This Side of Paradise [+Ryuu Aldrich]

Het had haar eerst wel grappig geleken. Rondhangen in het winkelcentrum rond sluitingstijd. Taylor had willen testen of ze ermee weg zou kunnen komen dat ze nog langer zou blijven, maar ze had er niet bij stilgestaan dat één klein foutje het hele idee in de soep kon gooien. Ze moest plassen. Natuurlijk ging ze gewoon naar het openbare toilet zonder er echt bij stil te staan, denkend dat men haar wel had gezien tijdens hun ophef over het opruimen en het sluiten van hun winkels. Toen ze echter de wc af kwam en zich naar de hal van het centrum begaf, merkte ze iets heel… Merkwaardigs. De lichten waren uit. Op een aantal sierlichten na, was het stikdonker. De blondine had meteen al door wat er aan de hand was, maar ze ontkende het op het moment nog, alleen maar omdat ze niet kon geloven dat het haar daadwerkelijk gelukt was.

Ze zat opgesloten. In het winkelcentrum. Na sluitingstijd. De brede grijns op haar gelaat kon ze niet helpen. Wat zou ze allemaal kunnen doen hier?

Als Ryuu niet snel uit zou kijken, zou hij binnenkort tot de oen van het jaar worden benoemd. Met een gestreste blik in zijn ogen kroop hij rond over de vieze vloer van het openbare mannentoilet, op zoek naar zijn Capture Styler die hij op de een of andere manier had weten kwijt te raken. Als hij dat ding niet terug zou vinden, zou hij diep in de penarie zitten. Hij was pas een paar weken Ranger en hij had nu al het meest kostbare voorwerp van een Ranger kwijtgemaakt. Zacht vloekend concludeerde de roodharige jongen dat hij hier niet lag, terwijl hij opstond en de wc uitrende. In eerste instantie had Ryuu niet eens door dat het winkelcentrum ongeveer even druk was als een kerkhof, maar zodra hij volop tegen de automatische schuifdeuren aan knalde, realiseerde hij zich dat er iets niet helemaal klopte. “Oh kom OP!” schreeuwde hij gefrustreerd, grijpend naar zijn haar. Hij snoof en wreef over zijn zere voorhoofd. Aan de positieve kant, hij had nu wel de hele nacht om naar zijn Capture Styler te zoeken, toch?

Hm. De roltrappen deden het niet meer en Taylor had even nodig om te beslissen of ze dat prettiger vond of niet. Misschien kon ze het weer aan krijgen door ergens aan te sleutelen, maar dan zou ze eerst het alarm van het winkelcentrum uit moeten krijgen. Op die manier zou ze ook gewoon de winkels in kunnen, toch? Ze moest wel opletten of er niet gewoon nog bewaking rondliep, want ondanks dat het nu allemaal elektronisch werd, waren er ook een hoop Rangers – oftewel vrijwilligers – die als bewaking konden spelen. Ironisch genoeg was ze er nu zelf eentje. De blondine begaf zich rustig naar boven en besloot eerst het gebied te verkennen om erachter te komen of ze daadwerkelijk alleen was.

Nog geen twee seconde na dat besluit hoorde ze een vreemde stem de ruimte vullen. Automatisch hurkte ze naar de grond en probeerde ze uit het zicht te blijven, terwijl ze tegelijkertijd nieuwsgierig naar de eigenaar van de stem zocht. Met het gebrekkige licht kon ze zien dat het om een andere jonge knaap van ongeveer haar leeftijd ging. Daar ging ze eigenlijk voornamelijk vanuit door zijn stem, maar zien hoe groot hij was hielp daar wel bij. Andere lichamelijke kenmerken kon ze niet echt goed onderscheiden, waardoor ze er maar een gokje op moest wagen.

Taylor kwam recht en riep vanaf de reling naar beneden. “Yo! Zit je opgesloten?” Als hij een bewaker bleek te zijn, well… Ze had een kleine voorsprong op hem.

De roodharige jongen draaide zich als de tol van de Capture Styler die hij kwijt was om zodra hij een stem hoorde, en wist nog net een vrij onmannelijke schreeuw te onderdrukken. Zijn scharlakenrode ogen ontmoette ogen met eenzelfde kleur, al waren de zijne een stuk donkerder. “Holy sh- Gast! Je gaf me echt een hartaanval!” schreeuwde hij klagend terwijl hij naar het meisje toe begon te lopen. “Serieus? Twee mensen in een keer opgesloten? Lekker winkelcentrum is dit.”

Hij stopte met lopen zodra hij de onderkant van de roltrap had bereikt, en staarde daarna alleen nog maar naar het meisje. “Nou ja, als we 13 uur met elkaar door moeten brengen kunnen we elkaar net zo goed leren kennen. Mijn naam is Ryuu.” Hij glimlachte vriendelijk en stak zijn duim op. “Ik ben een Student Ranger geworden in Hoenn, laatst. Al ben ik dat niet lang meer als ik niet m'n Capture Styler terugvind die ik handig genoeg ben kwijtgeraakt hier.” Hoe rustig hij het ook zei, hij was vanbinnen nog steeds erg gestrest. Hij moest dat ding echt vinden of hij zou flink in de problemen zitten.

De hoge gil, die ze waarschijnlijk zelf had veroorzaakt, liet haar voor een kleine milliseconde schrikken, maar zodra haar hartslag weer wat was gezakt moest ze moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Damn, oké, dat was dus echt geen bewaker. Dat werd haar wel duidelijk toen hij nonchalant tegen haar begon te spreken en rustig naar haar toe kwam gelopen. Of in ieder geval naar de roltrap die muurvast stond, want er was toch niemand die het nu moest gebruiken. Taylor wilde hem nu eigenlijk wel gebruiken om naar hem toe te stappen, want op deze afstand alleen al kon ze zien dat de knul erg schattig was. En van haar leeftijd. Ze had het dus weer getroffen.

Met een klein grijnsje liep ze naar de opening om naar beneden te kunnen, zich afvragend of ze wel eerlijk moest bekennen dat ze dit expres had gedaan. Lang kon ze echter niet nadenken, want er werd een nieuw onderwerp aangeknoopt door de jongen. Hij hield wel van praten, zeg. Dat vond ze niet erg. Ze was het wel van Tiffany gewend en bovendien was dat minder saai dan iemand die alleen maar reacties kon grommen. “Ik heet Taylor,” stelde ze zichzelf voor, terwijl ze haar hand al op de zwarte leuning van de roltrap neerlegde. Ryuu vertelde vervolgens dat hij een Student Ranger was en zijn Styler was verloren. Oh.

Dat maakte dingen een stuk interessanter.

Taylor was zelf een Ranger, dus ze wist hoe de organisatie op hun spullen gesteld was. Het was niet echt enorm veel moeite om een nieuwe Styler te krijgen, maar de Rangers wilden het natuurlijk niet laten lijken alsof ze hun spullen gewoon konden laten rondslingeren. Ryuu zou waarschijnlijk een enorme preek van de hoge piefen krijgen. Daarom keek ze met een moeilijk gezicht naar de jongen zodra hij zijn verhaal had gedaan. “Oeh, dude, da’s niet goed,” begon ze. Ze wierp een vlugge blik naar de grond rondom haar. “Als Graduate Ranger voel ik me geroepen om mijn minder ervaren collega’s te helpen.” Hey, dat klonk zo slecht nog niet. Misschien bracht het haar wel dichter bij promotie. Grijnzend liep ze rustig naar beneden. “Wat zeg je ervan?”