This Side of Paradise[+Cecille]

Het was een zonnige dag in Hoenn maar hoe kon dat ook anders als het een tropisch eiland was waar veel mensen naartoe kwamen om op vakantie te gaan. Dat was dan ook de rede dat Tyson in zijn zwembroek en op slippers over het strand van Slateport City slenterde met zijn Pokémon die vrolijk om zich heen keken. Hij had vandaag zijn volle team uit hun Pokéballen gelaten zodat zij zich ook konden vermaken en even konden relaxen. Want de jongen had inmiddels wel een hoop dingen gedaan toen ze hier net waren dus van vakantie hadden ze nog niets gemerkt. Kyro zat zoals altijd op zijn schouder maar zat dit keer niet op zijn vaste plek maar op het hoofd van de jongen. Het was namelijk iets te warm om daar te zitten ondanks dat Tyson geen kleren aan had. Uiteindelijk bereikte de jongen zijn plekje samen met zijn Pokémon waar hij zijn spullen naast de ligstoel neer dumpte en zijn Pokémon een voor een aankeek. “Well, vandaag doen we helemaal niks. Het is tijd om te relaxen dus doe maar wat jullie leuk vinden,” grijnsde hij naar hen. Hij zag dat zijn Pokémon enorm aan het aarzelen waren maar ze schenen zich toch te gaan verplaatsen al was het voor Orion meer dat hij zich liet vallen op het zand en dat Aimée bij hem kwam zitten. Aitaro deed ongeveer hetzelfde als de Flygon en ging er naast liggen. Vervolgens bleven Kyro, Hikari en Ronin alleen over die nog geen beslissing konden nemen. Tyson grijnsde eventjes voor hij zich tegen de leuning liet zakken waarop de Eevee op zijn schoot ging liggen door zich op te rollen.

Bedenkelijk keek Hikari even naar de Buizel die verlekkerd naar de zee keek aangezien hij al een lange tijd niet gezwommen. Ze vroeg zich voor een seconde af of zij dat ook kon.. zwemmen maar de golven maakte haar een beetje bang. De jonge Riolu liep naar Tyson toe en tikte deze aan met haar pootje. Tyson kwam recht waarop hij vragend naar haar keek en vervolgens haar priemende vinger volgde. “Als je in de branding blijft mag je van mij wel het water in,” zei hij met  een klein glimlachje rond zijn lippen. Hikari knikte maar de jongen merkte al gauw aan het wezentje dat ze het best eng vond om alleen te gaan. Dat was ook niet gek want de Riolu was nog erg jong en had nog veel te leren wat dat soort dingen betreft. Tyson keek even naar zijn Monferno en Eevee die relax op de handdoek lagen terwijl Orion  toch wel alert om zich heen keek. Zolang de Flygon hier was kon hij wel even met Hikari mee naar het water. Want hij had ook wel gezien dat Ronin graag het water in wilde. Al was het voor Kyro niet heel erg lastig om een beslissing te nemen aangezien hij al met een grijns vooruit rende. De jongen grinnikte waarop hij Hikari een klein zetje gaf om in beweging te komen die hem al snel op de voet volgen. “Kun jij op me spullen letten?” vroeg hij toen aan de Flygon die knikte. Orion liet een kleine grom horen ten teken dat hij hem gehoord had en ging vervolgens terug op het zand liggen.

Tyson hoefde echter al niet meer mee te lopen aangezien Ronin haar al sleeptouw nam door haar mee te nemen naar het water.  Kyro was echter het water ingedoken voordat zijn teamgenootjes goed en wel waren aangekomen en ging plat op zijn buik in het water liggen. Toen de Riolu en Buizel aankwamen keek hij uitdagend naar Hikari waarna hij met een grijns een hoop water haar kant opgooide zodra dichtbij genoeg was. De Riolu slaakte een kreetje van schrik toen het ‘koude’ water over haar heen kwam en wierp de Pikachu een nijdige blik toe.  Hikari rende vervolgens regelrecht op Kyro af om hem terug te pakken maar struikelde halverwege over een klein hoopje zand heen. Waardoor ze vrijwel meteen een frisse duik in het water nam waar ze ter reactie van opsprong. “Luuuhh!” gromde ze nijdig naar de Pikachu maar deze trok triomfantelijk zijn ooglid omlaag. Vervolgens rende hij van haar weg waarop de Riolu hem boos op de voet volgde. Ronin fronsde zijn wenkbrauwen en besloot vervolgens de twee achterna te gaan in de hoop dat ze niet te ver van de oever zouden raken.

