Naam: Taylor “Carter” Marchetti
Bijnaam: Tay, Taylord, Taystee, Mis-T-que
Geslacht: ♀
Leeftijd: 17 jaar
Geboortedatum: 26-11
Sterrenbeeld: Boogschutter
Myers-Briggs: ENTJ (The Commander)
Seksualiteit: Who gives a crap in whose pants I end up, it's MY sexuality, Muk off???????????????????
Trainersoort: Ranger
Favoriete pokémon: -
Favoriete type: -
Uiterlijk: Taylor is iemand die erg opvalt met haar lichtblonde haren en pastelroze ogen. Haar haren eindigen in twee verschillende vlechten die meestal voor haar schouders rusten – en worden versierd met twee grote, blauwe nepbloemen boven haar oren. Voor de rest probeert ze zich zo schattig mogelijk te kleden, al is het maar om mensen op een dwaalspoor te brengen. Zelf is ze namelijk niet zo heel schattig en daar is ze best trots op ook. De enige indicatie dat ze wel meer dan alleen een jong meisje is, is de gereedschapsriem die vaak om haar middel hangt.
Karakter:+ Sociaal
+ Energiek
+ Doener
+ Eerlijk
+ Intellectueel
+ Gul | - Direct
- Bot
- Onverantwoordelijk
- Tact loos
- Arrogant
- Ongeduldig |
Themesong: Marianas Trench – Celebrity Status
Geschiedenis:Taylor groeide op in een weeshuis in Johto. Haar echte ouders heeft ze nooit leren kennen, maar dat heeft haar ook nooit echt gedeerd. Ze beleefde haar lol en dat was het voornaamste. Wel kreeg ze vaak op haar kop van de medewerkers, want haar manier van lol was eigenlijk pure leedvermaak, tot op het punt dat ze daadwerkelijk met een stoel zou sleutelen om iemand te laten vallen. Daar begon haar liefde voor het handwerk en ook meteen de rede om meer naar buiten te gaan – Taylor werd namelijk het huis uitgeschopt om daar wat hobby’s op te pakken. Dit gebeurde uiteraard onder begeleiding, want ze was pas zes jaar oud en zou alleen maar voor meer herrie zorgen. Tijdens één van haar vele begeleidde tripjes kwam ze bij een winkel terecht die zich specialiseerde in elektronische apparaten. Haar aandacht werd eigenlijk getrokken door de vele lichtjes en geluiden, maar het werd sindsdien haar favoriete plek om heen te gaan.
Daar ontmoette ze een monteur die haar enthousiasme wel schattig vond. Zijn naam was Raymond en hij leerde haar veel over de vele apparaten die er stonden. Taylor luisterde er opgelaten naar; ze bleek later namelijk aanleg te hebben voor hetzelfde beroep. Raymond was zo trots op het meisje en zo enthousiast over hun opbouwende vriendschap, dat hij haar adopteerde. De kleine Taylor was toen zeven jaar oud. Hij leerde haar alles wat hij wist en liet het meisje met veel kleine dingetjes helpen – tot op het punt dat ze zelf dingen in huis begon te fixen. Raymond maakte soms zelfs expres iets kapot zodat zij iets had om overdag mee bezig te zijn wanneer hij op het werk was.
Op haar tiende was Taylor al een kleine monteur. Raymond had haar een eigen riem met zo min mogelijk gevaarlijk gereedschap gemaakt en de kleine meid was totaal niet beschaamd om die trots aan iedereen te laten zien. Dat ging vrij gemakkelijk, want Raymond nam haar vaak mee naar huisbezoeken en liet haar zelfs meehelpen als hij vond dat ze dat wel kon. Op een dag vond hij dat ze daar wel een beloning voor verdiende en gaf haar een eigen Magnemite, die de naam Enrique van haar kreeg. Raymond had hem zelf gevangen – dus werd het wezen vanaf die dag haar assistent.
Vlak voor haar twaalfde verjaardag werd haar pleegvader opgeroepen voor een grote klus. Zij mocht niet mee onder het motto dat het veel te gevaarlijk was, maar daar moest Taylor uiteraard niks van hebben. Ze ging op zoek naar het bedrijf nadat hij zelf al een tijdje was vertrokken en was net van plan om het terrein te betreden, toen uit het niks – leek het – een explosie bij het gebouw zelf verscheen. De arme Taylor schrok zo hard dat ze per direct terug naar huis rende.
