In the pines where the sun never shines

Taking this to the grave

Aiden was absoluut tevreden met de nieuwe bijnaam die Lilium haarzelf gegeven had. Haar reactie maakte het dan ook alleen maar beter, aangezien ze zei hem te haten en vervolgde niet op een Lillipup te lijken. Hij liet zijn blik langzaam over de blondine heen gaan, terwijl hij zijn blik langzaam wat vernauwde. “Nou, weet je,” begon hij. Zijn stem klonk bloedserieus, iets wat hem enige moeite kostte aangezien hij een grijns moest onderdrukken. “Je hebt dezelfde uitstraling als een Lillipup,” sprak hij vervolgens rustig. Hij begreep niet eens waarom ze het als een belediging zag. Veel meisjes zouden het toch juist een compliment vinden om vergeleken te worden met een puppy? Want, kom op! Puppy’s waren toch echt wel heel erg schattig, zelfs hij moest dat toegeven. Maar, zolang zij het beledigend op zou vatten, was het een bijnaam die hij met alle liefde gebruiken zou. Als ze er niet tot nauwelijks op reageerde zat er immers geen lol aan en moest hij iets anders verzinnen. Gelukkig leek dit vrijwel nooit een al te groot probleem te zijn, aangezien hij een enorme held was in het verzinnen van nieuwe bijnamen. Zij was dan ook wel heel makkelijk om iets voor te verzinnen, gezien haar perfecte reacties op zijn bijnamen.

Toen het over ging, fronste Aiden even. Zodra Lilium zei te hopen dat Ronan altijd zijn eigen karakter zou blijven uiten, glimlachte hij droogjes. “Ik ben benieuwd,” zei hij enkel. Dat was de kunst. Als je zelf een klier was, wist je hoe je er mee om zou moeten gaan. Overigens had hij ook niet echt problemen met de opmerking. Elke ontsnappingspoging voor Ronan leidde toch wel weer tot enig vermaak. Hij wilde na de komende gym toch even rust nemen, dus dan had de Pokémon alle tijd om te vluchten en hij alle tijd om er achteraan te gaan. Per slot van rekening zouden ze anders nooit van het pad raken en dan miste je toch veel op de reis.
Lilium vroeg vervolgens naar de andere Charmander, wie dus het broertje van Ronan en Leo was, waarna ze zei te hebben gedacht dat hij zo’n goed toezicht hield op de kinderen van Tyrion. Langzaam knikte hij. Dit was ook zeker zijn bedoeling geweest, maar hij had vrij weinig keuze. Het meisje was hij nooit meer tegengekomen en ze was zoveel jonger dan hij geweest, dat telefoonnummers uitwisselen gewoon eng geweest zou zijn. “Ze heeft de moeder van het stel,” sprak hij daarom rustig. “Voor ik het wist was alles klaar en… Daarna heb ik ‘r niet meer gezien. Maar, ik neem aan dat hij het wel goed zal hebben daar,” glimlachte hij daarom. Hij had niet het idee dat het meisje de Pokémon iets aan zou doen, al zou hij het wel fijn hebben gevonden als hij haar nog eens tegen zou zijn gekomen. Gewoon om te kijken hoe het met de Charmander ging…

‘Duizelen?’ klonk er, waarna het meisje zei niet te weten waar hij het over had. Ze sprak nog enkele woorden waar hij geen woord van geloofde, zeggende dat ze zich niet kon herinneren wanneer ze voor het laatst duizelig was. “Weet je,” sprak hij, vlak nadat zij gesproken had. Al was het ergens irritant dat ze zo tegen stribbelde en veel eigenwijzer leek dan een Tauros, was het wel een echte Lilium-eigenschap. Hij twijfelde er dan ook niet over dat zij zich regelmatig aan hem zou irriteren, dus was het iets wat hij makkelijk van zich af liet glijden. Hij wist nog enig vermaak in haar eigenwijsheid te vinden en als ze te ver ging, maakte hij dit snel genoeg duidelijk. Zo dan ook nu. “Dit is serieus,” sprak hij daarom met één wenkbrauw opgeheven. “Ik heb geen zin om je achter te laten in het Pokécenter en vervolgens te horen dat je opnieuw neer bent gegaan,” sprak hij daarna. Dan zou hij enige schuld dragen en daar had hij een enorme hekel aan. Nee. Als ze zich niet goed voelde, zou ze naar de dokter moeten. Als het beter ging, mocht ze naar het Pokémon Center. Zo simpel was het nou eenmaal.
Lilium zei een oude vervelende vent te zijn, waarna ze hem vertelde niet klein te zijn. In tegendeel. Ze zei zelfs precies goed te zijn, waardoor Aiden even kort een lach liet horen. “Ja, jij wel Lilium,” sprak hij daarom met een grijnsje. Wat was het toch een interessant kind af en toe. “Je bent he-le-maal perfect,” zei hij daarna.

