Let's see if you can handle~ (Echo Wolf)

Hormonen, gevoelens, gedachten, ideeën. Van alles en nog wat schoot er door zijn hoofd heen, maar hij negeerde alles en iedereen op het moment dat hij haar lippen op de zijne voelde en hij wist dat het goed was. Hij wilde niet dat het stopte. Hij zou er voor zorgen dat het niet zou stoppen. Maar aan de andere kant begon het ook langzaam tot het door te dringen hoe het morgen zou af lopen. Ze werkte immers bij elkaar en ondanks dat Riddle niet zo veel in het lab kwam, zouden ze nu wel een geschiedenis hebben. Arceus, en wat voor eentje. Hij voelde hoe haar hand door zijn haar heen ging en met de achterhand van zijn vingers streek hij over haar wang, terwijl hij de zoen iets intiemer maakte en met zijn vrouw hand die van haar op zocht. Hij vlocht zijn vingers in de haren en hielt d'r stevig tegen de grond aan, terwijl hij zijn lichaam op de automatische piloot zetten en hoopte, heel hard hoopte, dat er nu niets fout zou gaan.

Oh de pure gelukzaligheid die door hem heen schoot. Dit was nog veel beter dan de vele shots aan morfine die hij in zijn lijf had gespoten om er voor te zorgen dat hij niet te veel last zou gaan krijgen van zijn verwondingen toen hij net uit het ziekenhuis was ontsnapt. Dit was wat hij had moeten doen in plaats van dat gif in zijn systeem krijgen. Maar, om eerlijk te zijn, nu was hij zwaar onder invloed van een ander gif dat net zo slecht voor je was. Toch boeide hem dit minder, veel minder. Hij lag hier, op een vochtig grasveldje, terwijl de wolken alles van licht wist te ontnemen, terwijl hij diegene die hem had meegenomen om wat te gaan drinken een van de beste nachten te geven die ze maar konden hebben. Of tenminste, hij hoopte dat Riddle er zo over dacht. Al had hij zo'n gevoel van wel, toen hij haar tong tegen zijn lippen voelde hij met alle plezier zijn mond opende voor het verdiepen van deze zoen. Met zijn linkerhand hielt hij Riddle stevig vast, terwijl hij op zijn rechterhand leunde om niet gewoon helemaal op haar te vallen. But, to be honest, he wouldn't mind to fall for her.

Alles en iedereen kon z'n rug op, zolang hij hier kon blijven liggen en zijn gang zou kunnen gaan, zou het hem niet uit maken wie er keek, wie wat deed of wat ze over hem zouden zeggen. Deze privacy was hemels en dit moment was net zo geweldig. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, zonder de zoen te onderbreken, toen hij voelde hoe Riddle in zijn hand kneep en zachtjes kneep hij terug. Kon dit zo blijven? Konden ze deze tijd vast zetten, in ijs gevroren worden, het zou hem een worst wezen. Zolang dit maar tot eeuwig door kon blijven duren.
Het was toen hij de hand in zijn nek voelde en onder zijn kraag dat hij verstijfde en zijn ogen open sperde. Een kriebel gleed langs zijn ruggengraat en deed hem huiveren. "Iep," zei hij zachtjes, toen hij de mogelijkheid kreeg om lucht te happen en hij dook in elkaar. Dit kriebelde, dit was niet prettig, ahhh. Hij keek Riddle eventjes kwaad aan, maar glimlachte daarna. Het was niet alsof hij op dit soort momenten lang kwaad kon zijn op iemand. Hij merkte op dat de wolken weer wat verder waren gedreven, maar toch dook hij in elkaar toen hij iets kouds voelde op zijn rug, aangezien zijn overhemd wat omhoog geschoven was. Geschrokken keek hij op en merkte om hem heen dat het was gaan sneeuwen. Met een lieve lach keek hij naar Riddle en kwam overeind, waarna hij zijn hand, voor de zoveelste keer deze avond, naar haar uitstak. "Care for a dance, m'lady," vroeg hij bijna zwoel. Ah, muk it.

