I refuse

Hij had alles onder controle. Hij zweerde het dat alles goed zou eindigen. BRYAN GEEN PANIEK. Heh... Nja, eigenlijk misschien toch wel, zeker na wat er zojuist was gebeurd. Hij wist daarbij ook dat de ander niet wilde dat hij zichzelf pijn deed... maar dan opnieuw wilde Bryan niet dat hij hem hinderde. Heheh, dus de ander was vast in dilemma. Aw... "Zal ik alle spullen pakken voor je om te gebruiken?" Hm... hij zuchtte na enkele tellen en nam een stap terug. "Okay... je mag het doen voor een keer." zei hij op een zachte toon terwijl zijn ogen gefixeerd leken te zijn op de vloer. Hij nam een stap terug en ging leunen tegen het aanrecht, wachtend tot de ander alles had klaargezet zodat hij kon gaan koken en gaan leven. Omg yas.

Er klonk een zucht af van de blonde jongen, waarna hij uiteindelijk een stap terug deed. "Okay... je mag het doen voor een keer." Voor een keer? Arceus, hij wilde niet bedenken hoe het de volgende keer zou gaan. Hij slikte even en pakte alle ingrediënten en messen... Borden... Alles wat hij nodig had voor het eten tenminste. Pannen, die hoorden er natuurlijk ook bij. Boter, voor het vlees te bakken. En uhm... Even kijken... Wat nog meer? Kruiden, legde hij er ook maar bij. En peper en zout... Zo... Nu zou het vast wel goed zijn ... Toch? "Ik denk dat alles er ligt." sprak hij met een glimlachje.

Hij hoorde al snel dat de ander aan het werk ging en even knipperde Lyan kalm... Okay dat was goed, werken werken! Heh.. Nee hoor.. Hij vond het stiekem wel fijn hoor, maar tja... zulke dingen kon hij nu eenmaal niet doen. "Ik denk dat alles er ligt." klonk er na een tijdje en hij knikte kalm waarna hij even het aanrecht begon af te tasten en al snel een snijplank vond en iets dat vast een wortel was. Hij nam een mes vast en begon heel traag de wortel te snijden... Hij lette er goed op zichzelf geen pijn te doen zo... Snijden in zijn eigen vingers zou niet zo handig zijn namelijk. Na enkele minuten had hij een wortel klaar en begon ie aan de volgende. Oh boy, dat werd laat eten.

En de jongen begon met wortels te snijden... heel langzaam... maar het ging beetje bij beetje. Gos. Laat eten werd het zeker. Hij pakte wat druifjes en begon dat even rustig te eten. Dan had hij tenminste al een beetje gegeten niet waar? Beter dan niks in ieder geval. Al zei hij het zelf. Hehehe. Hij ging rustig zitten en pakte er een tijdschrift bij om rustig te gaan lezen. Tja, hij moest wel iets kunnen doen terwijl de ander bezig was met het maken van eten toch? Yeah... Vast wel. Hij bladerde het tijdschrift rustig door en keek even naar een advertentie. "Hey Lyan, dit klinkt leuk!" sprak hij even van de bank af richting de keuken. "Een leuk restaurant waar we misschien een keer kunnen gaan eten!" Yes.

Na een klein kwartier ofzo -geen enkel idee hoe lang, hij was blind, dacht je echt dat ie een klok kon lezen?- gooide hij de gesneden wortels in een kom en begon hij met andere stukken groenten en ajuinen te snijden. Hij deed ze er gewoon bij. Hij zou waarschijnlijk wokken... Was niet helemaal moeilijk... Toch? Vast niet? Hij zette even een pot water aan het koken en begon snijboontjes klaar te maken voor het pocheren van de groenten. "Hey Lyan, dit klinkt leuk!" Eh? Nou wat dan? Als ie met een stom ding stond te zwaaien dan wist die gast toch al dat hij er niet om zou caren... "Een leuk restaurant waar we misschien een keer kunnen gaan eten!" Eh? "Okay..." zei hij zachtjes terwijl hij de snijbonen ergens anders bij legde en ook paprika en andere stuff ging klaarmaken. Sommige zouden mee in het kokende water gaan en andere niet... Ah tja, voor hem zou het dan nog een heel feest van gokken worden eh.

De jongen was druk bezig met van alles. Maar ach, wat had hij verwacht? Het was tenminste nog goed dat de jongen zich nog niet had gesneden. Maar goed dat hij alle ingrediënten had neergelegd voor hem, anders wilde hij niet weten wat er allemaal bij kwam... Chloor waarschijnlijk... Schoonmaak producten... Sigh... Dan konden ze naar het ziekenhuis samen. En het was nou ook weer niet dat ze oh zo leuke herinneringen aan het ziekenhuis hadden samen dat ze zo graag daar terug naar toe wilde gaan. Tenminste, hij wilde er niet naar toe en Lyan ook niet, hem kennende. "Okay..." was het antwoord op zijn reactie van de advertentie... Het zag er goed uit... Maar tja... Dan moesten ze misschien eerst even tijd vinden om daar naar toe te gaan. En voor Lyan dan nog de motivatie om ernaar toe te gaan. Want meestal wilde Lyan niet naar dingen met hem.. Sigh.

