What the f*ck is going on?

Er was een bepaalde tijd tussen dat Lima’s team de bal weer over het net zou krijgen en dat zij weer moesten aanvallen, dus Soul draaide zich gauw naar zijn Pokémon toe. “Als de bal dadelijk over het net komt, zorg dat jullie hem hoog opgooien. Dan kan ik voor een plaats mikken waar ze het niet verwachten.” Zijn Pokémon knikten ten teken dat ze het verstonden en concentreerden zich weer op het spel. Omdat Lima’s team moeite had met zijn bal terug naar zijn team te spelen, was het voor Soul vrij makkelijk om te bepalen waar hij de bal het beste kon slaan. En dus spendeerden ze zo weinig mogelijk tijd aan het hoog houden van de bal om Lima’s team geen tijd te geven om zich te kunnen herstellen. De bal kwam op het hoogste punt en Soul rende naar voren. Hij sloeg met zijn vuist de bal naar links waar hij geen Pokémon en geen Lima zag staan nadat Sceptile en Houndoom ervoor hadden gezorgd dat de bal hoog in de lucht was gekomen. Doordat de bal snelheid had gemaakt door die klappen ging de bal nu in een rotvaart over net heen en Soul sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij glimlachte. Eens zien of ze deze tegen konden houden.

Het was een grappig zicht hoe alle drie de teamleden van team Lima naar de grond doken om vervolgens zand te happen. Het zand was overal te zien op haar lichaam en Soul grinnikte even. “Ik gooi je dadelijk wel de zee in, geen zorgen,” zei hij plagerig tegen haar. Hij moest echter niet te vroeg juichen, want zijn vriendin nam haar positie alweer in om terug te gaan slaan. Hij zag dat Sceptile en Houndoom zich al gereedmaakten, hun ogen gefixeerd op de bal die Lima vasthad. Was hij de enige die dit niet zo super competitief inzag? Houndoom en Sceptile gromden wat naar elkaar toen ze in elkaars pad kwamen te staan. Ja dus. Soul richtte zijn blik weer naar voren en zag dat de bal opeens met een rotvaart naar hun kwam. Doordat Sceptile en Houndoom meer met elkaar bezig waren dan met de bal hadden de twee niet in de gaten dat er al opgeslagen was en dus was Soul de enige die overbleef. Hij dook naar de hoek waar de bal naar ging, maar hapte ook zand. Zijn schouder kwam met een harde klap op de grond terecht en het zand schaafde zijn litteken. Hij kreunde even omdat het erg gevoelig was en kwam vervolgens overeind. Hij keek over zijn schouder, maar zag niet echt iets en draaide zijn hoofd weer terug naar Lima. “2-1,” zei hij zuchtend. Daarna keek hij naar zijn Pokémon. “Doen jullie nog mee of hoe zit dat?” Zijn Pokémon leken zich beiden schuldig te voelen dat ze zomaar een punt hadden laten gaan en Soul schudde zijn hoofd. Daarna keek hij met een glimlach naar Lima en liet de bal in een geoefende beweging op zijn borstkas komen. Vervolgens tikte hij het weer omhoog zodat het op zijn hoofd landde en kopte de bal naar Lima’s team toe. Het was misschien een gemakkelijke bal, maar hé, soms sloofde hij zich graag een beetje uit voor haar.

Soul was heus niet dom: hij had heus wel door dat Lima bezorgd naar hem keek. Het leek hem echter beter om net te doen alsof hij het niet doorhad. Het was niet dat hij haar bezorgdheid niet apprecieerde, maar hij wilde gewoon niet dat ze zich zorgen om hem maakte. Hij wilde dat ze voor één keer eens iets kon doen zonder dat ze zich ook maar zorgen om iets hoefde te maken en dat ging niet als ze zich steeds maar weer om hem moest bekommeren. Waarschijnlijk had hij daar echter eerder aan moeten denken voordat hij naar de grond was gedoken en recht op zijn pijnlijke schouder terecht was gekomen, maar daar kon hij nu eenmaal weinig aan veranderen. Zijn blik gleed naar Lima en hij glimlachte geruststellend. Daarna speelden ze een tijdje over en weer en nadat Lima een punt had weten te maken op een wel erg speciale manier, stonden ze gelijk en moesten ze allebei nog maar één punt scoren om te winnen. En hij was aan de beurt om op te gooien. Hij maakte even oogcontact met zijn Pokémon en deze gaven allebei een knikje naar hem. En dus sloeg hij de bal hoog naar boven, rende naar voren en sprong toen in de lucht. Met één vuist sloeg hij naar beneden zodat de bal rakelings langs het net ging en in een rechte lijn naar beneden ging waardoor Lima, Weavile en Mienfoo wel een heel speciale actie moesten doen wilden ze die bal nog redden. Ondertussen had er zich een menigte rond hun verzameld die geboeid naar hun aan het kijken waren. Soul landde op zijn voeten en wachtte tot ze terug zouden spelen of tot hij misschien het winnende punt zou hebben gemaakt.

