Closed - That's our job!

<sub>Malakaj plaatste zich met zijn rug tegen de muur en hield zijn armen over elkaar. Met zijn grijze ogen hield hij de omgeving nauwkeurig in het oog en niets leek hem te ontgaan. Mensen leken niet veel intresse hebben in het gestalte dat er stond, maar veel aandacht trok hij ook niet vanaf zijn donkere plekje. De persoon die hij effectief nodig had zou heb wel vinden als hij er eenmaal was. Zoals altijd was hij zelf veel te vroeg. Hij vond het zelf niet aangenaam om lang te moeten wachten op iemand dus deed hij dat zelf ook niet.
Een diepe zucht rolde uiteindelijk over Malakaj zijn lippen wanneer hij op datzelfde moment zijn ogen sloot. Hij had geen zin om mee te gaan op deze missie, maar als hij hele dagen lang niets deed voor het team zoude ze vragen gaan stellen. Het was al een wonder dat ze er niet waren achter gekomen dat hij zijn pokémon niet gesloten had, een leugen die aan het licht kon komen als hij verkeerd reageerde. Iedere dag drong het meer tot hem door wat hij precies gedaan had en welke problemen dat met zich mee kon brengen en vast ging brengen. Malakaj wilde niet teveel te maken hebben met team rocket, maar met elke missie die hij zou doen en elk gesprek werd hij er dieper in getrokken.

“Damnit.” De woorden waren zacht en onhoorbaar voor omstanders. Langzaam opende hij zijn ogen weer en zetten zichzelf af van de muur. In stilte was hij al aan het hopen dat deze missie snel gedaan zou zijn. Met duim en wijsvinger wreef hij over de rug van zijn neus. Hoe moeilijk kon het zijn? Gestolen pokémon terug stelen. Het was zo simpel. De persoon die ze gestolen had wilde vast de pokémon zelf doorverkopen. Zo iets moest het wel zijn. Of het beter was om ze weer terug te halen wist Malakaj ook niet zeker. Hij had al geruchten gehoord over het lab onder de basis en de testen die zich daar voordoen. De gedachten onderdrukte hij al snel weer.</sub>

<sub>De seconde tikte veel te traag vooruit. Hoe langer dat hij daar stond, hoe nerveuzer dat hij werd. Er deden zich teveel scenario’s voor in zijn hoofd en elke liep slecht af. Niet altijd voor hem, maar soms voor anderen. Op een bepaald moment kwam hij op het punt dat hij liefst weg wilde gaan en Nikolaj al het werk alleen laten doen, maar dat kon hij niet maken. Hoe verschrikkelijk dat het ook was, hij kon deze missie niet stop zetten.

Het duurde niet lang voordat Nikolaj op hem af kwam wandelen, er volgde helaas geen warme begroeting. “Zoveel enthousiasme, straks gaan mensen denken dat je dit echt leuk vind,” zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Het was een hopeloze poging om de situatie toch dragelijker te maken en hij hoopte dat het hun relatie weer kon verbeteren. Hoe lang was het geleden dat ze nog eens echt iets samen hadden gedaan? Vijf of zes jaar? Het was een tijd die hij zeker miste, maar Nikolaj leek er andere gedachten bij te hebben. Vanaf de eerste dag was het wel duidelijk dat Malakaj niet gewenst was in het Team. Toch niet door zijn eigen broer.
Hij gaf een korte knik toen er gevraagd werd of hij wist waar ze heen moesten. Als hij blindelings aan een missie zou beginnen was het al het begin van een slechte start. “Een verlaten winkel aan de noordkant van de stad, er zou de afgelopen weken weer veel activiteit binnen zijn.” Dat was in elk geval de informatie die ze aan hem hadden gegeven en Malakaj vertrouwde erop dat die ook correct was. Het leek een logische plek om te beginnen aan hun zoektocht.

