Going Down The Rabbit Hole

"Oké prinses," grijnsde Amy en stak de twee pokémon in haar lange bos haren. De perfecte plek om dingen te bewaren, ook heel veilig als de rit wat.. ruw werd. "Hou je vast, alright?" en met die woorden begon de Zoroark te rennen en sprong omhoog. Mercy was niet de enige die Bounce kon. De vos, nog steeds onzichtbaar door haar Illusion, keek nieuwsgierig om zich heen en zocht naar een plek waar ze veilig hun plan konden doornemen. Maar eerst uit het doolhof komen.

Mabel keek naar de twee pokémon die hun gesprekken voerden en bleef op een ruime afstand staan. De strenge blik van de Chikorita zei dat de pokémon niet erg blij was met haar.. of haar pokémon. Maar hé, Alice was jong! Je kon jonge pokémon niet sturen! Je kon ze regels opleggen, maar.. probeer ze daar maar aan te houden.

Daar was het weer. Prinses. Aries zag het echter niet als belediging, maar juist als compliment. Een arrogante glinstering verscheen in haar ogen, waarna ze zich gemakkelijk in de Zoroarks lange manen liet plaatsen. Een prinses moest immers gedragen worden – zelf lopen was uitgeschreven voor iemand van zo’n kaliber. Aries klaagde niet. Bovendien waren ze veiliger bij Amy vanwege haar illusiekrachten.

Sol hield halt toen ze iets hoorde ritselen. Virgo liep hierdoor recht tegen de vos op, welke een boze blik op haar teamgenoot wierp en snoof. De Chikorita was hier overduidelijk niet van gediend. Had ze maar niet zomaar moeten stoppen! Kon zij het helpen? Voor ze echter haar mond kon open trekken om wat te zeggen, maakte Sol duidelijk dat ze stil moest zijn. Ondanks dat Virgo daar alleen maar gefrustreerder van werd, hield ze zich wel stil. Het leek bijna alsof ze iets op het spoor waren als ze naar de bewegingen van de Fennekins oren keek. Sol keek ondertussen zoekend om zich heen. Waar kwam dat geritsel toch vandaan? Het was weg voor ze er erg in had. Ze hoopte maar dat het terug kwam.

Alice hield zich vast aan het zachte haar van Amy, waarschijnlijk het enige waar de Zoroark echt uitgebreid zorg aan bestede. De Buneary kon Aries niet zien, maar ze wist dat de Vulpix er ergens moest zijn.. in het haar. In elk geval was dit een stuk comfortabeler reizen dan zelf rennen en Amy had genoeg energie om de hele dag door te gaan.

Mabel keek naar de twee pokémon voor haar, ze leken niet erg goed met elkaar overweg te kunnen.. maar zij ging zich er niet mee bemoeien. Aan Amy had ze haar handen vol. De Fennekin pikte echter wat op en keek zoekend om zich heen. Mabel werd automatisch ook oplettender en zocht naar een teken. Iets. Toen streek er iets zachts langs haar hand en sprong ze in de struik. Geschrokken keek Mabel naar wat haar had aangeraakt, maar er was niks. Het duurde een seconde, maar toen realiseerde ze zich wat het was geweest. Amy. Wat was de Zoroark nu weer van plan?

Amy was weer in de lucht verdwenen. Haar trainer en de twee pokémon hadden haar laten schrikken, maar ze was waarschijnlijk niet opgemerkt. Bovendien waren ze bijna uit het doolhof, dan hadden ze meer ruimte. Mercy was toch de andere kant opgelopen en de twee pokémon van net zagen er niet uit alsof ze erg gevaarlijk waren. Ze zouden vrij spel hebben!

Terwijl Sol zich concentreerde en probeerde te vinden wat haar aandacht net had getrokken, keek Virgo verward naar de vriendin van Alex. De brunette was zomaar in de struiken gevallen. Fronsend liep Virgo naar haar toe om te checken of ze in orde was. Had ze iets gemist? Misschien was ze wel de enige die iets niet had weten op te pikken. Haar teamgenootje merkte nu ook op dat er iets aan de hand was en draaide zich toen naar de Chikorita. “Ik geloof dat ik de Vulpix net rook,” mompelde ze tegen Virgo, waarna haar blik viel op de brunette. Vragend hield Sol haar kopje scheef.

