Ik doe zo vaak onnozele dingen.” Hij grinnikte en drukte een zachte kus op haar lippen. “Ik zou die trouwens niet nemen,” zei hij over zijn schouder voordat hij de kleedkamer verliet. Hij kon wel zo nonchalant doen, maar zijn lichaam reageerde anders en dat wist hij verdomd goed. Negeren, Soul, negeren.

Soul grinnikte nog even wat na toen hij zich Lima’s gezicht weer voor de geest haalde nadat ze op de grond was gevallen. Ze was echt helemaal rood geworden. Soul had zich echter weinig aangetrokken van de mensen die stilstonden en naar hun keken; hoe vaak had hij wel al niet iets uitgehaald waardoor de blikken op hem gericht waren? Juist, vaak genoeg. Dus ze moest zich nergens voor schamen wat hem betrof. Het leek er in elk geval op dat hij haar weer blij had kunnen maken en dat was ook de reden waarom hij naar buiten was gegaan. Ze waren immers nog niet op dat stadium dat ze zich bij elkaar omkleedden. En Soul wist eerlijk gezegd niet of hij zich daar ooit comfortabel bij zou voelen. Dingen zoals samen douchen, samen omkleden en nog een beperkte lijst met dingen die je als koppel deed wanneer je veel bij elkaar was, waren voor hem ook nog dingen waar hij aan moest wennen. Soul draaide zijn hoofd opzij toen hij het gordijn opzij hoorde schuiven. Deze keer kwam ze een stuk eleganter naar buiten en… “Damn.” Hij liet zijn blik van beneden naar boven glijden en kon er niets aandoen dat zijn ogen even bij een bepaald gedeelte bleven hangen. “Dat is se… mooi.” Hij slikte even. “Heb je enig idee hoe mooi je wel niet bent?” Hij vroeg het zo nonchalant mogelijk, maar hij voelde het bloed naar zijn wangen stijgen en kon zijn blik maar moeilijk naar haar ogen wenden. “Hoe vind je het zelf?” vroeg hij vervolgens. Voor zijn part was het goedgekeurd, maar ze moest het zelf natuurlijk ook leuk vinden. En ze had waarschijnlijk nog andere dingen die ze aan kon passen, dus als ze dit niet mooi vond, waren er nog andere opties.

Soul grinnikte toen ze aangaf dat het niet lekker zat. Om eerlijk te zijn vond hij het ook niet uitzien alsof het lekker zat. Alsof het gedeelte bij haar lies te strak zat en een striem achter kon laten als ze het een hele dag zou dragen. En hij kon zich ook niet voorstellen dat die ingewikkelde touwtjes lekker konden voelen tegen haar huid. “Uit doen en iets nieuws proberen dan,” was zijn advies. Hij had inmiddels geen oog meer voor het blaadje. Hij was benieuwd met wat Lima dadelijk weer naar buiten zou komen. Om eerlijk te zijn was het steeds bloter gegaan en Soul kon niet ontkennen dat hij haar kledingkeuze wel kon appreciëren. Hijzelf had een simpele zwembroek die tot zijn knieën kwam, want hij zag zichzelf nu nog niet in zo’n zwembroek rondlopen dat meer op een te strakke korte damesonderbroek leek dan een herenzwembroek. Om nog maar niet te spreken wat je er allemaal in kon zien als er… dingen gebeurden. Hij kuchte even en richtte zijn aandacht weer op Lima. Hij fronste toen ze eerst rondkeek of er niemand was zoals ze bij dat badpak ook al had gedaan en moest zijn tanden op elkaar klemmen om zijn mond niet open te laten vallen toen ze naar buiten kwam. Ze was ronduit prachtig. Hij kon het niet helpen, maar nu bleven zijn ogen langer haken op één bepaalde plek dan dat het daarstraks had gedaan. Ze vielen ook gewoon zo op. En het ergste was dat zijn lichaam erop begon te reageren. Soul kwam snel overeind en liep dichter naar haar toe zodat zijn schouders het zicht op haar blokkeerden. Voorzichtig, alsof ze fragiel was, legde hij zijn handen op haar heupen. Zijn vingertoppen streken er slechts kort langs, want hij wist niet of ze het graag had als hij haar aanraakte wanneer haar lichaam in zo weinig stof gehuld werd. “Niet zo onzeker zijn,” murmelde hij zachtjes tegen haar. “Je mag echt gezien worden zo.” Hij boog zich voorover en drukte een kus op haar lippen. “Wat vind je er zelf van?” Een jongensachtige grijns verscheen om zijn lippen. “Ik wist niet dat shoppen met jou zo leuk kon zijn. Dit gaan we vaker doen.” Hij gaf haar plagerig een tikje op haar neus en liet haar toen vervolgens los. Maar omdat hij wist dat ze het niet fijn vond als ze bekeken werd door andere mensen bleef hij staan zodat niemand haar kon zien. En zodat hij het uitzicht helemaal voor zich alleen had, hij gaf het eerlijk toe.