Let's see if you can handle~ (Echo Wolf)

Toen hij eindelijk een beetje uit de trance over het huis was gekomen, wandelde hij achter Riddle aan. Eenmaal binnen pakte hij zijn jasje weer van haar schouders af, waarschijnlijk was het hier binnen toch warmer dan dat het buiten was, dus was het niet echt meer nodig. Hij keek een beetje verbaast rond in het huis, dit voelde zo veel groter dan dat hij was gewend. Riddle daar in tegen was helemaal in d'r element en sleurde hem zo ongeveer door het huis heen, waarna ze een rijtje dingen opsomde die ze konden gaan doen. Zwembad, would be fun, tv kijken, dan viel 'ie waarschijnlijk in slaap, naar boven gaan... Daar bleef hij eventjes hangen, maar hij had het gevoel dat hij die stap niet als eerste wilde gaan zetten in het huis van de ander. Zo'n heer was hij dan ook wel weer. "Ligt eraan, is het zwembad warm?" vroeg hij op een rustige toon. Goed, de alcohol begon lichtelijk uit te werken. Dus hij had twee keuzes, nuchter worden en hopen dat alles goed bleef gaan, of zichzelf weer sterk indrinken. Mhm...

Ondanks dat zijn hoofd steeds minder cloudy begon te worden en hij steeds beter kon gaan nadenken, was het niet zo alsof hij direct in paniek schoot. I mean, hij was een man, he had simple needs en het maakte niet uit of hij dronken was of niet, Riddle zag er toch wel goed uit. Hij bleef dan ook eventjes op een afstandje staan toen ze voorstelde om te gaan zwemmen, het zwembad was binnen en dus verwarmd, daar zei hij ook geen nee tegen. Het was toen ze zich zo te zien voor zijn neus wilde omkleden, dat hij nieuwsgierig bleef kijken. Zoals eerder al was gezegd, simple needs. Dit paste perfect in het rijtje.
Toch deed ze het niet, wat hem licht teleurgesteld achterliet, maar goed. Hij zou zijn kans nog wel krijgen. Voor nu werd er aan hem gevraagd of hij wat wilde drinken. "Daar zeg ik geen nee tegen," zei hij met een grijns, terwijl hij achter haar aan liep.

Rustig wandelde hij achter haar aan de keuken in en kreeg al snel een blik bier aangereikt. Rustig pakte hij het aan en maakte 't open, waarna hij toekeek hoe Riddle een resterende fles wijn achterover tikte. Hotdamn, ze wist van drinken. Dat kon hij wel waarderen, ook omdat ze het zo te zien nog redelijk goed uit hielt. Goed, ze kwam straalbezopen over, maar tenminste ging ze niet over d'r nek, dat was al een heel erg pluspunt. Met grote slokken goot hij het bier achterover en haalde opgelucht adem daarna. Het zou voor nu nog niet zo heel veel werking hebben, maar misschien kon hij Riddle later deze avond lief aankijken voor iets sterkers. Jenever of whiskey ofzo. Maar voor nu werd zijn aandacht getrokken door de roodharige dame die zichzelf om hem heen aan het draaien was en vrolijk zei dat ze gingen zwemmen. Hij zetten het blikje weer neer en liep gretig achter haar aan. Eenmaal door de twee deuren heen, floot hij zachtjes toen ze zich uitkleed. Ze draaide zich naar hem toe en zei dat hij haar voorbeeld moest volgen. Vluchtig als maar kon was hij uit z'n kleding, stond in alleen nog een zwarte boxer met zijn stropdas rond zijn nek. "My turn," zei hij met een grijns en pakte haar op bij d'r bovenbenen. Daarna stapte hij het water in en gooide d'r erin. Waarna hij in lachen uitbarsten. Goed bezig Echo, goed bezig.

Het duurde niet al te lang voordat de roodharige revenge nam op wat hij had gedaan en terwijl hij nog aan het nalachen was, werd hij onderuit getrokken. Direct ging hij kopje onder, waardoor de gel uit zijn haar werd gewassen en het nu alle kanten op vloeide in het water. Toch liet Echo het er niet snel bij zitten en zetten zich af tegen de rand. Nog steeds onderwater zwom hij als een haai op haar af en dook onder d'r door, waarna hij zichzelf onder haar bivakkeerde en bovenwater kwam, waardoor ze nu dus in zijn nek zit. "Aan het genieten van het uitzicht, prinses?" zei hij naar boven toe, terwijl er een grote grijns op zijn gezicht verschenen was. Zijn haar hing plat over zijn gezicht heen en bedekte daarmee een groot deel van zijn gezicht en voorhoofd. Nu was dan ook goed te zien dat zijn haar inderdaad tot aan de haarwortels wit was, terwijl hij ooit een kop vol zwart haar had gehad. De doktoren hadden nooit echt duidelijk gezegd of hij zijn zwarte haar ooit weer terug zou krijgen, maar voor nu was hij best wel gehecht geraakt aan dit wit. Het stond hem beter, zo vond hij zelf.

