Going Down The Rabbit Hole

Samen met Mercy en Alice keek Mabel rond in het Parfume Palace, hoewel ze de meeste dagen op de daycare doorbracht had ze vandaag een vrije dag gekregen. Silvester had haar naar Camphrier gevlogen waar ze had besloten het kasteel te bekijken. Het was een van de bekende toeristische plekken in Kalos en nu ze het zelf zag kon ze het wel begrijpen. Het was inderdaad erg indrukwekkend, zoiets had ze nog nooit gezien. Alice was ook diep onder de indruk van het gebouw, de jonge Buneary bekeek elke kamer met groot ontzag. Mabel had besloten Alicia maar gewoon Alice te noemen aangezien ze de ‘originele’ naam nooit gebruikte. Net als met Silvester, maar dat was zo vast gegroeid dat ze de Pidgeot niet Silver ging noemen. Maar Alice was nieuw, ze was nog niet helemaal gewend aan haar naam. De Buneary kwam van de Daycare, maar had nooit haar draai echt kunnen vinden. Mabel keek naar de kleine, roze pokémon en zuchtte. De andere Buneary’s konden niet met haar opschieten. Waarschijnlijk omdat Despair als vader figuur was voor de jonge konijntjes, sommige waren ook zijn kinderen, en Alice was de enige die hetzelfde mooie, roze vachtjes had. Die bracht natuurlijk meer aandacht en de andere waren gewoon jaloers. Zijzelf had het wel met Alice kunnen vinden en zelfs Mercy vond de Buneary leuk. De Lopunny had normaal niks met kleine kinderen of pokémon, maar met dit shiny konijntje kon ze het goed vinden. Ze gedroeg zich zelfs moederlijk over de pokémon, iets waarvan Mabel had verwacht dat ze het nooit zou doen. Hoewel ze het prima vond op de Daycare, met alle Buneary’s, wist ze dat dit niet voor altijd zou zijn. Ze had al overlegd over het krijgen van nieuwe, andere pokémon. Ze had nog steeds last van haar fobie, maar met alleen Buneary’s ging het niet lukken. Safe Haven was maar een kleine Daycare in een wereld met vele breeders. Het was een stap die ze uiteindelijk moest nemen. Maar voor nu hield ze het bij Silver, Amy en de twee konijntjes, ze had geen zin haar leven uit te plannen.
Alice sprong de treden op en keek nieuwsgierig naar de mensen die haar passeerden. De meeste keken Mercy en Alice na, je zag niet elke dag twee shiny’s van dezelfde evolutielijn. De Lopunny was ook nog niet over haar eigen angsten heen en keek licht nerveus om zich heen. Ze had heel wat achter de rug, dus het was niet raar dat ze zich makkelijk bedreigd voelde. Maar in haar pokéball wilde ze niet, de shiny Lopunny weigerde van haar trainers zijde te wijken of Alice uit het oog te verliezen. Na het hele ontvoeringsgebeuren wist ze hoe makkelijk je een slachtoffer werd. Alice gaf zelf niks om alle aandacht van de mensen en was alleen gefocust op het bereiken van het einde van de trap. Eenmaal boven sprong de Buneary meteen naar het balkon en keek haar ogen uit. Mabel en Mercy voegde zich wat later bij de pokémon en keken naar onder. Alice hopte enthousiast op en neer en trok toen aan haar trainers broekspijp. Toen ze de aandacht van het meisje had wees de Buneary naar onder en keek hoopvol naar boven. Iemand wilde de tuin in.  