Nadat hij haar Lillipup had genoemd, barstte de hel los. Ze noemde hem allereerst een kwal, waarna ze riep geen Lillipup te zijn. Hij kwam tot stilstand toen ze begon te sputteren, veel te bang dat ze uit zijn armen zou vallen waardoor hij haar iets schuldig zou zijn, terwijl hij enige moeite had met het lichaam, wat sputterde als een Magikarp, vast te houden. Door die heen en weer trappende benen kreeg hij de Pokéball die in zijn zak werd gedaan niet mee, iets waar de blondine vast nog meer dan genoeg vermaak aan zou beleven op een later moment.
“Rustig aan,” zuchtte hij. “Als je zo spartelt, ben je net een Magikarp en dat is wel een belediging,” vervolgde hij. Hij begreep sowieso niet heel erg waarom ze alles opvatte als een belediging. Als het zo doorging, zou ze het nog beledigend opvatten als hij haar bij haar eigen naam zou gaan noemen ook, joh…
In de hoop dat ze niet (nog erger) ging spartelen, begon hij weer te lopen. Hij hoopte dat het Pokémon Center nu toch wel dichterbij kwam. Niet zo zeer omdat ze enorm zwaar was, maar meer omdat hij toch nog altijd bang was een flinke trap te krijgen van de heethoofdige blondine. En al was ze vast niet de sterkste thuis, was een trap van haar toch niet iets wat hij graag wilde voelen. Hij had immers zo het vermoeden dat dit veel meer zeer zou doen dan de klap in zijn gezicht destijds had gedaan.

Taking this to the grave

Lilium vroeg wat de uitstraling van een Lillipup was en even fronste Aiden. De uitstraling van een Lillipup? Ze had er vast en zeker meer in haar leven gezien dan hij, aangezien hij er pas recent over gehoord had, dus dat ze dit vroeg deed hem even zuchten. “Het is een pup,” begon hij droogjes. “Hulpeloos, eigenwijs,” somde hij vervolgens met een plagerig grijnsje op.  Och. Ze zou er zo onderhand wel aan gewend zijn, toch?
Het gesprek ging al snel over de kinderen van Tyrion en kwam uit op de onbekende Charmander. Aiden knikte rustig op de woorden van de blondine en snoof zachtjes. “Ik neem aan dat het goed met hem gaat, ja,” zei hij daarom. Hij wilde graag zekerheid en zou het liefste de Charmander binnenkort weer eens zien, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Immers had hij echt geen idee waar de eigenaar van de Pokémon rondhing. Het enige wat hij wist, was dat ze afkomstig was uit Kanto. Misschien was ze wel teruggegaan, wie zou het zeggen. Hij dacht er zelf ook nog wel eens over na om terug te keren naar het oude, bekende Kanto, maar had besloten dat Kalos… Beter was. Voor zowel hem als zijn Pokémon.

De blondine bromde te weten dat het serieus was, waarna ze zei ook weer niet zo dom te zijn. “Is dat zo, joh,” sprak hij met een zuchtje. Eigenwijs was ze zeker. Of ze intelligent was, was iets waar hij af en toe nog zijn twijfels over had. Ze leek hem niet dom, maar haar… Eigenwijze gedrag wilde dit wel eens zo doen lijken.
Toen ze eindelijk (na het Magikarp-gespartel) weer rustig hing, slaakte hij weer een zucht. Hij was ondertussen weer gaan lopen, waardoor het Pokémon Center (gelukkig) al vrij snel in zicht kwam. Het feit dat hij daar heel charmant met een blondine in zijn armen naar binnen kwam lopen, was iets waar hij totaal niet bij stil stond. Met snelle passen liep hij dan ook naar binnen, voor hij tot stilstand kwam. “Je kan staan, hoop ik?” vroeg hij met één opgeheven wenkbrauw, al wachtte hij niet echt op een antwoord en zette hij haar neer op de grond, haar aankijkend met een fronsje. Als ze nu neer zou zakken, was het omdraaien en richting de dokter.