Soul keek met kloppend hart naar de bal die balanceerde op het net. Houndoom rende al naar het net door, maar zelfs Sceptile deed al geen moeite meer omdat hij wist dat ze het niet gingen halen als de bal aan hun kant zou vallen. De bal viel met een plof aan de kant van het team van Lima neer en Soul begon te juichen. Zijn Pokémon kwamen enthousiast om hem heen staan en hij keek op toen mensen applaudisseerden. Hij deed een nonchalant handgebaar naar hun en legde zijn handen op Lima’s heupen toen ze bij hem kwam staan. “Jullie hebben ook echt geweldig gespeeld, schat,” sprak hij en hij boog zich naar voren waarna hij een kus op haar wang drukte, net zoals ze dat bij hem had gedaan. Hij dacht even na toen ze het over een dare had. Zijn Pokémon waren inmiddels niet meer met hun bezig en gingen in plaats daarvan richting de zee. Of nou ja, Sceptile ging naar de zee en leek Houndoom uit te dagen, want de Pokémon volgde niet veel later op een sukkeldrafje met een grommend geluid. Soul draaide zijn hoofd weer naar Lima toe en een jongensachtige grijns kwam om zijn lippen. “Je moet straks voor me strippen, als we alleen zijn.” Hij wachtte even op haar reactie en begon toen te grinniken. “Nee nee, grapje.” Niet echt, want hij had het graag gezien. “Maar een kusmoment claim ik straks wel met je. Dat is je dare.” Hij ging haar echt geen gekke dingen laten doen. Maar hij was wel benieuwd naar wat haar dare geweest zou zijn. Muk it. Ze mocht gewoon een dare voor hem uitkiezen, hem maakte dat weinig uit. “Omdat ik zo gemeen ben mag jij ook een dare voor mij uitkiezen.” In zijn stem doorklonk nieuwsgierigheid. Hij draaide zich om en pakte haar hand waarna hij haar terug leidde naar de handdoeken. Vervolgens ging hij zitten, spreidde zijn benen wat en trok Lima vervolgens tussen zijn benen in zodat ze met haar rug tegen zijn borst kwam te zitten. Vervolgens sloeg hij zijn armen losjes om haar heen en legde zijn kin op haar schouder. “Ik hou van je, weet je dat,” murmelde hij en hij drukte een klein kusje op haar schouder, maar meer deed hij ook niet. Dat deed hij liever als ze alleen waren, want voor de rest had niemand daar iets mee te maken, vond hij.

Soul was eerlijk gezegd benieuwd wat ze zou hebben gedaan als hij er geen grapje van had gemaakt en het zo had gelaten. Zou ze het gedaan hebben? Hm. Eigenlijk wilde hij dat niet. Hij wist dat het vreemd klonk, maar hij wilde dat als ze het zou doen ze het uit vrije wil deed en niet omdat hij haar had uitgedaagd. Hij wilde dat ze zelf haar grenzen zou opzoeken en pas actie zou ondernemen als ze er echt een goed gevoel over had. Daarom was hij ook heel voorzichtig met dingen proberen. Gelukkig had hij de eerste dag dat ze samen waren ook zo met haar op de grond gezeten, dus dat was al niks nieuws meer. Het enige onderscheid tussen nu en toen was dat ze toen wat meer kleren aanhadden. Nu maakte hun blote huid contact met elkaar op plaatsen waar ze dat eerst niet deden en dat was natuurlijk wel even wennen. Soul concentreerde zich daar echter zo weinig mogelijk op en voelde dat speciale gevoel door zijn binnenste gaan toen Lima aangaf ook van hem te houden. Hij wist natuurlijk wel dat ze van hem hield, maar het was altijd specialer als je het tegen elkaar zei. En het kostte Soul gek genoeg weinig moeite om de woorden tegen haar te spreken, noch om de betekenis erachter duidelijk aan haar te maken. Hij streelde zachtjes met zijn vingertoppen over de zijkanten van haar armen toen ze opeens voorstelde om te gaan zwemmen. “Sure,” sprak hij en na een laatste kus op haar wang gedrukt te hebben, stond hij voorzichtig op zodat Lima zich los kon maken van hem. Zijn Pokémon waren ondertussen dichtbij de zee gaan staan en Soul had geen idee waar Salamence en Khaleesi waren en of de twee het goed met elkaar konden vinden. Salamence maakte echter vrij snel vrienden met andere Pokémon, dus normaal gezien moest dat wel goed komen. Hij pakte Lima’s hand vast en liep op een rustig tempo naar de zee. “Mij werd altijd verteld dat je er direct in moest springen om te wennen aan de kou. Mij werd ook gezegd dat je uit moest kijken voor wilde Tentacool en Tentacruel.” Hij grinnikte, drukte een laatste kus op haar wang en liet toen haar hand los. Hij rende naar voren en sprong met een schreeuw de zee in. Het koude water klotste tegen hem aan en even werd zijn adem benomen door het ijskoude water. Soul trapte met zijn voeten zodat hij weer naar de oppervlakte ging en veegde het natte haar uit zijn gezicht. “S-S-Shit dat is k-koud,” zei hij rillend tegen haar. En zijn brandwond leek weer terug pijn te beginnen doen, maar daar ging hij niks over zeggen.

