Shining~ (Connor Hale)

Voor een keer was Espeon de enige die uit haar pokéball te vinden was, ze liep naast Celestia, maar ja het was wel goed, die pokémon moest een keer wat socialer worden. Zij was altijd zo terug getrokken als maar kan zeker bij pokémon, vreemde pokémon, andere mensen vielen dan wel weer mee. Celestia liep rustig door de stad heen, ze had gehoord dat hier een groot kristallen bouwwerk was te vinden en ze wilde het eigenlijk wel zien. Met alle nieuwsgierigheid liep ze dan ook door de stad met haar Espeon aan de voet. Haar Espeon week echter geen centimeter van haar trainster af. Celestia's paarse ogen gleden naar de lila paarse kat-achtige pokémon "haha het komt goed" zei ze grinnikend, waarna de Espeon haar met een scheef koppie aan keek "hoe vaker je uit je pokéball bent hoe beter en hoe meer andere pokémon je tegen komt" zei ze glimlachend. De Espeon bleef haar nog even scheef aan kijken waarna ze haar koppie schudde. Nee, alleen haar trainster was belangrijk en haar maatjes, maar van de vreemde pokémon moest ze niks hebben of ze moesten nieuw in het team komen. Celestia trok haar sjaal iets voor haar gezicht, want het waaide best hard en het was best wel koud. Met grote passen liep ze door, in ieder straatje kijkend, op zoek naar het kristallen gebouw. De Espeon stopte en bleef vervolgens ergens naar staren. Het glimde en ze maakte een alarmerend geluidje zodat Celestia haar zou horen. Celestia bleef stil staan en draaide zich half om "Wat is er Rena?" vroeg ze geïnteresseerd waarna ze naar haar pokémon liep en dezelfde kant op keek als haar. "Hey.... is dat het gebouw?" vroeg ze eigenlijk aan niemand, gewoon in zichzelf zeggend. De Espeon maakte een goedkeurend geluidje en zette het op een lopen. "Rena..." riep ze haar na en ze rende maar snel achter haar pokémon aan. Hoe dichterbij ze bij het gebouw kwamen, hoe hoger het ding leek te worden. Even bleef ze stil staan omhoog kijkend naar het kristallen gebouw, het was gigantisch, in haar ogen. De Espeon ging zitten en keek met glinsterende oogjes naar het glinsterende gebouw. "Gevonden" zei Celestia met een glimlach, waarna ze haar camera tevoorschijn haalde en het ding omhoog hield om het gebouw op het plaatje te krijgen. Celestia was dol op foto's maken van bijzondere dingen of pokémon. Hoe meer foto's, hoe beter dacht ze altijd.