Raymond kwam die avond niet thuis. Ze wuifde het weg met het excuus dat hij moest overwerken, maar hij kwam de dag erna ook niet naar huis. Taylor haalde Enrique niet uit zijn pokéball totdat ze van huis wegliep. Raymond was niet gestorven in het ongeluk. Hij had haar gewoon in de steek gelaten. Weigerend om terug te keren naar het weeshuis besloot Taylor door Johto te reizen. Uiteindelijk kwam ze in Goldenrod terecht, waar ze redelijk wat werkjes kon verrichten als jonge monteur, zelfs al namen de mensen haar eerst niet serieus. Ze kreeg het desondanks voor elkaar om een klein imago op te bouwen en leerde daar Tiffany Marchetti kennen – waar ze het meteen goed mee kon vinden. Daarom besloot ze om een tijdje in Goldenrod te blijven en daarna verder te trekken, maar dat plan liep volledig in de soep toen Tiffany het voor elkaar kreeg om haar tragisch verleden te weten te komen. Ze werd per direct opnieuw geadopteerd door het Marchetti gezin en woonde sindsdien in Goldenrod; waar ze haar werkzaamheden als jonge monteur voorzette en zelfs eigen uitvindingen begon te maken.
Taylor was gelukkig. Alles leek opnieuw weer perfect te zijn. Maar dat eindigde weer toen Tiffany besloot dat ze een pauze nodig had en dat ze die in Kalos moest zoeken. Het brak Taylor wel een beetje, ondanks dat ze het niet leek blijken. Tiffany en zij hadden een erg sterke band opgebouwd – eentje die bloedverwante zusjes zou rivaliseren. Bovendien wilde ze niet nog eens iemand kwijtraken, maar zelf kon ze niet echt mee gaan, want ze zat met haar werk. Met flink veel tegenzin ging Taylor mee om Tiffany’s pokémon op te halen en raakte toen zelf verliefd op de Bulbasaur die daar te koop stond. Omdat de brunette zich schuldig voelde over haar vertrek, betaalde ze een groot deel mee en kreeg niet alleen Tiffany een nieuwe pokémon die dag. Taylor doopte haar om tot Moxxi.
Het was niet hetzelfde zonder Tiffany. De dagen duurden langer, de nachten werden vervelender en het huis werd stiller. Taylor hield van de Marchetti’s, maar ze hield het meeste van de fluffybutt en dus besloot ook zij dat het op een dag genoeg was. Ze ging haar grote zus achterna en ze zou het verdomme stil houden, want Tiffany verdiende het wel om een jumpscare van haar verschijning te krijgen.
Trivia:+ Ze is linkshandig.
+ Taylor plakt af en toe nog wel eens een pleister over haar neus. Dit komt omdat ze vaak een bloedneus heeft en als kind is haar ooit verteld dat ze het zo kan verhelpen.
+ Ze heeft het ook ooit bij Tiffany geprobeerd.
+ Taylor spreekt vloeiend Engels door haar monteurwerk.
+ Toen ze bij Raymond woonde, sprak ze zelfs
alleen nog maar Engels. Hij vond het niet erg. Dit veranderde echter toen ze bij de Marchetti’s kwam te wonen. Af en toe spreekt ze nog wel eens alleen maar in het Engels.
+ Enrique is nog altijd bang voor zijn trainer. Hij denkt dat ze hem elk moment uit elkaar kan schroeven.
+ Taylor noemt Tiffany vanaf hun eerste ontmoeting al ‘Princess Fluffybutt’.
+ Kort haar was haar stijl, totdat Tiffany aanraadde dat ze haar haren eens moest laten uitgroeien. Toen het eenmaal lang genoeg was, vlechtte Tiff haar haren een keertje in om te zien hoe het haar stond. Sindsdien doet Taylor niets anders meer met haar haren.
+ Taylor heeft Raymonds mondharmonica bij zich. Af en toe speelt ze erop, al kan ze het bij lange na niet zo goed als hem.
+ Ze heeft ook een oude foto van Raymond en haar op zak. Daar kijkt ze naar als ze zich eenzaam voelt.
