Sisters in crime?

Nog altijd op haar hoedde liep het meisje door de besneeuwde straten van Anistar City heen. Echt, de hele regio bleek bedolven te zijn onder een laag sneeuw, wat voor de verandering ook wel iets bijzonders had dan alleen simpel gras. Zoals gebruikelijk liep haar Grovyle naast haar mee, zijn blik strak op de weg voor hen gericht. Haar Litleo en Eevee speelden samen in de sneeuw, zo nu en dan sprongen ze omhoog en spatte de sneeuw alle kanten op. Plots ging het tweetal er vandoor, iets wat ze wel vaker deden. De Grovyle liet een geïrriteerde zucht horen en schoot achter het tweetal aan. En - ook zowat gewoon geworden in deze situaties - rende Dominique weer achter hem aan. Arceus, ze moest die twee kleine wezentjes echt eens goed op gaan voedden, dit was al de zoveelste keer vandaag.

{Eerste post voor Danique Lane}

Al snel hadden Admiral en zij de twee pokémon ingehaald en konden ze hen vangen. Zoals gewoonlijk pakte de Grovyle de kleine Litleo van de grond, en tilde Dominique de Eevee uit de sneeuw. Ze klopte wat sneeuw van de vacht van Peaches en keek toen verbaasd toe toen er een onbekende Bulbasaur op hen af kwam rennen. Een blondine dook vlak bij hen op, klaarblijkelijk de eigenaresse van het kleine wezentje. "Hallo hobbit," sprak deze op een rustige toon die het gezicht van Dominique wat liet verstrakken. Ze herkende haar zusje, een die ze al een redelijk lange tijd niet meer had gezien. "Moet jij zo nodig zeggen," snauwde ze toen licht geïrriteerd en zag dat Admiral het meisje strak aankeek, hij moest haar vast ook nog wel herkennen. Ondertussen probeerde Peaches eigenwijs uit de armen van haar eigenaresse te springen, maar ze hield de Eevee tegen.

Oké, ze was gewoon een stuk kleiner dan haar zus, een stuk kleiner dan de gemiddelde persoon om eerlijk te zijn. Maar dat was geen goede reden om iemand af te kraken met dat woord. "Schat, dat moet ik inderdaad nodig zeggen ja," zei haar zusje toen op een rustige toon, een toon die haar nu al meteen enorm begon te irriteren. Het zwartharige meisje snoof een keer minachtend, waarna ze haar handen stevig om de Eevee sloeg omdat deze nog altijd probeerde uit haar handen te glippen. Haar Grovyle staarde nog altijd naar de andere trainster en haar pokémon, en dan nog met name de Larvitar die hij nog herkende van vroeger. "Ik vind het wel bijzonder jammer dat jij nu ook hier bent, ik hoopte dat ik eindelijk van je af was," sprak Danique toen rustig. Eerst opende ze haar mond om meteen een hele reeks lelijke woorden naar haar zus te roepen, maar wist zich nog net in te houden en sloot knarsetandend haar mond weer. "Dus, Hobbit, wat wil je doen? Je nu omdraaien en nooit meer in mijn zicht terug komen? Want, wat ben ik dan bijzonder blij," snauwde haar zus nu. "Nou, het lijkt mij eerder een goed idee als jij je nu omdraait en je kop niet meer laat zien. Dan zou je iemand anders ook nog een keer een plezier doen, behalve jezelf." Haar stem klonk net zoals daarnet weer wat snauwend en ze had haar ogen samengeknepen. Zussen..

