In the pines where the sun never shines

Onderwerp: Re: In the pines where the sun never shines zo sep 07, 2014 9:52 pm

wake me up when it's all over

Lilium beet lichtjes op haar lip toen de jongen tegenover haar sprak. Hij had ergens gelijk, maar nog altijd dacht Lilium niet helder na over de situatie. "Maar wat voor een trainer ben ik als ik niet eens mijn eigen Pokémon kan beschermen?" Kaatste ze, haar toon redelijk vermoeid. Het was een lange dag geweest voor haar en ze stond hier nog steeds rillerig. Ze kon niet ontkennen dat ze bang was geraakt door de hele situatie. Een waterige glimlach verscheen op haar lippen toen de jongen aangaf dat hij anders Leo wel terug haalde. "Dank je.." Mompelde ze zachtjes. Maar eerst zou ze het zelf proberen.
Een nadenkende trek verscheen rond haar mond toen Aiden vertelde over hoe Team Rocket op dat vlak werkte. Hierna verscheen een lichte glimlach op haar lippen. "Een deal huh?" Reageerde ze enkel, haar stem niet veel meer dan een zachte mompeling. Ze had genoeg waardevolle Pokémon.. Pokémon met wie ze wel kon vechten. Maar was ze sterk genoeg? Het was een gok...

notes notes notes notes

robb stark

Onderwerp: Re: In the pines where the sun never shines zo sep 07, 2014 10:41 pm

In the pines where the sun never shines - Pagina 6 Xkxc7a

Taking this to the grave

Hij zag hoe ze niet al te veel zekerheid uitstraalde. In zekere opzichten was ze compleet het tegenovergestelde van wat hij was. Al wilde ze graag haar Pokémon terug, waren het de twijfels die haar misschien zouden laten falen. Iemand die zeker was, twijfelde minder en had vaak een grotere kans van slagen. Al was een te grote zekerheid natuurlijk ook niet goed, wist hij zeker dat de blondine nog flink wat ego kon gebruiken voor ze naar Team Rocket op zoek ging. Hij vroeg zich af hoe ze zo kon twijfelen aan haar eigen Pokémon, aan zichzelf. Nooit had hij het idee gekregen dat de Ninetales en Vivillon zwak waren, hij had zelfs het idee dat het blondje een aardige rivaal kon zijn. Natuurlijk was ook dit iets wat hij nooit hardop toe zou geven, alhoewel… Misschien was het voor deze keer beter om zijn eigen ego te laten zakken en haar eens wat zelfvertrouwen te schenken. Immers was Leo de zoon van Tyrion en voor zijn Pokémon, en hun familie, moest hij dat toch wel op zijn minst overhebben.
“Het kan ons allemaal overkomen,” sprak hij daarom. Een kleine zucht rolde over zijn lippen, terwijl hij zocht naar verdere woorden. “Ik vertelde je al… Zowel Tyrion als Garrett zijn gestolen van me. Meerdere keren. Gebruikt om anderen te stelen, zelfs,” vertelde hij vervolgens. Hij wist niet eens waarom. Een poging haar zelfvertrouwen in te spreken? Hij hoopte voor haar dat ze Leo terug zou krijgen. Al pestte hij haar dolgraag, wenste hij haar heus niet zoiets toe en ze leek echt om Leo te geven, dus gunde hij de Pokémon ook een gelukkig thuis. En de kans dat de Pokémon dit bij Lilium zou vinden, was groter dan bij Team Rocket. Immers had hij in de grot gezien hoe beschermend de Ninetales tegenover haar trainster was geweest. Een Pokémon was niet beschermend tegenover iemand waar deze niet om gaf, dus dat was genoeg geweest. Als hij er ook over getwijfeld had, zou hij haar nooit de Pokémon hebben toevertrouwd.

‘Een deal huh?’ vroeg de blondine en even richtte Aiden zijn blik op de grond. “Ja,” sprak hij kalm. “Ze zijn… Niet intelligent. Ze nemen risico’s die ze niet zouden moeten nemen,” vervolgde hij. “Dus, zorg ervoor dat je klaar bent om ze hiermee te pakken.” Hij wist niet zeker hoe sterk de Elite zou zijn en het liefste zou hij haar Tyrion of Arya meegeven, mochten haar eigen Pokémon niet slagen om Leo terug te brengen. Maar hij twijfelde of dat wel een goed idee was. Hij wist niet of dit iets was wat ze zelf moest doen, al was het maar om haar ego eens te strelen. Ondanks haar eigenwijze gedrag, leek het er immers op dat ze niet al te zeker was. In ieder geval niet als het haar tegen leek te zitten. Eigenlijk was dat ook best een slechte eigenschap, maar hij besloot dat dit niet de tijd was om haar hierover lastig te vallen.

ORANGE CARAMEL ! @ ATF

Onderwerp: Re: In the pines where the sun never shines zo sep 07, 2014 10:59 pm

wake me up when it's all over

Lilium’s tanden begroeven zich opnieuw in haar lip terwijl ze nadacht. Ze moest toegeven, in deze situatie waren haar gedachten enkel en alleen maar in een negatieve spiraal geraakt. Nadat ze zo’n verschrikkelijke nederlaag geleden had tegen een Oshawott, een Pokémon van wie ze de moveset toch door en door moest kennen, was haar zelfvertrouwen alleen nog maar meer ingedeukt. De band tussen haar en Leo was niet goed geweest en het had ervoor gezorgd dat ze haar Pokémon teleurgesteld had. Ze had gefaald, ontzettend. En ze kon het niet hebben, absoluut niet zelfs. Haar blauwe blik gleed naar beneden, steeds meer benaderde het haar voeten. Haar schouders had ze iets meer opgetrokken en haar voet bewoog weer nerveus heen en weer, een trekje wat ze toch de laatste weken wat meer onder de duim had gehad. Het was op dit moment weer volop terug. Zou dit ook gebeurd zijn als ze Alyss of Oz bij zich had gehad? Of Jack? Misschien moest ze zich daar maar aan vasthouden. Dat het gewoon pech hebben was…
Ze hief haar hoofd toen Aiden begon te spreken, haar ogen weer licht vochtig. “Meen.. je dat..?“ Mompelde Lilium zachtjes en op zich licht verwonderd. Wat had Aiden allemaal wel niet meegemaakt met zijn Pokémon? Ze waren hondsloyaal aan hem, dus een slechte ‘Hoe heb jij ze weer terug gekregen dan?“ De vervolgvraag was voorzichtig gesteld. Wie weet lag dit gevoelig. Hij had immers gezegd dat het onderwerp Team Rocket hem niet zo lekker lag. En eigenlijk, juist nu hij wat vriendelijker begon te doen, wilde ze hem niet opnieuw boos maken of irriteren. Op dit moment was ze best afhankelijk van hem immers. Hij was degene die haar kon vertellen hoe Team Rocket werkte en hij was tevens degene die haar kon ondersteunen als de kleine kans zich voor deed dat ze niet in haar eentje richting Cyllage zou kunnen komen. Hier ging ze echter uiteraard niet van uit. Want natuurlijk kon ze in deze staat best dat hele eind lopen. Alsof haar lichaam het erom deed, wankelde ze eventjes, maar ze kon op tijd de steen weer beetpakken en zichzelf in evenwicht brengen.

De deal ontvouwde zich al snel in haar hoofd en ze moest zeggen dat het niet moeilijk was om te bedenken wie haar chantage materiaal moest worden. Een waterige glimlach verscheen op haar lippen. “Dan toch maar geluk dat ik Alyss heb gevonden..“ Mompelde het meisje zachtjes, al was er nog steeds een onzekere trek rond haar mond. Als ze Alyss ook nog kwijt zou raken aan Team Rocket… Haar ogen vernauwden zich eventjes lichtjes terwijl ze nadacht. Er moesten hier haken en ogen aanzitten. Ze hief haar hoofd dan ook weer naar Aiden. “Hoe weet ik dat Team Rocket zich aan zijn woord houdt?“ Vroeg ze aan de roodharige jongen. Het waren immers bandieten met wie ze een deal zou gaan sluiten. Het liefste zou ze dan ook Aiden gewoon meevragen. Ze wilde het liever niet toegeven, maar zo sterk was ze niet en er viel niet te ontkennen dat hij dat wel was. Maar, hem meevragen deed ze niet. Ze had nog steeds zoiets wat trots heette en ze wilde dit toch graag zelf doen. Om voor zowel zichzelf als voor de rest van deze regio te bewijzen dat ze haar Pokémon en haar eigen hachje zelf kon redden.

notes notes notes notes

robb stark

Onderwerp: Re: In the pines where the sun never shines zo sep 07, 2014 11:14 pm

Taking this to the grave

‘Meen je dat?’ was er zacht gemompeld door de blondine. Aiden wendde zijn blik langzaam af. Het was vreemd om iemand iets te vertellen. Hij was immers totaal niet het type om over zichzelf te praten, laat staan over dingen die hem echt hadden geraakt. Een simpel gesprek over behaalde badges, gewonnen gevechten en gevangen Pokémon kon hij hebben, maar nooit ging hij verder door dan dat. Dat was immers precies hoe hij was. Hij hield het stil. Het ging niemand wat aan. Hij was niet zwak en kon prima voor zichzelf zorgen. Hij had gezien wat er met zijn moeder was gebeurd. Zij was zwak geweest en was compleet gezakt, had zichzelf kapot gemaakt zonder er ook maar iets aan te kunnen veranderen. Altijd was dat hetgeen geweest waar hij tegenop had moeten kijken, het voorbeeldfiguur waar hij mee opgegroeid was. Na haar had hij contact gekregen met zijn vader, het lid van Team Rocket die zijn geld verdiende door te stelen. Het waren nooit ouders geweest, waardoor hij altijd voor zichzelf had mogen zorgen. Natuurlijk zag hij dit niet als iets negatiefs, immers betekende het dat hij veel kon hebben en dat het zeer lastig was om zijn vertrouwen neer te krijgen. Hij dacht na over alles wat hij deed en wist de meeste situaties naar zijn hand te zetten.

Hoe hij ze had teruggekregen. Dat was de vraag die ze stelde. Even fronste Aiden. Ach, het was niet iets wat hem nu nog zou moeten interesseren, dus waarom zou hij het lastiger maken dan het was? Misschien zou het in deze situatie juist helpen, zou ze nu nooit meer tot de conclusie komen dat hij een of ander lid was van een idiote organisatie als Team Rocket.
“Ik wist wie het deed en ik wist waar hij was,” sprak hij rustig. De grote details waren onbelangrijk, het feit dat hij bloedverwant was van een alcoholist en een dief. Dit waren dingen die haar alleen maar zouden doen denken dat hij een grote slechterik was en hij had vrij weinig zin in een herhaling van het begin, waar ze zo heerlijk geïntimideerd was geweest. Zo intimiderend was hij immers niet.
“Dus… Toen was het terughalen vrij makkelijk,” glimlachte hij toen. Ja, Tyrion en Garrett waren altijd enorm trouw geweest naar hem, zelfs in de tijd dat hij een egoïstisch kind was geweest dat niets om hen had gegeven. Dat was dan ook de reden dat Pokémon hem wel interesseerden, dat hij door het vuur zou gaan voor de twee. De eerste lijpo die zou besluiten om Tyrion met een vinger aan te raken, zou toch wel heel wat te verduren krijgen. Team Rocket zou maar moeten hopen niet een verkeerd doelwit uit te kiezen, wilden ze heelhuids in Kalos blijven rondlopen.

Toen ze vroeg hoe ze wist of Team Rocket zich aan hun woord zouden houden, zuchtte hij een keer. “Dit weet je niet,” zei hij eerlijk. Al wilde hij haar nog zo graag zeggen dat ze er vertrouwen in moest hebben, kon hij haar ook weer niet erin laten stappen zonder enige angst voor wat er gebeuren kon. Hoe groot was immers de kans dat ze net een eerlijk persoon in het team wist te treffen? Ze moest maar net dat geluk hebben.
“Daarom moet je een plan B hebben,” zei hij toen. “Mocht je winnen, ben je dus sterker. Ze zullen niet dom genoeg zijn om hun zwakkere Pokémon tegen je in te zetten, vooral niet als je ze iets waardevols aanbiedt,” vervolgde hij. “Als zij vals spelen, moet jij dat misschien ook eens leren doen.” Het was iets waar hij haar immers totaal niet voor aanzag. Dat vals spelen. Het was iets waar hij goed in was, maar of zij het in zich zou hebben? Hij moest zeggen het graag te willen zien. Hij was benieuwd naar die kant van haar, de kant die compleet anders was dan het prinsesje dat hij tot nu toe had gezien.

ORANGE CARAMEL ! @ ATF

Onderwerp: Re: In the pines where the sun never shines zo sep 07, 2014 11:25 pm

wake me up when it's all over

Het antwoord van Aiden was niet helemaal bevredigend eigenlijk. Het was zeer cryptisch verteld en Lilium kon er niet veel mee. Haar blik zakte dan ook weer af naar beneden, het oogcontact opnieuw vermijdend met de roodharige jongen tegenover haar, wie overigens nog steeds een keer een nieuwe hoed moest kopen. Het was vreemd om Aiden zonder een hoed te zien. Hadden hoeddragende jongens niet tig van die dingen? Reserves enzo en voor verschillende gelegenheden? Ze wilde niet veel zeggen, maar toen Jack Alphonse’s hoed stal, viste hij binnen no-time een nieuwe, nog extravagantere hoed uit zijn tas. Maar nu moest ze ook toegeven, om Alphonse met Aiden te vergelijken was misschien niet helemaal eerlijk… “Ah..“ Reageerde ze dus maar, waarna ze weer stil viel. Ze wist niet goed wat ze verder moest vragen, dus besloot ze het onderwerp maar af te sluiten. “Daar had je dan wel geluk mee, dan,” zei Lilium alleen maar zachtjes. Ze had immers geen idee wie haar Pokémon had meegenomen. Die gast had zijn gezicht goed verborgen en een Nickname had hij zijn Pokémon niet gegeven. En het was een Oshawott, waar er al best veel van in de regio rondliepen. Nee, op dat vlak zat ze vast. Ze zuchtte eventjes lichtjes. Er zat niks anders op om dan maar de hoge heren te zoeken en die uit te dagen. En vanaf daar..? Vanaf daar zou ze wel weer zien hoe ze het verder zou gaan aanpakken. Er was nu geen tijd meer voor spijt of ‘what ifs‘. Het was gebeurd en daar kon ze niks meer aan doen. Het enige wat nu belangrijk was, was dat ze Leo terug ging halen. Nooit zou ze de kleine, onschuldige Charmander in de handen van die monsters laten. Wie weet zouden ze hem mishandelen of iets dergelijks… En die gedachte deed haar meer pijn dan dat ze in eerste instantie zou verwachten. Wanneer was de Charmander zo belangrijk voor haar geworden? Het was immers een Pokémon waarvoor ze bang was. Maar hij was zo afhankelijk en lief… Ze had hem tekort gedaan.

