Let's see if you can handle~ (Echo Wolf)

De stilte was bijna ongemakkelijk, damn. Hij had geen idee wat hij hieraan moest doen. Opstaan en weglopen was misschien een beetje te erg, maar hij wist ook niet of hij het vol zou gaan halen om hier te blijven liggen. Zijn hoofd deed pijn, zijn lichaam voelde beurs en stijf aan en hij had honger. Vooral dat laatste, aangezien hij sinds het etentje waarbij ze weggerend waren, niets meer gegeten had.
Riddle deed ondertussen een poging om overeind te komen en hij glimlachte voorzichtig. "Doet pijn hè," zei hij op een kalme toon, terwijl hij een poging deed om zijn hoofd te kunnen bewegen. Hij wist niet hoe, maar zijn nek voelde stijf aan. Waarschijnlijk gewoon verkeerd geslapen, aangezien hij een ander matras gewend was. "Stilte blijft ongemakkelijk," mompelde hij daarna, niet zeker wetend hoe hij dit ongemakkelijke ijs moest gaan doorbreken.

Riddle vertelde dat het de sterke drank was die haar de nek had omgedaan, van zichzelf wist hij het niet. Waarschijnlijk gewoon alles, immers was hij niet alleen niet gewend aan dit soort avonden, maar ook niet aan de hormonen die door zijn lichaam heen hadden gegierd. Hij zweef toen de roodharige begon over dat vannacht niet zo veel stitle was geweest, behalve het moment dat ze naar de sterren hadden zitten staren. Ja, toen leek alles nog zo onschuldig. Snel daarna was het erger geworden en misschien was hij wel buiten zijn boekje getreden, hij had geen idee hoe ze hier mee om moesten gaan. Hij had een bed gedeeld met iemand die hoger in rang stond dan hij en ook nog eens stomdronken. Dat was niet iets om trots op te zijn, al zouden veel mannen dat wel zeggen. Er werd gevraagd of hij wat wilde eten en moeizaam kwam hij overeind. "Graag," zei hij zachtjes. Arceus wat voelde dit ongemakkelijk aan. Waarom waren dit soort dingen zo lastig. "Ik .. uhm.. Ik moet even wat pakken," zei hij daarna moeizaam.

Riddle was opgestaan en eventjes gleed zijn goede oog over haar aan. Oké, hij kon niet uitsluiten dat ja, hij een goede keuze had gemaakt om met d'r mee te gaan. Maar hij wist niet of het de juiste keuze was om dat met haar te doen. Muk, zijn hoofd begon alleen maar meer te bonzen als hij erover nadacht en daarom besloot hij maar gewoon om op te staan en zijn onderbroek van de grond te vissen. Die was .. opvallend droog, gelukkig. Snel kleed hij zichzelf aan en deed een poging om recht te blijven staan. De drang om om te kijken naar Riddle was groot, maar hij beet op zijn lip en draaide zich weg. Nee, hij moest het niet doen.
Toen hij eenmaal zijn evenwicht weer had gevonden en het voor elkaar kreeg om recht te blijven staan, wandelde hij naar de deur toe en maakte deze open. Echo haalde diep adem en liep naar beneden toe. Hij hoorde niets beneden, dus waarschijnlijk waren ze nog steeds alleen in dit gigantische huis. Dat stelde zijn zenuwen wel iets meer gerust, maar hij was er nog steeds niet blij mee. Als hij zich nog goed kon herinneren zat achter deze deur het zwembad.
Hij deed deur open, bingo. Hun spullen lagen er nog en snel zakte hij op zijn hurken bij zijn broek. Zijn kleding waren gelukkig droog, waardoor hij ze snel weer aan kon doen. Hij rommelde eventjes in zijn zak en haalde een klein pillendoosje tevoorschijn. Snel haalde hij twee pillen eruit en sloeg deze achterover, waarna hij ze met gemak doorslikte en een zucht slaakte. Dat zou in ieder geval een van de pijnen verminderen.

Hij deed een poging om zijn haar in model te krijgen, maar dat zwembad water en al het gekroes erdoor heen had er voor gezorgd dat het alle kanten op was gaan staan en er geen fatsoen in was te krijgen. Met een zucht gaf hij het dan ook maar op en wilde zich net omdraaien, toen hij merkte dat Riddle bij hem stond. Ze glimlachte naar hem, terwijl ze haar jurkje van de grond afhaalde. Oké, muk, het lag niet eens aan de alcohol, Riddle zag er ook nuchter goed uit. Echo schudde zijn hoofd en wist zo waar een kleine glimlach op zijn gezicht te toveren. Ze vroeg aan hem wat hij lusten en als van oudst haalde hij zijn schouders op. "Bijna alles, alleen geen vis," zei hij op een kalme toon. Hij had zijn stem weer terug gevonden en voelde zich weer wat zekerder nu hij zijn medicatie had ingenomen. Toch hoorde hij een zachte fluistering op de achtergrond van zijn hoofd, maar hij besloot die maar eventjes te negeren. Hij deed zijn spullen terug in zijn zakken, voordat hij achter Riddle aan liep.