Aries kon zich er nog net van weerhouden om niet verrast naar adem te snakken toen ze het gelaat van Virgo wist te herkennen. Die groene kleurencombinaties, gepaard met het rood van haar ogen, dat was onmiskenbaar. En als ze het goed had gezien, dan was de Chikorita erg chagrijnig. Of dat door haar kwam, of het feit dat ze klaarblijkelijk met Sol rondliep, dat was haar een raadsel. Er viel haar echter nog iets anders op. “Wacht, waar is Alex?” vroeg ze zich hardop af. Ze had Mabel wel gezien, maar haar eigen trainer niet. En waarom liepen Sol en Virgo eigenlijk met het meisje mee?

Mabel kwam voorzichtig uit de struik en keek in de richting die Amy op was gegaan. Wat de Zoroark ook van plan was, als het niet te maken had met haar laten schrikken kon het niks goeds betekenen. Waarschijnlijk had ze Alice al gevonden en had ze besloten met de Buneary samen te werken of zo iets. Het zou haar niks verbazen aangezien beide wel genoten van het veroorzaken van problemen. Een beweging dichterbij de grond trok haar aandacht en Mabel week naar achteren toen de Chikorita op haar af kwam. De Fennekin keek haar ondertussen ook aan. Mabel slikte en keek weer in de richting die Amy op was gegaan. Dan maar die kant op. Zonder echt op de pokémon te letten begon het meisje in de richting van de vos te lopen. Hopelijk ging dit makkelijk.

Amy kwam tot stilstand op de grond buiten het doolhof en bracht haar aandacht naar de pokémon in haar haar. "Geen idee," reageerde Alice op de vraag van Aries. "Misschien ergens anders?" De Buneary deed haar best om uit het lange haar van de Zoroark te komen, al ging dat wat moeilijk. "Misschien zit ze in een ander doolhof," voegde Amy er aan toe met een blik op de rest van de doolhoven. Alice slaagde er in uit het haar van de vos te komen en viel op de grond. De Buneary krabbelde snel overeind en keek vluchtig om zich heen. Wat nu?

Virgo en Sol waren verrast toen de brunette er vanzelf vandoor leek te willen gaan. Aangezien Alex de Fennekin had toegesproken bij het meisje te blijven, trippelde deze vlug achter haar aan, zelfs al was ze een beetje beledigd dat ze zomaar het heft in eigen handen nam. Sol vroeg echter nergens naar. Wie weet had de brunette wel een aanwijzing gevonden. Bovendien had ze net de Vulpix geroken, dus die moest wel in de buurt zijn. Terwijl ze achter het meisje aan liep, duwde ze haar neus de lucht in om de geur weer op te kunnen sporen, maar haar concentratie werd verbroken door de Chikorita. Deze maakte vocaal duidelijk dat ze het er niet mee eens was en het koste de Fennekin heel veel wilskracht om het beest niet ter plekke aan te vliegen. Dit ging nog een lange zoektocht worden…

Voor Aries het wist, stonden ze al bij de uitgang van het doolhof. Huh, dat ging veel sneller dan wanneer ze zelf te voet was gegaan. Alice reageerde op haar vraag en gleed toen uit de lange bos haren van de Zoroark, maar de Vulpix wilde dat nog niet. Als prinses hoefde ze dat ook niet, toch? “Dat zou kunnen…” mompelde ze toen Amy ook inspraak gaf. Het verklaarde niet waarom Virgo en Sol bij Mabel waren, maar er was vast niks ernstigs aan de hand. “Wat is nu het plan?” vroeg ze vervolgens om de aandacht ergens anders op te plaatsen. Anders ging ze zich alleen maar zorgen maken.

De pokémon begonnen haar te volgen. Dit zorgde ervoor dat Mabel een tandje hoger ging rennen, ook al waren de dieren niks van plan. Als ze Amy een beetje kende wist ze dat de Zoroark nu niet zou helpen. Of misschien ook wel, de vos was nooit echt een erg loyale pokémon geweest. Of nou ja, wel loyaal aan het team, maar de loyaliteit tussen de leden wisselde. Ze zou zich aansluiten bij degene bij wie ze het meest uit haalde, en als dat zij was zou Amy wel van kant veranderen. Ze moesten eerst uit het doolhof komen, want ze had niet het idee dat de Zoroark daar langer zat.