Ze balde haar handen tot vuisten toen ze de reactie van Aiden hoorde over hoe ze ze kon vertrouwen. “Ik wist het,“ mompelde Lilium zachtjes als respons. Dat was lekker. Ze moest er dus maar op hopen dat het lid in kwestie enig eergevoel in zijn bolle kop had. Dat gaf op zich niet heel erg veel vertrouwen. Maar het idee van valsspelen, zoals Aiden het voorstelde, lag haar ook niet heel erg lekker. Het was duidelijk dat het meisje het er moeilijk mee had en ze kneep haar ogen eventjes dicht terwijl ze nadacht. Tegelijkertijd… Ze hadden haar ook erg benadeeld door Pokémon te stelen. Waarom mocht zij hen dan niet benadelen? “Ik denk dat ik Alyss inzet.. Of Jack.. Ze zijn beiden sterk. Als het goed is dan zou ik dan wel iets moeten kunnen maken…“ Mompelde Lilium zachtjes. Ze gokte echter op Alyss, want door haar Shiny status had ze waarschijnlijk wat meer waarde dan Jack. Zoals ze voorheen al had gezegd, Oshawott’s waren best wel vaak aanwezig in Kalos, Samurott’s waren dus niet zo moeilijk te krijgen mits je de Pokémon wat fatsoenlijke trainingen gaf. “Denk je dat ze zullen happen als ik Alyss inzet?“ Besloot ze toen maar te vragen. Ze wist het wel zeker dat ze dan zouden happen, maar ze moest de bevestiging hebben. Haar handen waren gaan trillen ondertussen. Het idee van een confrontatie met Team Rocket, vooral nadat die ene jongen die ze hiervoor getroffen had haar genadeloos afgeslacht had, maakte haar op zich best bang. Ze kneep haar ogen opnieuw eventjes dicht in een poging zichzelf te kalmeren en stak haar handen in haar vestzakken om het trillen te verbergen. “Ik hoop dat ik Leo terug kan halen..“ Mompelde ze zachtjes. “En dat zal goedschiks gaan hoop ik.. Maar als het nodig is, zet ik ze in de brand met Alyss.“ Kwam er met een lichte grom achteraan. Nu maar hopen dat ze er niet verdere problemen mee zou krijgen. Als ze hierna nog meer problemen zou krijgen met Team Rocket leden, buiten Pokémon gevechten om, dan hing ze wel redelijk. Zo sterk was ze niet en als het op fysieke krachtmetingen moest uitkomen, dan zou ze zeker weten aan het kortste eind trekken. “Doet Team Rocket nog iets buiten Pokémon gevechten om?“ Besloot het meisje dus maar weifelend te vragen, hintend naar haar gedachtenstroom.

notes notes notes notes

robb stark

Onderwerp: Re: In the pines where the sun never shines zo sep 07, 2014 11:44 pm

Taking this to the grave

Langzaam begon Aiden zich af te vragen hoe hij zich nu zou gedragen, mocht er een Pokémon van hem gestolen worden. Het was immers niet zo dat hij onoverwinnelijk was. Hoe graag hij het ook geloven wilde, hij was een beginnende trainer. Twee badges op zak en dit was nog niet eens zo lang het geval. Niet al te lang geleden was hij verslagen geweest door de gymleider van Cyllage City. De gymleider met de steentjes in zijn haar. Als hij al verslagen kon worden door iemand als dat, wat moest dat dan wel niet betekenen? Misschien was zijn ego wel veel te groot. Misschien zou hij wel helemaal geen zak te vertellen hebben tegen een team rocket Elite. Misschien waren ze hierheen gekomen met de sterksten uit hun team, de trainers waar je u tegen zei, met Pokémon die je met een bek vol tanden lieten staan. En boven al dat, hadden ze Key stones. Ze hadden Mega Stones, meer dan hij ooit hebben zou. Wie weet wat hij voor zijn neus zou krijgen ooit. Hij had ooit gehoord dat Team Rocket legendarische Pokémon gestolen had, dus wat zou hij te vertellen hebben tegenover een legendarische Pokémon? Of tegenover een Mega Tyranitar, als die al bestonden? He-le-maal niets. En toch, eigenwijs als hij was, weigerde hij te geloven dat hij gevaar liep. Hij zou geen maatregelen gaan treffen. Hij weigerde. De eerste die aan zijn Pokémon zat, of het nou Tyrion, Ezio of een ander was, zou geen vinger meer over hebben om uit te steken. Degene die dom genoeg zou zijn om hem als doelwit te zien, zou spijt hebben. Zoveel spijt dat hij zijn baggagge achter zou laten en de eerstvolgende vlucht naar een andere regio zou pakken.
Of misschien ook niet. Misschien was hij wel zwak. Misschien zou Tyrion hem wel ontnomen worden, misschien zou hij binnenkort wel zonder Arya zitten. Zou hij beter reageren dan Lilium? Want, hoeveel moed hij haar ook in probeerde te spreken, zelf zou hij niet anders zijn. Hij zou zichzelf haten om wat hij fout had gedaan en zou zijn gebruikelijke vurigheid verliezen, plaatsmakend voor een onzekerheid die je alleen voelde als alles mis leek te gaan. Zo’n gevoel dat je had als zeker was dat er nooit meer iets zou gaan zoals je hoopte, dat alles alleen nog maar slechter kon worden. Alsof je de top kon zien, maar hem nooit zou bereiken en bij elke poging enkel verder naar beneden zou zakken. Hij vroeg zich af of hij dat aan zou kunnen. Misschien zou hij er nog wel veel slechter aan toe zijn dan Lilium.
“Nee.” Het kwam direct nadat ze had gezegd dat hij geluk had gehad. Geluk? Nee, zeker niet. “Geluk heb je niet als je ei-… Als iemand je Pokémon steelt,” zei hij. “Jij ook niet. Zelfs als je hem terug weet te krijgen, zal dit geen geluk zijn.” Zou het bot zijn om te zeggen? Nee, vast niet. Het was immers de waarheid. Je had geluk als je nooit te maken kreeg met een groep als deze. Je had geluk als je je leven kon leven zonder de angst dat je de Pokémon die van je gestolen was nooit meer terug zou krijgen. De Pokémon die op jou vertrouwde en elke dag op je wachtte, in de hoop ooit terug te komen.

‘Ik wist het,’ sprak Lilium en alles wat Aiden kon doen was zuchten. Wat kon hij anders? Het was sowieso één van de weinige keren dat het hem zowaar boeide wat iemand anders doormaakte en hij kon moeilijk tegen haar zeggen dat alles rozengeur en maneschijn was, dat ze de Pokémon heus wel terug zou krijgen na een gevechtje met iemand die hier totaal niet op voorbereid was. Want, dit was niet hoe het zat. De kans dat ze al ingingen op de deal was niet eens honderd procent en mochten ze dit doen, dan zouden ze één van de Elite sturen, iemand die meer ervaring had in Pokémon gevechten dan zij. Iemand die wist wat ze zou doen, iemand die vocht alsof ze ervoor geboren was. Het kon niet anders dan dat. En toch… Toch vertrouwde hij er ergens op dat ze Leo terug zou halen. Of het nou goedschiks of kwaadschiks zou moeten, hij had niet het idee dat ze Leo daar ooit achter zou laten. In het begin, misschien. Immers had ze hem gehaat toen hij haar de kleine baby Charmander had gegeven. Maar, hij wist zeker dat dit niet langer het geval was. Misschien dat ze dat ooit nog eens toe zou geven.
Toen ze vroeg of hij dacht of ze zouden happen als ze Alyss in zou zetten, fronste hij. “Je Shiny, toch?” vroeg hij zacht. Voor een shiny zouden ze zeker gaan. Een Ninetales was minder waard dan een Charmander, maar een shiny was een compleet ander verhaal. Er waren zo weinig shinies op de wereld dat mensen er gigantische ladingen geld op boden. “Ik denk het wel… Shinies zijn enorm speciaal,” sprak hij zacht. Ergens zat het hem dwars en wist hij niet of hij het zelf zou kunnen. Als ze zou verliezen, zou ze namelijk niet alleen Leo, maar ook Alyss kwijt zijn…
Toen ze zei te hopen Leo terug te kunnen halen, knikte hij langzaam. “Het lukt je wel,” zei hij, nadat ze zei mensen levend te gaan verbranden. “Anders had ik je nooit een zoon van Tyrion toevertrouwd om mee te beginnen,” grijnsde hij toen. Hij wist niet of dat zou helpen, maar het was waar. Ergens, tussen hun ontmoeting en de tijd die ze samen in de grot en het bos hadden doorgebracht, had ze hem er toch van weten te overtuigen meer in haar mars te hebben dan een simpel prinsesje zou hebben, zoals hij haar graag noemde. En hij was er van overtuigd dat ze met Leo terug zou komen. Hoe lang het ook zou duren. Desnoods zou ze de hulp van hem en de gekke clown in kunnen schakelen. Team Rocket zou uiteindelijk wel op moeten geven. Het kon niet anders.

ORANGE CARAMEL ! @ ATF

Onderwerp: Re: In the pines where the sun never shines ma sep 08, 2014 12:06 am

wake me up when it's all over

Eventjes sloeg Lilium haar blik op naar de lucht, waar zachte schapenwolkjes voorbij dreven. Het morgenrood wat haar dag had ingeluid toen ze het Pokémon center met Leo verliet was allang verdwenen. Dat zou de volgende ochtend wel weer terug keren. Ze wist nog dat Leo vol verwondering naar alle kleuren gekeken had, net zo vurig als zijn staart waar ze altijd zo bang voor was geweest. Het was nooit de fout geweest van de jonge Pokémon dat een trainer haar Charmeleon niet onder controle had kunnen houden, maar alsnog had ze hem altijd ervoor gestraft. Altijd had de Pokémon aandacht gewild en altijd had ze het hem wel gegeven, maar van een afstand. En ze vond haar reden dan wel redelijk gegrond, maar alsnog had ze er spijt van. Maar dat soort spijtgevoelens kwamen altijd achteraf. En dan kon je er helemaal niks meer aan doen. Toch wist de herinnering aan de Charmander’s blijdschap wel een glimlach op haar lippen te toveren. Leo was altijd verwonderd geweest over de kleinste dingen. Nog een echt kind, ondanks dat zijn level zo hoog was geraakt. De ontwikkeling van een Pokémon stond niet altijd gelijk aan zijn leeftijd, dat wist ze zelf ook wel. Mocht ze Leo ooit terug krijgen, zou hij dan nog steeds dezelfde Pokémon zijn? Een aantal Fletchlings vlogen voorbij, hoog in de lucht. Waarschijnlijk gingen ze in de richting van Santalune ofzo. En in die richting moest ze ook afreizen. Ze snoof eventjes lichtjes en richtte haar blauwe ogen vervolgens weer op Aiden. Ze moest zeggen dat de jongen zich van een totaal andere kant had getoond tijdens dit gesprek. Niet langer een kwal, maar eerder ondersteunend en het viel haar mee van hem. Een voorzichtige glimlach verscheen op haar lippen. Ze moest zeggen dat ze hem er dankbaar voor was.

Zijn licht botte woorden deden wel even pijn en haar glimlach verdween van haar lippen. Haar blik wendde zich af naar de ruïne waar ze tegenaan steunde en ze haalde eventjes diep adem. Ze kon alleen niet ontkennen dat hij gelijk had met zijn woorden. Geluk was ver te zoeken. In de grot, toen ze de grot uitkwamen en nu ook. “Je hebt gelijk,“ mompelde ze dan ook zachtjes, schouder ophalend. “Maar alsnog, het ongeluk moet ergens ophouden,“ zei ze vervolgens met een zwakke glimlach. Even afkloppen, want zover ze wist had ze nog niet veel geluk gehad. Of nee wacht… “Ik wil niet veel zeggen, maar ik ben Alyss tegen gekomen en heb haar gevangen.. Dus mijn leven bestaat niet helemaal uit ongeluk,“ besloot het meisje met een glimlach. Alyss maakte veel goed, al was er een kleine breuk in hun band ontstaan toen Leo in het team verscheen. De Ninetales had meteen een band opgebouwd met de jonge Pokémon en was het niet eens met Lilium’s angst tegen hem. Dat had ze dan ook meermaals laten merken en Lilium kon niet zeggen dat ze er blij mee was. Arceus mocht haar dan ook maar bijstaan als ze het nieuws brak aan het team. Al wist ze zeker dat Alyss alles zou geven om de Charmander terug te krijgen. Sterker nog, ze was ervan overtuigd.

Alleen het idee om Alyss te riskeren om Leo te redden, het joeg haar angst aan. Vooral omdat ze er absoluut niet van overtuigd was dat ze sterker kon zijn dan een Team Rocket elite lid. Tenzij deze haar zou onderschatten, maar met de ervaring die Team Rocket had twijfelde ze hier ten zeerste aan. “Ja.. Alyss is mijn Shiny Ninteales..“ Mompelde Lilium zachtjes als reactie op Aiden’s woorden. Kon ze Alyss überhaupt riskeren om dit te doen? Zou de Ninetales dit überhaupt wel willen? Ze wilde niet liegen tegen haar in deze situatie. Eigenlijk zette ze Alyss in in een gokspelletje immers. Maar het was voor Leo… Dus het doel heilige de middelen. Ze beet op de binnenkant van haar wang terwijl Aiden doorsprak en bevestigde dat Team Rocket waarschijnlijk wel zou toehappen. “Nou dat is dan mooi..“ Mompelde Lilium zachtjes. “Ik zal Alyss nog wel eventjes wat extra trainen voordat we beginnen.. En hopen dat ze geen Water Pokémon tegen me inzetten.“ Het mooiste zou zijn als er een vuur Pokémon tegenover haar stond, of een Grass Type natuurlijk. Alyss was immuun voor vuur aanvallen en dat zou een perfecte situatie zijn. Ze moest eerlijk toegeven namelijk dat gras types haar niet helemaal lagen. Ze was zich er pijnlijk erg van bewust, mede dankzij Oz, dat deze ook heel veel met status inflictions konden en dat kon een heel gevecht doen omslaan in een wip.