Malakaj besloot alvast om te wandelen in de juiste richting, maar vanuit zijn ooghoeken bleef hij naar de jongere man naast hem kijken. “Is die knuppel echt nodig?” vroeg hij en met zijn duim wees hij naar het houten ding. Tijdens zijn eerste dag had hij het voorwerp ook in Nik zijn kamer zien liggen. In zijn achterhoofd had hij toen al geweten dat het niet was voor een spelletje baseball mee te spelen. Toch geen spelletje waarbij een bal gebruikt werd. De afkeuring was duidelijk in zijn grijze ogen te zien en hij kon ze er niet afhouden. Dit was precies waarom hij er was. Hij wilde niet dat zijn broer zijn leven vergooide door het nemen van de levens van anderen.</sub>

<sub>Ook al hadden ze een paar uiterlijke kenmerken die hetzelfde waren, toch waren ze zo verschillend van elkaar. Niet alleen op basis van uiterlijk, maar vooral hun karakter. Malakaj was veel kalmer en dacht meer na voordat hij iets deed. Ook hun kledingstijl was veel anders. Nik leek meer te dragen wat comfortabel was, terwijl Mal ging voor de meer chique aanpak. Hij had een simpele jeans aan, maar daarboven wel een geklede vest. Misschien niet de ideale kleding voor aan te doen tijdens een missie, maar hij wilde het uniform dat ze gegeven hadden ook niet dragen. Dat zou sowieso teveel aandacht trekken.

De woorden die verklaarde waarom hij een knuppel bij had, maakten het allemaal absoluut niet beter. Als hij kon zou hij het voorwerp zo uit Nik zijn handen trekken om het vervolgens in twee te breken.“Je gaat het echt gebruiken op mensen?” vroeg hij verbaasd. Hij zou helemaal niet verbaasd mogen reageren op die informatie, want hij was verstandig genoeg om te weten dat het niet voor de sier was. Het enige wat hem zorge baden was de schade dat het zou opleveren bij de andere personen. Een knuppel was geen pleziertje en het kon een heel onplezierig tafereel worden als Nikolaj zich ging uitleven. “Misschien moeten we het eerst op een andere manier proberen, zonder geweld.” Het was een simpel voorstel en hij keek met een haast smekende blik opzij. Alles was al erg genoeg zoals het was, een bloedbad moest daar niet bij komen.

Langzaam schudde hij zijn hoofd en keek weer weg wanneer hem werd opgedragen om zich gewoon te focussen op zijn taak. Wat dat ook was. “Met andere woorden ga jij je uitleven terwijl ik de pokémon moet zoeken?” opperde hij. Het was niet gelijk hoe dat hij wilde dat het ging, maar veel andere keus had hij waarschijnlijk toch niet. Hij wilde niet op dezelfde manier handelen als Nik en daarbij was hij niet direct de juiste persoon voor zo een aanpak. Om de blik van zijn broer te negeren besloot hij om rond te kijken om te zien of hij de verlate winkel ergens zag.</sub>

Nikolaj rechtte zijn schouders en hield zijn ogen op de weg voor zich gericht. De lucht was grauw en onplezierig. De wolken zagen er dreigend uit alsof ze elk moment een fixe sneeuwbui los konden laten. Of niet. Het was best moeilijk te voorspellen. Het was bijna een reflectie zijn humeur. Dat vond hij wel grappig ergens. Toen Mal zijn sceptische vraag stelde kon Nik het niet onderdrukken om een beetje te grijnzen. Dat hij dat nog vragen moest! “Als ik begin te meppen zal ik je ver vooraf waarschuwen goed? Dan kun je wegkijken” Zei hij op sarcastische toon, al zou hij dat toch wel doen. Of misschien niet. Hij vroeg zich af welke methode de beste uitkomst zou hebben op Malakaj. “Zonder geweld?” Echode hij en hij wierp zijn broer een sceptische blik toe. “Zullen we dan maar ook gelijk vriendelijk vragen of hij de pokémon teruggeeft én al het geld wat hij van Team Rocket gejat heeft met zijn stunt? Wie weet! Misschien als je hem wat thee aanbiedt luistert hij” Hij schudde zijn hoofd en zuchtte diep. Hij wilde niet geloven dat zoiets werken zou. En hey, mocht het wel werken zou hij misschien toch even die vent zijn knieschijven breken voor de goede orde. Dat zou hem leren van Team Rocket te stelen.