"Geen idee," grijnsde Amy toen de Vulpix vroeg wat nu het plan was. "Maak een plan." Op het moment had ze geen zorgen, Mercy was nergens te bekennen, Mabel was ergens in dat doolhof, Silvester lag ergens te dutten. Er was niemand om wie ze zich zorgen hoefde te maken! "We kunnen.. binnen kijken?" opperde Alice twijfelend met een blik op het kasteel. Aangezien iedereen buiten was konden ze beter naar binnen gaan en daar rond gaan kijken. Want ze wilde niet per ongeluk tegen Mercy aan lopen, Arceus nee.

Aries was een beetje beledigd toen Amy haar vertelde dat ze een plan moest maken. Ho eens even, sinds wanneer was zij het brein van het team? Gelukkig kwam de Buneary met iets waar ze wel mee konden werken. Goedkeurend richtte de Vulpix haar ogen op haar nieuwe vriendin. “Dat vind ik wel een goed plan!” reageerde ze instemmend. “Niemand van onze teams is waarschijnlijk binnen en daar kan je je beter verstoppen,” beredeneerde ze. Ze keek vervolgens, net als Alice, naar het kasteel dat achter de doolhoven lag. Helaas duurde de opluchting niet lang, want een hele bekende geur kroop haar neus in en keek ze geschokt om zich heen. “We moeten nu weg!” sprak ze waarschuwend tegen Amy en Alice.

Alex wist niet wat haar Growlithe overkwam, maar hij begon opeens als een dolle door het doolhof te rennen en lette niet meer op haar. Wie weet was hij iets op het spoor en wilde hij het zo snel mogelijk bereiken, maar de pokémon was veel sneller dan zij was en dus was ze, na een aantal slalommen, Sagittarius uit het zicht verloren. Zuchtend hield ze halt. Natuurlijk. Dat moest haar weer overkomen. Alex wilde bij de pakken neerzitten, maar besefte zich nog net op tijd dat dat geen goed idee was en besloot daarom maar gewoon de uitgang te zoeken. Zodra ze eruit was kon ze een nieuw plan verzinnen en ze had nog een aantal pokémon over voor het gezelschap. Zou ze hier links of rechts moeten…?

Sagittarius was heel snel het doolhof uit. Hij ging als een speer! Het scheelde dat hij al dichtbij de uitgang was geweest, anders had hij de bekende geur van Aries misschien niet eens opgepikt. De Growlithe keek zoekend om zich heen en constateerde dat hij wellicht een hoekje om moest lopen, langs de doolhoven af. Vrolijk trippelde hij verder, hopend dat hij de Vulpix dan eindelijk gevonden had.

Amy knikte en krabde kort aan haar oor, ze had binnen nog niet bekeken. Opeens begon de Vulpix bijna paniekerig te zeggen dat ze moesten gaan. Het duurde niet lang of de Zoroark ving de naderende geur ook op. Alice die niet zo scherp kon ruiken keek de twee verbaasd aan. Veel tijd om te vragen wat er aan de hand was had ze niet, want Amy pakte haar snel weer op en stopte haar in haar vacht. Daar zat ze dan.. weer in het lange haar van de Zoroark. Amy rende weg, richting kasteel. Hopelijk werden ze niet gevonden!

Het was haar gelukt, ze was het doolhof uit. Mabel keek zoekend om zich heen, waar was haar Zoroark? Niet hier, dat was duidelijk. Silvester. Ze zou eerst maar eens naar haar vogel gaan. Zonder echt op Alex' pokémon te letten, oeps, begon het meisje richting haar Pidgeot te lopen. Het was niet dat ze dacht dat Silver een goede hulp zou zijn, maar ze kon misschien de hulp inroepen van Despair. De Lopunny had niet echt naar buiten willen komen, maar was wel een pokémon naar wie Alice enorm op keek. Waarschijnlijk omdat hij veel voor de jonge Buneary's had gezorgd, ook al was hij een normaal gesproken een loner. Misschien zou hij de shiny kunnen lokken.