“Oh Arceus, snap je het werkelijk niet?” snoof haar zusje toen woedend en haar Larvitar brulde een keer. “Ik was Arceusverdomme niet degene die zichzelf bijzonder belangrijk vond, als jou pokémon ooit iets zou overkomen als wat er toen met mijn Vaporeon overkwam, had ik je verdomme niet compleet genegeerd,” snauwde haar zus toen weer. Dominique kneep haar ogen samen, ze moest niet denken dat ze haar af kon bekken en dat ze vervolgens af zou druipen, nee, dat nooit. “Je moet niet zeiken wijf, jij moet blij zijn met je pokémon, dat je ze allemaal nog hebt,” zei Danique vervolgens. Haar zusje bewoog wat met haar hand, waarop een aantal stenen in hun omgeving plots omhoog kwamen. Dominique deed een stapje dichter naar haar Grovyle toe en Peaches stopte met het proberen los te komen in haar armen, dook nu juist in elkaar en keek met angstige oogjes naar de vliegende stenen. Ook Mufasa leek niet erg op zijn gemak te zijn, want hij keek zijn eigenaresse met grote ogen aan. De enige die dus nog altijd erg kalm was, was Admiral, die enkel naar de andere persoon staarde. “Draai je om, ga weg,” snauwde de blondine toen naar haar. “En laat je nooit meer zien, heb je dat begrepen,” zei haar zusje toen weer, dit keer haar stem iets kalmer. “Als je hier nog langer blijft, komt er een werkelijk gevecht, en schat. Ik hou me niet in tegen jou,” zei de blondine toen rustiger. Een spottende lach ontsnapte uit haar mond, zou ze nu bang moeten worden van haar bloedeigen zus? "Ik was eerder in Kalos, ik heb hier vrienden gemaakt. En geloof me, dat jij nu plots aan komt zetten zal mij niet weerhouden om hier gewoon te blijven. Ik neem namelijk geen bevelen aan van een rat," snauwde ze toen terug. "En je blijft met je vuile poten van mijn pokémon af!" Haar Eevee en Litleo zouden het geen seconde volhouden in een gevecht, en de Larvitar was waarschijnlijk beter getraind dan Admiral op dit moment. Hierom stapte ze dan ook voor de Grovyle, die over haar schouder nog altijd naar haar zusje staarde.

“Onthoud nou eens dat die vrienden voor jou eigenlijk je stomme denkbeeldige vriendjes zijn,” zei haar zusje rustig, op een toon waar Dominique van walgde. “Want ik weet niet wat er mis is met de mensen in Kalos, als ze met jou vrienden willen worden,” snauwde ze vervolgens op een totaal andere toon. “Ik zal niets doen, mits jij je nu razendsnel omdraait,” ging ze toen weer op een kalme toon verder. “Als je het nodig vindt om langer te blijven staan, misschien ga ik dan eens wat ondernemen.” Dominique bleef stil, hield haar mond wijselijk en keek haar zusje alleen strak aan. “Merrick staat al helemaal klaar hoor, hij is niet bang,” zei haar zusje toen weer met een grijns rond haar lippen, walgelijk. “Want ik ben nog altijd niet vergeten wat er allemaal gebeurt is tussen ons, ik zal het nooit vergeten en ik vind dat je er iets terug voor moet krijgen,” zei haar zusje toen op een lieve toon en knipoogde, vreselijk. "En als je te bang bent voor Merrick, overweeg ik ook nog weg of ik Shev in zet tegen die Eevee van je." Nu was het haar beurt weer om te praten. "Jij bent het simpelweg niet waard om tegen mijn pokémon te mogen vechten," zei ze toen op een kille toon en keek haar zusje enkel aan, het liefst wilde ze er geen woord meer aan vuil maken, laat staan een gevecht doen met dat kreng, dat was ze gewoon niet waard!

Het meisje hoorde niks meer zuiver toen haar zusje begon over angst, over het feit dat haar team zwak was en om er nog een schepje bovenop te doen over hun vader. Ze moest zich inhouden, oh zo inhouden, om dat kreng gewoon hoogstpersoonlijk aan te vliegen. Echter voelde ze dat Peaches zich wat krampachtig in haar armen bewoog, de Eevee was geen voorstander van ruzie en hield er dan ook niet van. “En waag het niet om van achteren aan te vallen,” zei haar zusje nadat ze zich had omgedraaid. “Dat is niet fair,” klonk haar stem toen overdreven lief. Engerd. Leugenaar. Pestkop. Rat. Allemaal scheldwoorden die ze nu naar buiten wilde laten vliegen, maar ze hield zich in. "Laten we gaan," mompelde ze naar haar Grovyle, die knikte en de Litleo overhandigde aan zijn trainer. Ze liet zowel de Eevee als Litleo terugkeren, anders zou het nog wel eens kunnen dat ze achter haar zusje en haar pokémon aan zouden gaan. Admiral keek nog een keer achterom en liep toen kalm achter zijn trainer aan.

{Dominique topic uit}