Fly Away. [ closed ]

Hij lag met zijn buik plat op het zachte gras. Zeegroene ogen wijd opengesperd en een enthousiaste glimlach op zijn gezicht. Naast hem lag Khosekh, zijn trouwe Blitzle, die net zo enthousiast op de vlakte neerkeek. Aan zijn andere zijde lag zijn Deerling, met dezelfde sparkles in haar ogen als haar Trainer en mede-Pokémon. Met z'n drietjes lagen ze verstopt tussen twee struikjes en keken ze neer op een vlakte. Op deze vlakte stonden minder struikjes, maar het gras, waar de wind zachtjes doorheen waaide, was bedekt met een enorme groep Altaria rustte uit op het grasveld. Ze zaten dicht op elkaar zodat ze tegen de wind beschermd waren, en het was een schitterend beeld. Twinkels danste in Alphonse's ogen bij het zicht.

Ooit zou hij ook een Altaria vangen. Hij wist nog niet wanneer, en hoe, en waarom, maar hij zou zeker weten een van deze prachtige Pokémon in een van zijn Pokéballen krijgen. Drie Pokéballen waren al gevuld. Khosekh de Blitzle, Pikachu en Deerling. Alledrie de Pokémon betekende veel voor de jonge Coördinator en ze maakte ook een goed team. Hij had zich geen betere Pokémon kunnen wensen, maar toevoegingen aan zijn Team waren natuurlijk ook welkom. Als ze, ten minsten, een beetje meewerkte. Hij hoefde geen Pokémon in zijn Team die genoemde Team ernstig verzwakte tijdens het vangen. Het was misschien naïf en koppig, maar de jongen kon het gewoon niet helpen. Als zijn Pokémon konden praten, wist hij wel dat zij zouden zeggen dat het niet uitmaakte, maar voor hem deed het dat wel. Zijn trouwe, dierbare Pokémon in pijn zien was iets wat hij simpelweg niet kon verdragen.

Een gelukzalige zucht verliet genoemde jongens mond. Hij aaide Khosekh kort over zijn grijs met witte vacht en kwam toen overeind. De Alitaria zouden waarschijnlijk niet langer blijven; ze zouden voor bessen gaan zoeken. Dat was ook waarom Alphie hier gekomen was. Hij wilde bessen voor zijn Pokémon, want hij wist dat zij die lekker vonden. Zijn tas had hij aan de voet van het heuveltje waar hij zich momenteel bevond achtergelaten. Het ding zou alleen maar onhandig zijn, en Pikachu zou er wel voor zorgen dat de tas niet gesloten werd. De Pikachu die momenteel aan het slapen was. Misschien was het niet zijn beste plan, maar zo veel mensen kwamen er hier toch niet?

Toen de jongen echter de heuvel afliep, gevolgd door Khosekh en Deerling, zag hij iemand bij zijn tas staan. Hij fronste en verhoogde zijn tempo. Pikachu lag daar te slapen... Wie weet wat die jongen daar aan het doen was... "Hey! Die tas is van mij!" riep hij uit, hopend dat dat de aandacht trok van wie dat daar aan de voet van de heuvel dan ook was.

And then the lights go out

Gekleed in zijn feestelijke outfit hobbelde Alphie de heuvel af en toen hij dichterbij kwam kon hij al snel zien dat het mens dat bij zijn tas stond, nog best jong was. Best wel heel erg jong. In zijn armen hield hij een Pokémon die Alphie al snel herkende als een Chespin. Ooh, een starter Pokémon? Een starter Pokémon genaamd Aspen, als hij het antwoord dat de jongen hem gaf moest geloven. Een starter Pokémon genaamd Aspen die op zoek was naar eten. Eten had Alphie wel. Hij had op zijn weg naar de heuvel meerdere bessen geplukt en in een bakje in zijn tas gedaan. De Pokémon moest het geroken hebben...

Zeegroene ogen zochten snel naar zijn trouwe Pikachu, die nog ongestoord en veilig lag te pitten. Mooi. Nu hij de vreemdeling van dichtbij zag, leek hij helemaal niet op een dief of een bruut. En toen Alphie besloten was dat deze jongen onschadelijk was, brak er een vrolijke glimlach op zijn gezicht. "Eten, hm? Heb je hem dan niet genoeg eten gegeven?" plaagde hij. Gevolgd door zijn Blitzle en Deerling liep hij naar zijn tas en raapte hij het ding op. Met deze beweging maakte hij Pikachu wakker, die slapering met zijn oogjes knipperde en rondkeek. Behendig ritste de Coördinator zijn tas open en haalde een bakje bessen tevoorschijn. "Het beste van het beste, speciaal geplukt door moi. Tas toe ~" Hij haalde het dekseltje van het bakje en legde deze op het gras voor Aspens neus. Daarna vonden zijn ogen die van de jongen, wiens naam nog onbekend was. "Ik ben Alphonse, maar zeg maar Al," stelde hij zich met een brede grijns voor, en hij stak zijn hand uit. "Is Aspen je enige Pokémon?"

And then the lights go out

De jongen antwoordde zijn vraag door te vertellen dat de Pokémon niet zonder eten kon. Alphie liet zijn hoofd schuin hangen en fronste verbaast. Niemand kon toch zonder eten? Iedereen had uiteindelijk toch eten nodig, anders zouden ze sterven van de honger. Misschien bedoelde de jongen dat zijn Pokémon, Aspen, gewoon een enorme vreetzak was. Aan de manier waarop hij de bessen opschrokte, leek dat het meest waarschijnlijk. Alphie grinnikte er zacht om en toen de Chespin's Trainer zichzelf voorstelde, keek de jongen weer op. Cecil, hm? Cecil schudde zijn hand even en toen de jongere jongen los liet, liet Alphie zijn handen in zijn zakken handen. Cecil. Cecil. Wat een naam. Echt zo'n stagenaam. Of de naam van een tovenaar. Cecil de Tovenaar. Hij kon zich de jongen echter niet helemaal als een tovenaar voorstellen. Toen deze jongen echter vertelde dat hij ook nog een Pikachu had, verscheen er een brede grijns op Alphies gezicht. "Oh! Ik ook!" zei hij opgewekt en hij knikte naar de nog slaapdronken Pikachu, die half overeind gekomen was om aan de besjes te snuffelen. "Een Chespin en een Pikachu, dus. Ik heb, well, deze drie." Hij draaide zich half om om naar Khosekh en Deerling te wijzen, die nieuwsgierig wat dichterbij de jongen kwamen. "Hmmm." Alphie keek weer naar de jongen, bekeek hem nog eens goed en bracht nadenkend zijn hand naar zijn kin. "Jij lijkt me een... Trainer. Heb ik het goed?" Vrolijke zeegroene ogen twinkelde, hopend op een 'ja' als antwoord.