Ongemerkt voor Lilium was haar blik weer onzeker afgedwaald naar de grond. De duizeligheid was nog wel aanwezig, maar alweer wat minder. Hierdoor kreeg ze toch goede hoop dat het zou afnemen tot een niveau waarbij ze zelf naar Cyllage kon lopen. En dat zou toch echt alweer één zorg minder zijn op deze dag. Ze hief haar blik echter verbaasd toen Aiden opbeurende woorden uitsprak over haar kans van slagen. Een voorzichtige glimlach verscheen op haar lippen. “Dank je.. Dank je voor je woorden en dank je voor het feit dat je me Leo hebt toevertrouwd..“ Sprak het meisje zachtjes. Eerst had ze het gehaat, de Charmander in haar team. En ze moest ook toegeven dat de kleine Pokémon voor ongelofelijke onbalans in haar team had gezorgd. Oz had het gehaat, Alyss had er ineens een moedergen bij gekregen en Jack vond alles wel best maar neeg meer naar Oz. Maar het had haar meer gegeven. De moeizame trainingen, het gevoel van overwinning elke keer dat toch iets lukte. Maar ze besefte het zich pas allemaal toen het haar was afgenomen. Haar angst voor de Charmander had haar verlamd en haar niet toegestaan te waarderen wat ze eigenlijk had. En juist daarom moest ze Leo terug krijgen. Ze hief haar blik weer naar Aiden. “Zullen we proberen richting het Pokémon Center te gaan..? Ik wil graag mijn Pokémon ophalen en Leo gaan halen.“ Sprak Lilium zachtjes. Het was een fout geweest om Alyss, Oz en Jack in het Pokémon center te laten. Maar ze waren moe geweest van de trainingen en moesten herstellen. En ze had eigenlijk totaal geen rekning gehouden met het feit dat er ineens een Team Rocket lid zou opdoemen om haar Charmander te stelen. Want, om eerlijk te zijn, wie hield daar nou wel rekening mee? De enige mild onaangename ervaringen die ze met personen in deze regio had gehad was met Aiden. En dat viel op zich ook wel weer mee op de ruzies zo nu en dan na… “Ik had ze achter gelaten zodat ze nog wat konden herstellen… Hoe dom dan ook,“ mompelde Lilium Aiden toe, waarna ze de rotsachtige pilaar weer trachtte los te laten. Wankel bleef ze staan, de duizeligheid had nog geen zin om haar los te laten en ze mocht het merken ook. Maar toch wilde ze niet opgeven en ze verbeet zich dan ook direct, eventjes haar vingers tegen haar voorhoofd drukkend. “Ik denk, dat als ik langzaam loop, dat het wel een kans van slagen heeft.“ Sprak het meisje, waarna ze zich met voorzichtige passen al iets van Aiden afwendde om een kleine voorsprong te bereiken. De jongen kon immers op dit moment sneller lopen dan zij.

notes notes notes notes

robb stark

Onderwerp: Re: In the pines where the sun never shines ma sep 08, 2014 7:34 pm

Taking this to the grave

Ergens was het raar om te bedenken dat alles misschien anders zou zijn geweest voor hem. Als Team Rocket niet bestaan had, zou zijn vader er nooit lid van zijn geweest. Misschien zou de man dan een fatsoenlijke baan hebben gehad en zou hij nooit zijn begonnen met stelen. Misschien zou hij zowaar een degelijke vader zijn geweest en zou Aiden op reis zijn gegaan in Kanto, met het oprechte doel om een trainer te worden. Misschien dat het hem dan gelukt zou zijn. Misschien zou hij wel zowaar een aardige kerel zijn geweest dan. Zo’n goodie twoshoes. Of misschien ook niet. Iets in hem zei dat hij waarschijnlijk nooit een type als dat zou zijn geweest.
Toch kon hij het niet helpen. Het was niet zo zeer het feit dat zijn vader lid was van team rocket, noch was het het feit dat ze een stel achterbakse dieven waren wat hem zo… woedend maakte. Nee, het was hoe hij zich op zijn kop liet zitten door een stel weekdieren als zij. Hoe hij tot het punt was gekomen dat vertrouwen onmogelijk was. Tot het punt waarop hij de mensheid als niets meer zag dan een stel onbetrouwbare wezens, al wist hij ergens dondergoed dat dit niets meer dan zwak gedoe was. Hij wist het oh zo goed. Immers beschermde hij zichzelf en zijn Pokémon door geen risico’s te nemen. Was hij Team Rocket nooit tegengekomen, had hij die behoefte nooit gevoeld en zou het misschien heel anders gegaan zijn.
Hij had het idee dat Lilium ook zwaar in gedachten verzonken was, aangezien geen van beiden veel te zeggen had. Toch was dit niet één van die ongemakkelijke stiltes die met woorden opgevuld moest worden. Waarom zou het ook. Ze had vandaag genoeg meegemaakt en hij moest zeggen dat ook hij redelijk vermoeid begon te raken. Het was immers nooit fijn om te horen dat een Pokémon gestolen was, al helemaal niet als het de zoon van jouw meest belangrijke was. Immers was en bleef Tyrion zijn allereerste, de Pokémon waarmee alles begonnen was. Hij was degene die iedereen zag komen en gaan, die altijd rustig toekeek hoe alles om hen heen veranderde. Hij was misschien zelf degene die nog het meest veranderd was.

‘Je hebt gelijk,’ klonk er. Het feit dat dit vandaag niet de eerste keer was dat ze met hem instemde, was bijna eng. Waar ze normaal eigenwijs was als maar kon, leek ook zij moe te worden en toe te geven. Dit was dan ook geen situatie om elkaar te blijven uitlokken, vooral niet nadat ze dat even geleden al een keer hadden gedaan. Het was ergens toch knap hoe ze elkaar zo vaak tegenkwamen, vooral aangezien ze vaak op een zeker punt toch een onenigheid kregen. Alsof er Arceus zijn dagelijkse vermaak nodig had en had besloten dat dit door hen zou zijn.
De blondine ging door en zei dat haar leven niet compleet uit ongeluk bestond, waarop hij even binnensmonds lachte. “Dat was ook niet wat ik bedoelde,” zei hij droogjes. Hij had nooit bedoeld dat haar complete leven uit ongeluk bestond. Immers had ze de Ninetales, zoals ze had gezegd. En ze was op reis, mocht dingen meemaken die veel kinderen en volwassenen nooit mee zouden maken… Nee, ongelukkig kon je het leven van een trainer niet noemde.
“Het is meer de situatie die ongelukkig is. Wanneer je hem terugkrijgt, is dit te danken aan jou en niet aan geluk,” sprak hij daarom. Hij gebruikte met opzet het woord wanneer, in plaats van het woord als. Alsof hij er zeker van was dat ze Leo terug zou krijgen. Maar, ze moest wel… Ze zouden de Charmander daar niet achterlaten. Ze moest gewoon even haar moed bijeen schrapen en het op haar manier uitvogelen. Dat zou haar zelfvertrouwen misschien genoeg opkrikken om een herhaling van het voorval te kunnen voorkomen, mocht een Team Rocketlid het ooit nog eens op haar gemund hebben. Het zou immers vrij logisch zijn. Wanneer ze wisten dat ze beschikte over een Charmander (of evolutie) en een shiny Ninetales, zou ze zeker van enorme waarde zijn voor een team dieven. Hij vroeg zich af hoe het zat met Mega Evoluties. Zou hij ook als doelwit worden gezien wanneer bekend was dat hij er over twee, binnenkort zelfs drie, beschikte? Of zouden ze intelligent genoeg zijn om een trainer als dat met rust te laten? Immers moesten je Pokémon een bepaald niveau bereikt hebben om de mogelijkheid tot Mega Evolutie te hebben… Misschien zouden ze daar wel eerder wat van terugdeinzen en vormden ze voor hem geen gevaar. Hij hoopte het maar.
Hij had niet het idee dat hij het er bij zou kunnen gebruiken.

De blondine bevestigde dat Alyss de naam was van haar Shiny Ninetales en langzaam knikte Aiden. Al was het zeer spijtig dat het nodig zou zijn om de Pokémon weg te wedden als het ware, was het iets wat nodig was. Dat de blondine het er voor over had, stelde hem ergens gerust. Hij had enigszins spijt gehad toen hij de Pokémon aan haar had gegeven. Misschien was hij te ver gegaan en misschien zou ze nooit een band opbouwen met de jonge Charmander. Maar hier leek, langzaam maar zeker weliswaar, verandering in te komen. Als ze zelfs haar Ninetales, de Pokémon die zo beschermend over haar was geweest, wilde riskeren om de Charmander terug te krijgen, was dat genoeg voor hem om er zeker van te zijn dat hij het goed zou hebben. Hij was benieuwd of alles zou veranderen als ze hem terug kreeg. Immers wist je pas te waarderen wat je had als het verloor, was het niet? Zo was het met hem gegaan destijds. Pas toen hij zag hoe de Charmander voor hem vocht, was hij de Pokémon gaan waarderen als een partner, in plaats van een vechtmachine. Sindsdien was de Charmander, nu Tyrion, enorm gegroeid en was hun band veel sterker dan het daarvoor was. Misschien dat dit ook het geval zou zijn bij Lilium en haar Charmander. Misschien zou ze zich over haar innerlijke, eigenwijze Tauros heen kunnen zetten en zou ze de Pokémon kunnen gaan zien als een waardig lid van haar team, haar angst vergetend voor het welzijn van de Pokémon. Als dat zo was, zou hij de bijnaam prinses misschien nog wel schrappen. Deze zou dan weliswaar plaats maken voor een andere, misschien nog wel veel ergere, bijnaam, maar dat was niet erg.
Toen de blondine door ging dat ze Alyss nog wat extra zou trainen en hoopte dat ze geen waterpokémon zouden inzetten, fronste hij licht. “Ja, dat zou inderdaad een slecht scenario zijn,” fronste hij. Alyss zou immers vrij weinig te vertellen hebben tegen een krachtige Water Pokémon. Als een Pokémon als Ronan voor haar neus zou staan, zou het terugkrijgen van Leo misschien nog wel lastiger worden dan ze nu zou denken. Toch konden ze daar niet vanuit gaan. Het denken eraan zou enkel het zelfvertrouwen verkleinen en zonder vertrouwen kwam je nergens. Vertrouwen liet je immers de risico’s nemen die je anders nooit zou nemen, risico’s die misschien net de winst zouden kunnen opleveren. Immers was het voor hem ook een deel van zijn gevechtsstijl. Hij zette vaak de Pokémon in die je niet zou verwachten, of gebruikte aanvallen die in eerste instantie onhandig leken. Toch bracht het hem negen van de tien keer naar de winst, met uitzondering van de gevallen dat hij tegen een steentype Gym vocht. Daar scheen hij een permanent ongeluk in te hebben, dus die hoop had hij lang geleden opgegeven. Nu was het hopen dat hij nooit iemand tegen zou komen met een extreme fascinatie voor dat type. Dan zou hij een gevecht direct uit de weg gaan. Behalve Parasects en clown, begon hij namelijk ook langzaam aan een enorme hekel te krijgen aan rotstypes.

Toen hij werd bedankt voor zijn woorden en voor het aan haar toevertrouwen van Leo, fronste hij even. Het was iets wat ze nog niet eerder had gedaan. Hem zowaar bedanken voor het cadeau waar ze hem nog voor had geslagen. Misschien was ze dan toch wel eerder eroverheen gekomen, misschien klopte het wel echt dat je iets pas ging waarderen als je het kwijt was. Wat de reden ook zijn mocht, moest hij zeggen tevreden te zijn en ergens nog wel trots dat hij toch de goede beslissing had gemaakt. Nooit eerder had hij te maken gehad met babys en het vinden van een juiste eigenaar bewees zich lastiger dan hij had gedacht. Hij had een risico genomen met Lilium, gezien haar angst voor de hagedispokémon, maar dit scheen allemaal aardig goed afgelopen te zijn. Afgezien van het feit dat de Pokémon nu in handen was van Team Rocket, natuurlijk. Dat was weer iets minder om trots op te zijn.
“Geen probleem,” grijnsde hij. “Ik hoopte eerder op een excuus voor je reactie op mijn oh-zo doordachte cadeau,” zuchtte hij vervolgens dramatisch. Ze had immers nog flink hard geslagen en enkele uren na dat moment voelde hij zijn wang nog branden. Achteraf had hij spijt gehad niet sneller gereageerd te hebben, al was het misschien goed geweest dat ze eindelijk haar frustratie er eens uit had kunnen gooien. Dat scheen immers iets te zijn wat ze maar al te graag deed. Geïrriteerd zijn. Wat een prinsesje, toch…
“Nee. Het is al goed. Ik had hem… Niet aan iemand anders toevertrouwd,” grijnsde hij toen. Hopelijk zou het toch wel een klein beetje helpen om haar op te beuren. Misschien zou ze zich gemotiveerd voelen de Pokémon terug te halen. Immers was hij niet het type om zijn ego naar beneden te duwen en eerlijk te zijn over dit soort dingen, dus ze mocht zijn woorden best even waarderen.

‘Zullen we proberen richting het Pokémon Center te gaan…?’ vroeg de blondine en Aiden fronste even twijfelend. Ze ging door haar Pokémon op te willen halen om Leo op te halen en hij knikte langzaam. Al had hij nog wat twijfels over het feit dat ze besloot te gaan lopen, wilde hij haar er niet van weerhouden om te vechten voor wat ze wilde. Hij kon haar moeilijk de hele dag hier houden, was het niet? Richting de stad gaan leek hem een perfect idee. Misschien dat ze daar wat fatsoenlijk eten naar binnen zou kunnen werken. Hopelijk zou dat al heel wat helpen.
Lilium vertelde waarom ze haar Pokémon had achtergelaten, waarna ze de paal losliet. Zacht schudde Aiden zijn hoofd. “Nee, dit was geen situatie waarop je je voor had kunnen bereiden. Het laten rusten van je Pokémon is soms nodig,” zei hij daarom. Hij deed het ook vaak genoeg. Hoe vaak hij wel niet alleen met Ronan op stap was gegaan, simpelweg om zich alleen te focussen op hem, terwijl de rest hun welverdiende rust kreeg. Het was iets wat elke trainer wel eens deed. Een nieuwe Pokémon verdiende de aandacht die elke voorgaande Pokémon gehad had. Zo ook Leo.

