Let's see if you can handle~ (Echo Wolf)

Arceus, ze zaten elkaar nu gewoon uit te dagen tot wie de stap zetten die ze beide wilde, maar geen van beide durfde. Alcohol mocht misschien een geinig spul zijn om iemand los te krijgen, dat betekende niet dat alles van zelf kwam en in een keer makkelijker werd. Dat wat Riddle zei liet hem uitdagend grijnzen, het was bijna een smirk dat op zijn gezicht verscheen, terwijl hij de overweging maakte om niet gewoon te doen wat hij wilde doen. Nog steeds had hij haar kin vast, waardoor ze niet echt weg kon komen, precies zoals hij het wilde. Het was misschien maar een minuutje waarin ze elkaar in stilte aankeken, maar het leek wel een eeuwigheid. Een minuut die voor zijn pakkie aan wel echt een eeuwigheid had mogen duren. Riddle had gezegd dat ze keuzes maakte lastig vond. Echo wist niet of hij de keuze voor haar wilde maken, de keuze voor haar kón maken. Een klein stemmetje in zijn achterhoofd, zijn geweten niet de tweede stem die in zijn hoofd huisde, zei hem in de vertrouwde stem van het alcohol dat hij er gewoon voor moest gaan. "Let me make that choice for you then," zei hij zachtjes, terwijl zijn hand in haar haar gleed en hij voorzichtig zijn lippen op de hare drukte.

En toen stond alles stil. Gewoon helemaal stil. Geen geluiden om hem heen, geen winterse wind die door zijn kleding probeerde te komen, zelfs in zijn hoofd was 't stil. Voor nu was het hem en de roodharige die nu letterlijk aan zijn lippen hing. En hij bedankte Arceus dat dit niet zijn eerste zoen was, want anders zou hij daar nu wel weer over in paniek schieten. Er mocht dan wel een aanzienlijke hoeveelheid alcohol door zijn systeem heen gaan, toch was hij opvallend alert door wat er allemaal gebeurde in een rap tempo. Riddle verplaatste zich voorzichtig, waardoor ze nu werkelijk op zijn schoot zat. Hij legde zichzelf tegen het lagere muurtje aan en sloeg zijn armen rond haar middel, zodat hij zijn evenwicht goed kon bewaren. Zijn hart ging als een razende tekeer, van zowel de alcohol als de emoties als de hormonen die door zijn lichaam heen schoten. Of het een goed idee was geweest was iets waar hij niet geheel zeker over was geweest, maar voor nu leek het het beste wat hem tot nu toe was overkomen. Hij genoot, meer dan dat hij ooit zou willen toegeven. Hij sloot zijn ogen en liet zich meedragen in de emoties die hij altijd had willen uitschakelen.

Alles leek op de automatische piloot te gaan, zijn handen, zijn bewegingen, alles deed hij zonder ook maar iets erover na te denken. Rustig volgde hij het voorbeeld van Riddle en liet zich mee gaan in haar bewegingen. Op dit soort momenten vond hij het niet erg om de leiding over te dragen aan iemand anders.
De zoen werd onderbroken en eventjes kon de witharige naar adem happen. De rode blos op zijn wangen was nog iets erger geworden en hij had het gloeiend heet, maar voor de rest voelde hij zich geweldig, absolutely amazing. Hij kon het niet laten om gewoon door te blijven kijken in haar ogen en een dromerige glimlach verscheen op zijn gezicht toen ze zei dat hij de juiste keuze had gemaakt. "Glad you liked it," zei hij zachtjes, terwijl hij plagend een klein kusje op d'r lippen drukte. Een rilling gleed over zijn rug heen toen ze door zijn haar heen ging en hij haar vingers over zijn nek voelde gaan. Dat kriebelde, damn.

Oh oh, nu had hij een probleem. Zijn blik veranderde, was dat angst dat erin lag? Al snel voelde hij haar vingers door zijn hals heen gaan en op een gegeven moment kwam er een tweede hand bij. "Nee, alsjeblieft," zei hij, terwijl hij al zachtjes begon te lachen, terwijl rillingen over zijn rug gleden en hij een poging deed om aan het gekietel te ontkomen. "Have mercy," grinnikte hij, zonder dat hij wist wat hij moest doen. Hij wilde haar terugpakken, maar had geen idee hoe hij dat moest gaan doen. Alhoewel, hij deed een poging om streng te kijken, maar inmiddels verschenen er tranen in zijn ooghoeken van het gekietel. Snel zetten hij zijn handen in haar zij en deed een poging om d'r terug te gaan kietelen. Wie kaatst kan de bal verwachten, al wist hij dat hij dit gevecht hoogstwaarschijnlijk zou verliezen. Al maakte het hem niet zo heel veel uit.
Inmiddels kon hij wel zijn lach niet meer inhouden en gierde het nog net niet uit, terwijl hij zich in alle mogelijke bochten probeerde te wringen om los te komen aan deze kietel hel.

