Going Down The Rabbit Hole

Alex kon zich heel goed voorstellen dat het veel had geëist van Mabel en haar pokémon. Het vergde ook nog ontzettend veel van haar om haar Squirtle niet terug te hebben. Schuldgevoel was hetgeen dat voornamelijk aan haar knaagde, want ze voelde zich zo hulpeloos en toch deed ze er niks aan om met haar pokémon mee te trainen. Vechten was gewoon niet voor haar weggelegd. Desondanks probeerde ze het positiever in te zien voor zowel haarzelf als haar metgezel. “Maar nu zijn jullie er wel sterker uitgekomen, toch? Of het is iets om aan te werken.” Alex vervloekte zichzelf. Ze klonk niet bepaald overtuigend voor het meisje – laat staan voor haar eigen. Gelukkig veranderde het onderwerp vanzelf naar iets vrolijkers, zoals de Pidgeot van de brunette. Een grinnik ontsnapte uit haar mond toen Mabel aan haar uitlegde dat hij nu weer was als vroeger, maar dan iets luier. “Het klinkt bijna alsof hij een stuk ouder is geworden,” merkte ze geamuseerd op.

Het onderwerp viel uiteindelijk op haar. Alex had geen flauw idee hoe ze daarop moest reageren, want spannende dingen maakte ze niet echt mee. Daarom haalde ze haar schouders lichtjes op. “Ik heb wat meer vrienden gemaakt,” begon ze met haar korte uitleg. Eén van haar mondhoeken trokken omhoog to een klein, scheef grijnsje. “Eentje toen ik van de trap in het Parfum Palace viel en mijn hand kneusde en een ander toen het arme meisje was nat gespetterd door haar eigen pokémon in het Aquarium.” Het klonk niet bepaald als een ideale situatie, maar Alex had er het beste uitgehaald. Dat haar eigen pokémon was gestolen liet ze maar achterwege – daar hadden ze wel genoeg over gepraat, leek haar.

"Ik hoop het," glimlachte Mabel toen Alex vroeg of ze er sterker uit waren gekomen. "In elk geval hebben Mercy en Silvester een mega stone, en we trainen natuurlijk." Ze waren sterker geworden, op verschillende punten. Ze konden de Lucario nog niet aan, dat wist ze, maar als ze nog sterker zouden worden.. misschien op een dag. Vechten was niet iets wat ze haar pokémon graag liet doen, normaal trainde ze niet, en alleen Amy was erg competitief ingesteld. Maar zelfbescherming was wel erg belangrijk. En nu was het iets wat ze in hun vrije tijd op het veld deden. De Buneary's thuis vonden het altijd wel een leuke show. "Mja, ik denk het ook," grinnikte Mabel. Als Pidgey was Silver ondeugend en hyper geweest, als Pidgeotto.. agressief en nu was hij lui als wat. Maar niet per se in een slechte manier.
"Dat ehm.. klinkt leuk?" vroeg Mabel half aan haar vriendin. Van een trap gevallen.. haar laatste incident was met de Feraligatr geweest. En die littekens waren nog steeds duidelijk zichtbaar. "Hopelijk krijg je in de toekomst meer vrienden op veiligere manieren," voegde ze er aan toe. Van een trap vallen was niet ideaal. "Heb je nog leuke plaatsen bezocht?" besloot ze verder te vragen. Zelf zat ze vooral bij de Daycare, daar werken was erg vermoeiend. Maar zolang er alleen Buneary's waren kon ze het wel aan, al leek het langzaam op een invasie..

Laat.. ik had t druk met van alles (voornamelijk school) en ik begin net met leren voor SE's 'n all...

Mega stones en trainen klonk als een heel andere wereld voor Alex. Natuurlijk begreep ze nu de ernst van het trainen als geen ander, maar toch zag ze het niet zitten om daadwerkelijk te vechten met haar pokémon. Het was een bruut concept in haar ogen, zelfs als het om zelfverdediging ging, en dat was nou eenmaal iets waar Alex zelf niet voor in wilde staan. Voor haar pokémon die erg van vechten hielden, misschien. De blondine had zelfs bijna aan een gymgevecht meegedaan voor Sagittarius, maar op het laatste moment was ze toch niet heengegaan. Het voelde verkeerd. Desondanks liet ze haar teamgenoten gewoon hun gang gaan als ze er echt de behoefte voor voelden. Met een glimlach gaf ze aan dat ze gerustgesteld was voor Mabel. “Dat kost ook moed,” reageerde ze. Voor de rest liet ze het onderwerp nu maar rusten.

