In the pines where the sun never shines

Taking this to the grave

Met een diepe zucht stopte Aiden de ball van de Ferroseed in de Wonder Trade machine in het Pokémon center. Immers was dit de hele reden dat hij de Ferroseed had gevangen, want wat moest hij nou precies met een Ferroseed? Het zag er niet uit…
Een nieuwe ball kwam uit de machine en met een kleine glimlach liet Aiden de Pokémon uit zijn ball. Toen dit een grote, witte Togekiss was, hief hij één wenkbrauw op. Met een frons pakte hij zijn Pokédex erbij, terwijl hij zonder wegkijken naar de Togekiss keek. ‘Toggekiss, the Jubilee Pokémon and the final form of Togepi,’ vertelde de dex. Even vertrok Aiden’s blik. Togepi. Serieus? ‘It is said that Togekiss never appears where there is conflict,’ zei de dex. Aiden fronste even en keek naar het ding, wie zonder al te veel interesse terug keek. Met een fronsje liet hij het terugkeren in zijn ball en keek hij naar de ball. Dus, wat de heck moest hij hier dan weer mee? Het was beter dan een Ferroseed, maar of hij er echt iets aan had was een tweede…

Toen hij weer op pad was gegaan - immers wist hij niet zo goed wat hij met zijn nieuwe Pokémon wilde doen - viel hem al snel een blonde kop op, één die hij maar al te goed kende. Omdat hij haar via achter benaderde, zag hij niet dat er iets totaal mis was.
“Ha, Lilium!” begroette hij haar daarom vrolijk. Zijn Mawile had hij, zoals gebruikelijk, in zijn armen en het ging keek met een enorm lieve glimlach naar de blondine, in de hoop dat ze zich om zou draaien.
“Alles oké?” vroeg hij met een grijnsje. Ja, wist hij veel…

Taking this to the grave

Het duurde even voor Lilium haar hoofd omdraaide. Haar gezicht was bedekt met tranen en Aiden fronste ongemakkelijk Oh god, slechtste moment ooit om haar tegen te komen. Kon hij nog weggaan? … Nee, ze had hem al gezien. Al betekende dat niet dat hij niet weg kon gaan, maar het zou wel enorm lullig zijn en dan zou hij zich rot voelen en dat was niet fijn. Daarom zuchtte hij even een keer. Want, wat kon hij dan? Vragen wat er was? Wie weet was er helemaal niets. Het was immers een blondine. ‘Er was daar een spin!!’ zou nog best de reden voor deze reactie kunnen zijn. Of misschien ook niet. Was het maar zo’n feest.
Even keek Aiden de Mawile met een veelbetekenende blik aan, voordat ze opgezogen werd door een rode straal. Immers kon het nog zo zijn dat de Mawile ineens besloot dat Lilium ‘niet goed’ was en dan zou ze gebeten worden. Dit leek niet echt het gepaste moment om gebeten te worden.
Met redelijk snelle passen zette hij zich voor Lilium, waarna hij even fronste. “Lilium…?” begon hij ongemakkelijk. Oh god, help! Dadelijk was ze ongesteld en boos, of zo. Dan zou ze hem aanvallen. “Wat is er gebeurd?” besloot hij echter te vragen. Nee, zo onredelijk zou ze niet zijn. Toch? Hij had geen ervaring met huilende vrouwen. Zijn moeder huilde weleens. Maar die huilde eigenlijk altijd, dus dat was niet zo verrassend. Lilium had hem wat… Feller geleken? Hij zag haar in ieder geval niet als het type om om alles te huilen.
Maar, ze was en bleef blond. Misschien huilde ze dus wel veel.