Let's see if you can handle~ (Echo Wolf)

Vanuit zijn ooghoek had hij de serveerster al aan zien komen en hij herhaalde in zijn hoofd wat hij wilde bestellen. Riddle gaf geen antwoord, die leek een beetje overdonderd te zijn door het feit dat er opeens iemand naast haar stond. Hij glimlachte eventjes naar d'r, terwijl ze haar bestelling opnoemde, voordat de serveerster zich op hem richtte en vroeg wat hij wilde hebben. Rustig somde hij op wat hij wilde eten en bestelde er direct nog een biertje bij. Hij keek eventjes naar Riddle. "En een fles rode wijn, zoete," zei hij daarna met een glimlach. Dat kon altijd wel bij 't eten en hij had zo'n idee dat Riddle wel een wijntje zou lusten. De serveerster schreef alles op en gaf hem een indicatie dat het ongeveer twintig minuten zou kunnen duren, in verband met de drukte in het cafeetje. Hij zei dat het niets uitmaakte, voordat ze weer weg liep. "Ik hoop dat je 't niet erg vind dat ik die rode wijn erbij bestelde," zei hij rustig, terwijl zijn goede oog op haar gezicht bleef hangen. Gezicht, niet omlaag kijken, stout Echo.

Zo te zien vond Riddle het niet erg dat hij een fles wijn had besteld en de glimlach op zijn gezicht werd iets breder. Dit zorgde ervoor dat het een gezellige avond zou gaan worden en als hij het zo buiten zag, had hij nog wel wat meer plannen. Ach, als hij nu toch al bezig was, waarom dan niet gewoon voor de volle 100% gaan hè? "Gelukkig, misschien bestel ik er dan nog wel een achteraan," grapte hij toen Riddle zei dat ze wel dorst had. Hij hielt zich in om geen ontzettend schuine opmerking te maken, dat was misschien nog iets te inappropriate. De alcohol begon al goed te werken, al had hij niet echt het idee dat het tap bier echt heel erg sterk was hier. Of dat hele gebeuren in het ziekenhuis had hem ook nog eens beter tegen alcohol laten kunnen. Not that he mind, but still.
Riddle legde uit dat het kantoorwerk saai was, maar dat ze het wel leuk vond om andere TR leden rond te laten paraderen. Hij grinnikte zachtjes, voordat hij antwoorden met; "Dat is de hele reden waarom ik 't lab in ben gedoken, daar letten jullie high ranks iets minder op wat we aan 't doen zijn," voordat hij haar een knipoog gaf en weer achteruit ging zitten.

Een fonkeling verscheen in zijn grijze oog toen Riddle begon over dat ze dan misschien een extra oogje in het zeil zou moeten houden in het lab. "Graag zelfs," kaatste hij de bal terug. Zo kon het spelletje ook wel spelen, graag zelfs. Hij vermaakte zich prima zo. En tot zijn geluk voelde hij zich weer eens op z'n gemak en had hij geen last van de stemmen in zijn hoofd. Misschien dat de alcohol ze onderdrukte, wie zou 't weten. De serveerster kwam aanzetten met het drinken voor hen beide en twee glazen voor de fles wijn, die in het midden van de tafel werd gezet. Toen ze weer vertrok, pakte Echo de fles wijn op en maakte 'm open, waarna hij met een vloeiende beweging twee volle glazen in schonk. Hij glimlachte, voordat hij weer ging zitten en zijn glas ophield. "Op een gezellige avond dan maar," zei hij met een glimlach op z'n gezicht, terwijl hij Riddle voor een tel recht in d'r blauwe ogen aankeek en een poging deed haar blik vast te houden. Vervloekt zijt gij, Echo.

Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen Riddle haar glas tegen de zijne aan tikte. Hij nam een grote slok van z'n wijn. Om eerlijk te zijn was hij meer een bier persoon, maar af en toe kon een goed glas wijn er ook wel in. Ook hij had af en toe cravings voor iets goed zoets en daarmee bedoelde hij geen mooie dame. Al moest hij toegeven dat die een die nu voor hem zat het wel goed zou kunnen doen. Hij merkte dat zijn gezelschap hem wat leuk zat aan te gapen en hij besloot dat het te schattig was om 't te verstoren. Dus liet hij het maar gebeuren.
Gelukkig kwam al snel de serveerster met het eten en Echo haalde zijn handen weg toen het bord voor hem neer werd gezet. "Dank u," zei hij rustig tegen de serveerster en hij merkte dat bubbel van Riddle inmiddels geknapt was. Een beetje schaapachtig begon ze over het eten en hij besloot haar maar gewoon te volgen erin. "Inderdaad," zei hij rustig. "Eet smakelijk," glimlachte hij daarna lief naar de dame voor hem, voordat hij rustig zijn eten begon te snijden.