Toen ze eenmaal was begonnen met lopen, ging dit niet al te soepel. Ze had dan ook gezegd dat als ze langzaam liep, het een kans van slagen zou hebben. Langzaam. Hij was niet het type voor langzaam. Hij zette zich daarom ook met snelle passen achter haar aan en besloot al snel genoeg - nog voor hij bij haar was, zelfs - dat hij haar tempo niet aan zou kunnen.
Met een snelle beweging sloeg hij haar benen onder haar vandaan, waardoor hij haar opgetild had. Met opgeheven wenkbrauwen keek hij haar aan, terwijl hij zonde enige problemen verder stapte. Hmn… Zo veel effect had de chocolade blijkbaar nog niet gehad. Al zou hij haar dat niet vertellen. Laat ‘r maar lekker denken dat ze dik was. Kon ze best hebben.
“Als je het hier niet mee eens bent,” besloot hij te beginnen, haar niet de kans gevend om te beginnen te gillen. “Dan mag je iets beters verzinnen. Maar, ik laat je niet voor me lopen als een manke Piplup,” sprak hij daarna met een fronsje. Voor zijn part droeg Tyrion haar. Het maakte hem vrij weinig uit wie of hoe, maar hij weigerde haar met die duizelige kop verder te laten lopen. Dadelijk stortte ze weer in en dat was nou niet echt waar hij op aan het wachten was.

ORANGE CARAMEL ! @ ATF

Onderwerp: Re: In the pines where the sun never shines ma sep 08, 2014 8:54 pm

wake me up when it's all over

Afwezig staarde Lilium wat voor zich uit, ietsjes weggezonken in haar eigen belevingswereld. Het viel niet te ontkennen dat het een moeilijke dag was geweest voor het jonge, blonde meisje. Redelijk vroeg haar lekkere warme bedje verlaten lag op zich nog wel redelijk in haar straatje, maar dan moesten er geen gebeurtenissen gaan plaatsvinden zoals vandaag. Zware emoties zoals angst en verdriet die ze had gevoeld, en nog steeds wel redelijk voelde, hadden sowieso de energie uit haar gezogen totdat ze nog maar weinig over had. Maar het flauwvallen daarna, op het moment dat Aiden zijn monster had losgelaten, dat had ook haar gestel niet goed gedaan. Ze kon de sporen van de kortstluiting van haar brein nog heel erg duidelijk voelen. De duizeligheid, de lichte missellijkheid en natuurlijk de vermoeidheidsklap. Niet dat ze Aiden de schuld kon geven van het feit dat ze neer was gegaan toen hij zijn Charizard eruit had gelaten. Hij wilde alleen maar ondersteunen om Leo terug te krijgen en het was de snelste manier. Hij kon ook niet constant rekening houden met haar angst en om eerlijk te zijn had ze zelf er ook geen rekening mee gehouden dat ze knock-out zou gaan van het aangezicht van zijn Mega Charizard. Tot een… Ze wist niet hoe lang het geleden was eigenlijk, haar horloge was nog steeds stuk, dus tot een onbepaald aantal uur geleden wist ze nog niet eens van het bestaan af van Mega Evoluties. Dus het feit dat de Charizard plotseling zwart en groot en nog erger ontvlambaar werd, was voor haar een grote shock geweest. Een gewone Charizard vond ze al eng, buiten proporties eng eigenlijk ook, maar zo’n gigantisch beest was teveel voor haar geweest. Samen met de vermoeidheid en de onstabiliteit die ze al gevoeld had, was het genoeg geweest voor een shut down van alles.

Maar wie kwam er dan ook op het idee om een jong meisje te beroven van haar kostbare Pokémon? Degene die het gedaan had klonk niet zo oud, al was Lilium nooit degene geweest die heel erg goed was geweest in stemmen herkennen. Maar het was in ieder geval geen rasperige oude man. Geloofde ze. Zou eigenlijk nog best kunnen. Jong van geest of iets dergelijks? Ze wist in ieder geval dat elk persoon met een Oshawott vanaf nu een redelijk wantrouwen zou krijgen van haar zijde. Je wist maar nooit wie het was die bij Team Rocket zat immers… Ze balde haar handen ongemerkt voor zichzelf weer tot vuisten en begroef haar nagels in haar handpalmen. De frustratie was duidelijk voor haar. Ze had haar eigen Pokémon niet kunnen beschermen en ze vond het walgelijk van zichzelf. Zwijgend stuurde ze nog een keertje een schietgebedje aan Arceus, samen met de belofte dat ze Leo zou terug krijgen en degenen wie dit haar geflikt hadden zouden laten boeten voor hun daden. Lilium schrok op uit haar duistere gedachten toen Aiden zachtjes begon te lachen om haar woorden. Een lichte frons bracht haar wenkbrauwen bij elkaar in een licht wantrouwige blik. Wat was er zo grappig? Had ze weer iets vreemds gezegd? Ze was nu in ieder geval niet in het humeur voor enige grapjes. Maar ergens zong er nog wel een stemmetje in haar achterhoofd dat Aiden ook wel begreep dat dit het moment niet was voor enige pesterige humor, dus dat ze zich op dat vlak geen zorgen hoefde te maken. Haar frons werd alleen maar dieper toen de jongen aangaf dat ze hem verkeerd begrepen had. ”Wat bedoelde je dan?” reageerde ze, één van haar wenkbrauwen lichtjes optrekkend. Het zou eigenlijk best wel kunnen dat ze het verkeerd begrepen had, haar brein was nog ongelofelijk wazig. De meeste woorden gingen nog langs haar heen en het beviel haar niet. Maar het was niet dat ze haar brein nog in een extra versnelling kon dwingen, op dit moment ging dat gewoon niet. Ze had dan ook het donker bruine vermoeden dat haar brein de hele dag nog wel zo wazig zou blijven en dat ze zich de rest van de dag bagger zou voelen. Een scheve glimlach verscheen op haar lippen toen Aiden zijn bedoeling uitlegde, die al snel veranderde in een wat onzekerdere glimlach toen de betekenis van zijn woorden inzonk. “Ah..“ reageerde het meisje dus ook zachtjes. “Dat bedoelde je dus..“ Eventjes viel ze weer stil, zoekend naar woorden om uit te spreken. “Je hebt ergens wel gelijk,“ een zachte glimlach verscheen weer op haar lippen, “maar een beetje geluk zou altijd welkom zijn.“ Besloot ze met een glimlach. Haar woorden waren niet echt luid uitgesproken en haar houding was ook redelijk passief geworden.

Maar goed, ze was meestal redelijk passief geweest in haar denken en doen, al sinds haar jeugd. De enige tekenen van een actieve inzet van haar kant waren meestal als ze wegvluchtte van huis. Ze wilde niet zeggen dat haar ouders vervelend waren, maar ze waren vreselijk beschermend en tegelijkertijd nooit aanwezig. En dit klopte absoluut niet met elkaar in haar hoofd. Dit had dan ook geleid tot een redelijk eenzame jeugd van haar kant. Misschien ook wel één van de redenen dat ze zich er juist zo hard voor had gemaakt om Pokémon Trainer te worden. Gewoon vrij zijn, niet aan haar bed gekluisterd als ze weer eens ziek was. Ze was er dan zelf ook heilig van overtuigd dat het buiten zijn en reizen met haar Pokémon goed voor haar gezondheid was geweest. Nu hopen dat ze gelijk had en dat ze niet plotseling een keer ziek in het bos lag. Ze zag het dan ook nog wel gebeuren dat ze dan net Aiden moest treffen of iets dergelijks. Zat hij niet op te wachten, en zij ook niet. Sterker nog, het zou haar ook niet verbazen als hij de volgende keer zoiets zou hebben van ‘Nope, deze keer heb ik er echt geen zin in‘ en gewoon zou door lopen. Niet dat ze dat echt prettig zou vinden, en ze wist ook bijna zeker dat hij dit ook niet zou flikken, maar de mogelijkheid was er. Ze wilde niet veel zegegn, maar hoeveel ongeluk hadden ze tot nu toe al wel niet gehad. Hij had een Pokémon waar ze bang voor was, wat al meteen ongeluk betekende wat haar betrof. Daarna hadden ze achtereenvolgens vast gezeten in een grot, daar overnacht door een kapot horloge, waren in het donker de grot uitgekomen, hadden ze voor een dicht Pokémon center gestaan en daarna in een hozende onweersbui gezeten. Je kon haar dan ook niet kwalijk nemen dat ze ervan overtuigd was dat geluk niet aan haar en Aiden toebedeeld was als ze dichter in de buurt kwam dan een straal van 50 meter. Het was alsof Arceus hemzelf het gewoon expres deed. Laten we Lilium en Aiden gaan pesten, of zoiets. Een lichte zucht speelde over haar lippen terwijl ze erover nadacht. Deze keer had hun gesprek ook alleen maar uit ongeluk bestaan. Het zou best een goede mogelijkheid zijn. Hun ontmoetingen brachten gewoon ongeluk. Misschien zouden ze uiteindelijk maar moeten besluiten om elkaar niet meer te ontmoeten en gewoon uit te stippelen wie waar mocht zijn. Een kleine glimlach liet haar mondhoeken omhoog krullen bij het idee. Nee, dat was ook weer idioot. Het was een grote regio, het was gewoon toeval dat ze elkaar zo vaak tegen kwamen. Maar tegelijkertijd, toeval bestaat niet.

Het nadenken over het gevecht tussen haar en Team Rocket, want ja, dat moest ze toch echt zelf doen, bracht haar alleen wat minder vermaak op. Ze kon zich alleen maar voorstellen wat voorn enge figuren de leiding hadden in Team Rocket. Dat moesten geharde oude vechtersbazen zijn, die haar al om konden duwen met hun pink. Hoe zou ze daar ooit een kans tegen maken? Eventjes beet Lilium zachtjes op haar lip. Ze moest er niet op deze manier over nadenken. Ze was Lilium, ze had sterke Pokémon en ze zou Leo gewoon terug halen. Maar ze kon het niet helpen om gewoon nerveus te zijn voor het gevecht. Vooral omdat ze niet wist hoe ze het moest aanpakken en wat ze moest verwachten. Misschien moest ze uiteindelijk maar gewoon geld neerleggen voor Leo. Maar ze wist zelf ook wel dat ze belachelijk weinig geld had op het moment, altijd al gehad eigenlijk, en dat het nooit genoeg zou zijn om een zeldzame Pokémon zoals een Charmander terug te kopen van de geharde criminele organisatie. Het moest hard tegen hard. Als ze Leo niet meegaven, kon ze altijd Oz nog loslaten en Sleep Powder loslaten. Het had goed genoeg gewerkt op die doorgedraaide Charmeleon en zijn Trainer. Wie weet zou het dan ook helpen bij Team Rocket. Uit deze gedachte putte ze dan ook troost. “Als ze niet eerlijk spreken, zorg ik wel dat ze neer gaan met een flinke dosis slaappoeder,“ besloot Lilium met een zacht glimlachje. “Oz kent het.. En vals spelen was nu best geoorloofd, zei je toch?“ Vroeg het meisje, waarna haar glimlach wat breder werd. Aiden was zonder meer een slechte invloed op haar onschuldige meisjes kant. Maar het onschuldige meisje had geen kans gehad tegen de dief van haar Pokémon. Dus misschien moest dit dan ook maar even het raam uit. Het kon later altijd nog terug komen, indien dit ooit nog zou gebeuren. Als je eenmaal van je wolkje in het mentale ‘paradijs‘ was getrapt, was het maar al te moeilijk om weer omhoog te klimmen en het wolkje weer terug te vinden. Sterker nog, nagenoeg onmogelijk. Lilium liet haar kin zwijgend op de rug van haar hand steunen terwijl ze nadacht. “Er moet alsnog een manier zijn om een Water Pokémon te verslaan, zelfs al heb moet ik Alyss gebruiken.“ Zei Lilium op een mompelende toon, misschien wel meer tegen zichzelf dan tegen Aiden, al mocht hij natuurlijk wel meegenieten van haar woorden, “Alles valt te overwinnen.. Als je maar goed genoeg nadenkt en het reëel blijft.“ Leo had ook moeten kunnen winnen van de Oshawott. Hij had een reële kans gehad. Eventjes keek Lilium weg. Die gedachten had haar deze dag al heel erg vaak geteisterd. “De enige reden dat ik verloren had met Leo, was omdat we niet goed konden samenwerken omdat ik in paniek raakte…“ Mompelde Lilium zachtjes, haar ogen eventjes dichtknijpend. Hij had haar niet meer begrepen en zij hem niet meer. “Hij kwam zo onverwacht dat ik geen tijd meer had om te reageren.“ In eerste instantie had ze dit niet willen vertellen aan Aiden, omdat hij zo boos had geleken in eerste instantie. Maar hij was rustiger geworden en Lilium moest toegeven dat ze dit nu ook durfde te bekennen. Hij was haar heel erg meegevallen in dit gesprek. Maar of het verstandig was om dit te vertellen aan hem… Ze wist alleen maar dat ze enorm veel spijt had van hoe alles was gegaan.

Ze had de opmerking nog niet uitgesproken of ze kreeg weer een goede indruk van de Aiden die ze hiervoor had gekend. Blijkbaar leefde de pesterige kwal dus ook nog. Ergens was het vertrouwd, maar ergens wist ze ook maar al te goed dat Aiden hier vaak wat te goed in was. Haar glimlach verdween eventjes en werd vervangen door een lichte pruillip en Lilium vernauwde haar blauwe ogen eventjes lichtjes naar de jongen. “Ah, ik dacht al dat de Aiden die ik kende afgestorven was en vervangen door een slechte kloon,“ reageerde ze. Aidtwo ofzoiets? Ze had die verhalen van de legendarische Kanto Pokémon wel gehoord en Aiden kwam ook uit Kanto, dus het zou best kunnen! Hij was gewoon stiekem gekloond en daarom was hij soms zo gemeen. Jeugdtrauma’s enzo, drama’s, drama’s. Ze stak eventjes haar tong uit naar de roodharige jongen en hief haar neus op. “Daar krijg je geen excuses voor, dat had je verdiend.“ Reageerde ze zonder ook maar een moment langer te twijfelen, waarna ze haar blik weer op de jongen richtte. “Trouwens, je wilt toch niet zeggen dat je last hebt gehad van een tik van een klein meisje, of wel?“ Vroeg ze vervolgens op een redelijk onschuldige toon, al zei haar grijns genoeg over wat ze dacht. Ergens gaf het haar best wel wat voldoening dat ze hem had kunnen slaan, en dat ze er redelijk mee weg was gekomen. Achteraf had ze zich namelijk bedacht dat hij haar best wel als respons in elkaar had kunnen timmeren. Driftigheid was een… apart iets immers. Zijzelf had er ook wel eens last van, zo gebleken op dat moment, en als die rode waas eenmaal voor je ogen was getrokken, dan was er geen houden meer aan. Of tenminste, in haar geval.