Soul klemde zijn kaken op elkaar om het rillen zo goed mogelijk tegen te gaan. Hij had dit al vaker gedaan en dus wist hij precies wat deze manier van in de zee gaan met zich mee kon brengen, maar dat wilde niet zeggen dat hij er altijd aan kon wennen. Hij wilde niet weten hoe de zee zou zijn als hij er in de winter in zou springen. Je had namelijk van die gekke mensen die ’s avonds in het water sprongen of ’s winters een poging deden om iets aan elkaar te bewijzen. Daar zou Soul nooit aan mee doen en hij dacht niet dat Lima dat wel zou doen. Hij keek toe hoe zijn vriendin het water als het ware in gleed en vervolgens al even elegant weer naar boven kwam. Hij keek met een scheef hoofd een beetje dromerig naar haar en had de por tegen zijn buik dan ook totaal niet verwacht waardoor hij bijna zijn evenwicht verloor. Hij dook naar onderen en plagerig klemde hij zijn armen tot net onder haar kont zodat hij haar de lucht in kon tillen. Hij zette kracht en kwam zelf ook weer boven waarna hij haar grinnikend weer wat naar beneden liet zakken zodat ze bijna op ooghoogte waren. “Ah, dus zo doe je dat,” zei hij plagend tegen haar. “Ik zal er de volgende keer aan denken voordat ik nog eens zomaar de zee in spring.” Hij liet haar nog wat zakken en gaf toen een kusje op haar lippen. Daarna draaide hij zijn hoofd om in de richting van hun Pokémon te kijken en zag dat Sceptile twijfelend naar het water keek. Houndoom keek Sceptile aan alsof hij gestoord was geworden en Soul grinnikte even. Daarna zette hij Lima voorzichtig neer. Vervolgens draaide hij zijn hoofd opzij… en zag een koppel dat nauwelijks van elkaar af kon blijven. De manier waarop ze zoenden en hoe hij naar haar bikini graaide was vrij ongemakkelijk om aan te zien en een beetje awkward zijnde draaide hij zijn hoofd weg. “Zoek alsjeblieft een hotelkamer of zo,” mompelde hij vervolgens. “Jezus.” Toch stelde hij zich voor hoe het zou zijn als Lima en hij dat zouden doen als ze alleen waren en hij kon niet verhinderen dat er een kleine blos om zijn wangen kwam.

Soul schudde zijn hoofd even. Het was beter als hij over dit soort dingen niet te veel nadacht. Wat zou Lima wel niet denken als ze zijn gedachten kon lezen? Waarschijnlijk zou ze het nog niet eens willen. Het zoenen misschien wel, maar dat hij haar verder aanraakte waarschijnlijk niet. Hij had ook geen idee hoe hij daarover moest beginnen, want het was niet iets waar je zomaar over praatte. Hoorde je dat niet te ontdekken naarmate je langer bij elkaar was? Maar het was ook weer zo dom als hij er te hard over na ging denken hoe hij zo subtiel mogelijk een move ging maken zonder direct een klap in zijn gezicht te krijgen. En zou ze het wel op tijd aangeven als hij het zou proberen en zij zou het niet leuk vinden? Het was stom dat hij daar nu pas echt serieus over na ging denken, want eerst was hij daar nog helemaal niet mee bezig. Maar hij kon niet ontkennen dat er zich steeds een raar gevoel in zijn binnenste verspreidde als ze dingen deden die ze eerder nog nooit gedaan hadden, zoals zij die daarstraks met een bikini voor zijn neus stond die nauwelijks iets verhulde. Plotseling werd er wat water over hem heen gekapt en Soul keek zijn vriendin met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Really?” vroeg hij op een droge toon aan haar, maar zijn mondhoek was wel een beetje omhooggegaan. “Dat was echt heel zielig, Lima.” Hij kwam plagend wat dichterbij. “Dat moet je anders doen.” En vervolgens pakte hij haar weer vast, maar liet haar daarna net zo makkelijk weer los. Hij gooide haar naar een gedeelte waarvan hij wist dat het niet te diep was, maar ook weer niet zo diep dat ze de grond direct zou raken als ze in het water zou vallen. Daarna dook hij achter haar aan en duwde plagerig een golf water in haar richting. “Zo doe je dat,” zei hij grinnikend tegen haar.