En als Alice die grote, smekende ogen opzette wist je dat er niet werd geweigerd. Dus even later stonden ze in de tuin, al vond Mabel het iets te groot om een tuin genoemd te worden. Jammer genoeg waren hier ook meerdere pokémon, zelf werd ze er nerveus van. Mercy merkte dat bijna meteen op en wees naar de tas, ze bedoelde dat Amy en Silvester er ook uit konden. Hier in de tuin kon je makkelijk rond lopen met een gigantische vogel en ondeugende vos. Bovendien gaf het een gevoel van veiligheid. Mabel viste de twee pokéballen uit haar tas en liet de twee pokémon er uit. Silvester knipperde loom met zijn ogen en keek zijn trainer rustig aan, hij zou waarschijnlijk ergens een slaapplekje zoeken en even gaan liggen. Hoewel Mabel het niet graag toegaf, de Pidgeot begon lui te worden. Omdat hij niet meer zo vaak buiten kwam als vroeger en minder behendig was vond hij niet dat hij veel moest doen. Amy schudde haar vacht uit en grijnsde, zij vond het altijd fijn als ze vrij rond kon lopen.
Silvester had een lekker plekje in de zon gevonden en lag daar nu loom te doezelen. Amy was ergens op avontuur gegaan en ontdekte de doolhoven die overal te vinden waren. Het enige waar Mabel bezorgd om was was dat de Zoroark misschien iets in de fik zou steken. Amy vuuraanvallen leren was misschien niet het slimste.. Alice had vooral rondom Silvester gehangen, de Buneary was dol op de vogel. Niet alleen omdat hij haar wel eens meenam op zijn rug, maar ook omdat hij een heerlijke slaapplek was. Nu wilde ze echter net als de Zoroark ook een doolhof ontdekken. Mabel had het net te laat door, pas toen Mercy een geschrokken geluid maakte zag ze de Buneary in het groen verdwijnen. Snel stond ze op en rende ze er met Mercy achteraan. Silvester bleef achter met de tas, maar hij had er vertrouwen in dat het goed kwam dus veel actie kon je van hem niet verwachten. Zoals je kon verwachten waren Mabel en Mercy Alice bijna meteen kwijt in het doolhof. De Lopunny riep bezorgd naar de Buneary in haar eigen taal en liep voor haar trainer uit. Mabel voelde zich nog nerveuzer in het doolhof, wie wist wat voor pokémon er allemaal zaten. Na een paar keer in hetzelfde gebied te zijn rondgelopen ving Mercy een geluid op. Met snelle passen rende ze in de richting van het geluid, haar trainer bijna achterlatend. Mabel haalde de Lopunny weer in bij een van de uitgangen van het doolhof. Alice was er alweer uit gekomen, maar zat vast. Mercy knielde neer bij een hol, waarschijnlijk door Bunnelby gemaakt, en probeerde iets te bereiken. Toen haar trainer er was schoof ze wat op en maakte een verwarde Alice zichtbaar. De Buneary was op de een of andere manier in het gat gevallen en zat vast. Het was niet breed genoeg om goed uit te kunnen springen en te diep om de pokémon op te pakken. Nadenkend zat Mabel naast het hol, hoe ging ze Alice hieruit krijgen? Het enige wat ze kon bedenken was echter dat dit net Alice in Wonderland was, als Alice het konijn was. Alleen was er geen magische sprookjeswereld, het enige wat er was was een donker, duf gat.

