That was a long road

Hij was nu net een paar dagen hier. Naja, wat je hier kan noemen, nog nooit 'hier, hier'. Nog nooit in deze buurt. Wel 'hier' als in Kalos. Na afgerond twee jaar werd hij overgeplaatst naar Kalos om daar te gaan werken. Hij zag er niet tegen op, in tegendeel zelfs. Hij was blij dat hij Johto uit mocht. Want tja, het was niet echt een fijne regio vond hij zelf. Beetje... Tja... Nutteloos. Dat was wat hij erover dacht tenminste. Mel keek naar de huizen om hem heen, hij had via een hele boel personen een adres gekregen, die hij nu zocht. Maar jeetje, die huizen waren echt groot. Dit was echt een wijk voor rijke mensen. Of in ieder geval, voor rijkere mensen dan de mensen in de stad. Mensen die rijker waren dan hem. Melvin liep de voortuin in en keek even naar het nummer van het huis, waarna hij naar het papiertje keek. Yeah, dit moest de plaats zijn. Mel deed het papiertje in zijn zak, waarna hij op de bel drukte en zijn handen in zijn zakken deed. Eens zien hoeveel hij was veranderd.

Saaie dag, jup. Barbara stond er maar nutteloos te wezen... Hij had de afgelopen dagen geen enkel wijf kunnen... Meenemen... Nee het was NIET ontvoeren. Dus hij verveelde zich echt... Hij kon dingen doen voor Team Rocket, maar daar was de lange gast nu net ietsje te lui voor. Daarom zou hij ook nooit van rang stijgen. Hij was lui en dacht alleen aan zichzelf. Maar hey, hij was knap en had geld, dus wat moest ie nog meer hebben? Hij zat dus maar wat TV te kijken. Mary staarde naar haar met haar domme, lege oogjes en opende af en toe even haar bekje, alsof ze zijn broek wilde nemen... Maar toen hij zijn blik op haar legde, wende ze zich meteen af... Goed zo, rotbeest. Toen de bel ging zuchtte hij even en keek ie op... Was zeker zo'n kind die zo'n stom ding kwam verklaren ofzo... Of nog beter reclame... Van stofzuigers... Stomme stofzuigers, altijd aan deuren komen verkopen... Hij slofte naar de deur en deed open waarna hij neerkeek met zijn ene oog naar een zwartharige persoon. "Ja?" zei hij duidelijk wat geïrriteerd.

Er klonken voetstappen en Mel keek even rond. Hmm.. Dat was een aardig huis. De deur ging open... Whoa! Hij was nog meer gegroeid of niet dan? "Ja?" klonk er duidelijk geïrriteerd. Nou nou. "Yarr! Ahoy mate!" sprak hij terwijl hij een oog dicht deed en even grijnsde. Zijn zwarte oog keek naar de jongen en Mel keek plagerig naar de jongen. Kom op Matt, hij wist wel wie hij was... Right... Wacht, we praatten hier wel over Matthew dus dan kon het van alles zijn.

"Yarr! Ahoy mate!" Oh haha, heel. Erg. Funny. Hij wist niet hoe snel zijn vuist in diens face kon zitten, zijn oog stond duidelijk niet geamuseerd. Hij knipperde even kalm en trok zijn vuist terug waarna hij zijn armen over elkaar sloeg en even kalmpjes tegen de rand van de deur leunde. "Weet je, ik kan je gerust ook een leuke piraat maken," zei hij op een licht dreigende toon. Niemand spotte met zijn oog... En niemand zei dat ie een piraat was. Hij was geen piraat, verdomme...

En boem. Een vuist in zijn face. Mel legde zijn hand op de plek waar de jongen hem had geslagen en wreef er even over met een lichte grijns. De lange jongen sloeg zijn armen over elkaar en leunde tegen de deurpost aan. Pfft. "Weet je, ik kan je gerust ook een leuke piraat maken," klonk er op een licht dreigende toon. Mel zuchtte even en deed zijn handen weer in zijn zakken, waarna hij even zijn hoofd iets schuin hield en glimlachte. "Kan je niks aardigers zeggen tegen iemand die je meer dan 4 jaar niet meer hebt gezien?" vroeg hij met een glimlachje.