Nikolaj fronste en dacht na over Malakaj zijn voorstel. Nou dat klonk niet eens zo slecht. “Graag! Jij praat ik slaat” Hij moest zelf lachen om zijn rijmpje en tikte met zijn duim tegen zijn aluminium honkbalknuppel. Zijn handen tintelde, hij had er zin in. “Ik houdt hem aan de praat, jij zoekt ze, heb je ze gevonden dan laat je het mij weten en dan zorg ik dat meneer niet wegloopt- of..”  Hij dacht een tel na. “Jij houdt hem aan de praat en ik zoek! Tenslotte met jouw natuurlijke charisma en mooie zwarte lokken palm je hem zo in” Dat was vroeger al zo. Men was nu eenmaal veel sneller open en vriendelijk tegen zijn oudere broer dan tegen hem. Hij vroeg zich af waarom.. Hij was het wel eens met dit plan. Zo was Mal ook uit de vuur linie en kon hij de vermiste pokémon zoeken. Hij verwachtte dat de man alleen zou zijn, en hoe moeilijk was het nou om een paar pokémon te stelen?

<sub>Het was een domme vraag geweest. Natuurlijk was het een domme vraag. Hij had zichzelf wel een klop kunnen geven. Nik was effectief van plan om die knuppel op mensen te gebruiken, iets wat Mal toch liever niet wilde meemaken. Hij kon zich allemaal maar inbeelden hoe het moest voelen en wilde het absoluut nooit meemaken.
Dan kwam zijn optie om het aan te pakken zonder het gebruik van geweld. In zijn hoofd klonk het als een oplossing die haalbaar zou moeten zijn. Zolang je het maar juist kon aanpakken moest het mogelijk zijn. Of daar ging hij toch nog steeds van uit. Zoals Nik had gezegd, veel ervaring had hij niet met dit soort zaken. Hij rolde echter met zijn ogen bij de sarcastische opmerking van zijn broer. “Het is in elk geval beter als iemands hersenen eruit kloppen,” mompelde hij vooral tegen zichzelf.

Wanneer hij een lach naast zich hoorde keek Malakaj opzij en glimlachte zelf even. Het was toch aangenamer om de jongere man zo te zien. Er volgde ook nog een uitleg van niet één plan, maar twee plannen. Plan nummer één stond hem niet aan, maar het tweede wel. De manier waarop Nik het echter verwoorden stond hem dan weer niet aan, maar het idee wel. Als hij zijn broer kon weg houden van de man, zou het allemaal veel schoner kunnen eindigen. Wie weet, het kon hen zelfs nog lukken om heel deze missie af te ronden door inderdaad te praten en zonder geweld. “Laten we het tweede doen,” zei hij dan ook al snel. Natuurlijk kon het altijd nog verkeerd gaan, maar dat was iets dat ze dan wel zagen. “Als het verkeerd loopt langs mijn einde zal ik wel iets roepen om je te waarschuwen.” Alles klonk zo makkelijk als hij er zo over nadacht en hij zag de missie weer zitten. Misschien kon het toch nog goed verlopen.

In de verte verscheen uiteindelijk het gebouw dat ze nodig hadden. Er hingen verschillende posters op de ramen en deuren die zeiden dat je er niet binnen mocht komen, maar toch branden er een vaag licht binnen. “Jij kan langs achteren gaan en zien of daar een deur is waarmee je binnen kan gaan. Ik zal gewoon langs voor binnen komen, misschien doen alsof ik kom om een pokémon te komen.” Malakaj keek even opzij om te zien wat de andere van zijn plan vond. Het was misschien niet het beste idee om op te splitsen, maar als ze zijn broer zagen wisten ze direct dat er iets niet in orde was.</sub>

Mal was het ook eens met het tweede plan. Als het verkeerd zou gaan dan riep hij wel. Nik hoopte dat hij dat ook meende en niet de held ging proberen uit te hangen. Als dat zo was zou hij snel moeten ingrijpen. Hij snoof. Wie lette nou op wie? "Prima" bromde hij enkel. Hij had zijn knuppel bij zich en was erop gebrand deze missie tot een succes te maken. Het laatste wat hij wilde was het verpesten, er was geen plek voor fouten als je het wilde maken.