Een toch ergens wel aangename stilte was gevallen tussen de twee, terwijl ze ieder voor zich begonnen te eten. Ondertussen was Echo alleen maar opgelucht dat het stil was in zijn hoofd, voor de verandering geen commentaar op alles wat hij deed of de constante neiging om iemand een mes tussen de ribben te steken. Misschien moest hij toch maar eens naar iemand toe gaan om dit te bespreken. Net zoals dat andere fenomeen waar hij mee zat, het kleine meisje dat hij af en toe voor zich zag staan, die alleen maar riep dat hij haar had kunnen redden, maar het niet had gedaan. Hij wist immers nog steeds niet wie het was en wat ze van hem wilde.
Echo keek op van zijn gedachten toen Riddle aan hem vroeg of het lekker was en hij bleef haar voor een tel aanstaren, voordat het tot hem doordrong wát ze precies tegen hem zei. "Heerlijk," zei hij, iets wat afwezig. Met wat meer concentratie keek hij naar zijn bord en wilde net de vraag terug kaatsen toen hij zag dat Riddle morsten. Zijn ogen volgde de druppels rode wijn en dit maal was hij het die met een lichte blos zijn ogen niet van haar af kon houden.

De woorden van Riddle drongen langzaam tot hem door, tè langzaam. Hij schudde iets wat verward zijn hoofd en met een blos op zijn wangen keek hij weg. Wat nerveus pulkte hij wat aan zijn gezicht, terwijl hij haar blik probeerde te negeren. Oké, damn, nu voelde híj zich ongemakkelijk. Dat wilde hij nou juist een beetje probeerde te voorkomen. Echo haalde een paar keer diep adem om z'n cool terug te krijgen en ging weer kalm verder met zijn eten.
Ondertussen draaide alles in zijn hoofd overuren en had hij moeite met zich te concentreren op wat er voor hem gebeurde. Hij voelde zijn hart in z'n borstkas op en neer gaan als een bezetenen en hij had eventjes geen idee hoe hij deze situatie moest handelen. Zijn handen trilde een beetje, terwijl hij zijn eten in stukjes sneed en naar binnen werkte. Damn, damn, damn, damn. You fcked up boy.

Hij beet op zijn tong om geen opmerking terug te maken toen Riddle tegen hem zei dat het niet erg was en dat het best wel schattig was. Hij was dit spelletje zelf begonnen en moest nu met de consequenties dealen. Daarom glimlachte hij maar gewoon terug naar de roodharige en hoopte dat het daar mee afgelopen was. Hij pakte zijn wijnglas op en nam een flinke slok. Nu vervloekte hij zichzelf dat hij nog niet zo ver was met zijn experimenten en dat hij het eerste testmiddel nog niet had kunnen uitproberen. Zijn emoties uitschakelen zou ideaal zijn op dit soort momenten, al vroeg hij zich af hoe het middel zou reageren op alcohol gebruik.
Echo keek op toen Riddle vroeg of het feit dat hij in het lab was alleen was zodat de high ranks hem niet zo in het oog hielden. Rustig schudde hij zijn hoofd, z'n cool weer terug gevonden. "Ik werk aan wat experimenten voor zowel privé als grootschalig gebruik," zei hij op een kalme toon, terwijl hij weer verder at.

Echo grijnsde toen Riddle zei dat ze het legit interessant vond en dat ze 't er later nog wel over zouden hebben. Als hij wat meer mensen kon focussen op het lab, zouden ze misschien niet meer gezien worden als de nerds van Team Rocket. Iedereen wilde altijd maar Top Agent of Spy worden, terwijl er hoog nodig meer Scientists moesten komen, aangezien ze nogal krap aan mensen zaten. Echo's grijze oog keek het restaurant rond en snel bereikende hij de afstand die ze moesten lopen. Zijn bord was zo goed als leeg en ook die van Riddle was aardig op, dus dit zou het perfecte moment zijn. Hij stond op, pakte de fles van de wijn bij de hals en hielt een hand uit naar zijn gezelschap. "Would you mind to join me in this?" vroeg hij op een vriendelijk toon. Er lag een sneaky glinstering in zijn ogen, terwijl hij haar hand vast pakte en d'r mee naar de voordeur begeleiden. "Rennen," fluisterde hij tegen Riddle, terwijl hij de deur open hielt en achter d'r aan rende.

In het midden van de stad stond de Sundial, waar hij stil bleef staan en keek of Riddle hem bij had kunnen houden. De bijna volle maan stond hoog aan de hemel en ondanks dat het winter was, was het niet bewolkt. Hij bleef aan de omheining van de Sundial staan en reikte haar de fles wijn aan. "Slokje?" vroeg hij met een grijns, voordat hij in lachen uitbarsten. Dine & Dash, succes!