You should be happy~ (Lucian Lannister)

Een brede grijns verscheen nu echter wel op zijn gezicht, want de kleine blos op haar wangen bleef bij hem natuurlijk niet onopgemerkt. Wat was hij toch gemeen, en nog wel in haar eigen huis terwijl ze hem enkel probeerde te helpen hier. Geamuseerd keek hij haar aan, zeker de norse blik en de blos gingen niet goed samen. "Ik probeer de hulp te waarderen," merkte hij toen luchtig op terwijl hij zijn gouden kijkers weer op haar gezicht richtte, ze kwam weer terug met het ontsmettingsmiddeltje. Met tegenzin richtte hij zijn hoofd weer wat op, gedwongen omdat ze zijn kin vastpakte. Vanaf het moment dat het doekje tegen zijn gezicht aankwam voelde hij een brandende pijn door zijn hele wang heen schieten. Lucian klemde zijn kaken op elkaar en snoof een keer heel diep in door zijn neus zodat het hoorbaar was. Hij probeerde zich te verzetten tegen de pijn, maar het was bijna onmogelijk. Hij had zijn handen tot vuisten gebald en uit reflex probeerde hij zijn hoofd wat naar achter te houden, weg van Riddle en haar pijnlijke ontsmettingsmiddel. "Laat het.. stoppen.." gromde hij zowat tussen zijn tanden door.

Waarom was hij überhaupt meegegaan naar binnen? Hij had beter in Laverre City kunnen blijven en haar moeten beloven dat hij wel naar een dokter zou gaan de volgende ochtend - iets wat hij sowieso niet zou doen maar hé hij had het kunnen proberen. Dan had hij tenminste niet hier gezeten, op de bank met zijn hoofd naar achter omdat hij niet wilde dat het ontsmet werd, maar dat laatste gebeurde toch wel, want Riddle ging onverstoord door en reageerde niet eens op de woorden dat ze moest stoppen. Lucian had zin om wat nare verwensingen naar haar hoofd te slingeren, al wist hij ook wel dat hij daarmee de pijn niet ging laten stoppen. Nog eventjes, dat betekende dat ze bijna klaar was. "Mijn eetlust is wel weg nu.." bromde hij wat nors terug op haar opmerking dat hij wat lekkers kreeg. Hij was in Arceus naam geen baby - ondanks dat hij normaal wel stond te springen voor wat lekkers, maar de laatste tijd was hij over het algemeen in zo'n slecht humeur dat zelfs zijn eetlust wat minder was geworden. Ze was klaar. Een opgeluchte zucht kwam uit zijn mond, eindelijk was het klaar. Dan moest het nog wel ingepakt worden - iets wat wat hem betreft overbodig was trouwens. Met een pokerface bleef hij wachten tot ze het verband om had gedaan. Arceus, wat was dit vernederend zeg.

Lucian rolde met zijn ogen toen ze suggereerde dat ze het misschien niet over eten had gehad. "Yeah right, in mijn dromen zeker," zei hij sarcastisch terwijl hij stilzat zodat ze zijn gezicht in kon pakken. Stel je voor dat het er nog lelijk uit zou zien ook, dan kon je hem al helemaal het stempel van mummie geheven. "Ik zou een bordje met Toetanchamon neerzetten, heb je meteen de grootste toeristische attractie van heel Kalos." Het was klaar, gelukkig. Lucian schudde kort zijn hoofd toen ze zei dat hij er beeldig uitzag. "Helemaal klaar om naar een theekransje te gaan, zeker?" snoof hij, maar een scheve glimlach kon er wel vanaf voor zover het ging. Zijn blik dwaalde voor een seconde af naar Khaleesi, maar haar ademhaling was zo rustig dat het bijna wel zeker was dat ze sliep. Of ze moest gewoon zo koppig zijn om hem zo hard te kunnen negeren. Maar zo trainer, zo pokémon niet? "Nou, waar blijft het lekkers dan?" Hij klonk nog altijd een beetje nors, maar hij was het positieve erin gaan zien dat hij in elk geval niet meer naar een ziekenhuis of een dokter hoefde.

De EHBO doos werd weer opgeruimd, iets wat hij maar al te fijn vond. Dat ze niet opeens weer met doekjes en ontsmettingsmiddel aan zijn gezicht ging zitten was het grootste cadeau dat Arceus hem ooit gegeven had. Oké, hij kon overdrijven. Riddle plofte naast hem neer op de bank en hij leunde met zijn rug tegen de rugleuning aan, nog eventjes bijkomen van die pijnaanval van eerder hoor. "Hmn, beter dat je dat niet weet," zei hij op de woorden dat ze niet wist wat hij droomde. Een jongensachtige grijns kwam op zijn gezicht terwijl hij haar scheef aankeek. "Gillende meiden betalen een hoop geld," merkte hij luchtig op, maar schudde vervolgens zijn hoofd al. Nee, hij hield niet van gillende meiden. Lucian was altijd een low-profile iemand geweest, niet iemand die ergens zou staan te genieten van kwijlende, gillende en flauwvallende meiden. "Als je er ooit eentje geeft, laat het me weten," zei hij en grijnsde weer een beetje. "Hmn," begon hij bedenkelijk, "ligt eraan wat je in huis hebt." Uitdagend keek hij haar aan. Dit gesprek kon like zó op twee verschillende manieren opgevat worden, whoops.