Ze namen nog een hoek en liepen nu op een straat die vrij stil was voor dit tijdstip. Hier en daar liepen wel wat mensen maar het was duidelijk dat de meeste probeerde geen overbodige aandacht te trekken. Nikolaj zag de winkel waar ze naartoe moesten opdoemen. De voorgevel was grijs van de uitlaatgassen, posters onttrokken de binnenkant aan het oog. Je kon in ieder geval met geen mogelijkheid naar binnen kijken. Hij stopte eventjes toen Mal het plan aan hem voorlegde en wierp een blik opzij. "Goed"
Zei hij. -doe voorzichtig had hij bijna gezegd maar hij wist er op tijd wat anders van te maken. "Doe je best, verpest het niet" Hij draaide zich om zonder op antwoord te wachten en ging het verlaten steegje in die naast de winkel lag.

Zijn stappen klonken hol in de verlaten steeg. Het stonk er naar afval, urine en andere zaken. Nikolaj was het eens over één ding. Als die gast probeerde om niet op te vallen deed hij dat niet zo goed. Iedereen wist dat je hier kwam juist om niet op te vallen wat alles dus tien keer meer verdacht maakte. Ergens hoorde het gedempte geluid van stemmen en hij bleef een tel staan om te luisteren. Hij keek even snel achterom. Mal was verdwenen en hij was helemaal alleen. Hij zuchtte en ontspande zijn schouders enigszins. Hij liep weer door en hoewel hij er ontspannen en zelfverzekerd uitzag voelde hij zich dat alles behalve. Hij had geen idee wat hij tegen zou komen als hij eenmaal binnen was. Het was lang geleden sinds hij zoiets als dit gedaan had. Natuurlijk, hij had nog steeds meer ervaring dan zijn broer op dit gebied, maar daar stond tegenover dat het drie jaar geleden was sinds hij zich ingelaten had met dit soort zaken. Hij zou het ten alle tijden ontkennen maar de gevangenis had hem verandert. Gelukkig bleef één ding nog intact. Hij had nog steeds even veel zin en energie om eens lekker zich uit te kunnen laten op wat stuntels als vóór zijn veroordeling.

Nikolaj ging dicht tegen de muur staan toen hij de hoek naderde. Voorzichtig sloop hij naar voren en spitste hij zijn oren. Hij rook sigaretten lucht maar hij hoorde niemand. Voorzichtig waagde hij het er op en keek. Er stond iemand bij een afgesloten deur. Een man van ergens aan het verkeerde eind van de dertig met een stoppeltjes baard en zo te zien erg sjofele kleding. Een omgekochte zwerver? Dacht Nikolaj met een frons. Gemakkelijker ging het niet worden. Als dit het soort was waar hij tegen op moest binnen dan had hij dit klusje zo geklaard. Nikolaj duwde zich van de muur af en ging de hoek om. De man had hem duidelijk niet verwacht want hij keerde zich om en begon met een kwade "Hey-" maar voor hij zijn zin af kon maken verkocht Nik hem een slag met zijn knuppel. Een stoot adrenaline die hij al lang niet gevoeld had schoot door zijn lijf heen toen zijn wapen contact maakte met de zwerver. De man viel neer en Nik bekeek zijn werk. Iets te enthousiast. Concludeerde hij. Nikolaj wendde zich tot de deur en probeerde hem. Gesloten. Hij bukte zich en zocht in de man zijn zakken naar de sleutel die hij al gauw vind. Hij stak de sleutel in het slot en stapte naar binnen. Hij gaf de deur wat tegengas zodat die niet met een knal achter hem dicht zou vallen, al wilde hij dat eigenlijk wel graag. Nee, hij moest aan Mal denken. Nikolaj nam vluchtig zijn omgeving in zich op. Het was een smalle gang die in een L bocht liep. Hij was slecht verlicht en duister, en Nik ontdekte al drie deuren. Hij zuchtte en koos een willekeurige deur links van hem. Nadat hij even geluisterd had duwde hij hem open. Hij stapte een klein keukentje in waar het stonk naar zwavel. Hij trok een gezicht en keek om zich heen. Afgezien van wat koffievlekken rond het koffiezet apparaat en een gebroken kopje naast de afvalbak zag dit er uit als een doodnormale keuken. Er was geen enkel bewijs dat hier iemand illegale pokémon aan het verhandelen was. Geen stapeltjes geld, geen geldtelmachine.. Nikolaj besloot maar verder te zoeken. Als hij nog op ongewenste weerstand stuitte moest hij dat ook nog oplossen.  

