Giggles || Lynn Xavier

Hoe ze in Anistar City terecht was gekomen, wist Lynn niet helemaal meer. Het was begonnen met een wandelingetje om de erg jonge Tuesday wat beter te leren kennen, maar ergens was dat '-tje'-gedeelte weggevallen, en nu was ze hier. Het zwartharige meisje dat eerder nog met stevige passen had doorgelopen, haar mond en neus in de dikke rode sjaal om haar nek verborgen tegen de kou, hield stil en keek een moment om zich heen. Het grote, kristallen bouwwerk dat ze bij aankomst gezien had, was nog net boven de toppen van de gebouwen te zien die haar omringden. Erg handig, zeker nu Lynn net ontdekt had dat Anistar een groot netwerk aan steegjes had waarin verdwalen haast onontkoombaar leek. Net wilde de jonge Trainer zich omdraaien om zich met behulp van de Sundial als oriëntatiepunt weer uit het netwerk van steegjes te werken toen een piepje haar naar beneden deed kijken. De kleine, pluizige Pokémon aan haar voeten had zijn oortjes iets in zijn nek gelegd en keek bang om zich heen. Met een kleine frons op haar gezicht liet Lynn zich door haar knieën zakken. "Is er iets, Tuesday?" Meteen draaide het kopje van de Eevee zich naar de geluidsbron, waardoor Lynn in de blik van de Pokémon kon zien dat die totaal vergeten was dat zij zich in zijn buurt had bevonden. Waar eerst een angstig piepende Eevee had gestaan, stond nu een erg schattig wezen dat heel erg zijn best deed om zeker niet schattig te zijn. Met zijn borst naar voren en zijn kin iets opgeheven ging Tuesday zitten, waarna hij eventjes ongeduldig zwiepte met zijn pluizige straat, alsof hij duidelijk wilde maken dat wat Lynn net gehoord had, namelijk een angstige piep, helemaal niet van hem was gekomen, dat het idee al volslagen belachelijk was. Grinnikend stond Lynn weer op en klopte haar broek af om eventuele sneeuwvlokken te verwijderen.zeg niets hoor,"[/b] Sprak ze met een geamuseerde grijns, wat haar op een verontwaardigde piep van de kleine bruine Pokémon kwam te staan. Na nog even met een grijns door de vacht van haar jongste teamlid gewoeld te hebben terwijl die zijn best deed om er stoer uit te blijven zien, stapte het zwartharige meisje met rustige tred verder, handen in de zakken van haar zwarte vest en de helft van haar gezicht nog steeds in de wollen sjaal verborgen. De Eevee aan haar voeten stapte met kordate en zo groot mogelijke passen met haar mee. Soms wierp de superstoere Pokémon echter een haast angstige blik naar de vele schaduwen die bij donkere steegjes hoorden, want als de Pokémon die hij gezien had, wild of niet, een meisje was, dan wilde hij hier zo snel mogelijk weg.
Lynns aandacht werd getrokken door iemand die zich wat doelloos door de steegjes leek te bewegen. Niet zeker wetend of dit een persoon was die ze wel wilde aanspreken, hield Lynn haar blik op de grond gericht met het plan om de persoon gewoon te passeren. Echter stopte de jonge Trainer opnieuw met lopen zodra ze de ander een naam had horen roepen en tot haar verbazing de stem herkende. Een glimlach verscheen op Lynns gezicht; die persoon kende ze wel en was zeker geen onaangenaam gezelschap. Het zwartharige meisje draaide zich dan ook in de richting van de bekende blondine terwijl ze voelde hoe Tuesday, in een poging om waaks te zijn, natuurlijk, dicht bij haar kwam staan en zijn ene voorpootje op haar schoen plaatste. "Cheshire? Als in dat personage uit de film?" Lynn kon nou niet zeggen dat ze zo veel films had gezien, die hoeveelheid was namelijk op de vingers van haar ene hand te tellen vanwege het beleid in het weeshuis dat televisie slecht was voor kinderen, maar Cheshire was toch wel een algemeen bekend personage. "Hey, trouwens," Glimlachte ze erachteraan, waarna de kleine Pokémon, die nu half op haar voet zat, ook een geluidje liet horen dat toch niet al te stoer klonk.

