Free Samples [+Echo Wolf]

Het was het perfecte plan. Taylor had er niet eens lang over na hoeven denken toen ze het zag, want ze moest en zou daar binnen komen, al was het het laatste wat ze deed. Er was echter één dingetje mis met haar plan: Ze miste een wederhelft, een partner in crime. De blondine had het makkelijk met haar zus kunnen proberen – ze leken niet op elkaar en hoewel ze scheve blikken zouden krijgen, was het het volledig waard geweest om er met Tiffany heen te gaan. Die was er echter niet. Taylor had in feite niemand die haar zou kunnen helpen hiermee. Gelukkig was ze sociaal aangelegd en durfde ze met een hele gekke vraag op een wildvreemde af te lopen. Dat was dan ook wat ze deed. De eerste de beste persoon die ze tegen het lijf liep, sprak ze meteen aan. “Hey, mag ik wat vragen?” begon ze, al gaf ze de ander niet echt de tijd om erop te reageren. “Wil je twee uur lang een nephuwelijk met me aangaan om gratis bruiloftstaarten te proeven?”

Hij was druk bezig geweest met de voorbereidingen. Over een paar dagen zou hij immers een aantal dagen, misschien zelfs weken, in Hoenn zitten om op zoek te gaan naar iets bijzonders. Momenteel liep hij dan ook met zijn hoofd totaal ergens anders, na te denken of hij alles had wat hij nodig had voor deze expeditie . Ze hadden misschien nog wat gedroogd voedsel nodig, natuurlijk zouden ze dicht genoeg bij een stad zitten, maar hij wilde het liefst zo min mogelijk de staanplaats verlaten om eten te gaan halen. Echo zuchtte eventjes en wilde net de bocht om gaan naar de winkel waar hij moest zijn, toen er opeens iemand voor hem stond. Weer een grietje, waarom trok hij alleen maar meiden aan?, maar deze begon hem meteen de oren van zijn hoofd te praten. De woorden nephuwelijk en bruiloftsstaarten proeven kwam bij hem naar binnen toe en hij trok een wenkbrauw op. "Ho, kalm aan, dafuq?" vroeg hij, duidelijk verward door alles wat er gebeurde.

Ze ging te snel voor hem. Taylor hief even beledigd een wenkbrauw op, maar ze wilde de kans die zich had voorgedaan niet mislopen en dus rechtte ze haar rug om haar plan te herhalen. “Jij,” begon ze, wijzend naar de jongeman. “Ik,” vervolgde ze, wijzend naar zichzelf. Haar priemende vinger ging toen naar de bakker die de actie had, waar een groot bord voor stond met alle info in sierlijke letters erop geschreven. “Gratis taarten proeven.” Oké, misschien moest ze wat meer uitleggen dan dat. Ze had net eigenlijk meer informatie gegeven. “Als we doen alsof we gaan trouwen, dan mogen we daar gratis bruiloftstaarten proeven. Je houdt toch wel van taart, of niet soms?” De blondine keek hem vragend aan. Als dat niet zo was, dan had ze misschien de verkeerde uitgekozen om dit mee te doen. Ah, whatever. Ze kon altijd nog een nieuw iemand uitkiezen.

Het plan werd hem nog een keer uitgelegd, in stapjes en en overduidelijk langzamer. Dat was niet geheel waar hij om gevraagd had, maar goed, het werkte wel, dus waarom niet. Blijkbaar wilde ze samen met hem voor de gein gaan trouwen om gratis taart te gaan eten. Hij vroeg zich af of er iets in zat voor hem, maar de gedachten aan taart was nog niet eens zo heel erg. Hij had de laatste tijd niet al te veel te eten gehad, puur omdat hij het kleine beetje geld dat die nodig had, ergens anders aan had moeten besteden. Dus dan zou wat taart er best wel in gaan. "En jij denkt dat ze het geloven als een negentien jarige met zijn overduidelijk jongere vriendin, en blijkbaar aanstaande vrouw, binnen komt zetten om te gaan proeven?" vroeg hij, wat ogen ziend in het hele plan.