Alex grinnikte zacht bij de reactie van het meisje en krabde schaapachtig over haar wang heen. “Ze was gelukkig erg vriendelijk en heeft me de hele tijd bijgestaan tot ik verbonden was, dus dat is iets,” vertelde ze. Vervolgens knikte ze. “Dat hoop ik ook.” Het hoefde voor haar nu ook geen terugkerend iets te worden. Toen Mabel vroeg of ze nog wat leuke plaatsen had bezocht, knikte Alex met glunderende ogen. “Hier, bijvoorbeeld. Mijn eerste bezoek werd afgekapt, maar ik vind het een erg mooi paleis,” vertelde de blondine als eerste. “En het Aquarium was ook een erg bijzondere ervaring.” Op meerdere manieren dan één. “Ik wil binnenkort ook een bezoekje brengen aan de Tower of Mastery. Een paar van mijn volgers wilden daar graag wat foto’s van zien.” Zo gezegd, zo gedaan. Alex zou wel leveren.

Trainen.. nooit gedacht dat ze dat zou doen. Mabel keek naar de zwarte vlek die Amy was en zuchtte. Zij was ook niet echt degene die trainde, het was meer de Zoroark die haar teamgenoten optrommelde en sessies organiseerde. Maar het werkte, bijna iedereen was erop vooruit gegaan. Behalve Amy dan ironisch genoeg. "Dat is goed," reageerde Mabel glimlachend toen Alex vertelde dat de mensen wel vriendelijk waren geweest. Er waren genoeg onaardige mensen op de wereld, het was altijd fijn als je iemand vriendelijk ontmoette. "Klinkt leuk om te doen," mompelde Mabel toen Alex vertelde over de plekken die ze had bezocht en nog wilde bezoeken. "Ik wil nog altijd een keer naar de watervallen gaan, maar.. ik kan nog steeds niet zwemmen," Mabel zuchtte en dacht aan de plekken die ze nog niet gezien had in Kalos. Voor nu was ze blij met Vaniville. Bovendien, zwemmen.. ze was niet echt bang voor water, maar het trok haar ook niet aan. Ze gaf de voorkeur aan vliegen, vanaf Silvester's rug leek de wereld en al haar zorgen een stuk kleiner. Anders dan het verstikkende water wat ze jaren had ontweken.

Alex glimlachte op de reacties die ze van Mabel kreeg. Het voelde heel goed om eindelijk weer eens een goed gesprek met een vriendelijk iemand te hebben. De blondine was het nogal zat geworden om haar geslacht zo vaak mogelijk geheim te houden – ze had zelfs het gemak ingezien van het ervoor uitkomen, ook al was ze gewoon zo erg gewend om dat niet te doen en kostte het haar nog steeds erg veel moeite. Het huidige gesprek bracht haar echter ook terug naar het interview waardoor ze Mabel eigenlijk had leren kennen en herinnerde ze zich dat ze iets hadden afgesproken om eventueel samen in Hoenn te doen. Alex was nog steeds niet naar Hoenn vertrokken en Mabel was inmiddels alweer teruggekeerd – waardoor ze zich nogal schuldig voelde dat ze niet geholpen had. “Oh, als je het nog steeds wilt, dan kan ik je wel leren zwemmen? Als het weer wat warmer is, dan,” stelde ze voor. Het leek haar niet bepaald prettig om in deze kou het water in te moeten. Misschien dat waterpokémon dat prettig vonden, maar mensen zeker niet.

"Misschien kunnen we dat doen," dacht Mabel hardop na. "Maar ik wacht liever tot de zomer." In de lente was het water meestal nog redelijk koud en ze had geen zin een griep te pakken te krijgen na de winter. Dat zou weer iets typisch voor haar zijn. Mabel plofte neer bij Silvester en leunde tegen zijn zachte veren. De grote vogel maakte een heerlijk kussen. Mercy was ondertussen bezig met Alice en pakte de Buneary op om haar kort te verzorgen. Even checken of ze niet gewond was geraakt van de val en alles. De jonge pokémon vond het duidelijk niks, maar liet de Lopunny haar gang gaan aangezien ze het hart niet had om weg te lopen. "Maar je bent hier al een keer geweest?" vroeg Mabel aan Alex. "Dan weet je vast meer over deze plek dan ik." Ze.. had niet echt onderzoek gedaan naar deze plek of zo iets. Ze was hier gewoon heen gegaan omdat er een mooie tuin was en Alice er vast plezier in zou hebben. Wat ze ook had, alleen.. niet helemaal op de manier zoals ze graag had gehad. Volgende keer beter opletten..