Of het moest aan haar liggen, maar naar Lynns idee zag de blondine er niet al te vrolijk uit. Niet bepaald verdrietig, of zoiets, meer.. Geïrriteerd? Mentaal schudde Lynn het van zich af. Misschien had ze het gewoon verkeerd gezien, en anders was het alleen maar irritant als anderen zich zomaar met jouw zaken gingen bemoeien. Ten minste, dat was Lynns idee, en daarom liet ze het gewoon rusten.
"Ja, zoiets, maar deze Cheshire is toch een beetje anders," Even kort keek Lynn in het rond, er was geen ander levend wezen te zien dan zij zelf, Lilium en Tuesday. Waarschijnlijk was iemand dus zoek, bedacht Lynn zich. "Jammer," Begon het zwartharige meisje met een scheve glimlach in plaats van meteen nieuwsgierig te vragen wie Cheshire dan wel was "Een beroemdheid ontmoeten zou een makkelijkere weg naar een limousine zijn dan zelf proberen beroemd te worden." Eindigde ze haar zin, doelend op haar vorige gesprek met de blondine. Lynn had wat dicht bij de muur gelopen zodat ze de persoon die Lilium had gebleken te zijn makkelijk zou kunnen passeren, wat nu wel goed uitkwam. De lange tocht had Lynn haar voeten toch wel laten voelen, dus liet het zwartharige meisje zich voorzichtig wat achterover vallen zodat haar rug tegen de muur kwam te leunen en de druk iets van haar voeten werd gehaald.
Lynn bedacht zich dat het wel zo gepast was om een oude bekende te begroeten en deed dat dan ook, waarop Lilium haar en Tuesday teruggroette. De Eevee, die gebruik had gemaakt van het moment dat de twee Trainers praatten door de omgeving te scannen op Pokémon, leek gerustgesteld en ging nu volledig op Lynns voet zitten. De jonge Trainer keek een moment naar de Eevee, die met een gespeelde onschuldige blik naar haar op keek. Glimlachend schudde Lynn haar hoofd. Nu zou ze zo moeten blijven staan totdat die kleine pluizebol weer opstond. Oké.
Vervolgens werd de Eevee schattig genoemd. Normaal gesproken zou zoiets geen probleem zijn voor Eevee's; die wezens waren nou eenmaal schattig en hadden net zo schattige karakters. Niet Tuesday. Tuesday was - of eigenlijk: vond zichzelf - stoer en mannelijk en de Eevee ging dan ook wat breder zitten om dat duidelijk te maken voor de voor hem onbekende Trainer, waarna hij de blondine met een kruising tussen een gekwetste en dreigende blik aankeek. Dat tweede gedeelte lukte niet echt, want.. Tja, het was en bleef een Eevee. Die konden haast alleen schattig zijn, zo bleek maar weer eens. Lynn lachte even onhoorbaar om de aanblik die haar nieuwste teamlid bood. Het was een aparte Pokémon, maar hij was oké. Tijdens de trainingen deed Tuesday goed zijn best, misschien zelfs beter dan de rest van het team. De kleine Pokémon leek de drang te hebben er alles aan te doen om te bewijzen dat hij niet schattig was, wat in dat geval vaak een averechts effect had, maar goed. Het zou allemaal wel op zijn pootjes terecht komen, uiteindelijk. "Nu heb je z'n mannelijkheid beledigd, hoor," Merkte Lynn zachtjes gniffelend op om de blik van de Eevee een beetje te verklaren.

Even leek het erop dat de blondine het niet zou snappen, maar een moment later moest ze toch wel lachen. Een glimlach verscheen op Lynns gezicht, blij dat Lilium er nu even iets blijer uitzag, en hoorde de volgende woorden van de oudere Trainer aan. Cheshire was blijkbaar, in tegenstelling tot zijn al erg bekende equivalent, niet de persoon of de Pokémon om beroemd mee te worden. "Ach wat jammer weer," Zei Lynn terwijl haar arm de beweging maakte die typisch bij deze woorden hoorde "Dan moeten we dat plan nog even uitstellen."