<sub>Het duurde niet lang voordat Malakaj zijn broer alleen liet. Verpest het niet. Dat waren de enige woorden die nog waren uitgesproken voordat hij had geknikt. Hij mocht het inderdaad niet verpesten wilde hij toch een goede indruk nalaten op het team, maar hij zag niet in hoe dat hij het kon verpesten. Het enige dat hij moest doen was ervoor zorgen dat zijn broer genoeg tijd had om de pokémon te vinden dan klaar. Dan zat zijn werk erop en kon hij gewoon terug naar de base.

Wanneer Malakaj de winkel binnen wandelde keek hij omhoog toen een bel klonk. Het was iets wat veel winkels hadden om verkopers te waarschuwen wanneer iemand binnen kwam. Iets wat niet werd geapprecieerd door de man. Zachte voetstappen deden hem weer opkijken en zijn grijze ogen ontmoeten de donker bruine van man die ouder was als hem. Zijn gezicht werd bedekt door een dikke baard en op zijn hoofd droeg hij een pet. “Kan ik u ergens mee helpen?” De stem was niet bepaald aardig en Malakaj merkte meteen al dat de man de situatie niet vertrouwde. Hij probeerde zijn eigen uitdrukking en lichaamshouding zo min mogelijk dreigen te maken, wat geen probleem was voor hem. Een vriendelijke glimlach kwam op zijn gezicht terwijl hij dichterbij wandelde. “Ik hoop van wel, want ik ben zeg maar opzoek naar iets. Een pokémon. Van andere heb ik vernomen dat u er heeft,” begon hij te vertellen.

Of het de juiste aanpak was wist hij niet. Het kon even goed helemaal verkeerd aflopen, zeker omdat hij gewoon direct ter zake kwam. Soms was het beter dan er een heel verhaal rond te vertellen. Zijn ogen bleven gericht op de persoon voor hem en Malakaj probeerde in te schatten hoe die zou reageren. De man zijn blik bleef echter hetzelfde enkel keek hij nu ook wat verward. “Ben jij er ook één kwijt geraakt aan...hun?” Malakaj knipperde bij die vraag enkele keren verward met zijn ogen. “Wat?” vroeg hij. Hij had geen flauw idee meer wat er aan de hand was en stond daar met zijn mond open. In zijn achterhoofd wist hij al wat het betekende, maar hij wilde het niet toegeven. “Ben jij ook een pokémon kwijt geraakt?” De zwart harige drukte zijn kiezen hard op elkaar. Hij kon dan wel liegen, maar het maakte geen goede leugenaar van hem. “Uhm- ja, ja dat is het geval.” Vanaf dan wist hij al dat het een verloren zaak was. Zijn ogen gleden even naar de deur die waarschijnlijk leiden naar de stock plaats en Nikolaj die daar waarschijnlijk rond liep. Het enige dat hij moest doen was ervoor zorgen dat zijn broer de job kon fixen en niet betrapt werd. “Iets verteld mij dat je niet eerlijk bent. Wij hebben deze gestolen pokémon gestolen, juist omdat we willen vermijden dat ze naar andere mensen gaan.” Muk. Er vormde zich een krop in zijn keel en de vaardigheid om te spreken leek te zijn verdwenen. Was hij echt in staat de gestolen pokémon terug mee te nemen zodat ze konden worden doorverkocht?</sub>

