De witharige nam zijn blik van haar af toen ze opmerkte dat hij zich verontschuldigde. En eerlijk gezegd wist ze ook niet zo goed wat ze met deze situatie aan moest. De roodharige had dan ook maar wat uitgekraamd, hopend om de sfeer wat luchtiger te maken, maar dat was misschien ook niet het beste geweest. Hij sprak dat hij het niet wist, zelfs met haar naam erachteraan geplakt. Haar blauwe ogen gleden weg en ze at maar rustig verder. Haar woorden waren het enige wat ze voor nu uit kon kramen en toen de jongen dan ook ineens sprak wat ze moesten doen, uh wist ze het helemaal niet meer. Ze knipperde en keek even hoe Echo de rest van zijn eten op at. Urgh, wat moest ze hier nou mee, hij wist net zo min wat hij hier mee aan moest doen. Riddle kon dus niks anders dan haar schouders ophalen. Echter kwam hij ineens omhoog waardoor ze hem verrast aan keek, er werd iets gemompeld als in dat hij eigenlijk weg moest en voordat ze het helemaal kon bevatten was hij al de deur uit verdwenen. Riddle had haar mond nog geopend om iets te zeggen, maar het was tevergeefs. Ze kon het hem ook niet bepaald kwalijk nemen, misschien was het beter en kon ze even heel goed nadenken over wat er nou net gebeurd was. De roodharige kwam omhoog en deed het bestek en de borden in de vaatwasser en vervolgens ging ze maar naar boven. Tijd voor een warme, lange douche.