De vraag of Lynn nog naar de Pokéstar Studios was geweest werd gesteld. Met een lichte frons op haar gezicht dacht Lynn na over wat de Pokéstar Studios ook alweer waren. Het was iets in Lumiose geweest en had te maken gehad met Zara, maar.. Oh ja! Het gezicht van het zwartharige meisje klaarde weer op toen het haar weer te binnen schoot. "We zijn er wel langsgekomen, maar er stond een ontiegelijk lange rij van al opgemaakte mensen en net gekamde Pokémon, dus heb ik me voorgenomen om het een andere keer te doen." Antwoordde ze met verontschuldigende ondertoon in haar stem. Lynn had het dan wel niet beloofd, maar de vraag van de blondine maakte dat ze zich toch een beetje schuldig voelde dat ze het kleine uitje had overgeslagen, al wist de jonge Trainer niet precies waarom. Daarbij kwam dat Zara-- "Ik denk trouwens dat het nu wel wat anders zou gaan," Begon Lynn dan ook met een grijnsje "Nu Zara als Liepard alleen nog maar op vier poten kan lopen, en zo,"
Het feit dat de blondine begon te lachen, deed de kleine Eevee nog wat stoerder gaan zitten, zijn oortjes alert rechtop staand en nu een blik van belediging in zijn oogjes. Grinnikend boog Lynn iets door haar knieën, in haar bewegingen gehinderd doordat Tuesday nog steeds op haar voet zat, en gaf de kleine Pokémon een vriendschappelijk duwtje. "Diep van binnen weet iedereen dat je heel erg stoer bent hoor," Sprak ze tegen de Eevee. Lynn meende het. Ondanks dat het uiterlijk van Tuesday niet bepaald meewerkte en hij een diepgewortelde angst voor meisjespokémon leek te hebben, deed het pluizige wezentje niet onder voor zijn teamleden. Behalve Zara dan, natuurlijk. Maar daar werkten ze al aan. Tuesday draaide zijn kopje om naar Lynn en leek de woorden van zijn Trainer te geloven. Met een tevreden uitdrukking op zijn snuit draaide de Evolution Pokémon zijn hoofdje weer om en begon de omgeving weer te bekijken. Lynn zette zichzelf weer rechtop en keek de blondine weer aan met een glimlachje. "Jongens.."

De Cheshire van Lilium leek een niet al te prettig onderwerp te zijn, te oordelen naar Liliums grimas. Lynn fronste lichtjes bij het zien van de gezichtsuitdrukking van de blondine, maar bleef vasthouden aan haar eerdere voornemen en vroeg niets. Nog niet, ten minste. Als het echt nodig bleek te zijn, kon ze er altijd nog naar vragen. "Cheshire is een beetje apart, dus ik denk dat het beter is dat met Zara de rode loper zal gaan betreden, of natuurlijk met de kleine daar," Sprak de blondine, waarna ze een keer vrolijke in haar handen klapte en verder sprak dat Lynn en Zara gewoon beroemd moesten worden en dan vanzelf wel op de rode loper belandden, misschien ook met Tuesday. De kleine Eevee volgde het gesprek niet echt meer nu de vergissing dat hij, Tuesday, niet schattig maar stoer was, opgelost was. Toen de bruine Pokémon hoorde dat het gesprek over hem ging, keek hij dan ook eventjes vragend op, om vervolgens onder het maken van een zacht geluidje zijn schoudertjes op te halen. Zo lang hij maar geen strikjes meer hoefde te dragen, was het voor hem wel oké. "Vanzelfsprekend," Lachte Lynn als reactie op wat de oudere Trainer gezegd had, waarna ze met een glimlachje vervolgde: "Je moet altijd hoop blijven houden, niet?".
