You should be happy~ (Lucian Lannister)

Hij had er helemaal geen goed gevoel over, alles behalve een goed gevoel als hij eerlijk moest zijn. Maar dat had hij sowieso al niet in een situatie zoals deze, enkel bij het zien van een EHBO doos zou zijn hoofd al duizelen. Het duurde niet al te lang voordat ze in Anistar City waren aangekomen, daar waar het huis van Riddle stond. En een klein huis was het ook zeker niet, dat moest hij toegeven. Vele malen groter dan het hotelkamertje wat hij zijn thuis noemde, die had maar twee kamers waarvan één de badkamer was. Hij zette zijn motor op slot, borg de helmen op en volgde Riddle die alvast naar het huis gelopen was. Hij had liever niet dat één of andere dief er straks mee vandoor ging. Ook al had hij zelf toegang tot de zwarte markt en zou hij zijn motor wel terug kunnen vinden op die manier. Voorkomen was beter dan genezen. Over genezen gesproken..
Hij kon doen alsof hij thuis was, geweldig toch weer. Hij zag dat Riddle naar de keuken liep - waarschijnlijk om spullen voor zijn gezicht te gaan halen - dus vluchtte hij snel naar het woongedeelte van haar huis. Straks zou hij zich nog ergens gaan verstoppen. Een zachte klik klonk toen hij Khaleesi weer uit haar bal had gelaten. Het enige wat de vos deed was hem vuil aankijken, waarna ze ergens op een kleed ging liggen en haar ogen sloot. Het zag ernaar uit dat hij van haar kant weinig medelijden hoefde te gaan verwachten straks.

Hij had kort rondgekeken in het woongedeelte voordat hij op de bank was gaan zitten. Zijn leren jasje had hij expres aangehouden, in de hoop dat het zijn schouderwond tenminste een beetje zou beschermen. En geheim houden natuurlijk, Riddle wist er niet van en dan zou hij sneller klaar zijn. Plus het bespaarde hem een hoop pijn, hij was te koppig om toe te geven dat hij nu ook pijn had. Maar hij had zijn jasje maar uitgedaan, dat zou minder argwaan trekken, en naast hem neergelegd. "Ik zou de hele wereld voor je willen dragen, behalve dat ding," zei hij terwijl hij naar de EHBO doos wees en een keer kort snoof. Die doos moest vervloekt zijn. Hij fronste quasi-verbaasd toen de ander hem plots vroeg of hij nog andere wonden van Aldrei had. "Nee," zei hij vlug, eigenlijk veel te snel om niet verdacht te lijken. Zijn goudkleurige ogen keken recht in haar doordringende blik. "Er is niets daar," zei hij toen ze wilde dat hij zijn blouse uit deed. Little did he know dat op de zwarte stof een steeds duidelijkere rode vlek verschenen was.

Het liefst bleef hij zo ver mogelijk uit de buurt van die doos, maar hij had zichzelf op dit moment wel in een zeer benarde positie gekregen. Hij had in de schaduwen moeten blijven, dan had ze het nooit gezien. Maar dat was onmogelijk geweest.. nu kon hij er echter weinig meer veranderen en zat hij hier op de bank. "Genoeg dingen om er niet van te houden," was zijn antwoord op de vraag wat ze hem wel niet hadden aangedaan. Hij begon meteen hevig te ontkennen toen ze vroeg naar meer wonden. Grapjas, hoe kwam ze daar nu toch weer bij. Toen ze hem op het bloed wees flitsen zijn ogen meteen naar zijn blouse, Muk. "Ehhh.." Hij was een beetje van zijn stuk gebracht en zijn hoofd zocht op volle toeren naar een nieuwe smoes. Hij slikte een keer toen ze plots voor zijn neus stond en hij haar hand bij zijn kraag voelde. "Het is niks.. het is geen bloed.." Oh dit ging zo de slechte kant op, hij wist het. Verdoemde Aldrei. Thanks a lot. "Wijnvlek.." voegde hij er nog snel aantoe terwijl hij omhoog keek naar Riddle.

Hmn. Het leek er niet bepaald op dat ze de smoes van de wijnvlek geloofde. Echter moest hij nu vol blijven houden, want hij kon de smoes nu moeilijk weer gaan veranderen. Hij had net zijn mond geopend om er weer iets tegenin te brengen, toen ze plots alle knoopjes van zijn blouse open had gemaakt. Oh nee, oh nee. Wat paniekerig probeerde hij het tegen te houden, maar zijn goede arm was al helemaal uit en toen was het eigenlijk al klaar, Riddle had gewonnen. Lucian voelde hoe zijn gezicht een beetje vertrok toen ze de blouse aan de slechte kant uitdeed. "Het is niks.. het heelt vanzelf wel.." Hij zou echt niet doodgaan van een bijtwondje. Oke, fikse bijtwond dan die waarschijnlijk met de intentie was hem te vermoorden, maar dat zou hij nooit hardop zeggen. Wat mistroostig keek hij naar de EHBO doos op tafel. Hij wilde niet..