Tyson keek even toe de Pikachu met de Riolu speelde en vervolgens achter elkaar aan gingen rende. Voor nu zag hij de twee Pokémon nog in zijn ooghoek dus hopelijk kon hij zich concentreren op Cecille. Hij was eigenlijk niet zomaar naar het strand gekomen want hij had hier afgesproken met de blondine. Hoewel hij had gehoord van het ongeluk van d’r vriendin wilde hij toch iets doen om voor afleiding te zorgen. Tyson voelde hoe Orion zijn zware kop op zijn schouder legde omdat de Flygon vond dat hij te lang wegbleef, blijkbaar. De jongen grinnikte naar het wezen en reageerde door met zijn hand over zijn grote hals heen te strijken. Orion maakte een vrolijk geluidje waarna hij weer overeind ging staan toen hij een stem oppikte. Tyson had het ook gehoord en kreeg een brede glimlach om zijn lippen toen hij Cecille opmerkte. Hij stak zijn hand omhoog ten teken dat hij haar had gezien. “Yo Cecille!” riep hij terug. Orion leek niet helemaal te begrijpen wat er gaande was waardoor hij een arm om de Flygon’s nek legde en hem kalmerend over zijn kopje wreef aangezien hij al voelde dat de Flygon zijn spieren had aangespannen. “Het is goed Ori. Dat is nu Cecille waar ik het over had,” zei hij tegen de groene draak. Deze liet echter zijn kop op zijn schouder vallen en begon tevreden geluidjes te maken. Tyson grinnikte, soms had hij net het gevoel dat de Flygon een Meowth had moeten zijn.

Tyson gaf Daichi een warme glimlach toen de Lucario hem begroette en stak begroette zijn hand op naar hem. Orion kwam naast staan en keek nieuwsgierig over zijn schouder heen naar de Lucario. Zou hij het de Flygon uit moeten leggen wie Daichi was. Het was opdat moment dat de grote buffel naast de Lucario verscheen waardoor de jongen opschrok. Orion leek het geen probleem te vinden waarbij hij vervolgens even met zijn vleugels klapte om zichzelf uit te rekken en maakte een vrolijk begroetend geluidje naar de twee Pokémon.  Opgelucht om het feit dat de Flygon niet in paniek zou raken richtte hij zich op de blondine die iets de kleinste van het stel zei van haar Pokémon. Vanuit zijn ooghoeken hield hij zijn eigen Pokémon scherp in de gaten die elkaar nog steeds achterna zaten in het water. Het was misschien niet verstandig om Hikari en Kyro zo alleen in het water te laten maar tot nu toe ging dat nog goed. En hopelijk bleef dat zo.  “Inderdaad.. ik denk dat je zusje wel een beetje hulp kan gebruiken,” grijnsde Tyson dat gericht was op Isak en richtte zich vervolgens op Cecille. Hoewel hij meer gefocust was op Orion die toch wel nieuwsgierig was geworden naar de blondine en er voorzichtig naartoe wilde lopen, blijkbaar had de twee meter grote Flygon het meisje niet als bedreiging beschouwd. Dat kon ook wel kloppen aangezien hij het regelmatig over Cecille had gehad met de Flygon en zijn andere Pokémon. Orion draaide zijn kop dan ook naar de jongen die vervolgens bij de Flygon ging staan.  “Je weet wel welke dag je uit moet kiezen, Ty,” zei ze vervolgens met grijns waarop de glimlach op zijn gezicht breder werd.“Volgens mij is dit de warmste dag tot nu toe,” voegde ze er vervolgens aan toe. Tyson stemde hiermee in en keek even naar Orion die geen last scheen te hebben van de warmte. De jongen zelf had er ook niet echt last had maar dat kwam misschien omdat hij wel wat dingen gewend was.  “Des te meer rede om het water in te gaan,” grijnsde hij terug. De Flygon keek hem even droogjes aan waarna de Pokémon een klopje achter zijn vleugel ontving. “Heb je ooit gesurft?” vroeg hij toen aan Cecille met een bescheiden glimlachje op zijn gezicht.