Het was heel verstandig om te zeggen dat ze het niet wilde weten, stel je voor dat iemand 's nachts lekker mee kon kijken in zijn hoofd. Een beetje creepy zou het namelijk wel zijn. Beide zaten blijkbaar niet op gillende meiden te wachten, dus daarbij was dat ook al geen optie meer. Hoewel hij het wel leuk zou vinden om een rijke farao te zijn, daar niet van. Het theekransje was ook gefixt, hij weet zeker dat hij het daar enorm naar zijn zin zou kunnen hebben. En dat was geen grapje. Het zou heaven voor hem zijn, veel zoetigheid in één kamer. Met een beetje geluk zouden er zelfs donuts aanwezig zijn. Hij moest toegeven dat hij door die gedachte zijn eetlust wel een klein beetje terug kreeg.. donuts.. Zijn ogen schoten naar Riddle toen deze vertelde wat ze in huis had, best veel zei ze. Na haar woorden.. hij kon het gewoon niet. Zijn blik kruiste de hare en hij begon keihard te lachen, boog een beetje naar voren en voelde hoe hij er zelfs van moest hoesten. Oh Arceus, straks sprong die wond op zijn schouder weer open. "Gelukkig voor jou ben ik daar dol op," zei hij lachend. Arceus hij kon dit niet.

Die laatste opmerking van haar was gewoon teveel geweest, hij had zijn lachen niet meer kunnen inhouden en toen hij eenmaal bezig was zat stoppen er voorlopig ook niet meer in. Hij zag hoe Khaleesi wat geïrriteerd opkeek van het lawaai, opstond en de ruimte verliet. Waar die heen ging was hem een zorg, al ging ze door een kattenluikje de tuin in, ze kwam vanzelf wel weer terug.. ooit. Hij moest zich vasthouden aan de bank om er niet af te rollen, wat niet zo fijn zou zijn. Als hij nu met zijn gezicht op de grond zou vallen.. nee liever niet. "Oh my," lachte hij toen ze er nog een schepje bovenop deed. "Ik heb morgen weer wat te vertellen in de kantine, merci beaucoup," zei hij nog altijd lachend terwijl hij zichzelf weer een beetje onder controle kreeg. "Nog meer in huis of moet ik het doen met watermeloenen?" vroeg hij op een onschuldig toontje terwijl hij haar weer aankeek, overduidelijk zeer geamuseerd door de hele situatie.[/b]

Het was eigenlijk veel te erg dit. Lucian moest zijn best doen om niet weer opnieuw in lachen uit te barsten. Het was een aardige tijd geleden dat hij zo had gelachen, en het deed hem goed. "Ik ben niet zoals de meeste," zei hij nog wat na grinnikend van eerder. Als hij dit morgen in de kantine zou vertellen kreeg hij misschien nog een beetje van zijn reputatie terug, gezien die wel wat minder was geworden in de periode dat hij chagrijnig en kortaf rondstapte op de basis. Lucian begon weer te lachen toen ze haar zin afkapte. "Heilige Arceus," zei hij terwijl hij opnieuw een hoestbui kreeg en zichzelf onder controle probeerde te krijgen. "Zeer foute boel dit," stemde hij met haar in. Hij liet zich weer achterover vallen met zijn rug tegen de rugleuning en schudde kort zijn hoofd, nog altijd met een glimlach op zijn gezicht.

Hoeveel lachbuien hij ondertussen wel niet had gehad wist hij niet, evenmin als hoe vaak hij het woord Arceus had gebruikt. Maar het was in elk geval heel grappig, en daar ging het op dit moment om. "Inderdaad, heel vermoeiend," stemde hij met haar in terwijl hij zich wat uitrekte. Nu was het natuurlijk ook een lange dag geweest voor hem, hij had veel gelopen in Laverre omdat hij weer eens de weg kwijt was geraakt. Hij grijnsde lichtjes door de knipoog van de roodharige, eventjes vergeten dat ze in feite zijn baas was whoops. "Goed idee," zei hij toen ze de doos even weg ging zetten. Dan hoefde hij ook niet meer naar dat vervloekte ding te kijken. Toen ze weer terug was had hij zijn ogen net eventjes gesloten. "Maar even serieus, heb je iets in huis?" vroeg hij toen terwijl hij weer een beetje overeind kwam. "Alles ligt in Lumiose en ik heb al de hele dag niets op," zei hij terwijl hij met zijn duim over zijn schouder wees, alsof Lumiose vlak achter zijn schouder lag, net zoals zijn voedselvoorraad.