Nu had hij zijn blouse niet meer aan en had Riddle het volle zich op zijn bovenlijf. Lucian zat er wat grumpy bij, want de wond had pijn gedaan zodra ze zijn blouse helemaal uit had gedaan. Daarbij vond hij het niet leuk dat het mislukt was om haar weg te houden bij die wond. Bloedvergiftiging? Daar had hij nooit van gehoord, en als hij het zo hoorde klonk het niet echt als iets wat zou gebeuren door een paar wondjes. "Nee," bromde hij dan ook terwijl hij toekeek hoe ze dingen uit de EHBO doos begon te halen. Nooo. Hij zat er echt een beetje triest bij, zeker toen hij het ontsmettingsmiddel zag wat ze naar boven haalde, dat deed veel meer pijn dan dat de wond zonder deed. "Mwehh.." kwam er klagend uit zijn mond zodra Riddle weer naast hem op de bank ging zitten. Hij stond letterlijk op het moment om op te springen en weg te rennen, en hij keek haar dan ook met op elkaar geklemde kaken en een starende blik aan. Zodra ze het tegen zijn schouder aan begon te drukken verschoot zijn gezicht. "Muk.." schold hij zachtjes. Omdat hij niets aan de wond had gedaan was het al een beetje ontstoken, waardoor het extra veel pijn deed. "Doe ik ook.." mompelde hij wat chagrijnig, maar tegelijkertijd sprongen de tranen hem zowat in de ogen omdat ze depte op een stuk wond wat enorm veel pijn deed.

Bloedvergiftiging kwam voor bij extreme wonden die niet goed behandeld werden en gingen ontsteken. "Gelukkig vallen deze wel mee," antwoordde hij zacht mompelend terwijl hij zijn tanden weer op elkaar klemde en zijn goudkleurige ogen op een random voorwerp in de kamer richtte. Hij trok wat met zijn mondhoeken bij haar geamuseerde woorden, hij leek wel een puppy op dit moment en dat vond hijzelf niet echt leuk. Gelukkig leek ze met de schouderwond klaar te zijn, want ze zette het flesje alcohol eventjes weg en kwam met wat verband terug. Als het aan hem had bleef het ook bij één, want hij wilde niet dat ze aan zijn gezicht ging zitten. Dat was een enorme brandwond, die op zijn schouder was enkel een bijtwond die die verdoemde Ninetales had gemaakt. "Straks ben ik nog een mummie.." mompelde hij zacht terwijl hij zijn goudkleurige blik op Riddle richtte, die nu dus bezig was gegaan met het inpakken van zijn schouder. Ondanks dat hij veranderd was door de break-up met Ragya, was hij zijn humor toch niet helemaal verloren. Zijn slechte vorm van humor dan.

In zijn dromen, het zou wel zo zijn dan. En toch accepteerde hij het niet, hij kon gewoon niet accepteren dat wat de ander zei waar was. Hij had goed gehandeld om niet naar een dokter te gaan, iedereen wist dat wonden vanzelf heelden. Behalve als je halve gezicht eraf was gebrand en je bijna geen schouder meer had, maar het was gewoon zijn anti-dokters logica. Hij glimlachte overduidelijk fake toen ze zei dat het hem wel goed stond. Ach, dan was hij tenminste nog een hotte mummie. Hij keek wat teleurgesteld toen ze weer met het ontsmettingsmiddel aan kwam zetten, hij had valse hoop gehad dat zijn gezicht dat niet hoefde. Hij kantelde zijn hoofd wat omhoog toen ze weer opstond van de bank en voor zijn neus ging staan. Riddle had zijn kin weer vastgenomen en keek bedenkelijk naar zijn gezicht. De pluk haar was weggeschoven voor zijn andere oog zodat deze weer zichtbaar werd en hij weer twee ogen had om mee te kijken, alhoewel de ander een beetje dicht zat. "Kan je het zien?" vroeg hij kalm terwijl hij haar aanstaarde met zijn gouden kijkers.. maar vervolgens zijn ogen iets af liet dwalen naar beneden.