Nadat Lynn uitgelegd had waarom ze nog niet naar de Pokéstar Studios was geweest, sprak de blondine dat het zonde was, maar dat er niets aan te doen viel en dat het ooit wel minder druk zou worden. Lynn knikte even, waarna ze terugdacht aan de rij die zo lang was geweest dat de gebruikelijke stroom van mensen in Lumiose wat gehinderd werd. Het kon onmogelijk het hele jaar door zo zijn, anders was de drukke stad nu vast en zeker al verstopt geraakt, of zoiets. "Dat denk ik ook," Beaamde Lynn uiteindelijk, waarna ze grappend met een glimlachje vervolgde: "En anders zoek ik de achteringang wel. Je moet er toch iets voor over hebben om beroemd te worden.". Mensen deden soms rare dingen om hun doelen te bereiken, dat stond in ieder geval vast. Ergens was het wel goed, maar je kon ook overdrijven, vond Lynn. Door een achteringang ergens naar binnen gaan viel nog wel te rechtvaardigen tegenover de dingen die sommige groeperingen uithaalden.
Lilium leek verbaasd te zijn dat Zara geëvolueerd was, een gevoel dat Lynn op het moment zelf ook had gehad. Haar maatje was toen ook al zo lang een Purrloin geweest dat de jonge Trainer eraan gewend geraakt was en eigenlijk haast vergeten was dat Zara nog kon evolueren. De overgang naar een Liepard had uiteindelijk wat extra voordelen met zich meegebracht in gevechten, maar verder was Zara dezelfde gebleven. Lynn had er wel eens van gehoord dat het karakter van Pokémon met evolutie kon veranderen, maar gelukkig was dat dus hetzelfde gebleven. Nadat de blondine had gezegd dat het een goed idee zou zijn om Zara weer te leren op twee poten te lopen, sprak Lynn met een glimlach: "Bedankt! En, in het begin heeft Zara dat zeker geprobeerd. Constant op vier poten lopen was blijkbaar toch even wennen.". Lynn herinnerde zich nog goed. Het was een grappige tijd geweest, maar het was ook fijn dat haar maatje zich nu weer zo goed kon voortbewegen als eerst, in haar nieuwe lichaam.
De Eevee leek nu volledig te ontspannen en krulde zich op op Lynns voet. Met een grijnsje wiebelde Lynn even met haar tenen, waarop Tuesday protesterend knorde. Grinnikend sprak Lynn: "Het is al goed, blijf maar lekker liggen.". Een '"Auw!"' deed Lynns blik snel weer naar Lilium schieten. Een frons verscheen op het gezicht van het zwartharige meisje toen die zag dat er een Pokémon die veel weg had van een pop grinnikend achter Lilium hing. Lynn wilde net de Pokéball van Zara tevoorschijn halen om de onbekende Pokémon weg te jagen toen het tot de jonge Trainer doordrong dat de blondine het wezen Cheshire had genoemd. "Ah," Sprak Lynn simpelweg. Ietwat op haar hoede voor de Pokémon die blijkbaar erg van treiteren hield, leunde Lynn weer wat meer achterover. Zodra ze de uitroep van de oudere Trainer had gehoord, was ze extra alert geweest en had zich in een reflex wat meer opgericht, maar dat bleek nu niet echt nodig te zijn.
Op het moment dat Tuesday in de gaten kreeg dat er iets aan de hand was, opende hij langzaam één oogje. Zodra hij de Pokémon in de lucht zag hangen, sperde de Eevee zijn beide oogjes open in een angstige uitdrukking, maar die verdween weer zodra de kleine Pokémon opgemerkt had dat hij niet met een meisje te maken had. De oogjes van de pluizige Pokémon sloten zich weer, en volkomen kalm liet hij zijn kopje op Lynns voet zakken.

"Zolang je maar voorzichtig bent dan," Lynn grinnikte en wierp terug: "Ik kan prima voor mezelf zorgen, hoor.", waarbij ze ter illustratie even haar vuisten hief en een bokshouding aannam, licht van de ene op de andere voet springend en al. Al snel staakte het zwartharige meisje haar kleine uitbeelding echter weer. Dat was wel weer genoeg gekkigheid voor nu, vond Lynn. Hoewel het natuurlijk meer als grapje bedoel was, was wat Lynn gezegd had wel waar. Ze zou niet snel opgeven mocht ze in de problemen komen. De ervaring die ze op straat had opgedaan gecombineerd met het feit dat ze drie toch wel sterke Pokémon achter haar had staan, maakte dat Lynn durfde te voorspellen dat ze zich wel uit het nauw zou weten te werken, mocht dat ooit nodig zijn.