Wauw... Hij had er duidelijk eerst last van maar toen... Well yeah, leek hij weer o zo happy te worden. Serieus, slechtste stofzuiger aan huis ever... Sigh... Zijn handen verdwenen weer in zijn zakken en daar kwam die smile... Die hij zo graag van de ander zijn face wilde meppen... Hij haatte die lach nu al... Echt verschrikkelijk. Het voelde haast alsof die kerel hem aan het uitlachen was. "Kan je niks aardigers zeggen tegen iemand die je meer dan 4 jaar niet meer hebt gezien?" Uh? "Ik heb je nog nooit in mijn leven gezien," zei ie even waarna hij zuchtend zijn ogen sloot. "Als je stofzuigers verkoopt of een of ander ding verklaart, trap het dan af," zei hij even rustig. "Of weet je wat..." Hij haalde een paar briefjes van honderd boven en duwde ze in zijn face. "Hier, prettige dag nog," en hij gooide de deur toe.

"Ik heb je nog nooit in mijn leven gezien," klonk er en Mel knipperde even. En dat nog wel terwijl zijn ogen nog wel zo bijzonder waren... heh... "Als je stofzuigers verkoopt of een of ander ding verklaart, trap het dan af," Zag hij er zo uit? wtf. Die mensen stonden net in pak, hij stond hier als een slons. Nee, dat hielp echt.. "Of weet je wat..." En er werden briefjes van honderd in zijn face geduwd. Uhm. Oke. "Hier, prettige dag nog," En boem. De deur zat dicht. Mel klopte weer stevig op de deur. "Matthew, kom op nou!" riep hij even, waarna hij even stopte met kloppen. "Ik heb echt dagen op je gewacht, je was nooit meer gekomen!" riep hij even waarna hij even stil viel. "Sinds het ongeluk heb ik je niet meer gezien, ik snap niet waarom!" Mel slikte even en zuchtte zachtjes, waarna hij zijn voorhoofd tegen de deur aanlegde.

De deur was nog geen seconde dicht of de ander klopte hevig... Sigh... Wtf... Laat hem gewoon met rust... Nee hij kreeg geen onderdak. "Matthew, kom op nou!" Wacht... Hoe wist dat kind zijn naam? Het geklop stopte en zo ook stopte Matthew met wegstappen van de deur... Hoe wist dat kind... Dit was raar... Hij draaide zich even half naar de voordeur toe en staarde ernaar... "Ik heb echt dagen op je gewacht, je was nooit meer gekomen!" Wat? Dagen gewacht? Waarop? Op hem... Wat... Hij wist niet... Hij had nooit echt een persoon laten stikken... althans... Niet dat hij zich herinnerde... "Sinds het ongeluk heb ik je niet meer gezien, ik snap niet waarom!" Ongeluk... Wacht... WACHT. WTF. Hij stapte naar de deur en opende deze even waarna hij naar de gast keek... "Melvin?" zei hij een beetje droogjes. "Was jij niet dood?" zei hij een beetje verbaasd... Dat had hij zichzelf zo goed als wijs gemaakt in die tijd... maar blijkbaar... Was het dus anders.

Er klonken weer voetstappen richting de deur en Mel nam een stap terug. De deur ging weer open en Mel keek even rustig naar de jongen. "Melvin?" klonk er droogjes en Mel knikte even met een glimlachje. "Was jij niet dood?" Mel fronste even en bekeek zijn lichaam, waarna hij naar de jongen keek. Dood? "Dan is dat wel iets nieuws dat ik hoor." sprak hij even verbaasd. "Voor hoever ik weet.. leef ik nog?" sprak hij even en keek naar de jongen. "Ik heb wel in coma gelegen... en een jaar niet meer gepraat... en twee jaar niet meer gelopen.." hij telde even alles na op zijn vingers en keek vervolgens weer naar de jongen. "Maar dat ik stierf staat er niet bij." sprak hij met een lichte glimlach.

De ander fronste even en bekeek zijn lijf even, alsof hij zijn vraag echt nog... Serieus nam... Jezus man... Misschien was ie wel dood. In een wereld gevuld met vliegende sleutelhangers moesten er wel zombies zijn.. Of niet? "Dan is dat wel iets nieuws dat ik hoor." Zei hij even verbad waardoor Matt een facepalm deed en even zuchtte... Great... "Voor hoever ik weet.. leef ik nog?" What... The... Okay.... Great.... "Ik heb wel in coma gelegen... en een jaar niet meer gepraat... en twee jaar niet meer gelopen.." Hij was duidelijk nie zo ok... Great.. "Maar dat ik stierf staat er niet bij." Matt zuchtte even en plaatste zijn hand even tegen zijn voorhoofd aan waarna hij langzaam opkeek. "Ik dacht dat je dus dood was.." legde hij kalm uit. Hij wilde er niet echt aan terug denken. Om je vriend recht voor je neus zowat te zien verdwijnen onder een bus was echt... Eng... De langs gast schudde even zijn schouders in een poging het van zich af te schudden. "Maar blijkbaar ben je dus nog heel... Erg levendig..." zei hij kalmpjes... Hij leek wel twaalf... Wat was deze...

