Going Down The Rabbit Hole

Zij mocht het eerste naar binnen. Aries fronste, maar sprong toch uit de manen van de Zoroark en liep trots voorop de deur door. Het was een geluk dat die openstond, anders had de Vulpix een probleem gehad. Waar ze wel een probleem mee had was het feit dat ze geen lift meer kreeg, maar ze was toch meer iemand voor de actie, en als ze als leider mocht spelen vond ze het helemaal niet erg. Aries liet haar blik door de kamer glijden en wist meteen het grote bed van de koning te ontdekken. Een ondeugende blik verscheen in haar ogen toen ze erop af rende en eraan begon te snuffelen. Wat een groot bed! Grijnzend draaide ze zich naar Amy en Alice. “Zin om hem even uit te testen?”

De Lopunny kwam met een wijze uitspraak. Sol knikte instemmend, al stond de arrogante houding haar niet even goed aan als het voorstel. Ze hief haar hoofd automatisch ietsje hoger en liep een stuk eleganter de pokémon en diens trainer voorbij om richting het paleis te trippelen. “Binnen hebben we nog niet gekeken,” merkte ze op. “Er lopen er ook al genoeg buiten rond, dus wij kunnen vast wel een kijkje bij de koningssuite nemen.” Met die woorden paradeerde ze richting hun nieuwe bestemming.

Alex was eindelijk dat verdraaide doolhof uit. Ze was nog steeds Sagittarius kwijt, maar nu had ze in ieder geval een probleem minder. Zelfs al… Had ze er eigenlijk een probleem bij nu haar Growlithe ook was verdwenen… De blondine zuchtte en weerstond nog net de neiging om op de grond te ploffen. Precies op dat moment kwam een bekend figuur in haar zichtveld. Het was niet Sagittarius, maar haar Chikorita was beter gezelschap dan helemaal geen gezelschap.

Amy en Alice volgden de kleine Vulpix die de leiding op zich leek te nemen. De Zoroark vond het allemaal wel amusant, maar ze zou zich natuurlijk niet laten rond duwen door de vuurvos. Ze had haar trots arrogantie en hoewel de kleine pokémon sterk was betekende dat niet dat ze naar elk commando zou luisteren. Het nog maar een kind. Alice nam de situatie heel anders op en keek tegelijkertijd angstig en bewonderend om zich heen. Mabel zou zo niet blij zijn als ze iets in dit gebouw kapot maakten. En die anderen waarschijnlijk ook niet.. ze had het te druk gehad om de naam te onthouden. Aries was een kamer in gelopen en opperde net toen de Buneary binnen kwam om het uit te proberen. "I-Ik denk niet.." Alice kon haar zin niet afmaken, want Amy sprong al op het bed en strekte zich tevreden uit. Met schitterende ogen keek de Zoroark de andere aan. Ze had het prima naar haar zin.

Despair fronste kort toen de Fennekin zei dat ze een kijkje in de koningssuite konden nemen. Bedoelde ze dat als toeristen of om de probleemmakers te vinden? Ach, ze zouden toch alle kamers moeten doorzoeken, dus het maakte niet veel uit. Netjes liep de Lopunny naast zijn trainer mee, hij wist dat het meisje wat problemen had in het omgaan met pokémon en het was zijn taak om haar te beschermen. Niet dat hij dat zelf zo graag wilde doen, maar iemand moest Mercy als bodyguard vervangen. Hij wilde de andere Lopunny niet boos maken, hij had zelfs moeite om vrienden te worden. Ieder leek zijn eigen problemen te hebben, Mabel met pokémon en Mercy met haar ability.

Aries was nog niet uitgesproken of de Zoroark liet zich op het bed vallen en rekte zich uit. De Vulpix was nog bijna beledigd dat de pokémon haar niet voor had laten gaan, als prinses zijnde, maar ze besefte zich net op tijd dat ze het zelf had voorgesteld en zei daarom niets. In plaats daarvan zette ze zich af en landde vlak naast Amy op het bed. Oh nee… Zoveel deken… Aries moest moeite doen om niet over het dekbed te struikelen en onderuit te gaan. Hoewel dat in dit geval niet zo erg was met hoe zacht het wel niet aanvoelde onder haar kleine pootjes. De Vulpix slaakte een tevreden zucht en liet zich op haar rug vallen. “Dit is’t leven,” mompelde ze, terwijl ze zich wat verder het dekbed in nestelde.