Bedenkelijk sprak Lilium dat Zara handig was geweest op twee poten, waarop Lynn even knikte, waarna de blondine vervolgde dat het voor mensen zeer onhandig zou zijn als ze opeens voor de rest van hun leven op vier ledematen moesten lopen. Het beeld van een alledaagse straat doemde voor Lynns geestenoog, een straat gevuld met normaal lopende de mensen en mensen die zich op handen en voeten voorbewogen met een blik die duidelijk maakte dat dit voor hen de normaalste zaak van de wereld was. Lynn grinnikte. "Daar heb je een punt. Laten we maar voor de mensheid hopen dat zoiets nooit zal gebeuren." Glimlachte ze.
Tuesday leek helemaal niet onder de indruk te zijn van de Banette, zag Lynn toen ze even een blik op de kleine Pokémon op haar voet wierp. De jonge Trainer was daar niet zeker van geweest omdat ze ergens gedacht had dat als de Eevee een angst voor meisjes had, hij misschien ook wel meerdere angsten zou hebben. Een angst voor Ghost-type Pokémon zou haar daarom ook niet verbaasd hebben, maar de Eevee gaf geen kik en toonde ook geen ander teken van angst. Tuesday leek de Banette zelfs compleet te negeren, wat misschien ook maar beter was gezien het karakter van de Pokémon, dat in korte tijd wel duidelijk bepaald had kunnen worden. Het zwartharige meisje keek weer op vlak voordat Lilium haar aankeek en haar aan de zwevende Pokémon voorstelde. De Banette keek haar grinnikend aan en maakte een pesterig gebaar. Lynn grinnikte ook, niet erg onder de indruk, en sprak rustig: "Ook aangenaam kennis te maken.". De blondine leek de reactie van haar Pokémon niet erg te waarderen en gaf de Banette een niet al te zachtaardige klap, waarvan de Pokémon in kwestie niet erg onder de indruk leek te zijn. Dat was.. Een niet vaak voorkomende manier van interactie tussen Trainer en Pokémon. Niet dat Lynn ook maar liet merken dat ze dit dacht, maar het was toch wel opmerkelijk te noemen. De meeste Trainer gooiden een ongehoorzame Pokémon in de Wondertrade of boxten hem. Ergens vroeg Lynn zich wel af wat Lilium ertoe aangezet had om zo'n Pokémon in haar team te nemen, dat, als ze zich niet vergiste, al erg sterk was geweest en niet aan verandering toe had geleken. Maar, zoals wel vaker besloot de jonge Trainer zich er niet in te mengen. Er zou vast wel een reden achter zitten en die was goed genoeg geweest voor Lilium. Toen er gevraagd werd hoeveel badges Lynn al had, richtte het meisje haar blik, die in gedachten wat afgedwaald was, weer op haar gesprekspartner. "Twee nu, en ik ben van plan nu snel door te stoten naar de derde. Ik heb wel lang genoeg gewacht, denk ik zo." Antwoordde ze met een vrolijk grijnsje. "En hoe staat het met jou?"