Met geruisloze passen begaf Nikolaj zich naar de twee overige deuren. Hij probeerde diegene direct voor hem maar kwam tot de ontdekking dat die op slot zat. Toen hij de sleutel probeerde die hij van de zwerver had mee genomen trok Nik een vies gezicht. Werkte niet! Ergens moest nog een sleutel zijn dus. Hij durfde er alles op te verwedden dat die smerige dief de sleutel in zijn bezit had. Dan zat er niets anders op.. Hij wilde niet te veel geluid maken dus besloot hij de andere deur te proberen aan het einde van de gang. Toen hij naar links keek zag hij nog een deur. Die moest wel naar het voorportaal lopen, waar Mal als het goed is nu de situatie onder controle aan het houden was. Nik luisterde eventjes en hoorde hele vage stemmen door de deur heen komen. Hij herkende Mal zijn stem. Hij vestigde zijn aandacht daarna weer op de deur voor hem, luisterde ook naar deze enkele tellen, en duwde hem toen langzaam open toen hij niets hoorde. De kamer was klein in vergelijking met de keuken. Maar dat kon ook komen omdat hij tot het plafon toe was volgeladen met dozen en andere troep. Een piepklein gangpad was nog te zien tussen de troep waar Nikolaj met wat moeite zich doorheen wurmen kon. In het voorbijgaan mepte hij met zijn knuppel tegen wat dozen aan. Er kwam geen geluid uit. Hier zaten dus geen pokémon in. Hij had zo'n vermoeden dat ze zich dus achter de gesloten deur bevonden, dat kon de zaak een stuk moeilijker maken. Toen hij het einde van de kleine gang met dozen had bereikt zag hij nog meer dozen en troep. Hij zag een aantal oude kranten en tijdschriften in een openstaand exemplaar zitten. Op de doos zelf stonden in rode letters 'Oud papier'. Nieuwsgierig pakte hij een magazine er uit die een klein eindje uit stak. 'Rotom Rumours' Las het opschrift. Hij bladerde er vluchtig doorheen. Het was een oud tijdschrift die vol stond met banale en stomme roddels die zich in Kalos afspeelde. Deze uitgave was gewijd aan Lumiose City. 'Restaurant Clawitzer sluit na voedselschandaal!' 'De levens en leugens van Nalah Okemy' 'Mentaal beschadigde jongen blaast Pokémon Gym op met zijn Charizard! Hier zijn de feiten'. Nikolaj rolde met zijn ogen en wilde het blad net wegsmijten toen er een klein briefje uitviel. Hij pakte het op en las. "Vertrouw niemand. Ze hebben iedereen in hun zak". Hij fronste en keerde het briefje om. Er zaten wat koffievlekken op en hoorde duidelijk niet thuis in het tijdschrift. Wie waren ze nou weer? Hij schudde zijn hoofd, stopte het briefje in zijn zak en begon zich weer een weg door de rotzooi te banen en net toen hij de uitgang begon te zien bleef zijn voet haken en kwam alles naar beneden op hem.

Nikolaj vloekte hartgrondig en duwde de loodzware zooi van hem af. Zijn hoofd deed zeer en zijn knuppel was ergens onder de dozen verdwenen. Hij had geen tijd om te luisteren of er iemand aan kwam, als hij niet gauw zijn knuppel vond dan had hij helemaal niets om zichzelf te beschermen. Haastig groef hij tussen de kranten, lege bierblikjes, gescheurde dozen, tijdschriften naar zijn wapen. Hij vloekte nog een keer voor de goede orde toen hij zijn vinger open haalde aan iets scherps. Rode vlekjes vielen op de grond. Hij hoorde wel degelijk achter zich stemmen. Haastig duwde hij de troep opzij, die maar heel moeilijk mee gaf. Achterlijke hoarder. Zijn hart sprong op toen zijn vingers zich om iets hards sloten en net toen hij zijn wapen tevoorschijn trok vloog de deur achter hem open.