Hij was druk in de weer met koken. Hij had geen tijd om op te letten. Al zijn werkende zintuigen moesten nu even gefocust zijn op zich niet verbranden of vergiftigen of wat je ook kon doen in een keuken waar je kon van doodvallen. Veel, dat wist ie wel. Maar het was gewoon... Hij wilde gewoon... Zelf de dingen doen, want tja, hij was Lyan. Hij wachtte even kalmpjes en gooide toen al de groenten in het kokende water... Maar besefte toen dat dat niet echt nuttig was... Had ie er nou ook tomaten in gedaan...? Hij knipperde even en bleef voor zich uit staren, voor hem maakte het immers weinig uit naar waar hij keek. Ah tja... Na een tijdje viste hij de groenten eruit en zette hij die aan de kanten. Hij zou alles aan een rustig tempo doen. Stap voor stap. Dus nu gooide hij maar boter in de pan. En... Hij wist het niet, maar de boter vloog zo uit de pan, het aanrecht op en op de grond. Man, hij had er wat kracht achter gestoken. Maar de jongen, die van niks afwist, pakte toch het rauwe stuk vlees even en legde het in de pan, denkende dat de boter gewoon wat stiller was. Hij zou zijn hoofd namelijk niet dichter brengen bij de pan. Jongens, zo gek was ie nu ook weer niet.

Het vlees begon meteen een tevreden sudderend geluidje te maken. Kwam echt wel goed hoor. Hij knipperde kalm en probeerde het stuk vlees rond te duwen in de pan, wat niet echt ging omdat well... Het al snel aan de pan was gebakken... en het helemaal slecht begon te ruiken. maar ah... hij trok even lichtjes zijn neus op en trok een raar gezicht van afkeer. Wat was dit nou weer? Dit kon je toch niet menen? "Lyan! De boter ligt op de grond en niet in de pan!" eh... Hij hoorde al snel iets en nam een stap terug. "Goed dan, als JIJ het beter kan, doe het dan ZELF!" zei hij boos waarna hij zich omdraaide en wegwandelde. Natuurlijk moest hij richting het stukje boter wandelen en lande zijn voet recht op het ding. hij gleed daardoor al snel uit, maar leek zijn balans te kunnen houden. Hij knalde hoe dan ook tegen een kast aan, waardoor er wat borden naar beneden vielen en hij piepte even geschrokken... Maar toen dat voorbij was, keek hij fel op. "Kijk nu wat je doet!" gvd. Hij was zo goed bezig en nu was alles naar de haaien. echt geweldig Bryan.

Hij hoorde de ander zuchten en even bloosde Lyan lichtjes waarna hij boos gromde. Wat was dat nu weer? Er was niks om om te zuchten en de ander deed het gewoon! Hij slikte even en balde zijn handen tot vuisten. Hij was zo verschrikkelijk boos! "Niet bewegen, straks krijg je iets in je voet of in je lichaam... En dat willen we niet." Hij slikte even en schudde zijn kop wild, waarbij zijn haren even wild heen en weer ging. De blinde jongen rende gewoon weg, knalde even tegen de deur aan, maar liep toen naar buiten, duidelijk weer eens van slag. Hij was gewoon zo snel op zijn teentjes getrapt. Hij was een vrij gevoelig iemand en dat moest de ander weten, niet? Hij snoof even luid en begon boos in het rond te schoppen. Hij haatte het zo! Hij wandelde gewoon door en door, geen idee waarheen hij liep hierbuiten. hij wist enkel dat hij nog op het terrein was van de ranch. dat was het.

Hij was het zo zat als koude pap, dat ze dat mochten weten. Hij kneep zijn ogen dicht. Hij werd altijd voorgesteld als die zwakke persoon die niks kon... Weet je hoe dat overkwam...? Pijnlijk, heel erg pijnlijk ja. HIj kon er helemaal niks aan doen, sorry, maar het was gewoon zo. Daarom slikte hij even en schudde hij lichtjes zijn hoofd. Hier binnen het domein van de ranch was hij veilig voor vreemde, gevaarlijke bomen en mensen, maar dingen zoals rivieren en meertjes... dat hadden ze inderdaad hier nog. En hij kon er niks aan doen dan hier gewoon zitten en voor zich uit staren, waar hij helemaal niks zag uiteraard. "Lyan, kom, eten!" hoorde hij, maar hij reageerde niet en wandelde kordaat verder, alsof het hem niks kon schelen wandelde hij zo het terrein af... Nja, als hij wist dat hij het deed zou hij waarschijnlijk anders denken dan nu.

De ander negeerde hem. Yay. Dat was onverwachts. Not. De ander negeerde hem toch al grotendeel van de dag dus... Dit was niet veel anders dan anders. Bryan zuchtte even en begon in dezelfde richting als de ander te lopen. Sigh, de ander was zo snel op zijn tenen getrapt dat het soms gewoon niet leuk meer was. Hij knipperde even toen hij de ander niet meer zag lopen.. eh? "Lyan! Waar ben je!" sigh waar was dat kind gebleven. Hij deed altijd zo irritant als hij boos was, dus eigenlijk iedere dag. Het ging goed jongens. Yay.

Hij reageerde gewoon op niks en bleef wandelen als een doelloos en blind persoon. Dwalen kon je het ook niemen. "Lyan! Waar ben je!" Klonk er van ver, maar hij versnelde zijn pas, enkel en alleen om een paar seconde later te vallen en kreunend op de grond te liggen. Als het kleine en koppige kind dat hij was, krulde hij zich op en sloeg hij zijn armen om zijn benen heen terwijl de blonde, blinde jongen voor zich uit bleef staren. Nutteloos weeral. Hij was het zat. Hij wilde niet meer terug gaan. Muk Bryan en zijn goede bedoelingen. HIJ KON HET ZELF WEL.