Gotcha! Nu was het zijn kans om haar eens goed te pakken te nemen. Het gekietel in zijn nek werd beetje bij beetje minder, totdat ze zich niet meer kon bedwingen en begon te gieren van het lachen. Echo grijnsde plagend terwijl hij rustig door ging, terwijl de roodharige steeds harder ging lachen. Ondertussen zat de kriebeling wel in zijn nek en was het lachen hem nog niet ontgaan. Immers had hij ook alcohol op en hij wist dat hij wat lacheriger werd daarvan. Riddle deed een poging om hem te laten stoppen door half te lachen, half te smeken, maar hij was niet van plan om zo snel op te geven. Dit was veel te leuk om te doen. Ze probeerde zijn armen weg te duwen, maar hij zou zich niet gewonnen geven.
Pas op het moment dat er een raam open ging keek hij eventjes op en kon nog net op tijd wegduiken voor een schoen die naar zijn hoofd was gegooid. "Ga ergens anders mensen lopen klieren, rot kinderen!" gilde iemand vanuit het open raam en Echo besloot maar dat hij er dan maar mee zou stoppen. Hij zetten Riddle op de grond neer en grinnikte zachtjes. Voorzichtig bood hij haar zijn hand aan en glimlachte lief. "Shall we, princes?" vroeg hij zachtjes. Hij wist nog wel een leuk plekje, waar geen omwonenden schoenen naar hen zouden gooien.

Riddle nam gelukkig zijn hand aan en hij glimlachte eventjes. Het voelde ergens vreemd, maar ook prettig aan, om nu hand in hand te lopen met haar. Hij wist niet helemaal zeker wat hij ervan moest denken, maar besloot dat 't het beste was om gewoon nergens over na te denken. Die rust was meer dan welkom.
De roodharige vroeg nieuwsgierig waar ze heen gingen en hij glimlachte haar lief toe. "Niet zo nieuwsgierig, prinses," zei hij plagend, waarna hij naast haar ging staan en d'r bridal style oppakte. "Zo, nu kunnen we gaan," grinnikte hij zachtjes. Echo was misschien mager en bleekjes, hij was opvallend sterk onder zijn zwarte kleding. Rustig wandelde hij tussen de huizen door, totdat ze net aan de rand van de stad waren en aankwamen bij een grasveld, dat uiteindelijk uitliep in een grote vijver. Hij stapte over een laag hekje heen en zetten Riddle weer op de grond. "Niet vallen," zei hij daarna rustig, de afgrond was niet zo heel erg stijl, maar hij kon zich voorstellen dat het op een stel hakken niet prettig was om hier te staan. Hij trok zijn jasje uit en legde deze op het vochtige gras. "Na u," zei hij plechtig, terwijl hij haar de zit plek aanbood. "Geen kaarslicht, helaas. Daar had ik geen tijd meer voor," zei hij daarna plagend.

Riddle ging op de grond zitten en al snel kwam het verzoek dat hij er bij kwam zitten. Hij pakte haar handen vast en ging naast d'r zitten. Misschien moest hij toch maar eens een grotere jas gaan kopen, zodat iets zoals dit niet zo ontzettend krap hoefde te zijn. Maar voor nu vond hij het wel prettig om zo dicht tegen haar aan te zitten, al moest hij wel eventjes lachen om dat ze zei dat hij nu niet meer mocht kietelen. "Ik beloof niets," zei hij plagend, terwijl hij haar zachtjes in d'r zij pokte. Om eerlijk te zijn, dat piepje dat ze voorheen liet horen klonk ontzettend schattig en hij was er misschien wel schuldig aan dat hij dat nog een keer wilde horen.
Opeens werd het donker rond hen heen en Echo's grijze oog schoot direct naar boven toe. Een wolk was voor de maan en de sterren geschoven, wat er voor zorgde dat ze elkaar minder goed zouden kunnen zien. Ze zaten op een aardige afstand van welke source van licht dan ook en Echo kon het niet laten om van dit moment gebruik te maken om haar aan te kijken. Of het nou de alcohol was of niet, hij moest toegeven dat hij het ontzettend goed getroffen had vanavond.

Daar was die schattige piep weer. Hij grinnikte zachtjes en hief zijn handen in de lucht. "Don't kill me," zei hij half lachend. "It's just that you make this adorable sound whenever I poke you," gaf hij daarna glimlachend toe. Ach, whatever. Alcohol die sprak, het zou hem een worst wezen. He was an honest man when he had been drinking. Toch leek Riddle niet al te kwaad op hem te zijn en al snel was de rust weer teruggekeerd tussen de twee. Ondanks dat de wolken voor de maan en sterren begonnen te glijden, vond hij het helemaal niet erg. Nu kon hij tenminste ongegeneerd blijven staren naar de roodharige dame die naast hem zat. Haar woorden bereikte hem, maar drongen niet al te snel tot hem door. Vervloekt zijt gij alcohol, laat die jongens toch eens dingen in één keer begrijpen. Zijn ogen waren vastgekleefd op d'r gezicht en een dromerige blik lag in zijn ogen terwijl hij niet eens meer door had dat ze door zijn haar aan het gaan was. "Ronde twee?" mompelde hij zachtjes en zonder echt op antwoord te vragen gaf hij haar opnieuw een zoen en dwong d'r praktisch, maar zachtjes, tegen de grond aan.