Een lichte glimlach verscheen op haar lippen bij Aiden’s volgende woorden. Het waren maar woorden, maar toch maakten ze haar licht verlegen. Haar blik daalde af naar de grond gezien het feit dat ze zichzelf simpelweg geen houding durfde te geven. Het was toch een soort van compliment en die was ze absoluut niet gewend te krijgen van Aiden. “Dank je..“ Mompelde ze zachtjes, waarna ze zichzelf over haar achterhoofd krabde. Ze had het eerst alleen maar gezien als een wrede rotstreek van de kant van de groenogige jongen. Maar het had toch gebleken dat de actie zoveel meer teweer had gebracht. Misschien was het wel begonnen als een wrede grap van zijn kant, dat was ook heel erg goed mogelijk. Maar zowel zij als hijzelf waarschijnlijk, zag nu wel in dat de komst van de Charmander in haar team heel erg veel veranderd had. En uiteindelijk, hoe erg ze het ook gehaat had, was ze er nu dankbaar voor. Ondanks dat hij haar nu afgenomen was. Het gesprek met Aiden had haar genoeg moed gegeven om erin te geloven dat ze wel degelijk een kans maakte de kleine hagedis weer terug te winnen. Hopelijk was hij nog steeds zo klein als hij was als ze hem terug kreeg. Maar als ze snel genoeg was… Zo snel evolueerden Pokémon toch ook niet? En wie weet wilde Leo zijn Everstone wel niet afgeven. Hij had haar immers beloofd hem goed te bewaren! En ze kon veel van Leo zeggen, maar beloftes breken deed hij niet. Tegelijkertijd wist ze niet of het arme ding mishandeld werd of iets dergelijks… Alleen al de gedachte maakte haar misselijk. Als ze Leo maar niets aandeden… Ze had genoeg rapportages op de televisie gezien over mishandelde Pokémon. Dat zoiets Leo zou overkomen, alleen de mogelijkheid al, maakte haar alleen nog maar haastiger om haar Pokémon terug te krijgen.

Lilium kon het toch niet laten om zichzelf te veroordelen over het feit dat Leo haar afgenomen was. Al haar andere Pokémon hadden het immers kunnen voorkomen. Samen stonden ze heel erg sterk en alsnog was ze op het domme idee gekomen om alleen maar met Leo, zonder enige back up, te gaan trainen. Maar Aiden liet deze bewering al snel tot stof vergaan. Lilium zocht zijn groene blik met haar blauwe ogen, haar expressie dankbaar maar toch twijfelend. Zijn woorden waren opbeurend, maar zei hij het alleen maar om haar op te beuren? Tegelijkertijd, besefte Lilium zich, het was Aiden waar ze het over had. Die zou ergens niet zo snel doekjes om winden of liegen. Hij was meer een botte boer dan dat hij dingen ging zoet ging overbrengen. Of tenminste, Lilium was er heilig van overtuigd dat dit zo was. “Daar zit wat in,” reageerde Lilium met een schouder ophaal, al was ze er lang niet zo onverschillig over dan haar lichaamstaal op dat moment deed overkomen. Alles behalve zelfs. “En als ik m’n andere Pokémon meeneem.. Is er toch een andere dynamiek in mijn team dan als ik alleen met een Pokémon train.“ Als ze haar Pokémon bij zich had, had ze toch de neiging om Alyss ter bescherming eruit te laten. Haar Flash Fire was heilig op dit vlak. Het absorbeerde elke mogelijke vlammende dreiging. En Alyss had op de één of andere manier perfecte controle over haar vlammen, of nagenoeg perfect. Dus Lilium hoefde er niet bang voor te zijn dat de Ninetales haar ging branden. Maar op het moment dat Alyss uit haar Pokéball was, trok Leo naar de Ninetales toe en niet naar Lilium. Oz had sowieso een hekel aan Charmanders sinds hij ook de Charmeleon getroffen had. En Jack die vond alles wel best, maar Leo tegenover een Samurott zetten was ook absoluut niet eerlijk. En Jack trok bij het trainen zoveel aandacht, dat ze dan ook niet heel erg veel aandacht aan Leo kon schenken. De trainingen waren altijd al chaotisch geweest. Eventjes verwonderde ze zich hoe Aiden zijn Pokémon trainde. En waarom zou ze het dan niet gewoon vragen? “Hoe.. gaan trainingen bij jou eigenlijk?“ Besloot ze te vragen. Zijn Pokémon waren gigantisch sterk. Misschien kon ze er toch wel wat dingetjes van oppikken. Haar trainingen gingen namelijk niet bepaald formeel. Het was meestal wat aanmodderen, nieuwe aanvallen oppikken en bestaande aanvallen oefenen. Ze had zich er nooit in verdiept hoe andere Pokémon trainers hun Pokémon dingen bijbrachten. En ze wilde het niet hardop toegeven, maar stiekem keek ze nog wel naar Aiden op als trainer. Niet als persoon, dat botste nog wel redelijk. Maar ja, niet alles kon altijd goed gaan.

Een beetje wankelend begon ze in de richting van de stad te lopen. Ze maakte alleen de fout dat ze zich zo erg moest concentreren op lopen, dat ze totaal niet meer op Aiden lette. Ze hoorde zijn voetstappen wel aankomen, maar maakte niet de link naar zijn intenties. Pas op het moment dat haar voeten de grond loslieten, besefte ze het zich. Een geschrokken kreet ontsnapte uit haar mond en haar hart vloog in haar keel. Wat in Arceus naam gebeurde hier. Van schrik had ze Aiden’s vest ook stevig met haar handen beetgepakt, alsof ze bang was dat ze meteen weer op de grond gegooid zou worden. Met al haar spieren aangespannen zoals ze nu had van schrik, leek ze meer op een geschrokken Purrloin dan een mens. Pas toen Aiden’s woorden doordrongen, liet ze zijn vest weer los en bleef ze ongemakkelijk hangen, haar wangen rood van schaamte. Ze hield hier totaal niet van. “Ik had het prima zelf gered..“ Mopperde ze. Ongemakkelijk keek ze om zich heen. Nu had ze ook niks meer om zichzelf een houding te geven. Ze kon niet meer heen en weer schuiven op haar voeten, onopvallend de andere kant opkijken. “Hoe ver is het nog,“ vroeg ze meteen, onrustig in haar denken en doen. Haar handen wreven ongemakkelijk in elkaar. Iets met een personal space prefereren. Bij deze had Aiden een flinke invasie gepleegd op haar personal space.

notes notes notes notes

robb stark

[/b]

Onderwerp: Re: In the pines where the sun never shines ma sep 08, 2014 11:32 pm

Taking this to the grave

Al probeerde Aiden het voor zich te houden, zat hem genoeg dwars op het moment. Het was simpelweg om het feit dat dit alles een simpele herhaling van eerdere gebeurtenissen waren. Al liet hij niet vaak merken dat er iets mis was en leek alles tussen hem en zijn Pokémon beter dan bij de meesten, hadden ze zeker het nodige meegemaakt. Natuurlijk ging dit niet op voor zijn nieuwste aanwinsten. Ronan’s heftigste gebeurtenis was de aanval van de Houndours en dat had op niemand enorm veel indruk gemaakt. Arya had misschien aardig wat meegemaakt met haar vorige trainer, maar niet met hem. Dit zelfde verhaal gold voor Altaïr. Maar, Tyrion en Garrett… Dat was een heel ander verhaal.
Tyrion had hij als eerste Pokémon uitgekozen, toen hij nog een heel ander type was. De Pokémon was jolig geweest, veel meer nog dan hij nu had. Het waren de kleine veranderingen die lieten zien dat de Pokémon toch schade had opgedaan van de gebeurtenissen die hij had meegemaakt door de vader van Aiden. Zo zou de Pokémon eerst op iedereen afrennen. Hij daagde gevechten uit, was overmoedig en super enthousiast.
Dit veranderde in de loop van de tijd en zijn enthousiasme ging over in wantrouwen. Bij het zien van nieuwe gezichten wierp de Pokémon een korte blik op zijn trainer, wachtend op een goed- of zelfs afkeuring. Dit deed hij nog steeds en was iets wat Aiden er niet meer uit leek te krijgen. Al vertrouwde de Pokémon iedereen die hij vertrouwde, was dit ook andersom het geval. Als hij iemand niet vertrouwde, deed de Pokémon dit ook niet. Hij lette altijd op, was net wat alerter dan een Pokémon hoorde te zijn. De speelsigheid verdween ook, maar dit was niet meer dan natuurlijk. Immers was de Pokémon nu veel groter en was hij een vader, wat betekende dat hij wel moest. Hij was het grote voorbeeld voor de jonkies in Aiden’s team. Op het moment was dat gelukkig alleen Ronan, wie aardig voor zichzelf scheen te kunnen zorgen.

Garrett daarentegen… Garrett was enorm veel veranderd. Garrett was een enorme rebel geweest toen hij hem kreeg. Zoals hij was als hij mega evolueerde, was de Pokémon geweest toen Aiden hem kreeg. Het was dan ook zo dat hij hem had geruild met een jongen die hem simpelweg als ‘onhandelbaar’ bestempeld was. Maar, dit was nooit geweest hoe Garrett was. Onhandelbaar was niet het juiste woord. De Pokémon zag iemand pas als zijn leider als deze het verdiend had en de jongen had dit gewoon niet. Aiden had dit in het begin ook niet gehad. Al luisterde de Pokémon wel, had hij duidelijk een enorm zelfvertrouwen gehad. Hij vocht niet goed, ondanks het feit dat hij niet enorm zwak was.
Toen de man eenmaal begon met het stelen van Garrett en Tyrion, veranderde de Pokémon. Hij werd minder uitdagend en begon meer logica te zoeken achter alles. In plaats van alles als ‘interessant’ en ‘oninteressant’ te bestempelen, werd alles in zijn kop als ‘irritant’ en ‘niet irritant’ bestempeld, waardoor de Pokémon een enorm bittere uitstraling kreeg. Toch hechtte hij zich steeds meer aan zijn trainer, iets wat verrassend was voor het karakter van de Pokémon, maar wat er ook voor had gezorgd dat de jongen in eerste instantie niets door had gehad.
De Pokémon begon vijandig gedrag te vertonen naar types die onbetrouwbaar leken. Types die staarden, langere mannen, mensen met donkere kledij en boven al: Aiden’s vader. Langzaam begon de jongen daardoor alles te linken en werd duidelijk dat de Pokémon wel een reden moest hebben voor alle recente veranderingen. Aiden was op tijd geweest om de Pokémon weg te halen voor er iets ergs met ze was gebeurd, maar het was duidelijk dat zowel Garrett als Tyrion nooit terug zou gaan naar hun oude karakter. Garrett bleef altijd afstandelijk, keek enkel nog toe, wachtend op dat moment dat iemand iets fout deed. Hij wist namelijk niet anders, wist niet beter dan dat iemand het wel zou doen. Immers was dat hoe hij had geleerd, hoe hij het zijn leven had meegemaakt. Niemand anders dan zijn eigen team was te vertrouwen en dat bewees zich keer op keer weer.
En, al wilde zijn trainer hier nog zo veel van zeggen, was dit precies hoe hij het zelf voelde, dus veranderde dit gevoel nooit. Het was dan ook heel goed geweest dat de Aerodactyl de eerste in het team was geweest. Aangezien de Scizor respect had voor de destijds sterkere Pokémon, had hij het heel anders ervaren dan als het eerste teamlid de Treecko zou zijn geweest. Gelukkig leek Garrett wat dat betrof bijgedraaid, al had Team Rocket hem verpest en zou hij nooit terugkeren naar zijn oude zelf.
Aiden hoopte dat dit niet iets was wat Leo zou gebeuren. Hij wist niet of Lilium het aan zou kunnen als de Charmander enigszins verbitterd terugkwam, zonder dat je ooit te weten zou komen wat hem overkomen was in de tijd dat ze niet bij hem was geweest, in de tijd dat ze hem niet had kunnen steunen.

Na zijn woorden, leek Lilium beter te begrijpen waar hij het over had gehad. Ze bevestigde dan ook dat hij wel gelijk had, al zei ze wel dat een beetje geluk altijd welkom was. Aiden kon niet echt anders dan het hier mee eens zijn, maar hij had geleerd niet op geluk te vertrouwen. Het was iets wat maar weinig mensen hadden en hij scheen er niet vaak één van te zijn. Alles wat hij bereikt had, was door hard werk. En daar was hij trots op.
“Ergens is het juist fijn,” zei hij. “Een beetje geluk kan geen kwaad, maar erop rekenen…” legde hij toen uit. Nee, erop rekenen was fout en maakte je naïef. Misschien was hij wel gewoon een pessimistisch wrak en was het beter als hij zijn mond hield, maar de situatie was hem gaan interesseren en dan kon hij niet anders. Hij vroeg zich af of dat betekende dat de reis hem veranderd had, of dat het was omdat hij het meisje toch al langer kende dan vandaag, dat hij gestopt was toen hij haar zag, dat hij niet door was gelopen bij het zien van de tranen. Zou hij dat nog kunnen? Bij een wildvreemde, ook? Even twijfelde hij kort. Vast wel. Hij had geen zin om soft te worden. Op die manier zou hij nergens komen.
En toch, ergens, had hij het idee dat het lastiger zou zijn. Nu hij oprecht moest communiceren met zijn medemens, moest hij toegeven dat het al vaak minder bot en ongeïnteresseerd ging dan eerst. Natuurlijk, hij had zo zijn momenten en tegen Lilium kon hij flink vervelend zijn, maar een oprechte hekel aan haar had hij ook weer niet. Anders was hij allang weggegaan, vooral nu ze er toch niets over te zeggen zou hebben.