Lynn grinnikte stilletjes om Lilium reactie. Terwijl ze haar handen weer tot naast haar lichaam liet vallen, keek het zwartharige meisje de blondine met één oog wat toegeknepen aan en deed alsof ze een moment diep nadacht. "Als je een belooft een brave burger te zijn, zal ik dat niet doen." Sprak ze vervolgens met een strenge gezichtuitdrukking, al zat er een hint van amusatie in haar stem die Lynn er niet helemaal uit had weten te bannen. Er stond echter al snel weer een glimlach op haar gezicht toen het onderwerp overging op mensen die op handen en voeten door de straten kropen. De oudere Trainer sprak dat ze veel liever op twee benen bleef lopen, waar Lynn het zeker mee eens was. "Het is veel praktischer zo." Stemde het zwartharige meisje met een glimlachje in. Handen waren juist zo handig omdat je ze kon gebruiken om nog andere dingen te doen terwijl je liep. Als dat niet meer zou kunnen, zou alles zoveel slomer gaan en het liefst was Lynn nu alleen maar snel, net zoals Zara. Met een glimlachje bedacht het meisje zich dat, mocht ze ooit op handen en voeten moeten lopen, de Liepard haar vast uit ergernis voor haar traagheid zou gaan duwen of zoiets. Nee, op twee benen lopen was dan toch net iets beter.
Haar gesprekspartner nam een nadenkende houding aan toen ze opmerkte dat Tuesday de plagerige Banette helemaal niet angstaanjagend vond. De blondine opperde dat het misschien kwam doordat Normal-types niet geraakt konden worden door Ghost-type aanvallen, waarop Lynn even knikte. "Misschien speelt dat ook wel mee, ja," antwoordde de jonge Trainer, waarna er een ietwat schaapachtige glimlach op haar gezicht verscheen, "Als Cheshire nu heel meisjesachtig was geweest of misschien iets in zijn uiterlijk, was het wel anders geweest." Het was een aparte, toch wel redelijk onhandige angst. Immers bestond ruwweg de helft van alle Pokémon uit meisjes, wat in het geval van Tuesday betekende dat hij voor de helft van alle Pokémon bang was. Al enkele malen had Lynn zich afgevraagd hoe dit in gevecht zou gaan, maar ze had dit probleem nog even voor zich uit geschoven. Als ze in de stad van de volgende Gym aankwamen en er bleek inderdaad een vrouwelijke tegenstander te zijn, zou ze zich er wel op richten. Daar kwam bij dat Lynn nog niet zeker wist of de kleine Eevee wel klaar was voor een Gymgevecht, maar goed. Vervolgens mompelde Lilium dat Lynn niet al te veel op Cheshire moest letten, dat de Banette zich nog niet helemaal van zijn verantwoordelijkheid bewust was. Kort verschoof Lynn haar blik van de oudere Trainer naar diens Pokémon. Ghost-types waren nooit de makkelijkste. "Hij lijkt wel sterk, misschien weegt dat er nog een beetje tegenop." Sprak het zwartharige meisje uiteindelijk. Want, het moest gezegd worden: de sterkste leden uit haar team zouden de Pokémon niet aankunnen. Of dat in combinatie met ongehoorzaamheid nou zo goed was, wist Lynn niet zo zeker. Maar zodra de Banette zou luisteren, was het in ieder geval een groot voordeel.
Een vrolijk grijnsje stond op Lynns gezicht nadat de blondine haar gefeliciteerd had. Ze was niet de bestte met dat soort dingen. Niet lang daarna werd er een badgecase tevoorschijn gehaald en kreeg Lynn zicht op maar liefst vier badges. "Wow," Begon de jonge Trainer lachend "Dat heb je goed voor elkaar, zeg. Dat betekent dat je alweer halverwege bent!"

Een knipoog ging vergezeld met de woorden dat de blondine niet kon beloven om een brave burger te zijn, gezien ze Cheshire bij zich had. "Oh nee, de wereld zal nooit veilig zijn!" Grapte Lynn terug. Gesprekken met Lilium deden haar humeur altijd goed. Ze herinnerden haar aan de tijd dat ze nog maar een klein kind was en het belangrijkste op de wereld was om je vrienden te laten lachen. Nu had de nog steeds jonge Trainer veel meer aan haar hoofd, zoals trainen, zorgen voor eten en meer van dat soort dingen. Dingen die nu gewoon bij het dagelijkse leven hoorden, terwijl dat als klein kind helemaal niet zo vanzelfsprekend was. Maar wat in al die tijd niet veranderd was, was dat een ander vrolijk zien aanstekelijk werkte. Toen het oudere meisje dan ook sprak dat ze dan misschien minder snel zou struikelen, groeide Lynns glimlachje uit tot een volwaardige glimlach. "En als je valt; je was toch al haast bij de grond, dan kan het vrij weinig kwaad doen."