Oké, Riddle was niet blij met wat hij had gedaan en als heer zijnde liet hij haar dan ook maar via zijn schouder terug in het water glijden. Punt waar hij op moest opletten, ze kon niet tegen kietelen en was geen held met hoogtes. Oké, dan kon hij er vanaf nu rekening mee gaan houden. Toch lieten haar woorden een grijns op zijn gezicht verschijnen en op het moment dat ze weer in het water was zakte hij door zijn knieën, zodat alleen z'n hoofd nog boven water was, en bleef haar eventjes aankijken. "Op wat voor manieren dan wel niet, prinses?" vroeg hij op een licht uitdagende toon, terwijl hij haar een grijns toe wierp en zichzelf daarna tegen de grond afzetten. Rustig liet hij zichzelf drijven op het water, dit was de eerste keer dat hij was gaan zwemmen in een zeer lange tijd. Nu waren dan ook de vele littekens over zijn lichaam en de brandwonden van zijn laatste aanvaring goed te zien. Vroeger schaamde hij zich er voor, nu waren het verhalen die hij af en toe vertelde als mensen er naar vroegen.

Hij had zijn ogen gesloten, fout nummer 1, en humde in zichzelf een melodietje, fout nummer 2. Hij had daardoor totaal niet in de gate dat Riddle in zijn richting kwam. Het voelde vredig aan zo, drijvend in het water, niet nadenkend maar gewoon alles van zich af laten spoelen. Letterlijk. Het was toen hij de twee kneepjes in zijn zij voelde dat hij met een schrik overeind kwam en om zich heen keek. "Damn," zei hij zachtjes, terwijl hij naar het rode gezicht van Riddle keek. "Je liet me schrikken," mompelde hij daarna iets wat beschaamd erachteraan. Oeps, hij had zichzelf iets te ver laten gaan en was letterlijk afgedwaald. Toch keek hij met een grijns op toen Riddle zei dat het op allerlei manieren was, maar dat ze zo snel niet op een idee kon komen. Hij zwom in haar richting, zorgde ervoor dat ze op oog hoogte waren en grijnsde eventjes. Daarna ging hij languit staan, zodat hij omlaag moest kijken. "Oh echt niet?" vroeg hij op een uitdagende toon. "Kan je echt, helemaal niets verzinnen?" Er twinkelde iets in zijn goede oog, iets uitdagends, iets ... hebberigs.

Hij keek op haar neer, dat klonk wel heel erg zielig. Maar het was nou eenmaal zo. Hij was een stuk langer dan dat Riddle was, waardoor hij letterlijk over d'r heen kon kijken, dus als ze zo dicht op elkaar stonden, moest hij wel omlaag kijken. Het was best schattig om te zien hoe rood ze was geworden door de vragen die hij stelde en op een of andere manier voelde hij zich in een machtspositie. Toch zou hij geen misbruik maken, hij zou nooit misbruik ergens van maken. Als ze nee werd gezegd zou hij stoppen, als er een halt werd toegeroepen zou hij ergens mee stoppen. Zo'n heer was hij dan ook wel weer. Hij glimlachte toen ze onschuldig zei dat er te veel keuzes waren en liet zichzelf dan ook maar weer in het water zakken. "Kom er dan nog maar eens op terug als je iets hebt bedacht, schoonheid." Hey, wat afwisseling kon nooit kwaad, toch? Hij grinnikte zachtjes en keek haar eventjes recht aan. Die blauwe ogen, het was dat ze in het water zaten, anders kon hij daar wel in verdrinken. Ieh, Echo, te slecht, veel te slecht.

Uiteindelijk verbrak hij het oogcontact dan maar en besloot dat hij beter wat verder kon gaan zwemmen, voordat hij echt te koud werd en alle lol er vanaf was. Hij dacht na, voor zover dat mogelijk was, over welke stappen hij zou kunnen zetten. Hij wilde dit niet al te lang door laten gaan, of nou ja, het mocht wel langer doorgaan, maar hij wilde het niet te erg maken. Een steek door zijn hoofd liet hem even grommen en hij slaakte een zucht. Oké, genoeg nagedacht, dit vond zijn hoofd zo te zien niet echt leuk. Echo wilde zich net omdraaien toen hij opeens twee armen rond zijn borst voelde en Riddle zich opeens helemaal tegen zich aandrukte. Haar hele lichaam drukte tegen zijn rug aan en hij voelde hoe zijn wangen een tikkie rood werden. Hij bleef staan, wat deerde het ook om het niet te doen. "Wat is er, schoonheid?" vroeg hij zachtjes, terwijl hij zijn hoofd draaide, maar hij kon d'r net niet zien. Hij glimlachte en keek maar weer vooruit. Arceus, waarom moest hij zich inhouden, waarom kon hij niet gewoon ingeven. Nee, hij zou een heer zijn, hij zou niets doen wat zij niet zou willen.