Ze wachtte liever tot de zomer. Alex kon het haar niet kwalijk nemen, want in de lente kon het nog steeds behoorlijk koud zijn in het water. Bovendien was de kans op ziek worden dan nog steeds aanwezig. Daarom stemde de blondine gemakkelijk in met het voorstel. “Dan zorg ik dat ik in de zomer gewoon nog hier ben,” grijnsde ze naar het meisje. Desnoods kwam ze terug naar Kalos voor een weekje. Misschien dat Lori dan wel meeging. Aries en Virgo voegden zich bij hun trainer toen deze tegenover Mabel op de grond ging zitten. Virgo om Alex in de gaten te kunnen houden; Aries omdat ze haar speelkameraadje kwijt was. “Yep, binnen,” reageerde de blondine met een blik naar het grote herenhuis. Grinnikend schudde Alex vervolgens met haar hoofd. “Niet zo heel veel meer. Ik was niet echt lang hier mijn vorige bezoek.” Ze had amper de kans gehad om te weten te komen dat dit huis van één of andere koning was geweest. “Ik weet alleen dat de stoelen binnen ‘chair-ific’ zitten.” En dat was ook alleen maar omdat ze dat iemand tegen een ander hoorde zeggen. Zelf vond ze het een vreselijk woordgrapje, maar ze zag de humor daar wel van in.

"Wauw," Mabel schudde haar hoofd quasi-afkeurend en keek naar het kasteel, gewoon wauw. "Als iemand teleurgesteld is, vertel ze 'chair up'," voegde ze er grinnikend aan toe, mee gaan in de trend van flauwe grappen was zo slecht niet. "Gaat het eigenlijk goed met je blog?" vroeg Mabel nieuwsgierig, bloggen was een stuk interessanter dan haar leven op de Daycare. Buneary's, Buneary's everywhere. En dat was ongeveer alles. Leuk voor mensen die een spam van schattige foto's wilden. De konijnen waren zo slecht nog niet, op de rommel die ze maakten na. En misschien hielp het ook, Buneary therapie, niet aan te raden voor mensen die hyperactieve konijnen niet aankonden. Het was een drukke boel op de Daycare.. maar in een goede manier.

De afkeurende blik in Mabels ogen zei al genoeg. Het was echt een slecht grapje. Alex was het met haar eens, maar beiden konden het kennelijk niet laten om erop in te gaan. Mabel met een grapje van haarzelf; Alex met zacht gegrinnik als reactie op het grapje. “Die vind ik eigenlijk beter,” biechtte de blondine op. “Als ik hem ooit nog tegenkom, dan zal ik dat zeker tegen hem zeggen.” Waarschijnlijk niet, maar de wonderen waren de wereld nog niet uit. Ze was immers haar metgezel ook per toeval tegengekomen vandaag. Op de vraag of het goed ging met haar blog, knikte Alex enthousiast. “Sinds ik in Kalos ben heb ik echt een record aantal volgers erbij gekregen en dat is de laatste paar weken alleen maar gestegen,” vertelde ze opgelaten. “Of dat komt door de schattige baby foto’s of door de plekken die ik heb bezocht is me wel nog een raadsel...” Ze grijnsde geamuseerd. Een antwoord op die vraag had ze eigenlijk ook niet echt nodig, tenzij ze daadwerkelijk advies voor content nodig had.