De vreemdeling had een opmerking over haar plan. Hoewel opnieuw beledigd door zijn kritiek, liet ze zich er niet door het veld uit slaan. Taylor had al een tegenargument klaar. “Ja?” reageerde ze met geheven wenkbrauw. Het klonk niet vragend, eerder dwingend. “Je hebt toch ook van die tv-series waarin zestienjarigen met elkaar gaan trouwen?” Ze was net een jaartje ouder dan dat, maar wie weet kon ze nog wel voor achttien doorgaan – mits ze niet om een ID of iets vroegen. Taylor begon echter aan zichzelf te twijfelen toen ze zich iets herinnerde, waardoor ze bedenkelijk opzij keek. “… Of zijn die nou zwanger?”

Een rilling liep over zijn rug heen. Hij had het al niet zo op liefde, dat was iets waar hij zich grondig vanaf sloot vanwege persoonlijke sjwik, en nu moest hij ook nog eens gaan doen alsof hij ging trouwens. Hij zuchtte zachtjes, alles voor gratis eten dan maar? Was dat dan niet de manier van denken? "Zwanger," bromde hij, toen het grietje begon over het tv-programma van tienermoeders. Hij keek eventjes naar de winkel waar ze heen wilde, het zag er allemaal nogal zoetsappig uit en totaal niet zijn stijl. Sowieso vroeg hij zich af hoe dit zou gaan aflopen, gezien het feit dat hij er niet echt uit zag als iemand die zou gaan trouwen. "Fine, ik kom wel met je mee," stemde hij daarna met een zucht in. Gratis eten, dat was de voornaamste reden. Niet vanwege haar, niet vanwege het zoveelste grietje dat hem kwam irriteren.

Zwanger. Dat was het antwoord. Taylor wuifde het nonchalant met haar hand weg. “Potay-to, potah-to. Het is allemaal dezelfde geldtrekkende bullshit.” Televisie was nou net één van de dingen waar ze geen fan van was. Hem uit elkaar schroeven en alle onderdelen bekijken, sure. Maar echt naar die rotzooi op tv kijken? Nah, niks voor haar. Tot haar genoegen stemde de jongeman wel in om met haar mee te gaan, waardoor een brede grijns haar lippen al snel sierde. “Thanks bro-dude!” bedankte ze hem meteen. Ze wilde al aanstalten maken om naar de winkel toe te lopen, maar ze bedacht zich net op tijd dat ze elkaars naam nog niet eens wisten en dat zou in hun nadeel kunnen werken. “Ik ben Taylor en het is een eer om net te doen alsof ik ga trouwen met jou,” grijnsde ze naar hem. Ah, ze kon de taart al bijna proeven.

Echo haalde zijn schouders op, hij deelde wel haar mening over het hele tv gezeik. Te veel corrupte Taurosshit, al wist hij dat de zaakjes van Team Rocket ook niet echt zuiver waren, de TV was nog net een graadje erger. Hij kon zelfs nog een software programma in elkaar draaien dat een beter TV programma was dan de Taurosshit die er nu op te zien was. Het grietje bedankte hem en hij zuchtte eventjes, sure why not.
Ze stelde zich voor als Taylor en hij twijfelde eventjes met hoe hij zou antwoorden. Aan de ene kant wilde hij niet zijn naam prijs geven, maar aan de andere kant, wat kon het ook eigenlijk voor kwaad. Hij stond toch nergens geregistreerd aangezien zijn zogenaamde familie hem overal had laten uitschrijven en hij geen zin had gehad om het opnieuw aan te vragen. "Echo," antwoorden hij kalmpjes. "Zullen we dan maar?" vroeg hij dan maar. Hoe eerder ze hier vanaf waren, hoe beter.

Hij stelde zich voor als Echo. Dat was een naam die ze nog nooit eerder had gehoord. Maar, in tegenstelling tot de meeste mensen, hield zij juist van dat soort dingen. De buitenbeentjes, de abnormale hebbedingetjes, dat soort zaken. Daarom maakte ze er geen opmerking over, maar liep ze juist nonchalant naar de bakkerij toe zodra hij voorstelde om te gaan. “Geloof me, als je die taarten al ziet dan loopt het water je in de mond,” sprak ze arrogant, alsof het haar eigen meesterwerkjes waren. Ze duwde de deur open en wandelde naar binnen, waar ze meteen naar de toonbank liep om aan te geven dat ze deel zouden nemen. “Wij komen ons opgeven voor het proeven!” De dame achter de toonbank keek haar sceptisch aan. Ah, ze zag er dus blijkbaar jonger uit dan ze hoopte. “En waar zijn de ringen, als ik vragen mag?”