Tyson glimlachte toen de kleine Isak richting het water spurtte om Hikari te helpen. Die het hem waarschijnlijk niet in dank af zou nemen omdat Kyro te snel was.. maar hulp uit onverwachtse hoek was nu onderweg. Toen hij de woorden opving van de blondine die op Sivar waren gericht en keek toe hoe de Tyrogue achter de Riolu aanging. Hij wist niet zeker of zijn Pikachu dit een goed idee vond maar dat zou straks wel komen. Misschien dacht hij wel iets te slecht over het gele wezentje maar daar kon hij niks aan veranderen.. het was wel Kyro waar hij het over had. Wat hem eigenlijk meer zorgen baarde was de Charmeleon die hij een tijdje terug had gekregen en Aimée. Was er een druktemaker minder kwamen er twee voor in de plaats. Tenzij Orion in de buurt was dan het geen probleem want de Flygon had de twee wel in de hand; vooral Natsumi. Tyson schrok op toen Cecille zei dat ze nog nooit had gesurfd dat was mooi want er werden vandaag gratis lessen gegeven. Het waren wel lessen van ongeveer 5 minuten maar het zat bij het huren van een board. “Well, er worden vandaag gratis lessen gegeven,” grijnsde hij en wees naar een klein strandkraampje waar een man en vrouw achter surfplanken aan het verhuren waren. Het was nog niet zo heel erg druk. “.. dus het leek me wel cool om te gaan surfen,” voegde hij eraan toe met een grijns. Vervolgens vouwde hij zijn armen zijn achter zijn hoofd.


Nog steeds was het Hikari niet gelukt om Kyro te pakken te krijgen die triomfantelijk naar haar keek en uitdagend zijn ooglid omlaag trok, voor de zoveelste keer. Echter leek de Pikachu zijn aandacht op iets anders te richten en keek dan ook met een strakke blik naar de oever waar Tyson met Cecille stond. De vader van Hikari -Daichi- stond daar ook bij. Het feit ontging hem ook helemaal toen haar broer hun kant op kwam gerend, keek hij naar de Buizel. Ronin die al wist wat hem dwars zat liep naar de twee Pokémon toe en keek de Pikachu aan. ”Ik let wel op..” zei Ronin voor hij een poot op zijn kop legde en er zachtjes opklopte. Kyro zuchtte even voor hij knikte en vervolgens naar de kant toeliep. Op het moment kon het hem even niet schelen wat de andere zouden denken want hoewel hij het nog steeds niet eens was met de beslissing.. had hij Aitaro beloofd de eerstvolgende ontmoeting het bij te leggen met Daichi. Ondanks alles was het wel zijn vriend en wilde hij dat het gewoon als vanouds was tussen hem en Daichi.. want protesteren ging toch niet helpen. Daichi had nu eenmaal Dahlia en Isak waar hij voor moest zorgen.. en Hikari. Wat zou die wel niet denken? Hij zag nog net hoe de broer van Hikari langs hem afrende zodra hij dichterbij de kant kwam en naar het groepje toeliep. De Pikachu schudde zich even uit waarna hij meteen naar Daichi toeliep.. hoewel hij even aarzelde bij het zien van de grote Bouffalant. Kyro liet zich niet kennen waarop hij resoluut naar de Lucario toestapte en deze aan tikte. “...ehm hoi,” sprak hij toen aarzelend en keek even naar Tyson die omkeek. Goed hoe ging hij dit doen?

Hikari liet teleurgesteld haar armen zakken toen Kyro van haar en Ronin wegliep.. waar de Buizel scheen te begrijpen wat de Pikachu ging doen had de Riolu geen enkel idee. Ze richtte haar rode ogen dan ook vragend op Ronin die nu als haar kameraadje overbleef.. het was veel leuker om Kyro te grijpen. De Buizel was haar beste vriend dat ook leuk maar ze was juist zo blij dat de Pikachu met haar wilde spelen. ”Waarom gaat hij nu weg?” vroeg Hikari toen aan Ronin die op leek te schrikken uit zijn gedachte en zijn aandacht aan haar schonk. De Buizel klopte op haar arm waarna hij een smoes probeerde te verzinnen om de jonge Riolu een beetje op te vrolijken. Kyro zou alleen zijn excuses aanbieden en dan weer terug komen, toch? Ronin hoopte van wel. De priemende blik van de Riolu brandde nog steeds in zijn achter hoofd waarna hij even achter zijn hoofd krabde. ”.. kijk eens wie daar aankomt!” riep Ronin vervolgens uit waarop Hikari zijn poot volgde. Een brede glimlach verscheen op snoetje waarna naar het rennende figuur toeliep.. het incidentje met Kyro helemaal vergeten. “Isak!” riep ze vrolijk waarbij ze met haar pootjes naar hem zwaaide.