"Ik ben er bijna zeker van dat het een combinatie van beiden is," glimlachte Mabel toen Alex enthousiast vertelde over haar blog. "Ik zou ook wat meer willen reizen, maar sinds ik op de Daycare werk heb ik heel wat minder tijd," zuchtte ze erna, als ze meer tijd had gehad zou ze ook reizen en alles. Maar ze zat vast aan de bende jonge Buneary's die contant aandacht nodig hadden. Werk ging eenmaal voor, ze zou het niet over haar hart verkrijgen om de konijnen te verwaarlozen. "Wat voor werk deed jij eigenlijk?" hadden ze het er ooit over gehad? Mabel dacht na maar kon het zich zo snel niet herinneren. Ze hadden het vooral over persoonlijke demonen gehad in hun laatste ontmoeting, wat al echt heel lang geleden was, en daarna was het contact over de holo caster geweest. Al verwaarloosde ze dat ook omdat.. nou ja.. Buneary's. Dat leek haar excuus voor alles te zijn, maar het was ook echt druk.
Mercy liet Alice ondertussen alleen en ging naast haar trainer zitten met een onderzoekende blik op Alex. Ze was nog steeds niet zeker of ze de blondine moest vertrouwen, maar aangezien Mabel zo vriendelijk met haar was liet ze het rusten. Als er echt iets gebeurde kon ze ingrijpen.. Alice was blij om bevrijd te zijn van haar moederlijke teamgenoot en hupte vrolijk rond. Na een korte overweging begon ze Silvester te beklimmen om hogerop te komen. De Buneary nestelde zich op de rug van de vogel en keek nieuwsgierig naar onder, nu was zij groter! Je moest wat als kleinste in het team.

Een combinatie, dat kon natuurlijk ook. Alex knikte met een glimlach. “Dat klinkt ook logisch,” reageerde ze instemmend. De blondine fronste echter toen Mabel het over de Daycare had en dat ze veel minder tijd had om te reizen. Was Alex gewoon zo’n speciaal iemand die een paar pokémon mee op reis nam en de rest met een goed gevoel thuis kon laten? Then again, ze had genoeg verantwoordelijke pokémon en ze liet altijd genoeg voer en genoeg te doen voor de rest achter. Misschien had zij wel gewoon de perfecte balans weten te vinden. Het was heus niet alsof ze haar pokémon verwaarloosde... “Oh, ik heb nu mijn eigen Daycare,” reageerde Alex glimlachend. “De zaken lopen niet helemaal soepel, maar het is genoeg om van te kunnen leven. Soms verdien ik ook wat aan mijn blog, maar dat zijn donaties van volgers,” legde ze aan Mabel uit. Haar blog had haar al op vele manieren gered. Het was niet alleen goede reclame voor haar babies, maar als de content beviel, dan had ze nog wel eens het geluk dat mensen inderdaad wat geld doneerden.

Aries zag dat de Buneary op avontuur ging en hoewel ze het gezelschap van Virgo heel erg waardeerde, ging ze toch liever het avontuur tegemoet. Nieuwsgierig trippelde ze op de Pidgeot af en keek Alice vragend aan. Was dat leuk? Dat moest haast wel, aan die grote oogjes van de pokémon te zien. Dat zou ze ook wel willen proberen.

"Oh, waar?" nieuwsgierig keek Mabel haar vriendin aan, een eigen Daycare klonk als een hele verantwoordelijkheid. Zij werkte wel op Safe Haven, en regelde eigenlijk zowat alles, maar ze bezat de Daycare niet. Al was ze wel van plan dingen te veranderen, op het moment waren er eigenlijk alleen Buneary's en ze wilde de Daycare herstellen zoals die origineel was: Een vogel Daycare. Ze moest dan wel wat vogels verzamelen, maar dat zou wel goed komen.. hopelijk. Als vogelliefhebster zou ze het niet erg vinden voor de pokémon te zorgen. Had ze ook meer ervaring mee. "Het is fijn om te zien dat mensen om je geven," glimlachte Mabel met gesloten ogen. Gezien ze sociaal awkward was was vrienden maken niet erg makkelijk. Maar zolang ze haar pokémon had maakte het haar niet zoveel uit.

Alice keek nieuwsgierig neer naar de Vulpix en stak vrolijk haar poot uit als begroeting. Met wilde gebaren, zover het de korte voorpoten van de Buneary toestonden, maakte ze duidelijk dat de vos bij haar moest komen. Silvester was toch aan het doezelen, hij zou het niet erg vinden. Alice vond het leuk dat ze een speelmaatje had gevonden, veel had ze er niet.