Een grote grijns verscheen op zijn gezicht toen zijn aanzoek werd geaccepteerd en hij pakte haar ene hand stevig vast, terwijl hij de andere rond haar middel legde. Voor nu was hij blij dat hij toentertijd, uit verveling, een snel cursus ballroom en stijldansen had gedaan. Maar sowieso had hij een lange lijst met dingen die hij kon, maar niet helemaal goed beheerste. Veel muziekinstrumenten stonden daar vooral op, maar het was alleen de gitaar waar hij echt goed op kon spelen. Ze hadden het geluk dat de sneeuw boven hen zat, maar de maan er net onder stond, waardoor ze alles wel goed konden zien en het een prachtig effect gaf. Rustig zetten hij de dans in en al snel draaide hij zwierig rondjes over het vochtige, koude, gras waarop ze zonet nog hadden gelegen. Soms kon de wereld zo mooi zijn en dat werd alleen maar beter als je stond te dansen met een net zo'n prachtig iemand.

Alcohol, maanlicht, sneeuw, wat wilde een man nog meer. Hij had ook nog eens een lieftallige dame in zijn armen. Hij wist niet hoelang de alcohol hem nog wakker en warm zou houden, hoelang het zou gaan duren voordat hij beseft dat hij hevig aan het flirten was met iemand die hoger in rang stond dan hijzelf, wat kon leiden tot problemen. Maar voor nu liet hij die zorgen van zich af glijden, terwijl ze over het gras danste en draaide. Het was koud ja, maar het maakte nu niets uit. Rustig leidde hij haar over het gras heen en met een heel klein duwtje, duwde hij haar tegen zijn borst aan. Iets wat niet zo moeilijk was, aangezien hij meer dan een kop groter was dan d'r. Hij keek met een glimlach en bijna speelse ogen, of oog, omlaag naar de roodharige dame en gaf d'r plagend een kus op d'r voorhoofd. "Morgen lig ik waarschijnlijk de hele dag op bed met een gigantische kater, maar voor nu kan ik me geen betere avond voorstellen," zei hij zachtjes, terwijl hij overging op een slowdance.

Echo grinnikte bij de woorden van Riddle en knikte voorzichtig. "Dat zeker, dat zeker," zei hij met een glimlach op zijn gezicht. Arceus, ja het zou de kater meer dan waard zijn. Voor de verandering voelde hij zich vredig, terwijl ze hier samen stonden te dansen in het maanlicht en in de sneeuw. Toch begon de alcohol zijn verwarmende factor te verliezen en begon hij het toch wel koud te krijgen hier in de sneeuw, maar zo te zien had Riddle daar wel een oplossing voor. Ze stelde voor om naar 'thuis' te gaan, waar ze waarschijnlijk haar eigen huis mee bedoelde. Hij stopte met dansen en keek d'r aan. "Dat is een keuze die je toch echt zelf zou moeten maken, prinses. But I'm willing to follow you," zei hij zachtjes, terwijl hij haar eventjes aankeek. Vervloekt, hij moest uit haar ogen blijven, anders zou hij haar echt alleen maar aan blijven gapen. Maar hij wist niet echt of het een erg probleem was.

Hij zag nog helder, dat was een wonder. Misschien omdat wijn lichter was dan wat hij normaal dronk en daarnaast was hij al een redelijk lange tijd gestopt met drinken, dus dat hielp ook wel. Nu waren het vooral de hormonen die hem van 't padje lieten gaan, maar op dit moment liet hij het maar gewoon toe. Riddle zei dat hij best met haar mee mocht komen en hij grijsde eventjes. "I would love to," zei hij zachtjes, terwijl ze hem los liet, al hielt ze zijn ene hand nog wel vast. "Wacht eventjes," zei hij vluchtig en veegde zijn jasje van de grond af. Rustig klopte hij het sneeuw er af en hoopte dat het niet al te nat was geworden. "Alstublieft," zei hij zachtjes, terwijl hij het jasje over haar schouders legde. "Iets minder warm dan voorheen, maar warm genoeg voor de reist terug," zei hij rustig, waarna hij haar hand weer vastpakte en d'r volgde naar haar huis.
Toen ze bij het huis aankwamen, Echo had totaal niet op de weg gelegd, bleef hij van verbazing eventjes staan. Oké, damn, that was one hell of a house. Zelf had hij nooit de luxe van overtollig geld kunnen hebben, maar hij was blij met het appartementje waarin hij zelf woonde. Dit echter, dit was iets heel anders. Hopend dat hij niet als een gek met een open mond stond te staren, volgde hij Riddle dan maar naar binnen toe. Hotdamn.