“Ik denk dat Cheshire beter zijn mannelijkheid kan behouden om eerlijk te zijn,“ Het zwartharige meisje grinnikte even. "Is het beeld zo angstaanjagend?" Vroeg ze, waarna ze met een korte schouderophaal en een grijnsje vervolgde: "Ach, Tuesday vindt het ook vast beter zo," waarna ze een blik op de Eevee, die nog steeds op haar voet lag, wierp. Raar wezen.
Liliums stem had een licht bezorgde toon aangenomen, wat Lynn weer wat serieuzer maakte. "Hmm," Begon Lynn, er nog niet helemaal uit hoe ze daarop wilde of moest reageren. Pokémon die eerder een andere eigenaar hadden gehad waarmee een band opgebouwd was, wilden nog wel eens slecht luisteren, zeker als ze van een hoog level waren. Cheshire zag er zeker sterk uit, dus zou zoiets mogelijk kunnen zijn, maar voor Lynn leek het logischer als het karakter van de Banette gewoon niet al te.. Braaf was. "Je komt er wel uit, denk ik," Besloot de jonge Trainer met een lichte frons op haar gelaat, "Al zal het misschien niet helemaal zoals je het wilt." Of de Pokémon zou gaan luisteren, of er gebeurde iets anders. Een Wondertrade, of de Daycare waren veelgekozen opties voor onhandelbare Pokémon. Lynn zou het zelf niet over haar hart kunnen verkrijgen om een Pokémon waarmee ze een band had opgebouwd weg te doen, maar soms kon het ook gewoon de enige uitweg zijn. In stilte hoopte ze dat het voor Lilium niet zo ver hoefde te komen, dat de sterke Banette met de tijd steeds beter zou gaan luisteren.
Gym vijf alweer. Dat was voor Lynn voorlopig nog een paar weken, of zelfs maanden, weg. "Bijtrainen is altijd goed," Beaamde het zwartharige meisje met een glimlach. "Dat is de Electric-type Gym, toch?" Vroeg ze vervolgens, na even nagedacht te hebben. Haar volgende uitdager zou met Fight-type Pokémon tegen haar strijden, waardoor Pan het grootste gedeelte van het gevecht zou mogen doen. Lynn glimlachte lichtjes. De Gengar was er klaar voor. In voorbereiding voor de Gym hadden hij en Lynn extra veel getraind en gezien de Pokémon nu over een Mega Stone beschikte, zou het goed moeten komen.
Ten minste, dat hoopte Lynn maar. Je wist maar nooit wat Arceus voor je in petto had (vooraankondiging).
Een beweging op haar voet deed de jonge Trainer naar beneden kijken. Tuesday had zich opgericht en stond nu doodstil, kijkend hoe een klein, wit stipje naar zijn neus dwarrelde. Geamuseerd zag Lynn hoe het sneeuwvlokje de neus van de Eevee raakte, waarop die keihard nieste en zijn oortjes wat liet zakken. "Da's sneeuw, Tuesday." Sprak Lynn, waarna ze voelde dat er ook wat sneeuwvlokjes op haarzelf landden. Langzaam verplaatste het meisje haar blik naar de lucht, waarna er een frons op haar gezicht verscheen. Het leek wel alsof de Legendaries probeerden het hele luchtruim wit te kleuren, je zag haast geen blauw meer. Lynn realiseerde zich dat die deken zometeen in de straten zou neerdwarrelen en wilde net opperen om een schuilplaats te gaan zoeken, toen er een erg straffe wind opstak en haar stem afkapte, zodat ze een moment met open mond stond. Het zwartharige meisje klapte haar kaken weer op elkaar en zuchtte. Lynn richtte haar blik weer op Lilium, die al bijna niet meer te zien was door al die sneeuw die door de wind alle kanten op geblazen werd in het steegje en haar vrijwel het zicht benam. Heerlijk.