<sub>Het duurde enkele seconden voor Malakaj zichzelf weer wist te herpakken, maar het lukte. “Dat is heel nobel van u, er zouden meer mensen moeten zijn met hetzelfde doel,” sprak hij uiteindelijk en hij glimlachte. In zijn maag ontstond er een ongemakkelijk gevoel dat hij niet kon plaatsen, maar hij probeerde het naar achter te schuiven. Deze man deed wat juist was. Elk verstandelijk deel in Malakaj vertelde hem om zijn rug naar de man te draaien en weg te wandelen. Hij wilde niet dat de pokémon terug gingen naar Team Rocket, maar hij had geen andere keuzen.

Alle kleur verdween uit Malakaj zijn gezicht, die al zo bleek was, wanneer dat er achteraan de winkel van alles leek te vallen. Shit. Op een ander moment zou het misschien een ongeluk zijn geweest van een andere werknemer, maar dat leek nu niet het geval te zijn. De man voor hem was ook gelijk gealarmeerd en keek gelijk over zijn schouder. Dit kon wel eens tot een ramp uitdraaien.
Voorzichtig probeerde Malakaj afstand te creëren zodat hij naar buiten kon gaan. Als het inderdaad zijn broer was, moest hij gaan helpen, maar het was niet mogelijk om langs de man heen te geraken. Helaas merkte de man gelijk op wat er aan het gebeuren was en met enkele grote passen stond hij vlak voor zijn neus en greep hij zijn pols vast. “Denk maar niet dat jij ergens heen gaat.” Als hij rustig was gebleven en had gedaan alsof het niets was, zat hij nu misschien niet in deze positie en kon Nikolaj rustig verder doen. “Jij komt met mij mee.” Malakaj werd eerst naar voor getrokken en kreeg vervolgens een harde duw in zijn rug die hem naar de deur liet vallen. Hij kon nog net één voet voor de andere zetten en zijn armen opzij uitsteken, anders was hij met zijn gezicht op de grond beland.

Met rustige passen liep hij door de lange gangen, op de voet gevolgd door de andere persoon. Malakaj deed om de zoveel tijd een deur open wanneer dat gevraagd werd, maar elke keer werden ze begroet door een lege kamer. Dat was tot één deur open ging en zijn grijze ogen gelijk op Nikolaj vielen. Shit. Achter zijn rug kon hij ook iets horen klikken. Het was een geluid dat hij in het echte leven nog nooit gehoord had, maar wel op tv. De man had een pistool bij. Als het mogelijk was om nog bleker te zien, dan zou dat nu het geval zijn bij Malakaj. “Laat je wapen los,” sprak de man dreigend tegen Nikolaj. Zelf voelde hij het gewicht van één warme hand op zijn schouder en zag hij vanuit zijn ooghoeken hoe het pistool gericht was op zijn broer. Naast zijn lichaam balde hij zijn handen tot vuisten. Ergens wilde hij zich omdraaien en de man een mep geven tegen zijn gezicht. Dat gaf Nikolaj misschien de kans om weg te gaan, maar het kon ook zo verkeerd gaan. Het pistool kon afgaan, of er konden meer mensen op afkomen. Er waren zoveel mogelijke scenario’s waarin het fout kon gaan en toch deed hij het. In een vlotte beweging draaide hij zich om en mikte hij naar boven. Hij voelde hoe zijn vuist contact maakten met de man zijn kaak, maar het deed ook niet bepaald goed aan zijn eigen hand.</sub>

