I'll confess. [closed]

De brunette nam een flinke teug uit het flesje bier voor ze hem onhandig op het bureau naast zich  plaatste en haar nu vrije hand naar de camera verplaatste. Op het kleine beeldscherm kon ze zien hoe ze er aan toe was, al was haar zicht belemmerd door de hoeveelheid alcohol die ze op had. Dronken was ze nog niet. Aangeschoten wel. Dat had ze nodig om de video te kunnen maken waar ze nu mee bezig was.

Ze duwde zachtjes tegen het stuk hardware aan tot het verband niet meer te zien was op het kleine schermpje. Haar plan voor deze eerste video sinds haar ongeluk was duidelijk, al was het niet op papier opgeschreven. Ze had nooit aan scripts gedaan, tenzij ze perse een bepaalde grap in haar video wilde hebben. Met de hoeveelheid alcohol die op het moment in haar systeem zat zou ze zich al helemaal niet aan een geschreven tekst houden.

Ze had geen moeite met het indrukken van de opnameknop. Ze voelde niet de druk om zich te haasten en zo snel mogelijk door de video heen te rammen, dus pakte ze het flesje bier er opnieuw bij en nam ze een flinke teug. Of ze het er in liet wist ze niet bij het uitvoeren van de taak. Later zou blijken dat ze dat wel had gedaan. Direct er op begon ze te praten, haar spraak lichtelijk langgerekt en haar toon serieuzer dan haar kijkers van haar gewend waren.

“Hey,” met haar linkerhand maakte ze een zwaaiend gebaar, “lang niet gezien. I mean, ik zie jullie niet, en jullie kunnen mij zien wanneer je maar wil – Muk.” De eerste jumpcut was een feit. Ze zou bijna overwegen om wel een script te gaan schrijven. Haar blik ging terug naar de lens om haar verhaal nu goed te beginnen. “Sommigen van jullie zullen al ongeveer weten wat de reden is achter mijn afwezigheid. Anderen hebben nie eens door dat ik weg ben geweest, en tegen jullie zeg ik: foei! Let beter op!” Ze wees streng met haar vinger naar de camera. Overtuigend was het niet dankzij de alcohol. “Ik kan hier nu wel super luchtig over gaan doen, maar dat is het absoluut niet. Als iemand dan ook erg zachtaardig is, like, als iets van bloed of verwondingen je misselijk maakt of erger, please kijk dan weg want ik leg het ook wel effe hardop uit. Ready? Okay, hier komt ‘ie.”

Beide armen werden zo gehouden dat de handen in beeld zouden moeten zijn. De tweede hand ontbrak natuurlijk, en was vervangen voor een dik verband. Er was geen bloed doorheen te zien, gelukkig. “Eh, ja, ik zeg wel leuk dat ik het ga uitleggen, maar…” Ze liet haar gezonde arm zakken en hield haar blik op het stompje rusten. “Wat moet ik zeggen? In het gevecht met Team Rocket ben ik een arm verloren. Nouja, een halve arm. Geen idee wat er mee gebeurd is. Boeit me ook niet zo, eigenlijk. Hij is weg.” Haar blik ging terug naar de camera. “Daarom ben ik niet meer zo actief. Ik heb een tijd in het ziekenhuis gelegen en, to be honest, gaat het gewoon niet zo goed met me, weet je wel? Ik heb er niet zo veel zin meer in. Te veel gedoe. Ik kan nauwelijks een bak cornflakes voor mezelf klaarmaken. Ik kanhet gewoon niet.” Haar stem brak. Een volgende jumpcut werd ingevoerd.

Bij het volgende shot waren Tiffany’s ogen aanzienlijk roder en klonk haar spraak nog langgerekter, alsof ze minstens een hele fles extra leeg had gedronken. “Dat is nie t enige waar ik over wilde praten… Er is namelijk nog iets waar ik een tijdje terug achter ben gekomen, maar ik weet niet zo goed hoe ik er over moet beginnen… Terwijl het best wel normaal is. Maar gewoon raar.” Een frons stond op haar gezicht. Ze was duidelijk oprecht aan het nadenken over wat ze moest zeggen, ondanks dat ze veel moeite had hiermee. “Goed, ik zeg het maar gewoon… Hier komt ie...” Nog een jumpcut. Bij het volgende shot keek Tiffany recht in de camera en zat ze ook een klein stukje dichterbij, alsof ze een geheim vertelde. “Ik heb een crush. Op een meid. There you go.” Net op het punt dat het leek alsof Tiffany om viel, is er weer een jumpcut waarbij ze in een andere positie terecht kwam. Hier vervolgde ze haar verhaal terwijl ze met een flesje bier in haar handen speelde. “I guess dat ik het al een tijdje weet, maar niet goed weet hoe ik me er zelf bij voel. Ik heb zo hard gezegd altijd dat ik hetero ben dat ik me gewoon schaam. Ik weet niet voor welke versie van mezelf though. De hetero of de bi? Hoe dan ook vond ik dat jullie het wel mochten weten. De helft van jullie speculeerde er toch al over, stel Mukkers.” Ze snoof. “Anywho… Ik denk niet dat ik het ‘r ga vertellen. Misschien da’k dat gedaan had als het ongeluk niet was gebeurd, maarja. Ik ga d’r niet met een gebroken partner opzadelen. Zo selfish ben ik nou ook weer nie…” Twee tellen was Tiffany stil in beeld te zien, voor het opnieuw versprong door een jumpcut.

“Ik wil hier echt meer over vertellen want er gebeurt zo veel in m’n kop, maar het lukt me even niet om het er uit te krijgen. Arceus. Het meest klote is misschien nog wel dat het me totaal niet over m’n gevoelens heen helpt. Je zou denken, een lichamelijke beperking en een trauma, dat helpt je wel over je stomme crush heen. Maar nee! Zo werkt het niet!” Ze haalde duidelijk gefrustreerd haar schouders op. “Als ik gewoon… als ik gewoon eerlijk was geweest, ya know, tegen mezelf en tegen Jane, dan kon ik nu misschien nog een beetje gelukkig zijn, maarja, dat heb ik niet gedaan en nu zit ik hier, met acht biertjes op, pratend tegen een miljoen mensen die me hier toch niet echt mee kunnen helpen. Dat voelt best wel klote, oké. No offense.” Ze wist oogcontact met de camera te behouden voor de laatste helft van de lange zin en wat volgde, maar zodra ze dit verloor voerde ze weer een jumpcut in.

“Dus, dat zijn mijn confessions. Volgens mij wilde ik nog iets vertellen maar ik weet het niet meer. Verwacht in ieder geval geen videos meer, want met één arm is het niet leuk meer. Ik zie wel wat ik doe. Doei.”  In het laatste shot bewoog haar arm naar de camera toe. Tiffany had niet eens de moeite gedaan om dit er uit te editten. Het had wel zijn charmes, vond ze toen ze nog dronken was.

Dronken Tiffany vond sowieso dat de video een goed idee was. Eerlijk zijn tegen de kijkers, enzo. Daarom wilde ze hem meteen na het bewerken plaatsen, zodat de hele wereld kon zien hoe ze er aan toe was. Pas toen ze die ochtend wakker werd, zou ze er achter komen dat dit niet zo’n heel goed idee was geweest.