“Waar gaat ze heen?” Virgo’s irritante stem galmde nog na bij de Fennekin, welke er meer en meer genoeg van kreeg. Hoe die Vulpix het uithield met haar was Sol echt een raadsel, maar ze hoefde de Chikorita echt niet meer in haar buurt te hebben voor de maanden die hierop volgde. “Ziet het er soms uit alsof ik dat weet?” beet de Fennekin haar teamgenoot toe. Virgo keek haar beledigd aan. “Je hoeft niet zo tegen me te doen!” snauwde die terug. De twee maakten onderweg nog een paar gemene opmerkingen naar elkaar en dat leek de Chikorita uiteindelijk teveel te worden. Ze liep zonder pardon heupwiegend weg van de Fennekin. “Oké, doei,” mompelde Sol droog toen ze het opmerkte. Het was immers haar taak niet om Virgo bij zich te houden. Ze moest Aries vinden, niet babysitten op een sassy blaadje. Sol hief haar hoofd wat en trippelde achter de brunette aan.

Sagittarius was, op z’n zachtst gezegd, verward toen hij het hoekje omging en er niks te zien was. Dat was vreemd. Hij zou zweren dat hij bekende geuren had opgepikt en die leidden hem toch echt hierheen… De Growlithe hield zijn kopje een tikje scheef. Misschien was zijn neus wel kapot? Vragend keek hij achterom voor advies van Alex, maar ondervond toen dat de blondine niet bij hem was. Meteen sprintte hij terug, zoekend naar zijn eigen trainer onderweg. Was hij haar zomaar kwijtgeraakt? Oh nee…

Aries zag het kasteel steeds dichterbij komen en kon het niet laten om opgelucht adem te halen. Ze had niet eens doorgehad dat ze die in had gehouden sinds de geur van Sagittarius haar neus in kroop, maar blijkbaar dus wel. Ze waren echter bijna in veiligheid. Nog maar een klein stukje!

Bijna aangekomen bij het kasteel! Amy maakte zich klaar om te springen en zette zich krachtig af. Haar nagels krasten over het balkon, maar ze waren er. "Niemand verloren?" de Zoroark keek naar haar haar. Het was moeilijk om te zien of iedereen er nog in zat. Alice bewoog, dus die was er nog. "Prinses?" vroeg de Zoroark om zeker te zijn dat de Vulpix er ook was. Haar hart klopte zo snel dat ze niet helemaal zeker was of ze de bewegingen in haar vacht voelde.

Mabel knielde neer naast haar Pidgeot en zocht naar de pokéball van haar tweede shiny Lopunny. Het ding was snel gevonden en Despair verscheen gapend. Slaperig keek de pokémon zijn trainer aan, blijkbaar had ze zijn middagslaap verstoord. Snel legde Mabel de situatie uit, opeens was Despair klaarwakker en keek door de tuin. Dit werd leuk..

Aries zette zich meteen schrap toen ze aanvoelde dat de Zoroark wilde springen. Bijna vloog ze uit de haren van de pokémon, maar gelukkig wist ze zich enigszins vast te houden en bleef ze veilig in de manen zitten. Ze was echter wel geschrokken door het gebeuren, dus duurde het even voor ze haar stem weer had gevonden. “Euh, ja, ik ben er,” sprak ze uiteindelijk tegen Amy. Haar blik ging toen naar de glazen deuren van het balkon. Wow. Dat zag er duur uit. Ze konden maar beter niks slopen hier…

Sol keek vreemd op toen ze een shiny Lopunny zag verschijnen. Ze had nog nooit een shiny van dichtbij gezien en toch stond er nu eentje recht voor haar neus. De situatie werd aan hem uitgelegd en de pokémon leek meteen van karakter te veranderen. De Fennekin besloot dat teamwork het beste was in deze situatie en stapte dichter bij de Lopunny, proberend een nieuwe geur op te pakken. Tot dusver rook ze nog niks.