Taylor stond op het punt om eruit te floepen dat het haar zaken niet waren, maar ze besefte zich net op tijd dat ze hiermee riskeerde eruit getrapt te worden. Daarom besloot ze maar te acteren. Arceusdank had ze vaak genoeg gedaan alsof met Tiffany. De blondine gaaf een tikje tegen Echo zijn onderarm aan. “Zie je nou wel dat we iets zijn vergeten!” bracht ze verontwaardigd uit, haar blik glijdend naar de jongeman. Ze keek al snel weer naar de jongedame achter de toonbank. “We zijn pas net verloofd, snap je?”

Echo haalde zijn schouders op toen Taylor begon over dat het water hem wel in de mond zou lopen zodra ze de taarten zouden zien. Momenteel was hij blij met elk eten dat hij zag en te pakken kon krijgen, dus het maakte hem niet echt veel uit. Al zouden ze hem instant noodles voorschotelen, dan zou hij alsnog met plezier alles hebben opgegeten. Hij wandelde dan ook nonchalant achter haar aan, met zijn handen in zijn zakken. In zijn achterhoofd vroeg hij zich hoe laag hij was gezakt, met iemand een toneel dingetje uitvoeren, alleen maar om aan eten te komen. Als iemand van Team Rocket hem nu zou zien, dan zou hij recht in zijn gezicht worden uitgelachen.
Hij volgde het grietje naar binnen toe en keek wat ongeïnteresseerd om zich heen, Taylor zou het woord wel nemen, dan hoefde hij tenminste niets te doen. Hij had sowieso geen idee wat ze van plan was, behalve hem mee naar binnen te smokkelen om eten te kunnen proeven. Dat was het plan tenminste, totdat er gevraagd werd om de ringen en er een verontwaardigd antwoord van het grietje achterna kwam. Ergens deed hem dit denken aan het gesprek dat hij met Ragya had gehad een paar weken geleden. Dit ging vast net zo soepeltjes, althans dat hoopte hij. "Ik had je nog zo gezegd dat je ze mee moest nemen van tafel. Waar zit je af en toe met je hoofd," zuchtte hij zachtjes. Er werd gezegd dat ze nog niet zo heel lang verloofd waren. Ze moesten dit tactisch spelen om het te laten werken, wat betekende dat hij heel snel op Taylor moest inspelen en andersom. Want anders zou dit nooit gaan werken.

Ze zou blij moeten zijn dat hij het spel meespeelde – en goed ook. Dat was ze echter niet. Al die jaren met Tiffany op te hebben getrokken had haar niet veel goed gedaan. Mevrouw was namelijk een beetje op haar teentjes getrapt toen ze zijn woorden hoorde en de schuld in haar schoenen werd geschoven. Oh nee, dat ging ze niet zomaar toestaan. En dat maakte het schouwspel gelukkig wel veel beter, want zo kwamen ze tenminste over als een echt, kibbelend stel. “Ik? Waar ik met mijn hoofd zit?” beet ze hem toe. Dit keer was het niet eens gespeeld. “Als jij wist waar ze lagen, dan had je ze prima zelf mee kunnen nemen! Je had ze zelfs aan mij kunnen geven.” Taylor had geen oog voor de jongedame achter de toonbank, maar had ze dat wel gehad, dan had ze de ongemakkelijkheid in diens blik gezien. Ach, ze kwamen in ieder geval geloofwaardig over nu.

