I refuse

De ander leek wel van de aardbodem verdwenen, zo leek het wel. De ander antwoordde ook niet, weeral. De ander hield er wel van om hem te negeren. Naja, dat leek waarschijnlijk maar zo. De ander was gewoon te koppig om zijn hulp te accepteren, dus helaas helaas, hij mocht er iedere keer voor op draaien. En als hij niet hielp dan werd de ander ook boos omdat het niet lukte. Oftewel, hij moest alles doen en de ander werd boos of hij deed niks en de ander werd boos en verwondde zichzelf daarbij ook vaak... so... De keuze was snel gemaakt voor de zorgzame Bryan. Toen hij de ander echter op de grond zag liggen schoot hij naar de ander toe en knielde bij hem neer. "Alles oke Lyan?" vroeg hij bezorgd aan de andere jongen.

Voetstappen, snelle, kwamen zijn richting uit. De jongen probeerde zich al wat op te drukken. Hij wilde gewoon weg. Wat was daar zo moeilijk aan. Toen hij echter plots hoorde hoe iemand naast hem kwam en zich leek te knielen, trilde hij wat... Verdomme zeg. "Alles oke Lyan?" Hij draaide zijn kopje wat. "Ik struikelde maar hoor!" zei hij van slag waarna hij trillend overeind kwam en zich even omdraaide en begon te wandelen. "Zie... Ik ga al naar binnen..." gvd... Hij was compleet verkeerd aan het lopen... maar zo koppig als hij was wilde hij gewoon niet wachten op de ander of enige instructies.

Hij hoorde voetstappen. Wat! Wat! WAT. Hij werd aangetikt. Hij had zo'n zin om te gaan roepen tegen zijn tweelingsbroer, hem een mep te verkopen... Of wat dan ook. Maar hij hield zichzelf tegen. "Het huis is de andere kant op.." Eh? Hij trilde even en draaide zich om, daarbij proberende Bryan aan de kanten te lopen. Ja, je weet wel, zo tegen iemand lopen waardoor ze uit de kanten werden geduwd maar niet omvielen. Hoe dan ook was hij vergeten dat de ander veel sterker dan hem was en hij had enkel pijn aan zijn schouder ervan, waardoor hij even zijn hand tegen zijn schouder legde en koppig wegliep van hem. Gewoon letterlijk de tegengestelde richting van wat hij orgineel ging doen... Wat dus recht op een heken aflopen was. Hij liep ertegen aan zijn volle rage snelheid, tuimelde er zowat over en kwam met face first op de grond terecht, zijn benen nog omhoog tegen het heken aan... Zijn armen lagen voor zich uit... En hij gaf geen reactie... Want hij voelde gewoon tranen in zijn ogen prikken.

De jongen trilde even en draaide zich om, om de andere kant op te lopen. Eh... De jongen liep vol tegen hem op, maar hij verroerde zich zowat niet want eh.. Dat deed hem niet veel. Toen hij om keek zag hij de jongen dan ook met een hand op zijn schouder, waardoor hij even zuchtte. Gek kind dat het was ook eh. Toen de jongen echter over een hek viel knipperde hij even, waarna hij naar de ander toe snelde. "Lyan! Alles okay?!" sprak hij meteen bezorgd tegen de jongen, terwijl hij hem voorzichtig op tilde. Eigenlijk had hij dat niet moeten doen maar omg... hij was veel te bezorgd om de jongen.

Hij wilde janken... heel hard janken. Maar hij mocht niet, mocht niet van zichzelf. Hij bleef er gewoon liggen... Hij wilde geen hulp, hij wilde niks... Verdomme. Het duurde echter niet lang voordat hij snelle voetstappen hoorde... Bryan... "Lyan! Alles okay?!" klonk er waarna hij werd opgetild. DE blonde jongen tilde echter een voet op en duwde hem zachtjes weg, of probeerde. Agh... Hij draaide zich in de armen van de ander, weg van hem... Hij probeerde het tenminste. Hij begon daarna wat te wrikkelen... En gewoon boos te roepen. Hij wilde niet vastgehouden worden nu... Dus laat hem los! Gvd...