Tyson grijnsde lichtjes op de woorden van de blondine waarna hij zich eventjes omdraaide naar Orion die daar nog stond. De Flygon wist niet precies wat hij moest gaan doen in de tussen tijd dat zijn trainer het water in ging. De jongen merkte dit al snel en klopte vervolgens op zijn lange hals. “Ga jij maar met de rest mee, oké?” zei Tyson met een grijnsje tegen Orion. De Flygon liet een zachte grom horen voor hij zich ietwat onhandig omdraaide om vervolgens op een sloom tempo naar de rest van zijn Pokémon liep. Tyson grijnsde breed toen hij de reactie van Cecille opving die nog iets tegen haar Pokémon zei. Hij volgde de blondine op de voet voor hij een blik uitwisselde met zijn Pikachu.Tyson wilde weten waarom hij gestopt was met het spelletje in het water maar eigenlijk ging het hem ook niet echt aan. Kyro zou Daichi wel hebben gemist dat zou het wel zijn.. tenminste daar ging hij maar vanuit. Ondanks dat hij blij was om de blondine te zien was hij niet erg spraakzaam, vandaag. Misschien kwam het wel omdat hij de laatste tijd vaak nadacht over dingen en ja misschien maakte hij zich wel meer zorgen dan dat hij liet blijken. Het gesprek via de holocaster met de blondine had hem aan het denken gezet. Hij had achter de schermen wat dingetjes weten te regelen voor haar alleen moest hij nu een goed moment vinden om het Cecille te vertellen. Tenminste wat zijn moeder hem had gevraagd. Tyson werd uit zijn gedachte gehaald door een stem die langzaam door zijn gedachte stroom kwam. De jongen keek op voor hij merkte dat ze al bij het verhuurkraampje waren gekomen en de man hem ietwat ongeduldig aankeek. Het begon hem langzaam door te dringen wat er gebeurde en waar hij was. “..Oh.. ja..” murmelde hij en keek vervolgens naar de verhuurder. Deze wachtte op antwoord van een van de twee maar Tyson had eigenlijk geen idee hoe dit werkte. “.. dit is me eerste keer dat ik ga surfen,” biechtte hij toen maar op waarna hij even achter zijn hoofd krabde en de man met een scheve grijns aankeek. tsja als hij nu toch bezig was met lessen dan kon hij maar beter eerlijk zijn.


Kyro was opgelucht dat Daichi hem terug begroette al was het nog wel een wonder dat de Lucario hem niet wegstuurde. Hij had zich niet echt gedragen als een vriend de laatste keer. Toen Daichi iets tegen de Bouffalant zei en de andere twee op de voet volgde, keek Kyro toe Isak in het water viel toen deze dichtbij genoeg was. Het bracht een grijns rond zijn snoetje voor hij zijn aandacht volledig op Daichi richtte. “.. het doet me denken aan vroeger,” sprak Kyro opeens onverwachts toen hij Hikari vanuit zijn ooghoeken zag grinniken. De Pikachu keek Daichi met een glimlach aan maar zijn oren zakte toch ietwat omlaag. Hij besefte dat vroeger er niet meer was en dat hij nu de enige was van het originele team. Het stokje was immers al doorgegeven aan Hikari. “..ik ehm.. ikkeh,” stamelde hij maar hij wist niet zo goed hoe dit moest verwoorden. Sorry was in zijn ogen niet genoeg.


Hikari kon het niet helpen -toen haar broer over zijn eigen poten struikelde en languit in het water terecht kwam- dat ze moest lachen. Het had er wel heel droog uitgezien maar stak ondanks alles met een brede grijns haar poot naar hem uit om hem overeind te helpen. ”.. wilde je nu al een duik nemen?” sprak Hikari met een beteuterde de blik maar daar meende ze niks van. Ronin kwam naast haar staan en keek de twee Pokémon met een vriendelijke glimlach aan. Hij zou wel zien wat de andere hem brachten.