Sol wist niet wat die frons betekende, maar ze hield wijselijk haar mond. Met haar hoofd ietwat geheven liep ze Mabel en Despair voorbij, waarna ze goed in de gaten hield of ze een bekende geur kon oppikken. Dat deed ze na een aantal meters inderdaad, maar ze herkende het niet als de geur van Aries. Het was die van Sagittarius. En daar kwam de Growlithe ook aangesneld. Hij keek kwispelend van Sol naar Mabel en kefte toen een keer vrolijk om aan te geven dat hij weer iemand gevonden had. De Fennekin rolde met haar ogen. Alex was nergens te bekennen, wat betekende dat ze elkaar kwijt waren geraakt. Nóg een probleem erbij. Geweldig.

Terwijl Amy haar ogen sloot en ontspannen op het bed bleef liggen keek Alice onzeker om zich heen. Dit leek opeens helemaal geen goed idee meer te zijn. Helemaal niet. De Buneary liep richting deur en keek voorzichtig om de hoek. Niemand bevond zich op het moment in de buurt, maar er liepen genoeg toeristen rond. Oh Arceus. Nu ze zich buiten Amy's illusieveld bevond was ze zichtbaar geworden. Alice draaide zich om en.. zag niemand meer. "Amy?" piepte de jonge pokémon angstig, bang om achtergelaten te worden. Geen reactie. De Buneary realiseerde zich niet dat de andere haar wel konden zien, zij bevond zich alleen buiten de illusie. Radeloos draaide Alice zich om en hopte voorzichtig weg, misschien kon ze Mercy vinden en veilig terug komen bij de rest.

Mabel en haar pokémon liepen achter de Fennekin aan, al was Despair niet heel geïnteresseerd in de vos. Maar in plaats van een Vulpix en Buneary kwam een Growlithe aangesneld. Vrolijk kefte de hond terwijl Mabel achter haar Lopunny stond. Despair keek de puppy pokémon ongeïnteresseerd aan en richtte zijn blik op de Fennekin. Hij kende deze Growlithe niet, maar als het er op aan kwam konden ze een tweede speurhond wel gebruiken.

Ah, het bed was echt heerlijk zacht… Aries verzonk bijna in het dekbed met hoe dik het wel niet erbij lag. Koningen moesten een geweldig leven leiden met zulke spullen in huis. Alex verdiende zo’n dekbed ook wel, al was het alleen al zodat de Vulpix ervan kon profiteren en genieten. Ze mocht van haar trainer vaker het bed op, dus die bezoekjes zouden alleen maar beter worden met een zacht dekbed als deze. Aries was zo diep verzonken in gedachten dat ze niet meekreeg dat de Buneary hun zijde verliet om de rest te zoeken. In plaats van bezorgd achter de pokémon aan te huppen, draaide ze zich op haar rug en hield haar ogen gesloten. Dit was het beste idee dat ze sinds ze geboren was had gekregen…

“Waar is Alex?” besloot Sol dan toch maar te vragen, zelfs al wist ze het antwoord op die vraag al lang. Sagittarius vertelde haar dat hij het niet wist – dat ze elkaar waren kwijt geraakt in een doolhof en hij haar sinds die tijd niet meer had gezien. De Fennekin rolde met haar ogen. “Moet je dan niet naar haar op zoek gaan?” sprak ze een beetje verbeten. Als hun trainer iets overkwam… Daar wilde Sol eigenlijk niet aan denken. De Growlithe knikte. “Doe ik ook. Ik kan haar geur alleen niet goed te pakken krijgen,” reageerde hij. Hij vervolgde zijn verhaal door te zeggen dat Sol’s geur meer op zijn neus indrong dan die van Alex. Wat dat ook mocht betekenen. De kans om erop te reageren kreeg ze niet, want Sagittarius kefte vervolgens een keer luid, zette zijn blik strak op het paleis en stormde op de deuren af. Ah. Hij had dus iets gevonden? Sol ging er meteen achter aan.