Nikolaj slaagde er niet in om op tijd overeind te komen en hield dus zijn knuppel maar defensief voor zich uit. Een man met een baard en een pet op was de kamer in gestapt en hij had Malakaj bij zich. Hij duwde zijn broer naar voren en Nikolaj zag hoe hij een vuurwapen tevoorschijn trok. Nik herkende hem wel. Een standaard wapen die gemakkelijk te verkrijgen was. Met een dreigende blik in zijn bruine ogen richtte de man zijn .45 op Nikolaj. 'Laat je wapen los' Siste hij met op elkaar geklemde kaken. Nikolaj bewoog niet. Hoewel hij daar nu zo stond, pistool geheven en ogen dreigend, herkende Nik de twijfel achter deze façade. Ooit had hij ook zo gestaan, een jongen van veertien met een pistool in zijn handen. Hij had hem gericht op de man voor hem, met beide handen vast gehouden en met een dreigende blik. En wat was hij bang geweest.. Op een ander moment had Nikolaj wellicht zelf het heft in eigen handen genomen maar nu Mal er in betrokken was had hij geen andere keus dan zijn knuppel langzaam te laten zakken. "Rustig kerel, doe nu geen dingen waar je later spijt van gaat krijgen" Zei Nikolaj kil en hij legde zijn wapen voor zich op de rotzooi onder hem. Even zag hij triomf in de man zijn ogen, blij dat hij hem zo ver had- het mocht niet lang duren echter want plotseling kwam zijn broer in beweging. Mal zijn arm vloog omhoog en zijn hand maakte niet al te zachtzinnig contact met de man zijn kaak. Die werd achteruit gesmeten door de slag en viel achterover. Nik kwam gauw overeind en wilde de man ook een knal geven maar zag dat hij al bewusteloos was. Nik keek opzij naar Mal met een verblufte uitdrukking. "Goede slag" Zei hij iet wat verbouwereerd. "Ik wist niet dat je ook aan boxen deed". Mompelde hij nog er achter aan voor hij zich over de bewusteloze man boog. Gauw ging hij door zijn zakken heen tot hij vond wat hij zocht. Sleutels! "Kijk aan,
die smeerlap had de sleutels zelf.. kom ik denk dat ik weet waar de pokémon zijn". Voor hij op stond echter viste hij ook een bril uit de zak van de man en brak die door midden. "Zo, lekker geld uit geven aan een nieuwe" Hij duwde zich volledig omhoog en kreeg plots een idee. "Zeg.. wat zeg je er van als we deze kamer in de hens zetten als we klaar zijn? Dat leert men wel een lesje niet met Team Rocket te spotten" Zei hij met een kwaadaardige lach op zijn gezicht. 

<sub>Zijn vuist maakten hard contact met de man zijn kaak. Hard genoeg dat er ook een pijnscheut door zijn hand heen trok en wanneer hij zijn vingers achteraf bewoog deed het even pijn. Met zijn andere hand wreef hij erover. “Ik weet niet bij wie het meer pijn deed,” zei hij zacht. Het was niet zo dat hij vaak mensen sloeg en als hij eerlijk mocht zijn, was dit vast één van de eerste keren als het niet de eerste was. Malakaj voelde zich ook niet trots om de actie, maar hij wilde ook niet zien hoe zijn broer werd neergeschoten. De klap was rechtvaardig en dat was al wat telde.
Uiteindelijk keek hij weer naar Nikolaj die over de man heen gebogen stond en uiteindelijk sleutels tevoorschijn haalde. Vervolgens zetten hij enkele stappen bij de man vandaan en keek even rond in de omgeving. Veel was er niet te zien, buiten een hoop dozen.

Wanneer dat Nikolaj weer begon te spreken draaide hij zich abrupt om. “Wat denk je van nee? Daar bereiken we niks mee buiten dat de politie hier binnen de minuut zou staan.” De politie kon hem eigenlijk maar weinig schelen, hij wilde de boel niet in brand steken. Voor hetzelfde geld waren er nog ergens mensen binnen of zou er iets anders rampzalig gebeuren. Daarbij was het gebouw vast nog steeds van iemand. Als je het ging vernielen zou je het eigendom van iemand anders afnemen.

Met enkele grote passen wandelde hij weer naar zijn broer en greep naar de sleutels. “We gaan gewoon die pokémon halen en dan zijn we hier weg,” zei hij met wat irritatie in zijn stem. Hij was nog steeds niet vergeten wat de man had gezegd. Deze mensen wilde de pokémon weer verenigen met hun rechtvaardige eigenaar. Ze wilde het voor zowel de pokémon als de trainers weer beter maken.</sub>