& Alex

Alex had geen flauw idee waarom ze had besloten om terug te keren naar het Parfum Palace. Ze had het van binnen bekeken – had zelfs de vloer van dichtbij gezien toen ze van de trap was gevallen – en had eigenlijk geen enkele rede om hier te zijn. Niet wanneer ze bang was om opnieuw haar hand te kneuzen, in elk geval. Het waren een aantal comments van haar volgers die haar hadden aangespoord om nogmaals een bezoekje te komen brengen. Dit keer om de tuin te bezichtigen. Die had ze de vorige keer overgeslagen, omdat haar vorige bezoek sneller ten einde kwam dan de bedoeling en dat vonden een aantal mensen jammer, want het was blijkbaar een hele mooie tuin die ze niet mocht missen. Alex begreep eigenlijk niet wat de appeal precies was, al moest ze toegeven dat ze erg genoot van de planten en de vormgeving van het gigantische ding. Voor een moment dacht ze er zelfs aan om de doolhof uit te proberen, maar dat was misschien een slecht idee met haar anxiety.

Om zichzelf wat gerust te stellen en niet op eigen houtje te hoeven lopen, had ze Aries en Virgo bij zich. Ze wist niet precies hoe ze hun relatie met elkaar moest omschrijven – het ene moment konden ze niet met elkaar overweg en het andere waren ze dikke maatjes – maar op het moment waren ze prima gezelschap. Ze waren wel met elkaar aan het kibbelen, maar dat viel te negeren door de blondine. Tenminste, totdat haar Vulpix iets scheen op te pikken en ervandoor schoot. “Aries!” riep ze het beestje nog na. Dat scheen echter geen effect te hebben en, met een oogrol van Virgo, zetten ze getweeën de achtervolging in. Zo vader, zo dochter, was alles dat door Alex heen schoot, terwijl ze een poging deed om de vos bij te houden.

Ze stopte bij één van de uitgangen van de doolhof. Alex hoefde niet in de buurt te staan om te zien dat het bij een persoon was, welke werd vergezeld door een Lopunny. Een shiny Lopunny. Wow. Pas toen de blondine dichterbij kwam, zag ze dat het om een bekende ging. Was dat nou Mabel? Ze versnelde haar pas ietwat en kwam tot de conclusie dat het inderdaad om Mabel ging. “... Dat is lang geleden,” wist ze eindelijk uit te brengen, waarna ze tot stilstand kwam en haar blik naar Aries liet glijden. “Ik snap dat je enthousiast bent, maar zomaar wegrennen geeft mij een hartaanval en is niet netjes,” sprak ze de pokémon streng toe. Veel hoefde ze verder niet te doen, want Virgo leek ook al een ellenlange preek te geven. Alex had bijna medelijden met de Vulpix. Haar blik verplaatste zich echter snel weer naar Mabel met de gedachte waarom die precies bij een gat gehurkt zat. Dat was het moment waarop Alex dan eindelijk de pokémon in het gat opmerkte – en opeens had ze geen medelijden meer met Aries, maar met de Buneary daar beneden.

Mercy draaide zich sneller om dan haar trainer bij het horen van voetstappen, maar dat was ook niet zo verrassend als je hun oren vergeleek. De Lopunny had geen idee wie het waren, maar was er zeker van dat ze de pokémon bij haar trainer uit de buurt moest houden. "Alex?" verrast keek Mabel op. "Kun je me helpen?" vervolgde ze meteen met een blik op Alice. "Alice is in dit gat terecht gekomen en ik weet niet hoe ik haar eruit kan halen." Op het moment was niet echt tijd om vrolijk bij te praten en hun avonturen te delen. Niet met de Buneary vast in het gat. Mercy, op haar beurt verrast door het feit dat haar trainer deze persoon leek te kennen, liet haar argwaan gaan en draaide zich weer richting Alice. Bezorgd keek ze naar de roze pokémon, Alice was over haar schrik heen gekomen en maakte een klagerig geluid. Ze wilde hier uit!

Een vriendelijke glimlach was alles die de blondine op het moment aan Mabel kon schenken voor er om hulp werd gevraagd. Dat was ook niet zo bijzonder, want de huidige situatie vroeg niet om een vrolijke reünie. Alex knikte en dacht na over hun opties, voor haar blik viel op de Chikorita die nog altijd een boze preek aan de Vulpix gaf. Aries scheen met de seconde gefrustreerder te worden. Het was echter niet uit medelijden dat de blondine zich tot de twee keerde om het een halt toe te roepen. Virgo had immers een heel handig truucje die ze nu konden gebruiken. Alex knielde naast haar Chikorita neer en sprak deze aan in de hoop om de aandacht te trekken. Gelukkig was die erg op haar gesteld en schonk dan ook de meeste aandacht aan haar trainer. Alex hoefde niet veel moeite te doen. “Virgo, zou je met je roedes die arme Buneary uit dat gat kunnen halen?” Ze wees naar het gat waar Mabel en de Lopunny omheen zaten, waar de pokémon zelf niet veel later ook heen liep om te checken hoe diep het was. Virgo had geen idee of ze zoveel kracht bezat, maar als de blondine de hulp nodig had, dan hielp ze graag.

