Stolen paradise | Connor Hale

Met haar benen wiebelde ze wat op en neer, en ze grinnikte toen de kleine Fennekin bijna van haar schoot af sukkelde. Het kleine beestje hervond haar evenwicht echter snel, en keek toen verwachtingsvol terug naar haar trainer. Nog een keer? Alyss grijnsde, en herhaalde de actie. Vrolijk tuimelde ze wat dieper in Lys' schoot, en ze maakte een geluidje toen ze tegen haar buik aan kwam. Weer keken de rode ogen verwachtingsvol op. Nog eens. Alyss deed het nog een keer, iets harder, waarbij Amarilla nu echt viel. Shit. Met een piepje belandde de vosachtige op de grond. Auw. Vrijwel direct barstte het beestje in tranen uit. Allemachtig. De donkerharige coördinator pakte het kleintje op om het vast te houden. Het duurde niet lang voordat het huilen stopte. "Oen," fluisterde de trainster met een glimlachje. De fire type maakte een zacht geluid, om vervolgens weer op de schoot van haar eigenares te springen en zich op te rollen. Drie. Twee. Één. En ze sliep. Hoe was het mogelijk? Alyss' handen gingen even over de zachte plek tussen de grote oren, en toen ging haar aandacht weer naar haar locatie. Het strand was niet zo mooi als normaal. De golven zouden in de zomertijden blauw van kleur zijn, maar nu hadden ze meer een groengrijze kleur. De grauwe lucht deed alles er heel somber uit zien. Niet dat ze het zelf veel beter maakte. Haar hoofd krioelde van nieuwe zorgen. Haar vader kon alles doen. Hij was tot alles in staat. Hij had geen vergiffenis gekregen, en in plaats daarvan zou hij haar pijn doen. Hij zou iets bedenken, haar vinden, en haar meer pijn doen dan hij ooit had gedaan. Ze hield van hem, ooit, in een ver verleden. Toen was hij haar voorbeeld, haar held, haar bodyguard, haar clown... En opeens was hij haar alcoholist, en haar bedreiging. Het was zo vreemd allemaal. De enige waar ze vrolijk rond bleef was Amarilla. De kleine Fennekin moest geen nare gedachten krijgen over de wereld. Ze moest opgroeien zonder zorgen. Net zoals Viaje, Naranja, en Está ook nog. Ze waren zo zorgeloos allemaal. Ja, op dit moment waren degenen die het dichtst bij haar stonden Cespéd en Promise. Letterlijk en figuurlijk. De Sceptile zat een meter bij haar vandaan, op een rots. Hij schopte tegen stenen en zorgde dat ze in het water belandden. De grote fire type, echter, zat naast Alyss, en luisterde naar het neuriën van haar trainster. Toen de blauwogige haar hoofd tegen de duin aanlegde om te stoppen met denken ging het zachte gebrom over in tekst. "...can't just walk away, 'cause after loving you, I can never be the same," luidde deze. Never be the same, heette het nummer. Wie de artiest was, dat wist ze niet meer. Een kleur ofzo. Neuh, ze wist het niet meer. Haar hand gleed over de kop van haar starter. Deze reageerde met een zachte: "Lava." Alyss glimlachte. Ze had Promise niet meer zo vaak uit de pokéball. Maar ze was blij dat de fire type er was, want ze hield van d'r, hoe dan ook. Ze aaide de beide fire types die zich dicht bij haar bevonden nu even, en allebei leken tevreden - zij het dat Amarilla dat in haar slaap deed.
Toen schudde de donkerharige haar hoofd. Ze had weinig tijd. De schemering zou snel invallen nu, en ze had hier niks gedaan dan gezeten en gedacht. Ze was hierheen gegaan voor training. Ze zette een glimlach op en nam een ball van haar riem. De gedaante die de witte straal aannam was die van Está. Deze maakte een vrolijk geluid ter begroeting, waar de Fennekin wakker van werd. Deze keek opgewekt op, en rolde zijdelings van de schoot van haar eigenares, om op de Leafeon af te rennen. De twee viervoetige pokémon leken wel zusjes, of meer een moeder en dochter. Ze waren altijd blij om elkaar te zien, en Está leek Amarilla altijd te willen helpen. Het was fantastisch. Maar deze training was voor Cespéd en Está alleen. "Amarilla, kom eens terug bij mij!" Meteen zakte het bolle staartje van de Fennekin. Ze groette de grass eeveelution en liep met een sip snuitje terug naar Alyss. "Cespéd? Kom je er even bij?" riep de donkerharige, waarop de grote pokémon aan kwam lopen en zich verschanste naast de andere grass type. Snel keek de trainster haar pokémon even langs. Promise en Amarilla stonden naast haar, Está en Cespéd ervoor. Toen glimlachte ze, en gaf in klap met haar handen. "Dit is een training waar balans een belangrijke rol in speelt. Balans is iets wat je altijd zult moeten hebben, of het nu gaat om gyms, contests, andere gevechten. Zelfs als we tijdens het reizen niet bezig zijn," Ze pauzeerde even. Ze voelde zich echt net een kleuterjuf, maar goed, het was nou eenmaal iets wat hoorde bij een trainer zijn. Je moest overal op letten. "Balans is overal. In deze training combineren we balans en veerkracht," Op dat moment wees ze op een lijn van rotsen in het water. Voor mensen was het waarschijnlijk niet begaanbaar, maar pokémon hadden een veel betere veerkracht. Daarbij was Está veel lichter dan Alyss, en voor Cespéd zou het alleen maar een grote uitdaging worden. "Jullie voelen hem aankomen, hè?" grijnsde ze, waarop de grass types knikten. "Het is simpel. Zoek je weg over de stenen. Er zijn drie belangrijke regels! De eerste is dat je je best moet doen. Het is geen makkelijke training, maar geef niet op als je iets verder moet springen. De tweede regel is dat je terug mag komen als je het onveilig vindt! We willen niemand gewond noch ziek hebben. En de derde is dat je aanvallen mag gebruiken, maar alleen als ik het zeg! Begrepen?" Ze had nog een verrassinkje voor later, maar eerst moesten ze een stabiele steen zoeken. "Klaar? Zoek een weg naar een stabiele steen. Oké... Gaan!" De twee grass pokémon schoten als een pijl uit de boog naar de stenen, waar ze voorzichtig begonnen te springen.