De jongen begon wild te doen. Met zijn voet hem proberende weg te duwen, boos te roepen, te wrikken en alles.. Maar Bryan hield hem stevig vast. Tja, door dat werk had hij wel goede spieren ontwikkeld, Lyan was niet al te moeilijk om op te tillen. "Lyan... Rustig maar Lyan..." sprak hij rustig tegen de ander. "Even kalmeren... Alsjeblieft..." vervolgde hij op een rustige toon tegen de ander.

Hij kon uiteraard geen kant op omdat zijn broer een superhuman was ofzo en hij niks kon want hij was maar een blinde doos. Hij gromde dan ook even zachtjes. De frustratie in zijn lijf wilde hij zowat uitgillen, maar zelfs hij wist dat dat geen nut meer zou hebben en dat het onvolwassen zou zijn... Toch zette hij zijn keel op en begon te gillen, het was beter dan de tranen toelaten... "Lyan... Rustig maar Lyan..." Ugh... HIj trilde even en duwde zijn hoofd tegen de anedr zijn arm aan... Verdomme! "Even kalmeren... Alsjeblieft..." Hij beet plots in zijn arm en nog niet eens zachtjes ook, hij was boos en dat was duidelijk te merken.

Hij wilde gewoon dat hij losgelaten werd.. Verdomme! Hij trilde hevig en voelde zijn benen slapjes worden, maar toen de ander hem losliet, loste hij ook, tja... Zijn arm... En schoot naar voren, weg hier... Ookal wist hij niet eens waarheen maar goed... "Lyan what the muk!" Ugh... Hij slikte even.. Oh goed hij proefde bloed. Oh Arceus, oh Arceus.. Hij werd nog bleker dan dat hij normaal was en trilde heviger. Lyan begon weer een inzinking te krijgen how great. En hij werd vast gegrepen en tegen de grond geslingerd. Hij kreunde even en trilde... auw... Auw... "Doe even normaal verdomme." auw.. Tranen begonnen over zijn wang te glijden. Gvd. "Laat me los!" gilde hij trillerig en schokkend voordat hij weer begon te gillen als een gek.

Zijn mond werd afgeschermd en de jongen begon te kronkelen. Hij wilde los... los... Please. "Je kan niet alles doen alleen maar omdat je blind en zielig bent." Wat?! HIJ WAS NIET ZIELIG! Hij gromde even, maar moest gepijnigd zijn ogen dichtknepen toen de ander zijn grip verstevigde. "Je bent te ver gegaan Lyan." Gvd... Hij snoof even diep en draaide zijn hoofd naar de grond waar hij zijn gezicht tegen de grond duwde. Ga weg Bryan.. "Je kan niet voor alles als smoes je trauma en je blindheid gebruiken." Ugh? Hij gebruikte het toch niet als smoes! Dat deed de ander! Hij gromde even. Dat was het! Hij was het zat! Hij was niet zielig en gvd hij stelde zich niet aan! Hij stelde zich niet aan! Shut the Muk up Bryan. "Dus stop met gillen en gedraag je een keer normaal." En met die gedachte beet hij in diens handpalm en nog hard ook. "Ik heb dat nooit gezegd! Dat zeg jij!" gvd... "Ik zeg dat je me met rust moet laten! Ga weg!" gvd.

Hij kneep zijn ogen toe en probeerde los te komen. Maar toen er plost een keiharde iets tegen zijn kop aankwam draaide alles. Zijn neus begon hevig te bloeden en deed verdomd veel zeer. Stil neeg hij zijn hoofd en haalde hij kalmer adem, zijn oogleden wat meer over zijn ogen heen. Hij was done... Hij was done... Bloed gutste aan hoge snelheid uit en rond zijn neus, gebroken, duidelijk als je kon kijken. Het stond helemaal schuin. Hij verloor dan ook snel het bewustzijn door de shock en bloedverlies en gewoon tja Lyan.