Waar? Well... “Het is niet heel bijzonder. Gewoon in mijn appartementje in Laverre,” legde Alex met een bescheiden glimlachje uit. “Ik heb de ruimte een beetje om weten te bouwen zodat de pokémon alle ruimte hebben. Zelf heb ik dat toch niet echt nodig.” Het was een flink karwei geweest, maar de blondine was in ieder geval al blij dat ze een eigen plekje had weten te regelen. Nu kon ze voorzichtig beginnen met sparen voor haar reis naar Hoenn. Alex glimlachte lichtjes en knikte, hoewel Mabel dat op het moment niet zou kunnen zien. Daarom voegde ze er vlug nog wat aan toe. “Dat is het zeker.” Haar pokémon waren er natuurlijk voor haar – dat kon ze wel aan hun manier van beschermende buien zien – maar... Het was toch anders. “Heb jij eigenlijk nog meer vrienden gemaakt? Of penvrienden?” Alex keek Mabel vragend aan, zichzelf op de vingers tikkend dat ze dat nog niet eerder had gevraagd.

Aries’ snuit werd al snel versierd met een brede glimlach toen ze de uitnodiging zag. Als Alice zei dat ze daar ook heen kon klimmen, dan moest het vast wel goed zijn! Bovendien lachte ze gevaar tegemoet en brak ze graag de regels als niemand daarmee pijn werd gedaan, dus de keuze was al snel gemaakt. De Vulpix sprong vlug op de Pidgeot af en klauterde richting Alice.

"Laverre ligt.. noorden, toch?" vroeg Mabel nadenkend, aardrijkskunde was nooit haar sterke vak geweest. Alex vertelde verder over hoe ze haar kleine Daycare regelde, ze snap wat de breeder bedoelde. Jonge pokémon namen veel plek in. Ze woonde dan wel niet op de Daycare, maar ze was al genoeg nachten gebleven vanwege omstandigheden. En je kon niet rekenen op veel ruimte, Buneary's bezatten het meeste en Amy had ook een hoekje geclaimd. "Valt wel mee," zuchtte Mabel toen Alex vroeg of ze nog nieuwe vrienden had gemaakt. "Na alles in Lumiose weet ik niet of ik snel vrienden wil maken. Ik bedoel.. mijn pokémon zijn geen vechters, ik wil me niet zwak opstellen en weer iemand verliezen. Bovendien is het druk op de Daycare." En dan was er nog dat ze vroeger buitengesloten was en alles. Vrienden maken was niet echt iets waar ze goed in was. Het was vooral moeilijk als je de lelijke kant van mensen had gezien. "Maar ik heb Mercy, Silver, Amy, en de rest," glimlachte ze om aan te geven dat het niet uit maakte. Pokémon waren snel meer waard dan zogenaamde 'vrienden'. En dat kwam van iemand die er een fobie voor had, al was dat ook weer wat meer afgezwakt.

Alice begroette de Vulpix vrolijk in haar 'nest', de lange, sierlijke veren van de Pidgeot die als 'haar' uitzagen. Silvester had geen last van de twee, hij bracht zijn trainer regelmatig rond, dus hij kon de lichte pokémons wel aan. De Buneary wachtte geduldig tot de Firetype bij haar was en stak haar poot uit als begroeting. Zo deed een beleefde pokémon dat, toch?

Alex knikte op de vraag. “Het is een beetje uit de buurt, maar voor een dagje kan het wel,” vertelde ze. De reis was wat langer dan ze had ingeschat – al was het wel echt de moeite waard geweest, want ze kwam niet elke dag een bekende tegen. Voornamelijk omdat ze niet veel mensen kende in Kalos, maar ze was blijkbaar niet de enige die moeite had met sociaal contact leggen. “Dat kan ik me heel goed voorstellen,” reageerde Alex vervolgens wat terneergeslagen. Die knaap van Team Rocket had niet echt een heel slechte indruk op haar achtergelaten als hij haar pokémon niet had gestolen. De blondine was al lang blij dat ze de Squirtle terug had, maar het maakte het socialiseren en vertrouwen wel moeilijker. “Maar,” begon Alex dan toch, proberend de hele situatie wat optimistischer te bekijken. Om de één of andere rede ging dat makkelijk als het niet om haarzelf ging. “Je kan ook beter één Pidgey in de hand hebben dan tien in de lucht,” vertelde ze. Haar blik gleed naar Silvester, waardoor ze zichzelf snel verbeterde. “Of in jouw geval een Pidgeot.” Alex grinnikte zachtjes.

Aries kreeg een begroeting van de Buneary die ze op dezelfde manier wilde weerspiegelen. Haar stabiliteit rustte echter wel op het feit dat ze op vier poten stond, maar ze wist zich gelukkig nog wel staande te houden en dat zorgde ervoor dat de Vulpix trots haar borst naar voren stak. Als een echte Litleo op de koningsrots.