In the pines where the sun never shines

Taking this to the grave

Het duurde even voor de blondine omhoog keek, waardoor hij haar recht in haar ogen aan kon kijken. De woorden die volgden had hij niet verwacht. In tegendeel zelfs, toen hij hoorde dat Leo gestolen was door Team Rocket, veranderde zijn blik compleet. Hij deed een stap naar achteren, alsof hij enige afstand tussen zichzelf en de blondine nodig had voor hij iets raars zou doen. Leo. Tyrion’s zoon, de Pokémon die hij haar had toevertrouwd was gestolen? Door een incompetent zooitje amateurs als Team Rocket? Wat haalde ze zich wel niet in haar hoofd? Zou het expres zijn gegaan, omdat ze zichzelf nooit over die zinloze angst van Charmanders heen had kunnen zetten?
Nee, dat kon nooit. Hij merkte zijn vuisten gebald te hebben en haalde even diep adem, waardoor zijn houding weer verzachtte. Hij kneep met zijn duim- en wijsvinger even in de brug van zijn neus, om de situatie te laten bezinken. Hij had geweten dat Team Rocket er was. Sycamore had het al gezegd. Maar, dat Leo…

“Je wil hem terug, neem ik aan?” vroeg hij, voor hij zijn hand weer liet vallen. Zijn blik stond strak op de blondine gericht. Als ze niet had gehuild, dan had hij misschien anders gereageerd. Dan had hij misschien de eerste gang van gedachten niet verbroken. Maar, hij kon niet boos zijn op de huilende blondine.
“Hoe… Weet je wie?” besloot hij daarna te vragen. Ja, ze zouden Leo wel terug krijgen. Al moest hij heel Team Rocket afslachten. Zo’n slechte bezigheid zou dat immers niet zijn.

Taking this to the grave

‘Ja… Ik wil hem terug,’ klonk er en Aiden knikte. Goed zo. Dat was genoeg om te weten. Als ze hem terug wilde, zou dit betekenen dat ze hem terug zouden krijgen. Of daarvoor eerst aardig wat Team Rocket-leden afgeslacht moesten worden maakte hem in alle eerlijkheid vrij weinig uit. In tegenstelling zelfs. Oh, wat zou hij zich vermaken als hij er een paar mocht ophangen in bomen. Misschien moest hij dat binnenkort maar eens doen! Immers moest Arya getraind worden…

De blondine begon uit te leggen over hoe haar andere Pokémon in het Pokémon Center waren en dat ze van plan was geweest te trainen met Leo alleen. Aiden knikte rustig. Dus… Ze gaf zowaar om de Charmander, wie ze aan een andere kant zo eng leek te vinden. Dat stelde hem gerust.
Ze ging door en zei niet te weten wie het was, waarna ze vertelde dat de persoon een Oshawott had. “Team Rocket, hmm,” fronste Aiden. Door zijn vader wist hij wel wat af van de organisatie, al betwijfelde hij of dit hetzelfde werkte in Kalos.
“Meestal besluiten ze je Pokémon te verkopen,” zei hij zacht. “Dus er moet een manier zijn hem terug te krijgen,” vervolgde hij toen. Ja. Het moest wel. Hij zuchtte even en ging nog even met zijn hand door zijn haar, iets wat een standaard nadenk-trekje begon te worden. Arceus, hij moest echt weer een hoed gaan kopen.
“Je krijgt ‘m wel terug…” besloot hij toen - in een poging tot geruststelling - te zeggen. God, wat moest hij toch met een huilend kind? Immers moest ze eerst wat rustiger worden en haar Pokémon terugkrijgen, voor ze ook maar enige kans zou hebben de Pokémon terug te halen. Daarna… Misschien een andere Grunt overvallen? Of misschien was er een andere manier om in contact te komen met de hogere rangen van Team Rocket? Deze waren immers vaak wel om te kopen.

Taking this to the grave

Toen de blondine hem vroeg waar Team Rocket was en waar hij ze kon vinden, hief hij zijn schouders voor een moment in pure onwetendheid. “Ik heb… Geen idee,” zuchtte hij. “Ik weet pas sinds kort dat ze ook in Kalos zijn,” sprak hij toen met een fronsje. Hij was allang blij dat het haar niets had verbaasd dat hij dingen wist over het team. Stel je voor dat ze hem weer eng zou gaan vinden, joh.
“Maar, misschien dat we kunnen zien waar die Grunt heen gaat,” zei hij toen, voor hij een Pokéball van zijn riem klikte. “Niet schrikken, het is Tyrion maar,” vervolgde hij. Hij had besloten haar voortaan te waarschuwen als zijn grote vriend eruit kwam. Ja. Tyrion was de grote vriend in deze situatie.
Met een boogje gooide hij Tyrion’s Pokéball de lucht in, waardoor de Charizard al snel voor zijn neus stond, terwijl hij zich zelf een kwartslag van Lilium had weggedraaid. “Tyrion, ik wil dat je op zoek gaat naar iemand die verdacht is. Indien je zo iemand vindt, wil ik dat je hem meeneemt. Hoe dan ook,” zei hij toen, het laatste gedeelte klonk streng.
“En… Ik denk dat het beter is als je dit doet op volle kracht,” zei hij toen, voor hij zijn vinger op de Keystone legde. “Tyrion,” zei hij enkel, voor de steen begon te gloeien. Ook de Charizard begon te gloeien en zijn vormen veranderden opnieuw, gevolgd door de kleur. Uiteindelijk stond daar dan ook een Mega Charizard X. Blauw met zwart. Want dat was cool.
“Huphup,” zei hij toen en de Charizard knikte, waarna deze de lucht in schoot alsof het niets was, om de omgeving te gaan scannen.