Alex keek met een schuin hoofd naar de deuren die hen de achtertuin uit zouden begeleiden. “Weet je zeker dat ze binnen zijn?” vroeg de blondine aan haar Chikorita. “Het lijkt me nogal vreemd voor pokémon om hier naar binnen te willen…” Virgo knikte vastberaden en liep zelf op de deur af. Verbluft hield Alex die open, om na het voor laten van haar Chikorita zelf naar binnen te willen stappen. Voor ze echter goed en wel binnen was, voelde ze een intens gewicht in haar rug drukken en viel ze voorover. De blondine ving zichzelf met haar handen op en kreunde lichtjes, want die klap deed best wel pijn aan haar handen en knieën. Toen ze zich omdraaide was ze blij verrast om haar Growlithe te zien. “Sagittarius!” riep ze, terwijl ze hem omarmde. “Ik was bang dat ik je nooit meer zou zien…”

De Growlithe stormde er opeens vandoor. Mabel liep snel achter de pokémon aan, maar niet te snel, en keek van een veilige afstand toe hoe de hond een knuffel van zijn trainer kreeg. "Ook geen geluk?" vroeg ze aan Alex. Waarschijnlijk had de blondine ook niks gevonden, anders zou ze hier met de groep missende pokémon staan. Despair liep vastbesloten naar binnen en keek om zich heen, waar zou Alice kunnen uithangen? En die problematische Zoroark? Echt geweldig dit, was er dan nooit een rustige dag? De Lopunny negeerde de andere totaal en besloot in de eerste de beste kamer te kijken. Niks. Goed begin. Het roze konijn draaide zich om en ging wat verder. Ze zou haar wel vinden, uiteindelijk..

Alice hupte door de gang. Waar in Arceusnaam was ze? Uiteindelijk bereikte ze een trap, maar die wilde ze niet ontdekken. Dat was vermoeiend.. en koste moeite.. en dat was totaal niet hetzelfde. Een grom klonk opeens achter haar. Een Houndoom keek de kleine Buneary met druipende muil aan, duidelijk dolblij iets te hebben om te achtervolgen. Binnen een seconde zette Alice het op een lopen. Het laatste wat ze wilde worden was Houndoomvoer! Terwijl de Buneary in volle vaart door de gang liep met een luid blaffende hond achter zich aan keek Despair op bij het horen van het geluid. Het duurde niet lang op het roze babykonijn kwam in beeld, en ze was niet van plan om te stoppen. "Ali-," het lukte de Lopunny niet zijn woord af te maken. Alice knalde vol tegen hem aan en sloeg hem tegen de grond. "H-he-help," piepte de kleine pokémon buiten adem. Ondertussen kwam de Houndoom steeds dichterbij, maar met de Buneary die met haar volle gewicht op hem lag kon Despair niet veel doen. Help!

De blondine kwam voorzichtig overeind en merkte toen dat Mabel ook in de buurt stond. Ze glimlachte schaapachtig en krabde ongemakkelijk achter haar hoofd. “Nee, niet echt,” reageerde ze. “Ik raakte zelfs Sagi kwijt, maar ik ben blij dat ik die nu ook heb teruggevonden. Oh, en Virgo.” Ze keek met haar grijze ogen even naar de Chikorita, welke nog altijd stond te wachten tot ze verder naar binnen gingen. “Virgo is ervan overtuigd dat ze binnen zitten,” vervolgde Alex bedachtzaam. Niet veel later begon haar Growlithe te grommen en stak hij zijn neus een bepaalde richting op. De blondine schrok hier wel even van, maar kon niet anders dan verbaasd naar haar pokémon kijken toen hij zijn kop laag bij de grond hield en zijn spieren nog verder aanspanden. Wat was er met hem aan de hand?

En toen ging Sagittarius er weer vandoor. Shit.

“Ah – Sagittarius!” riep Alex in een poging streng te klinken. Haar verraste toon verpeste dat echter. Virgo en zij gingen er meteen achter aan. Ze mochten hem niet weer kwijt raken. Gedrieën sloegen ze een hoek om en voor de blondine kon laten bezinken wat ze zag, besprong Sagittarius dapper de Houndoom. “Wat is er aan de hand?” vroeg de jonge breeder, zelfs al kon ze de pokémon niet echt verstaan en kon niemand hier waarschijnlijk precies uitleggen wat er gebeurde. Ze kreeg echter al een flauw vermoeden toen ze de tijd nam om de situatie in z’n geheel te bekijken. “Sagittarius, wacht! Doe hem geen pijn,” sprak Alex toen. “Hij heeft vast alleen maar honger. Waar is je trainer?” De Growlithe nam afstand, maar hield de Houndoom nog steeds strak in de gaten. Eén verkeerde beweging, al was het maar een kleintje, zou hem duur komen te staan.