Tyson keek toe hoe de man verdween met een frons op zijn wenkbrauw voor zich terug richtte op Cecille maar zijn bruine ogen gleden omlaag toen hij de zachte pels van zijn Eevee tegen zijn been voelde. De jongen keek even omlaag recht in de blauwe ogen van het wezentje die hem veelbetekenend aankeek. Toen de vraag kwam of hem iets dwars zat merkte hij op dat Aimée iets tussen haar tandjes had en hij nu wel open kaart moest spelen. Tevreden ging de Eevee voor hem zitten toen Tyson de envelop tussen haar tanden vandaan plukte. “well, ik heb na zitten denken,” mompelde hij net verstaanbaar genoeg en keek even met een strakke blik naar de envelop. Voor hij deze zou geven moest hij natuurlijk uitleggen wat er aan de hand was maar dat was moeilijker dan verwacht. “.. ik kreeg voor ik naar het strand ging het bericht dat me moeder de dojo van opa naar Kalos wilt halen,” legde hij toen uit en reikte Cecille de envelop aan met het briefje dat zijn moeder had opgestuurd naar hem. Er zat ook wat geld in voor haar en Sara, het was genoeg om een avondje samen uit te gaan of voor wat anders. “..er zit een brief met de vraag van mijn moeder of je voor haar wilt komen werken en nog een kleinigheidje voor jou en Sara,” voegde hij eraan toe. Tyson richtte zijn ogen op Aimée die hem goedkeurend aankeek waarna ze tegen hem opsprong waardoor de jongen de Eevee op moest vangen in zijn armen die zich vervolgens een weg baande naar zijn schouder. Aimée hield haar blauwe ogen strak op de blondine gericht hield.


Kyro grinnikte om de woorden van Daichi want het was altijd wel een komisch gezicht als de Riolu onderuit was gegaan. Desondanks deze herinnering besefte de Pikachu maar al te goed dat hij hier niet voor zijn lol zat, de woorden van Daichi. Waarom kon hij niet gewoon sorry zeggen zonder er om heen te draaien. Goed, daar ging hij dan. Anders zou het er nooit van komen. ”..ik heb me de laatste keer als een idioot gedragen tegen je..” mompelde Kyro uiteindelijk tegen de Lucario en keek zijn vriend verontschuldigend aan. ”..maar ik was mezelf niet en ik.. het spijt me,” voegde hij er toen aan toe met zijn oren omlaag gezakt en een droevige blik in zijn ogen. Hij was er misschien niet heel erg goed in maar het voelde goed om zijn verontschuldigingen aan te bieden. De Pikachu kon het nog steeds niet verkroppen dat Daichi aan Cecille was gegeven en daar gaf hij lichtelijk Dahlia de schuld van maar het was ook niet eerlijk tegen over Hikari en Isak. Dat besefte de Pikachu zich wel want de twee Riolu hadden hun ouders nodig.. hoewel Hikari zich prima zonder redde. Tyson had dat aangevoeld en daarom had hij Daichi aan Cecille gegeven. ”..ik voelde me door je in de steek gelaten,” mompelde Kyro uiteindelijk en keek vervolgens met twinkelende ogen naar de Lucario. Wauw, hij had het hoogste woord eruit gegooid.. dat mocht in de krant.


Toen Isak verklaarde dat het warm was rolde Hikari zichtbaar met haar ogen en grijnsde breed naar haar broertje. Goeie smoes hoor. Ja ja, het water was zogenaamd koud. “Ach mietje,” grijnsde ze uitdagend naar Isak maar verwachtte niet dat hij wat water haar kant opgooide. Ze schrok er niet echt van maar besloot het er niet bij te laten zitten ze bukte zich en pakte een handje vol zand. “Hier pak aan!” riep ze naar de Riolu en gooide het natte zand zijn kant op. Dit had ze zo vaak met Orion gedaan dus eigenlijk was niet echt anders als anders.