Ze begon te vertellen dat ze ook een plan had voor als Team Rocket besloot oneerlijk te gaan spelen. Ze had namelijk altijd nog Oz, wie zijn slaappoeder had. Oz moest dus de Vivillon zijn. De Pokémon die ze al had op hun eerste ontmoeting, als hij het goed had. Hij knikte langzaam toen ze zei dat vals spelen best geoorloofd was. “Natuurlijk, als jij je er juist bij voelt,” zei hij met een kleine grijns. Immers was het, in zijn ogen, niet wie zij was. Hij was zo. Hij zou doorgaan tot wat hij was, dacht niet na over alles wat hij onderweg kapot maakte. Het doel was het enige wat hij voor ogen had en niemand zou hem daarbij in de weg staan. Zij was… Vriendelijker. In tegenstelling tot hem, misschien niet compleet egoïstisch. En die kant moest ze niet laten vallen. Een kant als dat was zo belangrijk, vooral als ieder ander het scheen te verliezen.
Ze ging door en zei dat alles te overwinnen viel. Alyss zou ook van een waterpokémon moeten kunnen winnen, vertelde ze. Hierna probeerde ze te verklaren waarom het niet met Leo had gewerkt. Ze vertelde dat ze in paniek was geraakt en dat ze de tijd niet had gehad om fatsoenlijk te reageren. Langzaam knikte Aiden, maar hij kon het niet meer in zichzelf opbrengen om ook maar in enige mate irritatie te voelen. Hij kon enkel nog wat medelijden voelen met het feit dat ze al niet zeker leek over de Charmander en hem dan ook nog moest verliezen.
“Daar kon je heus niets aan doen,” sprak hij daarom met een kleine glimlach. Hij kreeg bijna hoofdpijn van dit gedrag, zeg. Hij was te lang in haar buurt. De vriendelijkheid begon aanstekelijk te werken. Misschien moest hij haar maar achter laten en er vandoor gaan. Of misschien ging dat wel heel ver. Dat kon hij ook niet maken…
Na zijn opmerking over de klap die hij tegen zijn wang had gehad, reageerde ze over dat ze bang was geweest dat de Aiden die ze kende afgestorven was. Vervolgens vertelde dat hij het verdiend had. “Tsk,” reageerde hij droogjes. “Ik heb gewoon hele kwetsbare wangetjes, ja?” vroeg hij, al had hij bij het zeggen hiervan duidelijk moeite met zijn gezicht in de plooi houden. Immers was hij nou niet echt het type om te gaan huilen van een pets tegen zijn wang. Hij was wel wat harder dan dat. Immers had hij in zijn leven wel meer en hardere klappen gevoeld. Niet iedereen scheen zijn pesterijen te kunnen waarderen.

Ze leek ongemakkelijk toen hij haar had gezegd niet iedereen een Pokémon toe te vertrouwen, waarop hij toch een grijns over zijn gezicht liet glijden. Het was grappig om te zien hoe ze, behalve haar enorm grote bek, toch nog van die schattige, meisjes-achtige kanten had die hij nog wel eens over het hoofd wilde zien. In zijn hoofd was ze immers al omgedoopt tot een simpel prinsesje, dus dat soort dingen wilde hij dan nog wel eens vergeten. Haar pesten was veel te leuk om er over na te denken. En, al wilde hij wel een typische Aiden-opmerking maken, besloot hij het te houden bij dit. Ze wist heus wel dat hij zijn opmerking meende en het was niet nodig om dat er half sarcastisch nog in te hameren.
Na zijn opmerking over dat het iedereen kon gebeuren, zei ze dan ook dat er wat in zat en bevestigde dat het soms nou eenmaal nodig was om al je aandacht op één Pokémon te focussen. Als je anderen bij je had, was het toch heel anders dan als de volledige aandacht op die ene Pokémon gericht kon worden. Vandaar dat hij het vaak zelf ook zo deed. Binnenkort zou hij het vast ook eens doen met Arya, al leek zij het minder hard nodig te hebben. Ze viel perfect in het team en haar trainingen gingen zo goed dat ze al meteen gelijk liep met de rest.
Toen hem werd gevraagd hoe zijn trainingen eigenlijk gingen, kwam er een lichte frons op het gezicht van Aiden te staan. “Ehm…” fronste hij. Hoe gingen zijn trainingen? “Meestal laat ik ze zelf eens hun tactiek zien, zodat we daarop verder kunnen werken,” fronste hij daarom. “Zo kwam ik er ook enorm snel achter dat Ronan niet wil evolueren in een Blastoise,” merkte hij daarna op. Het maakte hem persoonlijk niet heel veel uit. Al vond hij Blastoise een enorm gave en stoere Pokémon, zou hij de Wartortle nooit dwingen tot evolutie. Vooral niet aangezien zijn Pokémon een eigen tactiek had ontwikkeld die in de reusachtige vorm van een Blastoise niet bruikbaar zou zijn.

Nadat hij haar van de grond had geslingerd, landde ze netjes in zijn armen, waardoor hij haar gewicht niet al te erg voelde. Natuurlijk was het wel even wat anders dan de Mawile wie hij dagelijks in zijn armen hield, maar het was duidelijk dat er niet al te veel vlees aan Lilium’s botten zat en hij moest zich ervan weerhouden om in haar ribben te porren om dit even voor zichzelf te bevestigen.
Ze greep zijn vest geschrokken vast en even hief hij één wenkbrauw op, al besloot hij niet tot stilstand te komen en liep hij door alsof alles oké was. Alsof hij haar nu niet droeg. Alles was doodnormaal. ‘Ik had het prima zelf gered,’ had ze dan ook gemopperd, waarop hij zijn hoofd schudde.
“Je liet me schrikken toen je de eerste keer neerviel. Dat gaan we niet nog eens doen door je te overbelasten,” sprak hij serieus. Nee, daar had hij in alle eerlijkheid veel te weinig zin in. Al was hij absoluut geen zorgzaam type, zou hij haar niet flauw laten vallen omdat ze nog enorm duizelig zou worden tijdens het lopen, of iets in die richting. “Bovendien was je te langzaam.”
Toen hem werd gevraagd hoe ver het nog was, fronste hij. “Ik heb echt geen idee. Hoezo? Ben je bang dat ik je niet kan houden?” vroeg hij met een plagerige grijns. Ja, ehm… De situatie luchtig houden was toch wel van een redelijk hoge prioriteit nu hij haar zo beet had.

ORANGE CARAMEL ! @ ATF

Onderwerp: Re: In the pines where the sun never shines di sep 09, 2014 7:11 pm

wake me up when it's all over

Lilium fronste eventjes lichtjes toen Aiden reageerde. Had hij haar dan toch verkeerd begrepen? Eventjes raspte ze met haar vingers over haar achterhoofd heen, haar blonde lokken door de war gooiend. “Uhm… Nou ik zei ook niet dat ik erop rekende,“ zei ze zachtjes als verweer tegen de roodharige jongen, waarna ze haar armen over elkaar heen sloeg. Een licht nadenkende frons verscheen op haar gezicht terwijl ze erover peinsde. Ze bedoelde het toch niet zo? De woorden van Aiden brachten haar in de war moest ze heel eerlijk toegeven. Ze hield haar hoofd licht scheef terwijl ze sprak en staarde voor zich uit. “Maar zou leuk zijn als ik weer eens wat geluk kreeg,“ een lichte glimlach verscheen op haar lippen terwijl ze sprak. Het lukte al wat meer om de situatie positief in te zien, al was hij nog zo ernstig. Al maakte het wel dat ze zich een beetje schuldig voelde, elke keer dat ze weer wat vrolijker werd. Zij was dan ook wel wat beter. Maar hoe zou het Leo vergaan? Zou hij mishandeld worden? Eenzaam zijn? Bang? Gedwongen worden tot dingen die hij niet wilde? Ze veegde met de rug van haar hand nog wat van de half opgedroogde tranen weg terwijl ze erover nadacht en snoof nog een keer zacht. Ze moest niet huilen. Ze moest actie ondernemen. Ze wist nog niet precies hoe, maar dat plan zou wel komen. Een waterig glimlachje verscheen op haar lippen terwijl ez haar volgende zin uitsprak. “Arceus weet dat we de laatste tijd niet heel erg veel geluk hebben gehad,“ sprak ze op droge toon uit, doelend op hun fantastische grot avontuur.

Maar toch, de gedachte aan wat er allemaal met Leo kon gebeuren in haar absentie, het maakte haar nerveus tot op het punt dat ze wel aan haar eigen haren kon trekken. Ze had niet echt benul van wat Team Rocket allemaal kon aanrichten. Het feit dat ze Leo mogelijk zouden evolueren was al absoluut geen geslaagd plan in Lilium’s optiek. Ze had het net een klein beetje overwonnen over haar angst dat ze een Charmander in haar team had. Maar als ze ineens een grote Charizard moest commanderen, dan werd het toch een stuk lastiger. Ze moest ook toegeven, ze had Leo niet zoveel aandacht gegeven als hij verdiend had. Keer op keer had de Charmander haar verzocht om een knuffel te krijgen of gewoon een aai. En keer op keer had ze zichzelf niet zover kunnen brengen. Zou Leo überhaupt nog terug willen in haar team? Als hij dat niet wilde, zou ze het hem absoluut niet kwalijk nemen. Haar keel brandde lichtjes terwijl ze een verse snik onderdrukte. Alles wat ze ook maar mild fout had gedaan in zijn training, kwam nu als duizend bakstenen haar rug in zeilen en het deed haar zeer.
Maar tegelijkertijd, welke emotionele schade zou de Charmander wel niet lijden terwijl hij in het bezit was van die monsters? Dat kon ze hem niet aandoen. Zoals voorheen al beschreven, ze wist niet exact wat Team Rocket allemaal deed. Maar als ze Leo dwongen tot dingen die hij niet wilde, kon de Pokémon misschien blijvend beschadigd blijven en de gedachte maakte haar schuldgevoelens alleen maar groter. Misschien moest hij wel assisteren in het stelen van andere Pokémon. Of misschien werd hij wel gedwongen om mensen aan te vallen zoals de Oshawott van dat verrotte andere persoon moest doen. Arme Leo… Als ze hem ooit terug kreeg, zou ze alles doen om het goed te maken met hem. Hoe dan ook. Ze kneep eventjes in haar eigen handen toen ze de belofte maakte aan zichzelf. Nu nog zorgen dat hij uit zou komen.

Lilium glimlachte flauwtjes toen Aiden reageerde op haar beleid voor vals spel. Zijn kleine grijns en opmerking dat ze zich er zelf prettig bij moest voelen duidde ervoor haar op dat hij er nog een beetje aan twijfelde. Maar zijzelf twijfelde al lang niet meer. Als je als eerlijke speler tussen de valsspelers zat, maakte je geen schijn van kans. Dan werd je totaal onder de voet gelopen. “In oorlog is alles veroorloofd,“ verklaarde het meisje dus, waarna ze wat van haar blonde haar uit haar gezicht veegde en het weer opnieuw in haar blauwe vlinder clip stopte. Niet helemaal gecoördineerd en ook niet zo goed bedacht, aangezien de beweging genoeg was om haar bijna weer uit balans te brengen. Ze steunde echter tegen de pilaar en wist op die manier haar evenwicht te bewaren. Toen ze haar evenwicht eenmaal weer had, sprak ze verder. “Als ze me met vals spel tegen de grond proberen te werken, kan ik niks anders dan ook vals spel terug uit te voeren. Anders maak ik geen schijn van kans meer en Leo dus ook niet.“ Vertelde het meisje, toch op een licht bittere toon. Ze wist dat ze geen schijn van kans maakte zonder haar Pokémon en dat irriteerde haar zonder meer. Ze had altijd al haar twijfels gehad over haar eigen fysieke kwaliteiten op het vlak van zelfverdediging, maar het was altijd een beetje op de achtergrond blijven hangen. Als je niet met je neus op de feiten werd gedrukt, dan was het toch gemakkelijk om dat soort kleine problematische dingen te gaan vergeten. Zoals haar nu al overkomen was.

Ze had zich schrap gezet voor een geïrriteerde reactie, misschien wel een boze. Maar de reactie die ze kreeg was zo niet-Aiden dat ze eventjes met haar ogen moest knipperen en het moest laten inwerken voordat ze eindelijk besefte wat ze als reactie gekregen had. Zelfs een niet pesterige glimlach. Klopte dit wel? Ze moest eerlijk toegeven dat ze niet heel erg goed wist hoe ze op dit moest reageren, aangezien ze gewend was om woordenwisselingen met Aiden te hebben. Ze keek dan ook weg op een licht verlegen wijze, dichtklappend op het moment dat ze niet meer wist wat ze moest zeggen. “Als jij het zegt..“ Murmelde het blonde meisje zachtjes, misschien iets onzekerder dan dat ze gewild had.
Het volgende onderwerp lag haar dan ook veel beter. Erover praten hoe iemand een klap voor zijn wang verdiende was veel beter dan ongemakkelijke vriendelijkheid. Een zuinig, plagerig glimlachje verscheen dan ook op haar lippen toen ze de reactie van Aiden afwachtte, maar deze veranderde al snel in een volledige lach toen hij het over kwetsbare wangetjes had. Met een brede grijns keek ze hem aan toen ze reageerde. “Hele kwetsbare wangetjes ja..?“ Sprak ze op zoete toon, “samengaand met een teer zieltje..? Misschien moet ik jou maar prinsesje gaan noemen.“ Ze rekte zich eventjes uit terwijl ze over die uitspraak nadacht. Misschien dat prinsje beter zou passen. Maar ja, dat was weer zo na-aperig. Ze zou zelf wel iets verzinnen en dat totaal gaan misbruiken. Maar die inspiratie kwam vanzelf wel een keer. Dat moest je niet pushen. En als ze echt gemeen zou zijn, dan zou ze hem wel Parasect gaan noemen of iets dergelijks. Over die angst gesproken, daar moest ze ook nog eens een keer goed misbruik van maken. Het lik op stuk beleid. Hij had immers ook schaamteloos om haar angsten gelachen. Maar dat moment zou nog wel komen. En dan kon ze waarschijnlijk hard, heel hard rennen. Maar het zou het waard zijn, sowieso.

Haar blik schoot weer geïnteresseerd omhoog toen Aiden omhoog begon te spreken over zijn technieken bij het trainen. Haar gezicht plooide zich tot een lichte frons toen ze tot de conclusie kwam dat die methode niet eens zoveel verschilde van de hare. Dan deed ze het blijkbaar toch niet fout. Niet dat dat een probleem was, maar het was een beetje apart. Ze was er namelijk heilig van overtuigd dat ze het heel erg onprofessioneel aanpakte en dat het veel beter kon. Maar Aiden was, al gaf ze dat niet zo heel graag toe, de sterkste trainer die ze kende. En misschien, heel misschien, keek ze wel een beetje naar hem op op dat vlak. Ze was bang voor zijn Charizard, maar die was gigantisch sterk. En Garrett was zeker weten ook een kracht om rekening mee te houden, al was het best gezellig om Oran Berries met de Scizor te delen. De andere teamleden van Aiden kende Lilium niet echt, op Altair na maar van hem wist ze alleen dat hij graag krijste. Oh en dat Ronan er graag vandoor ging. Over Ronan gesproken, Lilium trok haar wenkbrauwen lichtjes op toen Aiden vertelde over de wensen van zijn Wartortle. “Enig idee waarom hij niet wil evolueren?“ Vroeg het blonde meisje met lichte verbazing. Leo zou als het goed is ook niet evolueren, maar dat was meer haar keuze dan die van de Pokémon. Het gaf haar wel een nieuwe indruk van Aiden, aangezien ze het idee had gekregen dat de trainer altijd naar het beste streefde. En voor de meeste trainers was het beste toch echt een volledig geëvolueerde Pokémon. Dat Aiden zijn Pokémon toestond om daar zelf over te beslissen, liet toch een lichte glimlach achter op haar lippen. Elke Pokémon had zijn of haar eigen karakter en het was altijd apart en interessant om te zien hoe deze zich ontwikkelde, mits je deze ontwikkeling toestond als trainer natuurlijk.