Alex had ook niks gevonden. Mabel liet een kleine zucht horen en keek toen glimlachend op. Ze zouden de problemenmakers wel vinden. Ze had er vertrouwen in. Alex vervolgde dat Virgo vermoedde dat ze binnen zaten en Mabel knikte instemmend. Despair leek ook naar het kasteel te willen, de Chikorita was niet de enige. De Lopunny was zelfs al richting deur aan het lopen. En hij was niet de enige. De Growlithe schoot er opeens vandoor en liet zijn trainer hierdoor schrikken. Iets later dan Alex rende Mabel achter de pokémon aan en telde ondertussen in haar hoofd op wat ze precies terug moesten vinden. Amy en Alice waren kwijt, Despair was bij haar, Silver bewaakte de tassen en Mercy liep nog ergens rond. Was redelijk overzichtelijk. En Alex miste alleen haar Vulpix, het waren vooral haar pokémon die problemen leken te maken. Maar wat verwachtte ze ook, het was niet alsof ze zo een geweldige trainer was en Amy was gewoon wat lastig. Vooral aangezien ze minstens net zo slim als de gemiddelde persoon was.

Door alle gedachten miste ze totaal wat er aan de hand was en keek licht geschokt naar wat er voor haar afspeelde. Een Houndoom stond op het punt Alice en Despair aan te vallen, maar werd gestopt door Sagittarius. De Growlithe werd gestopt door zijn trainer voor het in een gevecht kon ontwikkelen en hield de andere hond uiteindelijk in de gaten. "Ah," Mabel keek naar de Lopunny en Buneary op de grond. Despair kwam overeind en hield Alice stevig in zijn armen. De Buneary drukte zich trillend tegen het grotere konijn en keek ondertussen naar haar trainer. Despair liep richting het meisje om de jonge, angstige pokémon af te geven en aaide het roze konijn ondertussen kalmerend over haar kop. "Ben je oké?" vroeg Mabel zachtjes aan Alice, al had ze het gevoel dat ze Buneary er beter aan toe was als zij. Met trillende handen nam ze de pokémon van Despair over en glimlachte zwak naar de Lopunny. Eng.

Terwijl Mabel zich over haar pokémon ontfermde, zette Alex een gewaagde maar voorzichtige stap richting de Houndoom. Hij gromde laag en hield zijn kop vlak boven de grond, waardoor de blondine het niet aandurfde nog dichterbij te komen. Ze wilde niet dat de pokémon haar aanviel, dus zakte ze langzaam door haar hurken en bekeek het beest aandachtig. Zo te zien waren er geen verwondingen. De enige verklaring was dus honger of misschien verwarring. Het leek Alex onwaarschijnlijk dat zo’n pokémon hier alleen rondliep, dus die moest wel van iemand zijn, maar die was nergens te bekennen. “Ben je je trainer kwijt, jongen?” vroeg ze aan de Houndoom. Haar enige reactie was meer gegrom. De blondine fronste bezorgd. Ze had geen eten op zak… Dat lag in haar tas en die had ze bij Silvester laten liggen.

Een kleine zucht ontsnapte, en hoewel ze haar blik op de Houndoom gericht hield voor meerdere redenen dan één, focuste ze zich nu wel eerst op Mabel en de Buneary. “Zijn ze oké?” vroeg ze over haar schouder, haar toon nog altijd bezorgd. Hopelijk waren er geen verwondingen opgelopen tijdens de uitwisseling.

"Ik.. ik denk het wel," antwoordde Mabel onzeker nadat ze Alice snel had onderzocht. De Buneary keek haar trainer met grote ogen aan en aaide daarna zachtjes diens hand. Ze leek oké te zijn. "Is.. is de Houndoom..?" de brunette richtte haar blik angstig op de hond. Alex leek het onder controle te hebben, al kon Mabel niet verhinderen niet bang te zijn dat het beest haar opeens aanvloog. Of erger, iemand anders. En ze moesten Amy en Aries nog vinden.. Oh right, de andere probleempokémon. "Alice," Mabel richtte haar aandacht weer op de shiny Buneary. "Weet je waar Amy en Aries zijn?" Alice keek haar trainer twijfelend aan, moest ze het vertellen..? Zouden Amy en Aries niet boos op haar worden? Was dit de juiste beslissing?