Alyss stond op. Het leek erop dat beide pokémon een stabiele, iets grotere rots hadden gevonden. Ze stonden erop en wiebelden wat ongeduldig heen en weer. Weer klapte de coördinator. Ze had hier serieus plezier in. "Goedzo! Nu begint het pas echt!" Een grijns verscheen op haar gezicht toen allebei de gezichten naar verbaasd versprongen. "Probeer elkaar te raken. Niet te hard, het is de bedoeling dat je je evenwicht moet kunnen bewaren. Vanaf nu mag je dus aanvallen!" besloot ze, en wachtte af. Expres had ze ervoor gekozen om de grass types zelf hun bewegingen te laten kiezen. Ze moesten zich bewust zijn van de mogelijkheden. Het begon met een Razor leaf van Está. Daarop volgde een Fury cutter, en toen kwam er een Magical leaf. Deze werd echter afgeweerd met een Leaf blade. Het was een mooi gevecht, boven het grauwe water. Swift. Dual chop. Shadow ball. Está leek in het voordeel omdat Cespéd niet echt veel langeafstandsaanvallen had. Dus probeerde de Sceptile iets wat niet helemaal goed was. Een Giga drain. Hij kreeg weer energie van de Leafeon. Toen werd deze kwaad. Dat was niet de afspraak. Net toen de coördinator opstond om het te stoppen begon de grass eeveelution aan een Aerial ace, die ze aardig hard liet neerkomen op de grote, groene pokémon. "Genoeg!" riep Lys hard. Het vechten stopte, en beide pokémon keken naar hun trainster. "Kom terug," zei ze. Ze gehoorzaamden, en binnen de korstste keren stonden ze weer naast haar op de kant. "Está, ik had gezegd: niet te hard! En Cespéd; dat was ook tegen de regels wat je daar deed!" sprak ze kwaad. De grass types keken naar beneden, een beetje beschaamd. Ze maakten zachte geluiden tegen elkaar. Een soort excuses. Tevreden keek de coördinator toe. "Goedzo. Kom, we gaan," Het begon nu echt te schemeren. Ze greep drie pokéballs van haar riem, en liet Está, Promise en Amarilla wederkeren. Zo, de Sceptile mocht naar nog naar het pokécenter vergezellen. De ball van de Leafeon en de ball van de Fennekin hing ze aan haar riem, en ze wilde hetzelfde doen met de pokéball van Promise toen deze uit haar handen glipte. Hij rolde een paar meter verderop. Verdorie, moest ze hem gaan oppakken...

- 1400 woorden, gereserveerd voor Connor Hale

Zijn witte haar was voor de verandering eens niet omhoog staand door de gel. Vandaag hing het slap naar beneden toe, hij had weinig zin gehad om er veel aan te gaan doen. Sowieso had hij al niet zo veel zin om ook maar iets te doen. Hij zat tegen een zware kater aan te hikken en zelfs de reflectie van de zon op het zand deed hem pijn aan zijn ogen. Hij had een zonnebril op zijn neus gezet, zodat hij het meeste licht buiten kon sluiten. Zo kon 'ie tenminste nog wat fatsoenlijke dingen doen vandaag.
Hij keek verbaast op toen er opeens een pokéball in zijn richting rolde en bukte zich om 'm op te rapen. Toen hij weer overeind kwam, merkte hij dat er een meisje voor hem stond, een paar meter verderop. "Hey," zei hij op een kalme toon. "Is deze van jou?" kwam er daarna achteraan.

Een persoon nam de ball op. Ze kende hem niet, en meteen stapte ze wat dichterbij de jongen, of misschien zelfs man. Hij had wit, slap naar beneden hangend haar en een zonnebril op zijn neus, waardoor Alyss zijn oogkleur niet kon zien. Zijn stem was kalm, en redelijk anders dan ze had verwacht. Hij leek niet echt op een naargeestig persoon die haar Quilava zou meenemen. "Hey," groette hij, en stelde de vraag of die pokéball van haar was. Daarop trokken de mondhoeken van de zestienjarige iets omhoog. Ze knikte, en liep dichterbij. Hij was gespierd, en lang, veel langer dan zij. Maar ze was vriendelijk toen ze de ball terugvroeg. "Inderdaad. Mag ik hem terug?" vroeg ze vriendelijk, en hield een hand op, opdat hij 'm erin kon leggen.