Giggles || Lynn Xavier

Met een glimlach hoorde Lynn de reactie van Lilium aan, waarna ze sprak: "Dat lukt je wel, hoor. Al kost het tijd. Of je schakelt de Ghostbusters in." De jonge Trainer had al kunnen zien hoe sterk haar andere Pokémon getraind waren, dan moest het uiteindelijk ook wel lukken om een sterke Pokémon te trainen in luisteren. Vervolgens vertelde de blondine dat ze toch wel zou vallen, ook al liep ze op vier poten. Lynn grinnikte even. "Hmm.. Mischien," Reageerde het zwartharige meisje, waarbij ze voor een moment haar hand onder haar kin zette, "Maar ach, zo erg zal het ook weer niet zijn, toch?"
Lynn knikte even met een begrijpende gezichtsuitdrukking op haar gezicht. Ze wist niet echt goed hoe op de woorden van de oudere Trainer te reageren, immers had Lynn tot nu toe het geluk gehad dat haar Pokémon haar gehoorzaamden. Ze kon geen advies geven, dus probeerde ze dat ook maar niet. De Gymuitdaging was een wat lichter onderwerp en Lynn was er blij mee. "Is die net zo sterk als Cheshire?" Vroeg Lynn, "Want dan zal het zeker geen groot probleem zijn," Lachte ze vervolgens. Volgens Lynn zou de Gym daarna, zou dit zo zijn, voor Lilium ook geen enkele moeite kosten. Wie weet was zelfs haar hele team wel zo goed getraind, wie wist.
Een glimlach verscheen weer op Lynns gezicht toen ze, met enige moeite vanwege het geruis van de wind, Liliums opmerking hoorde. "Dat wordt geen Glaceon voor mij, nee." De wind wakkerde nog meer aan en de sneeuwvlokken begonnen daardoor te prikken wanneer ze Lynns huid op volle snelheid raakten. Met een lichte rilling trok Lynn de capuchon van haar dikke vest over haar hoofd en pakte Tuesday op, die al een tijdje half smekend maar nog steeds proberend om stoer over te komen naar haar had zitten staren. "Zou je het erg vinden om een wat.. Warmere plek op te zoeken?" Opperde Lynn op iets hardere toon dan dat ze normaal sprak om boven de huilende wind uit te komen.

Het zwartharige meisje wierp een korte blik op de Banette, die tot nu toe niets meer uitgehaald, terwijl ze naar de woorden van diens Trainer luisterde. De Ghost-type leek haar zeker niet de makkelijkste en even vroeg Lynn zich af wat zij zou hebben gedaan als ze in Liliums schoenen had gestaan. Zou ze alle hoop al opgegeven hebben en de Pokémon in de box gestopt hebben? Nee, Lynn hoopte van niet. Ze hoopte dat ze dan volhardend zou zijn en de Pokémon net zo lang zou trainen totdat die luisterde, of in ieder geval totdat hun band beter zou worden. De donkerblauwe ogen van het meisje verplaatsten zich weer naar de blondine. "Gewoon blijven volhouden," Zei ze met een (hopelijk) bemoedigende glimlach, waarna ze eventjes aan haar achterhoofd krabde. "Een band opbouwen kan nooit kwaad, maar kost tijd. Ten minste, dat is hoe ik het zie." De volgende woorden van de blondine deden Lynn kort lachen. "Oké, als je dan opeens valt, weer ik waardoor het komt," Sprak ze met een scheve glimlach.
Lilium sprak dat de Gym die ze wilde uitdagen ongeveer zo sterk was als Cheshire, maar dat ze in elk geval wilde blijven doortrainen en dat haar team opgevuld moest worden. Opgevuld? Lynn fronste lichtjes. Als ze zich het goed herinnerde, had het team van de blondine afgelopen zomer nog vol gezeten. Op de Charizard na, dan. Maar toch, Lilium zou vast wel weten waar ze het over had, het was immers haar team, wat betekende dat de informatie die het zwartharige meisje had verouderd moest zijn. "Eh, is je team veranderd, dan?" Vroeg Lynn dan ook met een nieuwsgierige ondertoon in haar stem. Met lichte verbazing werd haar gevraagd of ze geen Glaceon wilde. "Nou ja, het zijn zeker elegante Pokémon, maar een Glaceon met angst voor sneeuw en ijs lijkt me niet erg praktisch." Antwoordde de jonge Trainer met een glimlachje. De Banette werd even later teruggekeerd nadat er gesproken was dat een warmere plek goed was. Lynn zorgde ervoor dat ze Tuesday op zo'n manier in haar armen had dat de Eevee een beetje comfortabel kon liggen en keek toen weer op, waarna ze haar blik kort naar links en rechts liet gaan. De sneeuw zorgde ervoor dat Lynns zicht beperkt werd tot zo'n tien meter van haar af, waardoor ze de einden van het steegje niet zo goed kon onderscheiden. "Er zat niet toevallig een restaurant in dit steegje, hè?" Vroeg het meisje, haar ogen iets dichtknijpend om te kijken of ze daarmee zicht won. Anders was het hopen dat dit netwerk van steegjes niet zo vreselijk ingewikkeld was als dat in Lumiose..