Tyson zag de verwarde blik in de ogen van Cecille toen ze de envelop opende en was voor een moment even bang dat ze boos zou worden maar dat gebeurde niet. Aimée daarentegen keek kalm naar de blondine. Cecille opende haar mond maar kwam niet uit haar woorden waardoor Tyson een bezorgde frons op zijn wenkbrauw kreeg. In eerste instantie wilde hij iets zeggen om het beter uit te leggen zodat ze zich beter zou voelen maar werd eigenlijk al de mond gesnoerd. “Ik weet niet wat ik moet zeggen,” waren uiteindelijk de woorden van Cecille waarbij Tyson een kleine grijns op zijn gezicht kreeg en met zijn hoofd schudde. Ze hoefde er niet per se op te reageren. Hij hield echter zijn mond dicht toen hij merkte dat ze nog iets wilde zeggen dus luisterde hij aandachtig naar de volgende woorden. “Ik bedoel, ik vind het heel lief en ik wil je moeder ook heel graag helpen, maar ik kan dat geld niet zomaar aannemen,” vervolgde ze toen haar woorden waarbij Tyson wat dichterbij kwam zodat hij haar beter aan kon kijken. Hij had al zo’n vermoeden dat ze het geld niet zomaar wilde aannemen maar ze moest van hem ook wilde ze het niet. Tyson was niet iemand die ergens op aan drong als het erop aankwam maar hij wilde haar helpen zoals zij hem had geholpen met het overnemen van Daichi. Hij had zijn Lucario niet aan zomaar iemand weggegeven. “Ik wist wel dat je dat zou zeggen,” zei hij toen met een kleine grijns rond zijn lippen maar deze verdween daarna in een serieuzere uitdrukking. “..dat kan je wel want ik heb van mijn opa geleerd dat ik mag weggeven waar ik genoeg van heb,” vervolgde hij en legde een hand op haar schouder waarna er een flauwe grijns op zijn gezicht verscheen. “En ik ben je gewoon enorm dankbaar dat je Daichi in je team wilde opnemen dus ik wil dat je ervan geniet,” voegde hij eraan toe. Tyson keek haar aan waarna er een glimlach rond zijn lippen verscheen en wisselde een blik uit met de Eevee op zijn schouder. Ze was immers een soort van oudere zus voor hem tenminste zo voelde het voor hem wel tenminste.


Daichi sprak de verlossende woorden dat hij Kyro had vergeven en de Pikachu kon bijna niet geloven dat hij daadwerkelijk die woorden had gesproken. Kyro kon wel met de volgende woorden inzien dat de Lucario gelijk had en dat zowel Tyson en Cecille het beide niet makkelijk hadden gehad met dit besluit. Die jongen had al zoveel mee moeten maken in zijn leven en toen moest hij ook nog eens besluiten dat een van hun vrienden weg moest. Kyro had het hem absoluut niet makkelijk gemaakt waardoor zijn schuldgevoel naar Tyson groter werd omdat hij nog niet had gepraat met hem. Hoewel hij hem waarschijnlijk toch niet zou begrijpen. Het werd er niet makkelijker op toen er tranen in zijn ooghoeken verschenen toen hij een blik wierp op het figuur van de jongen die met Cecille bezig was. “Maar ik hoop dat je weet dat je in mij altijd een vriend kan vinden. En ik hoop ook dat het nog altijd wederzijds is, ondanks dat we elkaar niet meer zo vaak kunnen zien,” sprak Daichi toen waardoor Kyro van Tyson wegkeek en de Lucario aankeek. [i]“Natuurlijk is dat wederzijds.. we zijn vrienden en vrienden laten elkaar niet vallen,” gaf Kyro als reactie en stak zijn pootje naar de Lucario uit met een glimlach rond zijn snoetje. De tranen stonden nog steeds in zijn ooghoeken en hoewel hij blij was dat Daichi hier was en hij die woorden eindelijk had kunnen zeggen.. deed het pijn. Kyro was niet echt een vriend geweest voor Tyson en daar had hij spijt van maar hij kon het de jongen ook niet duidelijk maken.



Hikari grijnsde breed toen ze haar broer volop raakte en balde triomfantelijk haar hand tot een vuist. Bullseye! Nog geen seconde nadat ze haar modderbal had gegooid besloot Isak hetzelfde als haar te doen en gooide een handje zand naar haar toe. De Riolu wilde aan de kant springen maar kreeg vervolgens de modderbal tegen haar gezicht aan waardoor ze naar achteren tuimelde in het water. Had hij nu werkelijk haar omver weten te gooien? Grijnzend kwam ze overeind en veegde het zand uit haar gezicht waarna ze een tweede handje vol zand pakte. Echter gooide ze met twee modderballen tegelijk waarbij er tenminste een kapot ging in haar handen.