Maar haar amusement was totaal verdwenen op het moment dat ze alle controle kwijt was geraakt over waar ze heen wilde. Eventjes had ze er nog over nagedacht om moord en brand te schreeuwen, of misschien wel te gaan slaan, maar de wereld duizelde en tolde om haar heen door de plotselinge verandering van het zwaartepunt in haar leven. Misschien had ze daarom ook wel in een redelijk spastische reactie Aiden’s vest beetgegrepen, gewoon als reflex om letterlijk houvast te vinden. Het was al zo lang geleden dat ze opgetild was door wie dan ook en het feit dat Aiden degene was die dit deed maakte het alleen maar ongemakkelijker voor haar. Het meisje haar blonde lokken waren in de plotselinge beweging deels in haar gezicht gevallen en met een nukkige blik blies ze dan ook een aantal haren uit haar gezicht. Toen dit niet het gewenste resultaat had, hief ze dan ook voorzichtig één van haar armen en veegde ze het lange haar uit haar gezicht. Eventjes kauwde ze nerveus op haar onderlip en staarde ze naar het pad vooruit, totdat Aiden’s stem haar aandacht weer trok. Ze fronste wat dieper om zijn woorden en sloeg haar armen over elkaar heen, zo goed als dat ging in deze positie natuurlijk. “Heb je zo’n zwak hart?“ Reageerde ze, nog altijd ongemakkelijk en ontevreden met de situatie, maar er viel nu niks meer aan te doen. Ze legde zich er voor nu maar deels bij neer en stond lichte humor toe om haar toon te verwarmen. “Eerst die kwetsbare wangetjes.. En nu ook nog dat zwakke hart. Valt me toch tegen van je hoor,“ Haar lippen krulden zich omhoog in een lichte grimas, alsof ze wilde glimlachen maar het gezien de situatie toch niet helemaal lukte.

Ze snoof eventjes beledigd toen hij opmerkte dat ze te langzaam was. Dat viel op zich best wel een heel klein beetje mee. “Ik ging steeds sneller,“ verdedigde het blonde meisje zichzelf, “Als je me de kans gegeven had, had ik het laatste stuk kunnen rennen.“ Nog steeds net zo eigenwijs als een Tauros? Misschien wel ja. Lilium kon een licht verbaasde blik niet onderdrukken toen ze zijn plagerige grijns zag, maar stak al snel genoeg haar tong uit naar de jongen. “Compleet, straks laat je me op de grond vallen of zo,“ reageerde Lilium, niet helemaal serieus, maar hierna werd haar blik wel serieus. “In dat geval, zet me voordat gebeurt maar voorzichtig neer op de grond.“ Ze voelde er al weinig voor om gedragen te worden, maar gedropt worden vond ze nog een slechter plan eigenlijk. Het hobbelen door het lopen was alleen al vermoeiend. Lilium had moeite om überhaupt haar ogen open te houden. Maar ze zou niet door de schaamte heen gaan waarbij ze ook nog eens in slaap zou vallen. Dat vertikte ze. Dus nukkig bleef ze voor zich uit staren, slaperig, maar wel ontwaakt. Straks dacht Aiden dat ze nog echt dood was gegaan of zo. Ergens wel grappig, maar ze zag hem liever erover stressen dan dat ze ergens knock-out lag. Anders was er geen humor meer aan.

notes notes notes notes

robb stark

Onderwerp: Re: In the pines where the sun never shines di sep 09, 2014 10:04 pm

Taking this to the grave

De blondine zei niet te rekenen op geluk, al zei ze wel dat het leuk zou zijn mocht ze het weer eens krijgen. Dit kon Aiden niet ontkennen. Immers kon hij enig geluk soms ook wel gebruiken en had hij het heus ook wel eens gehad, als je voorbij de ongelukkige momenten keek. Deze schenen immers veel meer te blijven hangen en voor elk gelukkig moment, had je meerdere ongelukkige. De ongelukkige momenten, zoals verlies en bedrog schenen zoveel langer te blijven hangen dan de momenten waarop je even echt geluk voelde. Het moment waarop hij Tyrion had gekregen, bijvoorbeeld, was een moment van puur geluk geweest, al dwaalde hij veel te snel af naar alle slechte gebeurtenissen daarom heen om het in het algemeen vaak te waarderen.
Toen ze opmerkte dat ze de laatste tijd niet veel geluk hadden gehad, fronste hij even. “Dat is nou ook weer niet waar,” besloot hij te zeggen. “Al moet ik toegeven dat er in jouw buurt veel te veel rare, ongelukkige dingen gebeuren,” gaf hij daarna wel toe. Immers moest hij toegeven de afgelopen tijd vreemd veel geluk te hebben. Alle nieuwe Pokémon in zijn team en gewoon het heerlijke gevoel van op reis zijn was iets waar hij toch ontzettend tevreden mee was. In vergelijking met alles wat de negentien jaren ervoor was gebeurd, kon hij zeggen dat het vastzitten in een grot niet zijn grootste ongeluk ooit was. Tenzij het met een oude, stinkende vent was geweest. Dan had hij het vast veel erger gevonden.

De blondine meldde dat in oorlog alles geoorloofd was, waarna ze zei geen schijn van kans te hebben als ze het eerlijk speelde. Even fronste Aiden. Natuurlijk. Ergens was hij het met haar eens. Als de eikel die hij was, was vals spel vaak iets waar hij aan dacht als iemand anders zo wilde beginnen. Hij was er flink goed in ook. Garrett kon vrij angstaanjagend overkomen en dan kreeg hij vaak wat hij wilde. Maar, dit was iets wat hij niet vaak deed. Het voelde veel beter (voor zijn enorme ego) om iets eerlijk te winnen. Immers liet dat alleen maar zien hoe geweldig je was en dat zag hij graag.
“Als dat je gelukkig maakt, prinsesje,” grijnsde hij droogjes. Het was immers niets voor hem om hier veel te veel op door te gaan, dus besloot hij het zo af te ronden. Hij had geen zin om te ver op dingen door te gaan. Het feit dat hij ervaring had met situaties als deze maakte het makkelijk om in te schatten hoe dingen van nu af gingen verlopen, maar het liet hem ook serieus nadenken over de huidige situatie, iets wat hij niet graag deed. Immers zorgde het ervoor dat je ging nadenken, dat je erom ging geven. En geven om dingen zorgde enkel voor een hoop ellende. Daar had hij absoluut geen zin in.
Nadat hij had gezegd hele kwetsbare wangetjes te hebben, vroeg ze naar zijn tere zieletje en kwam ze op het idee hem prinsesje te gaan noemen. Langzaam schudde hij zijn hoofd heen en weer. “Nee, geen prinsesje. Al heb ik natuurlijk wel een heel teer zieletje,” zuchtte hij dramatisch. Hij had niet het idee dat iemand die zin ooit zou geloven. Hij geloofde het zelf niet eens. Immers zou hij iemand ophangen in een boom en zonder enig gevoel van spijt doorlopen, niet wetend of diegene daar dagen zou hangen. Ook was het vrij lastig hem echt te raken. Hij was echt een ~~prinsesje~~ typische… Eigenlijk was daar geen woord voor. Gewoon Aiden.
“Ik ben gewoon een schatje,” merkte hij droogjes op. Dit was echt iets wat hij zelf vond. Of misschien ook niet. Voor nu vond hij zichzelf behoorlijk vriendelijk. Soms.

Toen het ging over het trainen, had hij opgemerkt dat Ronan niet wilde evolueren en zoals gewoonlijk wekte dat de vraag op waarom hij het niet wilde. Aiden knikte rustig, aangezien hij wist waarom de Pokémon dit niet wilde. Althans, hij dacht het te weten. “Ronan heeft al heel vroeg een eigen tactiek ontwikkeld, omdat hij veel toekeek voor hij zelf mocht vechten,” begon hij rustig. “Hij… Bouwt veel op zijn snelheid. Als hij eenmaal een Blastoise wordt, wordt het draaien in zijn schild vlak na een aanval misschien minder soepel dan nu en dan zou zijn complete tactiek omgegooid worden,” grijnsde hij daarna. Ronan’s kracht was grotendeels te danken aan zijn geweldige tactiek. Zou hij dit willen veranderen voor dat beetje meer aanvalskracht en de mogelijkheid tot mega evolutie? Waarschijnlijk niet. Hij vond het prima zo, tot zijn Pokémon anders wenste.

‘Heb je zo’n zwak hart?’ was hem gevraagd, nadat hij had verteld waarom hij had besloten haar te dragen als het prinsesje dat ze was. Ze merkte iets op en hij grijnsde licht. “Nee, ik heb prioriteiten,” sprak hij rustig. “Ik kan je beter dragen nu je nog enigszins leeft. Als ik je bewusteloos naar de dokter moet dragen, denken ze dadelijk nog dat ik je iets heb aangedaan,” merkte hij daarna op. Of dan zou hij erbij moeten blijven. Of uit moeten leggen wie ze was. Hij wist haar achternaam niet eens en om nou te zeggen dat dit prinsesje Lilium was zou ook niet helpen.
Ze merkte op steeds sneller te zijn gegaan en het laatste stuk te kunnen rennen, waarop hij zuchtte. “Ja, jij wel. Helaas gaan we dat niet uitproberen en blijf je lekker rustig hangen,” merkte hij op. Nee, hij had daar vrij weinig zin in. Zo zwaar was ze niet, dus hij nam liever het zekere voor het onzekere.
Na opgemerkt te hebben dat hij haar beter kon neerzetten voor hij haar liet vallen, hief hij één wenkbrauw op. “Kom op, je mag wel een beetje meer op me vertrouwen,” grijnsde hij. Hij wilde een foute opmerking maken, maar besloot dat maar even niet te doen. “Als ik je laat vallen, heb je iets van me tegoed,” grijnsde hij daarom. Hij zou niet eens weten wat. Maar, dat was dan weer een heel ander verhaal. Het ging om het idee. Hij liet haar heus niet vallen. Tenzij ze enorm tegen zou gaan stribbelen.

ORANGE CARAMEL ! @ ATF

Onderwerp: Re: In the pines where the sun never shines wo sep 10, 2014 12:01 am

wake me up when it's all over

Lilium verschoot weer lichtjes toen ze de benaming prinsesje weer voor haar kiezen kreeg. Ze trok haar schouders iets hoger op en eventjes trok er een schaduw over haar gelaat heen. Maar het mocht de ‘pret‘ niet drukken. Ze besloot er niet op in te gaan. Slecht gedrag moest je negeren en wat Aiden vertoonde was toch echt geen gedrag wat ze wilde bevorderen. Ze was al wel zo ver dat ze door had dat de jongen plezier beleefde aan haar geïrriteerde reactie en dat vuurtje wilde ze nou eenmaal niet gaan voeden. De benaming prinsesje was ze helemaal niet blij mee. Het was nog erger dan Simpel. Maar goed, ze zag Aiden er nog wel voor aan om binnenkort weer met een nieuwe verschrikkelijke bijnaam te komen… Op de één of andere manier was de jongen daar vreselijk creatief mee en ze was niet zo blij met deze ‘gave‘ van hem. Hij zag het waarschijnlijk wel als een zegening, maar dat terzijde. Ze snoof dan ook eventjes. “Als ik Leo terugkrijg ben ik gelukkig,“ zei ze enkel, waarna ze besloot niet verder op het onderwerp in te gaan.

Lilium sloeg haar armen eventjes over elkaar. Aiden’s ‘ziel‘ was toch nog wel een redelijk interessante discussie en de perfecte kans om eventjes wraak te nemen voor de prinsessen opmerkingen. Ze moest toegeven, ze vond dit over en weer plagen veel rustiger en ook prettiger. Ze had het liever dan dat gebekvecht van hun vorige gesprek. Al was vriendelijke Aiden ook een beetje eng… En nou ja, vriendelijk was ook weer een heel groot woord. ‘Tamme Aiden‘ dan maar. “Nou ja, je hebt tenminste een zieltje, daar heb ik ook wel eens aan getwijfeld,“ zei het blonde meisje dus maar met een scheve glimlach.
Om de volgende opmerking moest ze eventjes kort maar schamper lachen. Hij? Een schatje? Oké, hij had zojuist bewezen dat hij op zich nog ietwat vriendelijk kon zijn. Maar een schatje dat vond ze nog wel licht overdreven. Ze trok haar wenkbrauw dan ook lichtjes op. “Jij, een schatje?“ merkte ze op op droge toon, duidelijk ongelovig, “ja en ik ben een Lillipup.“ Ze vond de jonge puppies op zich wel schattig, maar om er één te wezen was een tweede.

Met interesse in haar blik luistere naar de woorden die de jongen uitsprak over zijn Pokémon. Ronan was duidelijk een intelligente Pokémon, naast zijn enorme ontsnappingsdrive. Om een geheel eigen gevechtsstijl als zo’n jonge Pokémon al te ontwikkelen, duidde toch wel op talent. Het meisje knikte dan ook, waarna een voorzichtige glimlach op haar lippen begon te spelen. “Ronan is een slimme Pokémon,“ besloot ze dan ook glimlachend, “blijkt dat hij dan toch nog wat meer met zijn snelheid heeft gedaan op ontsnappen na.“ Ze was zich er erg van bewust dat de blauwe Pokémon een enorme escape artist was. Anders had ze niet samen met Aiden in die grot gezeten. “Maar goed dat hij zo’n groot deel is geworden van je team,“ besloot het meisje vervolgens wat serieuzer. Ze was niet het type om overal een grapje van te maken. Eventjes fronste het meisje terwijl ze nadacht. “Was Ronan nou ook een zoon van Tyrion?“ Besloot ze te vragen, al kon ze niet voorkomen dat haar gedachten automatisch weer afdwaalden naar een zekere Pokémon. De gedachte aan Leo maakte haar direct weer nerveus en voorzichtig schuifelde ze dan ook met haar voeten. Als ze niet flauw gevallen was, was ze meteen achter de dader aangegaan. Maar voor nu kon ze geen kant op. Ze zat vast. Het was toch een talent, de hoeveelste keer was dit al dat ze op figuurlijke wijze vast had gezeten aan Aiden? Arceus vond het gewoon grappig, ze was er verzekerd van.