Taking this to the grave

Enthousiast keek Aiden om toen de Charizard geëvolueerd was en hij kon nog net zien hoe de ogen van de blondine even verwijdden, waarna ze richting de grond ging. Snel schoot hij erop af zodat hij haar nog op kon vangen voor ze de grond raakte, waardoor hij half op zijn knieën op de grond zat met een flauwgevallen meisje wat half op zijn arm leunde, zodat haar hoofd de grond niet geraakt zou hebben.
Enkele tellen zat hij daar, in complete stilte, terwijl de huidige situatie tot hem doordrong. Ze was… Flauwgevallen. Zou hij weg kunnen lopen? Nee, dat kon hij niet maken. Dadelijk kwam er een viespeuk uit de bosjes, of zo. Zulke dingen gebeurden nou eenmaal. Ehm… Moest hij hier zo blijven zitten? Dadelijk dacht iemand dat hij een viespeuk was. Nee, dat was ook niet goed.
Met een zucht trok hij zijn vest uit, zodat hij haar hoofd voorzichtig hierop kon leggen. Dit ging natuurlijk allemaal niet te soepel, maar het lukte. Toen ze daar, buiten westen, lag, fronste hij even en ging hij met zijn hand door zijn haar, terwijl hij met zijn andere hand haar pols beetpakte. Goed. Ze leefde nog, anders werd dit een heel ongemakkelijke situatie.
Wat moest je doen bij iemand die flauwviel? Was zoiets eigenlijk gevaarlijk? Langzaamaan voelde hij het ongemak groter worden. Mocht ze wel zo liggen? Moest ze zitten? Hoe moest hij haar neerleggen? Opgerold? Nee, dat zou vast niet. Dat zou raar zijn.
“Ehm, Li-Lilium?” fronste hij, zowaar onzeker voor een keer, iets wat hem echt niet vaak overkwam. Maar, een blondine uitgeschakeld op de grond was nou niet echt iets waar hij mentaal op voorbereid was. Oh, god. Hij had een EHBO-class moeten volgen.

Taking this to the grave

Oh nee, oh nee, oh nee… Al had hij geen emotionele band met de blondine, was dit toch wel wat eng. Het feit dat ze daar, afgezien van haar ritmische ademhalingen, in stilte lag, alsof er niets aan de hand was, deed hem meer rillingen over zijn rug lopen dan een Parasect deed. Het ergste was nog dat hij geen idee had wat hij moest doen. Hij wist niet hoe hij dit kon fixen en hij wist niet of hij ze echt kapot was, of gewoon even knock out. Hij hoopte natuurlijk het laatste. Dat ze zometeen haar ogen zou openen en dat er niets aan de hand was. Oh, Arceus, Lilium, alsjeblieft…
Na enkele minuten was hij opgestaan en rond gaan lopen, al waren dit meer zenuwen dan dat hij echt naar iets zocht. Niet al te lang na opstaan ging hij weer zitten, voordat hij weer rond begon te lopen en zo ging het een aantal keer door, voordat hij besloot toch maar te blijven zitten. Opnieuw met de brug van zijn neus tussen zijn duim en wijsvinger, vroeg hij zich af of ze naar het ziekenhuis moest. Hij zat hier immers al… Lang. Of, het voelde als lang… En Tyrion was nog altijd niet terug, maar hij hoorde de Pokémon ook niet in de buurt. Als ze nog lang neer bleef, zou hij maar richting het ziekenhuis moeten…

Toen het meisje zichzelf overeind duwde, slaakte Aiden een opgeluchte zucht. Hij zag hoe Lilium naar voren boog en fronste even. “Hoe voel je je?” vroeg hij met een frons.
Uiteindelijk zuchtte hij nogmaals. “Je liet me daar schrikken, Lilium.”

Taking this to the grave

‘Wat…?’ klonk er en Aiden zuchtte even. Het leek er echter al snel op dat ze zich alles weer herinnerde, waarna ze Leo’s naam uitsprak. Ze probeerde overeind te komen, maar zakte weer op de grond. Hij legde zijn hand op zijn schouder, alsof hij haar niet toestond nog op te staan, waarna hij haar wat streng aankeek. “Eerst kijken we hoe het met jou gaat. Moet je niet naar de dokter…?” vroeg hij, met een wat bezorgde frons. Stel je voor, zeg… Dat ze zo weer neer ging. “Blijf eerst rustig zitten,” zei hij. Hij wilde nog zeggen ‘tot je je beter voelt’, maar werd onderbroken door… Ja.
Een enorm gegil over wat er aan de hand was volgde, waarna de jongen Lilium’s naam riep. Langzaam stond Aiden op en liep hij op de jongen af. “Goedemiddag, jongeman!” sprak hij rustig. Alsof er helemaal niets aan de hand was. Met een luchtige beweging viste hij de Pokéball van de Togekiss van zijn riem, waarna hij de hand van de jongen beetpakte en de ball erin duwde. “Gefeliciteerd, je hebt een ball gewonnen,” merkte hij op. Wauw. Best. Excuse. Ever.
“Tyrion, breng hem terug naar… Het maakt me echt niet uit waar, zolang het ver weg van hier is,” sprak hij tegen de draak. Deze knikte en rende enthousiast op de jongen af, om deze weer op te tillen en de lucht in te schieten. Aiden stak zijn hand op en zwaaide de jongen uit, waarna hij zijn blik weer op Lilium richtte.

… Wat was er zojuist gebeurd.