Zo te zien was het grietje beledigd toen hij de schuld in haar schoenen schoof, zoals bijna elk vrouwelijk wezen zou hebben gereageerd waarschijnlijk. Nog een punt waarom Echo geen vriendin wilde hebben, ze waren veel te snel beledigd en konden nergens tegen. Maar goed, voor nu kwam het wel goed uit. Ze hadden beide geen oog meer voor de jongedame achter de balie, dus als ze dit 'gevecht' goed genoeg konden uitspelen, zouden ze misschien zonder de ringen naar binnen mogen komen. "Ja, excuses-me Princess. Ik had wel wat beters aan m'n hoofd. Jíj ging over de ringen, ik had 't je nog zo gezegd. Maar nee, je was weer veel te diep in gesprek met die vriendin van je," siste hij terug naar zijn 'aanstaande'. Hij snoof eventjes en deed zijn armen verdedigend over elkaar. Nu moesten ze er alleen voor hopen dat ze niet de zaak uit zouden worden gezet door deze 'ruzie'.

Taylor werd met het gesproken woord bozer. Totdat hij over een vriendin van haar begon, want toen besefte ze zich dat dit een toneelspelletje was en niet iets om persoonlijk over beledigd te zijn. De blondine had eigenlijk geen vriendinnen. De enige die ze had was Tiffany en de vreemdelingen die ze elke keer weer tegenkwam. Hm. Shit, hoe kon ze hier het beste op reageren? “Die vriendin van me zat in een ernstig dilemma,” beet ze terug. Het gif droop er haast vanaf. Hun plan leek in ieder geval te werken, want de jongedame achter de toonbank boog wat voorover en begon ongemakkelijk tegen hun te praten. “Euh, jullie mogen wel naar achteren doorlopen, maar maak asjeblieft geen ruzie meer in de buurt van de klanten…” Ze keek naar het kleine aantal mensen dat er in de winkel bijstond en bood meteen haar excuses aan. Taylor maskeerde ondertussen nog net een grijns. “Oh, nou, dankjewel,” sprak ze, nog steeds een beetje verbitterd. Vervolgens liep ze heupwiegend naar achteren. Score!

Hij kon het gewoon d'r zien, echt zo'n blik van: 'ik draai je straks de nek om, als je me nog zwarter gaat lopen maken'. Dat liet hem ergens glimlachen, dit kon nog eens een leukere dag worden dan dat hij in eerste instantie had voorzien. Opeens zag hij aan haar dat ze door had dat het allemaal maar een spelletje was, toen er een blik van herkenning d'r ogen verscheen. Hij hief zijn hand op in een geïrriteerd gebaar. "Jullie vrouwen maken van alles een dilemma," snoof hij zachtjes, met een kleine glimlach. Dit was gewoon te leuk om niet te doen, hij kon zeggen wat die wilde en er mee weg komen.
Ondertussen had de jongedame door dat dit wel heel erg ver ging en liet hun doorlopen naar achteren toe. Echo knikte eventjes naar d'r, voordat hij Taylor volgde naar achteren toe. "Done," mompelde hij zachtjes tegen d'r, op het moment dat ze alleen waren. "Let's do this," kwam er daarna met een glimlach achteraan. Lets get the sweet!

Vrouwen maakten van alles een dilemma. Taylor wist dat het specifiek op haar en haar ‘vriendin’ was gericht, maar ze was het inwendig met haar eens. Zijzelf vond dat ze niet zoals andere meiden was. Vrouwen waren vreemd in haar ogen. Mannen eigenlijk ook. Alle stereotypes waren raar. Nu, echter, moest het lijken alsof ze enorm beledigd was, dus dat was wat ze ook deed. Een comeback hoefde ze in ieder geval niet meer te verzinnen, want ze werden algauw doorgelaten om van de taarten te mogen genieten. “Nice job,” complimenteerde ze Echo zodra ze met z’n tweeën waren en hij iets tegen haar had gemompeld. De blondine ging vervolgens op pad om te zoeken naar de gratis lekkernijen. Ze merkte een aantal stemmen op en liep er regelrecht op af, ondanks dat ze niet zeker wist of ze daar wel heen moest. Meteen toen ze de ruimte betrad, had ze het idee dat ze zich in de zevende hemel bevond. Een hele hoop stukken taart stonden op tafels uitgestald. Taylor had even geen oog voor detail en wilde zich het liefst er bovenop gooien, maar voor ze überhaupt een stap richting één van de tafels kon doen, werd ze vriendelijk begroet met een hand in haar gezicht. Vragend keek ze op, recht in de ogen van een man met een chefsmuts op. Ah. Natuurlijk. Er waren nog meer mensen aanwezig.