De jongen facepalmde een paar keer en Mel grijnsde even. De jongen keek langzaam op en Mel glimlachte rustig naar de jongen. "Ik dacht dat je dus dood was.." Heh... Wie had dat nou weer tegen hem gezegd? Mel knipperde even rustig. De jongen schudde zijn schouders even en Mel keek de jongen even vragend aan. Wat was hij aan het doen... "Maar blijkbaar ben je dus nog heel... Erg levendig..." Mel knikte even. "Wie heeft ooit tegen je gezegd dat ik dood was?" vroeg hij even aan de jongen. Want well yeah.. dat was wel een grote leugen... Oke, hij lag wel in een coma en doktoren waren niet zeker of hij het ging redden, maar hij leefde nog wel. Hijzelf herinnerde niet veel van het ongeluk, behalve dat hij achter de jongen aanrende en dat het toen plots zwart viel, later leerde hij dat hij was aangereden door een bus, die niet meer voor hem kon ontwijken. Zijn benen waren zo goed als verbrijzeld en hij had een schedelbreuk, maar alles was weer oke nu.. So... Well. Yeah. Hier stond hij dan eh.

hij knikte en Matt bleef hem kalmpjes aankijken met zijn ene oog... Hm... Hij kon zweren dat ie dacht dat die kerel morsdood was... Of.. Wacht... "Wie heeft ooit tegen je gezegd dat ik dood was?" Vroeg ie en hij haalde simpel zijn schouders op. "Ik was zodanig in shock dat ik je meteen als dood bestempelde," zei ie kalm. "En voor je het weet zijn ook je adoptie ouders dood, so yeah, ik sloot alles af in een eigen wereld." vertelde hij kalmpjes waarna hij zuchtend een stap terug nam. "Kom binnen, dan kunnen we daar verder praten..." gosh... Die kleding was echt niet zijn smaak... Sigh...

De zwart-harige jongen haalde zijn schouders op en Mel knipperde even. "Ik was zodanig in shock dat ik je meteen als dood bestempelde," Oh, die vertrouwen. Mel knikte even langzaam. Geez. "En voor je het weet zijn ook je adoptie ouders dood, so yeah, ik sloot alles af in een eigen wereld." Oh.. Wauw... Ehem.. De jongen nam zuchtend een stap terug en Mel keek even naar hem. "Kom binnen, dan kunnen we daar verder praten..." klonk er en Mel knikte even, waarna hij rustig naar binnen stapte en zijn schoenen op de mat uitdeed zodat er geen viezigheid in het huis zou komen. Mel keek even naar de jongen en keek even naar het ooglapje. "Maar even serieus, hoe ben je een piraat geworden?" sprak hij even, wijzend op het ooglapje. Like... Yarr. I wanted to be a pirate.

Thank the lord.... Hij deed tenminste zijn schoenen uit.. Thank u.... Toen de ander naar hem zat te staren had hij bijna een grove "wat" uitgebracht. Hij wist wel degelijk naar wat ie keek... Daar keek iedereen naar... Mensen met goede en slechet bedoelingen. Hun commentaar was meestal wel tot de tweefe categorie te benoemen... sigh... "Maar even serieus, hoe ben je een piraat geworden?" De zwartharige, lange vent nam een stap terug en wandelde naar de woonkamer waar hij eerst op de bank plofte en even stil was. "Een wapen zoals een mes in je oog is niet goed voor je oog, daar ben ik op de harde manier achter gekomen." sigh... "Het zit er nog maar is heel lelijk, wil je echt niet zien." sprak ie kalm. Yeah... Echt niet....

De jongen stapte eerst van hem weg, waarna hij op de bank plofte en Mel besloot op een stoel te gaan zitten. Het bleef stil tussen hen en Melvin wachtte rustig. Hij had een vraag gesteld, dus hij verwachtte Matthew wel dat hij zou antwoordden. "Een wapen zoals een mes in je oog is niet goed voor je oog, daar ben ik op de harde manier achter gekomen." klonk er en Mel keek even met een 'aw' gezicht naar de jongen toe. Dat leek hem wel pijnlijk ja. Al zeiden mensen dat ook veel over zijn busongeluk. "Het zit er nog maar is heel lelijk, wil je echt niet zien." klonk er kalm en Mel sprong meteen overeind. "Mag ik het zien? Mag ik het zien?" vroeg hij meteen enthousiast. Pleaseee. Het leek hem echt cool om te zien.