Lilium keek weer weg van de roodharige jongen. Op dit moment kon ze zijn groene blik niet vasthouden, niet nu ze hier ‘vast‘ zat. Het maakte haar op zich best wel nerveus namelijk. “Prioriteiten huh,“ reageerde ze wat sceptisch, hem eigenlijk midden in zijn zin onderbrekend. Maar ze liet hem voor de rest wel uitpraten. De uitspraak gebruiken om hem te tarten met het feit dat hij haar iets aangedaan had, terwijl dit niet zo was, die kans liet ze deze keer even lopen. Er was iets veel belangrijkers wat ze helder wilde hebben, gezien het feit dat Aiden het woord dokter weer in de mond had genomen. “We gingen naar het Pokémon center toch?“ Vroeg ze met licht vernauwde ogen.
Ze snoof toen Aiden begon te zuchten en trok een lichte pruillip toen de jongen opmerkte dat ze lekker bleef hangen. “Dit kan niet comfortabel voor je zijn,“ merkte Lilium op, weer een poging doende om onderhandelingen te starten. Ze kon het toch altijd blijven proberen. Op het gegeven moment moest hij er toch wel zo moe van worden dat hij het op zou geven en haar lekker op de grond zou neerzetten? Hoe hield Oz het vol, altijd in de lucht. Ze miste de grond onder haar voeten nu al. Ze onderdrukte de neiging om een dramatische zucht te slaken en hield het maar op een zachte zucht.
De vertrouwenskwestie was weer iets heel anders. Ze vernauwde haar ogen in licht wantrouwen toen hij zijn woorden had uitgesproken en ze sloeg haar armen opnieuw over elkaar. Ze probeerde iets te gaan verliggen in zijn armen, voor zover dat lukte. Ze was het als een zoutzak hangen nu al spuugzat namelijk. “Mag ik dat ja?“ reageerde ze droogjes, “geef me de redenen.“ Ze moest zeggen dat als ze Aiden in een rijtje zouden zetten met andere mensen die ze kende, dat ze hem er niet uit zou plukken als meest betrouwbaar persoon. Maar ja, zo had zij ook weer haar prioriteiten. “Ik zal die belofte trouwens onthouden,“ merkte ze op. En op de één of andere manier ging bij het woord belofte een knop om in haar hoofd en haar gelaatsuitdrukking raakte bezorgd. “Waar heeft Tyrion Alphonse neergezet? Is hij wel oké?“ Kwam er plotseling uit. Door al dat gedoe was ze even helemaal vergeten dat hij willekeurig het gesprek was binnengevallen.

notes notes notes notes

robb stark

Onderwerp: Re: In the pines where the sun never shines wo sep 10, 2014 11:32 pm

Taking this to the grave

De blondine zei gelukkig te zijn als ze haar Charmander terug kreeg, waar Aiden langzaam op knikte. Ja, dit sprak vrij voor zich. Hij vond het allang knap dat ze het eindelijk af scheen te leren om op zijn pesterijen te reageren, al vond hij het wel jammer. Immers zag hij enorm vermaak in de eindeloze pesterijen, in tegenstelling tot haar natuurlijk. Wat nou als ze niet meer pestbaar zou zijn? Meh. Dat zou saai zijn, zeg…
Toen de blondine opmerkte dat hij tenminste een zieltje had, iets waar ze schijnbaar aan getwijfeld had, keek hij haar met een fronsje aan. Nou ja, zeg! Hij was echt enorm teer en aaibaar. En wie weet wat nog meer. Nee, eigenlijk niet. Het was lastig om hem op een echt slecht moment te treffen en hij zou niet weten wanneer een traan voor het laatst zijn ogen had verlaten. Misschien ooit tijdens een niesbui, of zo.
Na opgemerkt te hebben een schatje te zijn, sprak ze hem ongelovig na en zei ze zelf een Lillipup te zijn. Even fronste aiden. Lillipup. Lilium. Lillipup. Lillium. Lilipup. Dat leek echt heel veel op elkaar! Het paste perfect! “Dat is geweldig!” zei hij daarom. “Je bent echt een Lillipup!” grijnsde hij toen. Oh, dit was misschien nog wel beter dan prinsesje.

Lilium merkte op dat Ronan een slimme Pokémon was, waarna ze iets opmerkte over zijn ontsnappingskunsten. Even zuchtte hij bij de gedachte hieraan. “Ik hoop toch echt dat hij daar ooit mee stopt,” gaf hij toe. Echt, dat was niet zijn favoriete bezigheid. Het achterna zitten van een ontsnapte Wartortle. Hij was allang blij dat de Pokémon zo enorm fanatiek was in gevechten, anders zou hij nog bang moeten zijn dat hij er midden in een gevecht vandoor zou gaan ook.
Ze merkte op dat het fijn was dat de Pokémon zo’n groot deel van zijn team was geworden, waarna ze vroeg of Ronan ook een zoon van Tyrion was. Hierop knikte hij rustig. “Ja, Ronan was de enige Squirtle in het nest,” grijnsde hij. “Behalve Leo en Ronan, was er nog één Charmander. Deze heb ik echter niet meer gezien,” sprak hij daarna. Eigenlijk zou hij de Charmander best weer eens willen zien… Wie wist waar die uithing en hoe sterk de Pokémon nu zou zijn.

De blondine (wie nogal ongemakkelijk in zijn armen hing) vroeg of ze naar het Pokémon Center gingen en hij knikte. “Zolang je niet besluit weer te gaan duizelen, is dat wel de bedoeling ja,” sprak hij. Hiermee maakte hij wel meteen duidelijk dat, mocht ze ineens weer iets geks doen, hij haar gewoon naar de dokter zou brengen, ook al had hij het niet zo op dokters.
Ze merkte op dat het niet comfortabel voor hem kon zijn en Aiden hief één wenkbrauw op. “Als je nou een oude, vervelende vent was geweest of een stinkende oma, had ik je hierin gelijk gegeven,” sprak hij rustig. “Maar, een klein blondje als jij? Dat kan ik wel hebben, hoor,” grijnsde hij toen. Gadver. Hij moest er niet aan denken. Het tillen van zo’n oud, gerimpeld lichaam. Dat zou dus echt helemaal niets voor hem zijn. Dadelijk zou het oudje zijn of haar gebit nog verliezen ook…
Toen Lilium vroeg waarom ze hem kon vertrouwen, fronste hij even. “Allereerst heb ik je niets aangedaan in de grot, terwijl dat prima had gekund,” sprak hij droogjes. Immers zou ze vrij weinig te zeggen hebben gehad mocht hij echt slechte bedoelingen hebben. “En net ook niet,” grijnsde hij droogjes. Dat waren toch wel goede redenen om er vanuit te gaan dat hij haar veilig en wel naar het Pokémon Center zou brengen, vond hij. Daarbij, wat moest hij nou met zo’n klein blondje…
Ze zei de belofte te onthouden, waarna ze vroeg naar de clown die tweemaal ontvoerd was door Tyrion. “Ik heb geen idee. Die zal wel ergens in shock zitten, of zo, na de ontvoering,” zei hij droogjes. “Maar, misschien moet je daar niet al te veel aan denken, Lillipupje. Tyrion zal hem heus niets hebben aangedaan, dus hij is veilig,” grijnsde hij droogjes.

ORANGE CARAMEL ! @ ATF

Onderwerp: Re: In the pines where the sun never shines do sep 11, 2014 12:19 am

wake me up when it's all over

Lilium had pas door wat ze had aangericht toen het te laat was. Een gehele nieuwe bijnaam was geboren en ze voelde het bloed lichtjes wegtrekken uit haar gezicht bij het horen ervan. Arceus verdomme, ze leerde het ook nooit, of wel? Haar blauwe ogen, die ze ondertussen weer even vermoeid had neergeslagen naar de grond, vlamden op met een zekere woede en ze opende haar mond om te reageren, maar sloot deze vervolgens woordloos. Ze was echt even verbijsterd dat de nieuwe manier om te pesten zo feilloos was gegaan en dat ze hem zelf had aangeleverd. Het bloed was ondertussen, in overvloed, weer terug gestroomd naar de aderen in haar gelaat, welke nu een lichte blos vertoonde van woede en schaamte. Maar ja, het was eruit voordat ze het door had. Waarom had ze in Arceus’ naam nou weer net een Lillipup moeten nemen in haar voorbeeld? “Ik haat je,“ spuwde ze alleen maar op mopperige toon. “Ik lijk niet eens op een Lillipup“ Ze had op het moment geen slimme comeback op zijn woorden. Ze besefte zichzelf ook wel dat ze zich weer enorm had laten kennen en dat hij daar waarschijnlijk weer dankbaar gebruik van zou maken. Ze bromde dan ook nog wat binnensmonds en wendde haar blik af. Van deze bijnaam zou ze waarschijnlijk nog heel lang niet afkomen en, om eerlijk te zijn, hij was nog veel erger dan ‘Simpel‘ of ‘Prinsesje‘.

Ze kon echter al snel genoeg weer inhaken op het onderwerp Ronan. Aiden merkte namelijk op dat hij hoopte dat de Pokémon nog steeds een ontsnappeling was en Lilium deed dat nadat ze de naam Lillipup had gekregen enorme deugd. Sterker nog, ze gunde het hem van harte op het moment. Een zuinig grijnsje verscheen dan ook op haar lippen terwijl ze omhoog keek naar hem, want tja, Aiden was (helaas) langer en daar kon ze hem nooit in verslaan. Hem intimideren op lengte ging ook sowieso nooit lukken. Als dat haar überhaupt ooit ging lukken. Misschien moest ze een Parasect op haar hoofd zetten. Maar dan liep ze het risico dat Tyrion haar met de grond gelijk zou branden. Ook niet echt een prettig idee. “Ach.. Het geeft de Pokémon karakter, niet dan?“ Reageerde ze uiteindelijk zoetjes, “Ik hoop dat hij altijd zo goed zijn eigen karakter blijft uiten.“ Ze bleef voor de zekerheid maar tegen ‘haar‘ pilaar staan, zijn reactie afwachtend. Want tja, als hij mild agressief werd, dan zat ze toch wel met de gebakken peren.

Lilium fronste alleen eventjes bij de volgende woorden van Aiden. Er was dus nog een Charmander in het nest? Eén van haar wenkbrauwen ging dan ook de lucht in. “Je weet niet waar de andere Charmander is?“ echode ze op licht verbaasde toon. Maar Aiden had zojuist gezegd dat hij alleen maar bepaalde mensen gingen. Dit ging daar juist weer lijnrecht tegenin. Misschien had hij het dan toch alleen maar gezegd om haar beter te doen voelen over het verlies van Leo. Toch besloot ze haar verwarring toch maar onder woorden brengen. “Maar ik dacht dat je zulk goed toezicht hield op de kinderen van Tyrion?” Sprak ze dan ook op licht verwarde toon. “Waarom weet je dan niet waar die Charmander uithangt?“ Het sprak elkaar zo enorm tegen… En het was vreemd dat een Squirtle en een Charmander uit hetzelfde nest kwamen, dat ook. Ze wilde niet veel zeggen, maar het leek niet op elkaar. Waarom had Aiden niet gewoon alleen maar Squirtles kunnen hebben? Die jongen met een Charizard was gevaarlijk. Gewoon Tyrion stiekem als hij niet keek in de Wonder Trade zetten. Nee, dan was haar een lot erger dan de dood toegeschreven. Ze leefde liever nog wat langer.

Lilium trok haar gezicht in een plooi toen ze Aiden’s woorden hoorde en vernauwde haar heldere blauwe ogen lichtjes. Nee, dokteren waren noodzakelijk kwaad in haar ogen. Dus ze hoefde er niet voor haar plezier heen. “Duizelen? Ik weet niet waar je het over hebt. Ik zou me niet kunnen herinneren wanneer ik voor het laatst duizelig was.“ Sprak ze op redelijk rustige toon, gezien de situatie. Al kon je aan haar hele houding zien dat ze dit absoluut geen prettige gang van zaken vond. Ten eerste hing ze in de lucht, ten tweede hing ze in de lucht in Aiden’s armen en ten derde, dokters.
Een lichte grimas verscheen op haar gezicht toen hij zei over oude mensen begon. “Wie weet ben ik wel een oude vervelende vent,“ reageerde ze ten eerste, al verschoot ze lichtjes toen hij haar klein noemde. Wel verdorie. “Ik ben niet klein,“ kwam er vol automatisch en licht beledigd uit. “Ik ben precies goed.“ Pas toen ze het uitsprak wist ze dat dit niet de juiste manier was om op Aiden te reageren, maar het was vol automatisch gegaan en nu de woorden haar mond verlaten hadden, was er niks meer aan te doen.
Maar dit kon ze op zich nog wel allemaal hebben. Ze was bezorgder om de staat van Alphonse. Arme jongen… Ze zou echt haar excuses moeten aanbieden voor de situatie waarin hij beland was. Het was immers allemaal haar schuld als je alles een beetje creatief herleidde. Maar deze schuldgevoelens verdwenen allemaal als sneeuw voor een flamethrower toen Aiden haar Lillipupje noemde. Hoe durfde die kwast! “Jij kwal,“ gromde ze, haar temperament duidelijk weer even ontvlamd door de uitspraak van de roodharige jongen. “Ik ben geen Lillipup!“ Verontwaardigd begon ze wat te spartelen en toen kreeg ze een idee. Ze had nog wel een Pokéball bij zich, die ze even uit de box had gehaald om hem weg te geven aan een kind in het Pokémon center of zo. Maar ze was het helemaal vergeten. Tijdens het spartelen, haalde ze de Pokéball uit haar vestzak en liet deze zo onopvallend mogelijk in zijn zak glijden. Hopelijk gaven een stel trappende benen genoeg afleiding hiervoor. Natuurlijk niet hard genoeg trappend om hem te raken, maar genoeg om wat lastiger vast te houden te zijn. Maar dat terzijde. Gefeliciteerd Aiden! Je hebt een Miltank gevangen!

notes notes notes notes

robb stark

Gesponsorde inhoud