Echo zat te veel met zichzelf in de knoop. Hij wilde gewoon rust, een peuk en weg van hier. Nou ja, niet weg van hier, hij vond het op zich niet zo erg om hier te zijn, maar het voelde anders. Awkward, dat was de situatie zeker. Hij zuchtte zachtjes terwijl hij achter Riddle aanliep en maar ergens ging zitten. Al was het niet voor lang, want nadat hij had gezegd wat hij at en wat hij niet at, moest hij direct meekomen en kon hij een kijkje nemen in de keuken wat hij wilde eten. Hij dacht eventjes na, maar kwam toch maar uit zijn stoel. Echo wandelde de keuken door en liet zijn goede oog eventjes over alles glijden dat er stond. Al snel draaide hij zich om naar de roodharige en terwijl hij haar met een kleine glimlach aankeek zei hij zachtjes; "Als je wilt kan ik bacon en eieren maken?" Hij kookte wel eens vaker, het was niet geweldig goed, maar hij kon eetbaar eten op tafel zetten. En dat was het beste wat hij kon doen na alles wat er gebeurd was ...

Riddle gaf gelukkig aan dat ze het niet erg vond en zei er plagend achteraan dat het een van de eerste keren was dat ze het niet zelf hoefde te doen. Hij wist niet zeker hoe hij er op moest reageren. Hij wist helemaal niet hoe hij moest reageren in dit soort situaties. Alles was zo snel gegaan en leek nu zo niet meer te kloppen. But the feelings stayed and that scared him. Hij schudde zijn hoofd en keek de keuken rond. "Een glas melk graag," zei hij rustig. Ja, hoe vreemd het ook klonk, hij had zin in een goed glas melk. Al snel stond hij op en keek de keuken rond. Rustig ging hij aan het werk, met iets wat hulp van Riddle met waar alles stond, stond hij in een mum van tijd de eieren te bakken.
De keuken begon al heerlijk te ruiken naar het ontbijt, of lunch, of avondeten, hij had geen idee hoe laat het was. Echo voelde zich inmiddels weer wat op z'n gemak, koken hielp hem om te kalmeren, dat hij zelfs een zacht liedje begon te fluiten. Rustig maakte hij de boorden klaar, zetten alles van vuur en gas uit en draaide zich om met de boorden in z'n handen. "Honger?" Vroeg hij met een kleine glimlach op z'n gezicht.

Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen Riddle zei dat het heerlijk rook. "Laten we hopen dat het ook goed smaakt," zei hij rustig, terwijl hij het bord voor haar neer zetten, voordat hij zijn eigen bord op de tafel zetten en ging zitten. Rustig pakte hij zijn bestek op en keek Riddle eventjes aan. Hij had niets doorgehad van het feit dat ze hem aan had zitten staren, immers was hij nogal in zijn eigen wereldje als hij stond te koken. Hij glimlachte zwakjes voordat hij knikte naar d'r bord. "Ik hoop dat 't smaakt," zei hij zachtjes, terwijl hij iets wat onzeker zijn eten begon op te eten.
Die vervloekte stilte was weer aanwezig, terwijl hij zijn eten sneed en opat. Hij haatte dit, gister was alles zo veel makkelijker geweest, nu leek het een hel. "Het spijt me," zei hij opeens zachtjes, terwijl hij naar zijn bord bleef kijken.

Arceus, hij haatte dit. Hij wilde dit niet. Riddle had door dat hij zich verontschuldigde en hij wende zijn blik af. Hij voelde zich zwak op momenten als dit, hij had het idee dat hij iets had gedaan wat fout was. "Ik weet 't niet meer, Riddle," zei hij voorzichtig, terwijl hij op een kalme manier zijn eten naar binnen werkt. En zo brak de stilte weer aan, die vervloekte stilte die Riddle ook weer wist te benoemen. Ja, hij wist het, verder waren alleen maar stiltes. Beide leken ze niet te weten hoe ze met deze situatie om moesten gaan. De roodharige zei dat die stiltes niet zo erg waren, maar hem maakte het gek. Hij hoorde zijn eigen gedachten te goed en hij hoorde de stem van hém op de achtergrond. Als deze te ver door zou breken wist hij niet hoe dit zou gaan eindigen. "Wat moeten we doen," mompelde hij zachtjes, terwijl hij de laatste restjes van zijn eten naar binnen werkte.