Celestia zoomde een paar keer in op het gebouw van kristal. Ze had een goede camera die goed kon inzoomen, maar ook alles haarfijn en scherp vast legde, echter was ze hier zo vaak, zo gefocust mee bezig dat ze niet altijd meer op haar andere spullen letten en zeker niet op de mensen die er rond liepen. Echter was het nu dus het geval dat haar Holo Caster half uit haar zak hing en dat had ze niet eens gemerkt. De Espeon was ook zo onder de indruk van het gebouw dat ook zij nergens meer op lette en normaal waren Celestia's pokémon eigenlijk haar bescherm engels, maar als je bescherm engel zelfs niet eens op let. De jongen die van achteren aan kwam had ze dan ook absoluut niet aan zien komen, de foto's waren veel belangrijker. De Espeon schrok dan ook van de hele gebeurtenis toen de jongen ineens met zijn schouder tegen Celestia aan knalde, expres voor hem, per ongeluk in Celestia's ogen. Celestia schrok dan ook en ze liet dan ook haar kamer uit haar handen vallen toen hij tegen haar aan bonkte, gelukkig had ze de band altijd om haar nek hangen. Verschrikt keek ze om naar de jongeman die nu voor haar stond. Hij verontschuldigde zich meteen en zei dat hij haar niet gezien had. Ze bleef hem even sprakeloos aan kijken. Niet gezien? Haar paarse ogen keken even in het rond, er was geen hond te bekennen, behalve hij, was hij blind? Maar voordat ze überhaupt woorden uit kon spreken begon de jongen weer te praten terwijl hij iets uit zijn zak haalde. Een Holo Caster kwam tevoorschijn, wilde hij haar een nieuwe Holo Caster aansmeren ofzo? Maar toen ze beter keek herkende ze het ding, het was haar Holo Caster. Meteen greep ze met haar hand naar haar zak en ze keek er dan ook naar, het ding was weg. De Holo Caster kreeg ze dan ook kort daarna in haar hand geduwd. De jongeman vertelde dat zij het ding had laten vallen. Ze pakte haar Holo Caster snel aan waarna ze hem terug in haar zak duwde, hoe kan ze dat gemist hebben, zoiets maakt toch geluid als het valt en gaat toch ook kapot? Of had ze gewoon geluk met deze aardige jongeman? Ze fronste heel lichtjes haar wenkbrauwen en ze keek naar de jongeman voor haar "eum....." stamelde ze wat, zachtjes. Sociaal was Celestia niet helemaal, maar ze vertrouwde het niet helemaal dus ze haalde haar camera van haar nek en ruimde het ding op in de bijbehorende tas. De Espeon keek was wantrouwend naar de jongeman en hield dan ook afstand. "Maar bedankt.... eu.... voor het terug brengen.... van mijn Holo Caster" zei ze zachtjes en steeds weg kijkend. Oogcontact maken met vreemde, dat was niet zo fijn, zeker niet met jongens.

Waarom was er nou weer iemand tegen op haar gebotst en had diegene ook ineens haar Holo Caster te pakken, hoe kan dat nou, dat ging er nog steeds in haar hoofd rond. Haar licht paarse ogen keken de persoon voor haar aan die zich nogmaals verschuldigde en dat hij beter had op moeten letten. Ja, misschien wel dacht ze bij zichzelf, of hij had andere intenties dan alleen maar tegen haar op botsen. Vervolgens vroeg de jongeman of zij nog meer informatie had van het kristallen gebouw en ze keek dan ook even naar het grote ding waarna haar blik weer terug ging naar de jongeman, hij was blijkbaar net nieuw in Kalos. "Maakt echt niet uit..." zei ze met een lichte glimlach, nog als antwoord op het feit dat hij zich weer verontschuldigde "Maar dat grote ding daar is een kristallen bouwwerk, genaamd de Sundial" dit moest ze wel weten, want als je ergens foto's van maakt, moet je wel weten waar je foto's van maakt natuurlijk. "Echter denken sommige mensen dat het bouwwerk hier verschenen is zonder menselijke hulp..." zei ze er nog even rustiger achterna. Toen de Espeon zag dat de man haar aan keek, keek ze even terug waarna ze haar koppie weg draaide, ze vertrouwde hem voor geen cent. Opeens kwam er een klik geluid en de Espeon keek naar de licht flits en de pokémon die naast de jongeman verscheen, ooo fijn een soort hond dacht de Espeon. Celestia keek even naar de pokémon en volgde hoe de jongeman zijn Houndour een tik op zijn neus gaf en ze trok dan ook even haar wenkbrauw op, want de jongen leek niet blij te zijn dat de pokémon uit zijn pokéball was gekomen. Hij kwam omhoog en verontschuldigde zich voor de pokémon en hij vertelde dat hij wel is dacht dat hij de baas was. De jongen stelde zich voor als Connor en vroeg vervolgens hoe zij heette. De Espeon ging wat dichter tegen Celestia aan staan. Celestia's paarse ogen keken even naar de licht paarse pokémon en weer terug naar de jongeman "Koppig..." zei ze grinnikend over zijn pokémon "Aangenaam" zei ze met een lichte glimlach, moest ze hem nou wel of niet vertrouwen dacht ze bij zichzelf "De naam is Celestia" zei ze, nu met een bredere glimlach. "Maar... waarom heeft Kalos je getrokken?" vroeg ze vervolgens wel nieuwsgierig, nieuwsgierig was ze altijd en dat streef nog wel is over haar onzekerheid met vreemde.