De Vulpix was er. Opgelucht haalde Amy adem en keek kort om zich heen. Ze waren nog steeds 'onzichtbaar', maar dat betekende niet dat niemand iets zou oppikken. "Zullen we de binnenkant dan maar bekijken?" grijnsde de Zoroark tegen de twee pokémon in haar vacht. Alice werkte zich naar de buitenkant van de vos haar vacht en stemde mompelend in. Niet helemaal 100%. Ze twijfelde een beetje of dit niet te ver ging, maar.. als ze nu terug ging maakte ze het zichzelf ook niet makkelijker. Dan maar verder.

Chagrijnig keek Despair om zich heen. Hij had gehoopt eindelijk van de kinderen af te zijn toen hij mee ging op reis, maar met Alice in de buurt was dat blijkbaar onmogelijk. Hij mocht de Buneary wel, Alice was een goede pokémon ondanks de problemen. Alleen had ze dat wel mogen doen als hij niet aan het slapen was! De onbekende Fennekin kwam in zijn buurt. Vragend keek de shiny Lopunny haar aan, hopelijk was het een beetje een aardige pokémon. Één opmerking over zijn meisjesachtige voorkomen en hij was weg.

In tegenstelling tot Alice was Aries wel enthousiast om naar binnen te gaan. “Ja!” riep ze dan ook meteen als reactie, haar oogjes glunderend van plezier. Het zag er duur uit, maar ze kon ook niets minder verwachten voor een prinses als zij, toch? De Vulpix had eigenlijk geen flauw idee van wie dit paleis ooit was en waarom zij het nu konden bezichtigen, maar dat was ook geen zorg voor haar. Het was niet alsof ze inbraken – er liepen meerdere mensen rond. Een tevreden grijnsje verscheen op Aries’ snoet. Inmiddels was ze al een beetje vergeten dat ze eigenlijk aan het vluchten waren.

De vragende blik die ze kreeg toegeworpen, beantwoordde ze met eentje van haarzelf. Wat? Had ze soms iets op haar gezicht? Sol meende van niet, maar ze kon het ook niet checken zonder iets dat haar spiegelbeeld kon tonen. Ze besloot maar geen opmerking te maken. Als er iets mis was, dan hoorde ze het wel. In plaats daarvan focuste de Fennekin zich op haar huidige taak; het vinden van die problemenmakers. “We hebben het doolhof al doorgespit. Jij kent die Buneary beter dan ik. Waar kan ze nog meer heen zijn?” vroeg ze simpelweg aan de Lopunny.

Alice leek het niet meer zo goed te weten, maar gelukkig was de Vulpix enthousiaster. Amy grijnsde haar tanden bloot en maakte een kleine buiging richting de twee jonge pokémon. "Na u, prinses," de Zoroark wierp ondertussen nog een blik op de grond beneden, maar kon niemand bekends ontdekken. Ze waren veilig, voor nu. Alice zuchtte en keek de twee met haar grote ogen aan. Misschien was dit toch niet zo slim geweest. Toen ze aan het vluchten waren voor Mercy was het grappig geweest, maar nu Amy erbij betrokken was.. volgens verschillende bronnen was de Zoroark degene die het meest in problemen kwam - zelfs meer dan zij - en als ze straks echt in de nesten zaten.. maar de groepsdruk werkte voor nu zo dat de Buneary met de beide pokémon meeliep.

Despair wende zijn blik af en wierp een snelle blik over de tuin. "Als je buiten al hebt doorzocht, misschien binnen?" met opgeheven wenkbrauwen keek de Lopunny de Fennekin aan, het maakte misschien een wat arrogante indruk. De Fennekin kon wel een goede hulp zijn, vooral omdat hij geen goede speurneus had. Mabel keek van een afstand naar de twee pokémon en begreep totaal niet waar het over ging, hier had ze Amy voor nodig. Despair bleef nog een seconde stilstaan en besloot toen zelf richting kasteel te lopen. Vanuit zijn pokéball had hij een beetje kunnen rondkijken en hoewel hij het niet zeker wist dacht hij onnatuurlijke bewegingen te hebben gezien. En dat kon maar op één ding wijzen; Amy.

Sorry dat ik nu pas reageer, het was een beetje naar de achtergrond gevallen.. ^^"