Alex bedankte Arceus en elke andere Arceus dan ook dat roedes geen limiet aan lengte schenen te hebben. Ze glimlachte dan ook toen ze bijna bij de Buneary waren. Misschien moesten ze de Buneary even waarschuwen over wat er ging gebeuren, voordat de paniek toe zou slaan. “Maak je maar geen zorgen, Virgo haalt je er wel uit. Hou je vast aan haar roede, dan kan ze je omhoog trekken,” sprak de blondine, waarna de roedes dan inderdaad ver genoeg waren voor de kleine pluizenbol om ze te pakken.

Mabel bewoog achteruit toen de Chikorita naar het gat liep om te helpen, Mercy bleef wel naast de groene pokémon staan en keek ongerust naar onder. Alice was niet vreselijk van slag, maar dat kon nog escaleren. Misschien. De Buneary was eigenlijk meer geïnteresseerd in de roedes die naar onder kwamen dan in paniek door het gat. Misschien was dat omdat ze zelf een konijn was en normaal in dit soort plekken woonden. Zoals opgedragen pakte de Buneary de groene dingen vast en trok er lichtjes aan. Dit had ze nog nooit gezien. Als Alice iets was, dan was het wel nieuwsgierig. Het zou Mabel niks verbazen als ze niet in het gat was gevallen, maar er in was beland omdat ze het wilde onderzoeken. Een beweging achter haar trok haar aandacht. Voor de het wist zat er een grijnzende Zoroark op haar buik. Amy keek haar trainer wat teleurgesteld aan. "En ik dacht dat ik je kon laten schrikken," klonk wat beteuterd. Mabel duwde de pokémon met moeite van zich af en haalde diep adem. Niet geschrokken? Ze vergeleek het liever met een hartaanval. "Niet doen, alsjeblieft," sprak het meisje haar pokémon aan terwijl ze haar hart tot rust probeerde te brengen. Amy haalde haar schouder op en liep naar Mercy om te kijken wat er aan de hand was. Mabel ging overeind zitten en klopte de aarde van haar rug. De Zoroark was niet echt een pokémon die haar over haar angst heen ging helpen, maar ze was zo gewend geraakt aan de streken van Amy dat het op een bepaalde manier wel hielp. Toch soms.. vroeg ze zich af waarom ze de Zoroark nog meenam.

Virgo deed ontzettend haar best om de Buneary omhoog te krijgen, maar zoals verwacht was ze niet sterk genoeg om het in haar eentje aan te kunnen. Zo’n verrassing was het niet, want Buneary en Chikorita leken op het eerste gezicht niet zoveel te verschillen van gewicht, dus had Alex dit al voorzien en wilde haar pokémon helpen met het optillen. Voor ze echter de kans kreeg, zag ze vanuit haar ooghoek dat Mabel werd besprongen en schrok ze hard van de plotselinge verschijning van de Zoroark. Ze was niet de enige – Virgo verloor haar concentratie en schoof daarmee naar voren. De blondine zag nog net gebeuren dat haar Chikorita voorover het gat in viel en was te laat met uitreiken om de pokémon nog op te vangen. Het resultaat? Virgo belandde zelf nu ook op de bodem van het gat. “Mèrde,” mompelde ze zachtjes. Alex hield niet van vloeken, maar op het moment kon ze de situatie niet anders dan dat omschrijven. Wat nu? “Virgo, ben je in orde?” Aries kwam er nu ook bezorgd bij staan. Gelukkig scheen de pokémon geen blijvende schade te hebben opgelopen. Ze had alleen maar een kwade frons op haar voorhoofd.

Amy ving net op hoe een groene vlek een gat in gleed. Nieuwsgierig kwam ze dichterbij en keek in het gat. Daar zat Alice.. en de groene pokémon.. oké. "Oeps?" mompelde de Zoroark, dit was haar fout toch? Mercy gaf haar een vuile blik, yup, het was haar schuld. Amy tuurde even in het gat en wierp toen een blik op de onbekende trainer. Was dat een vriendin van Mabel? Ze had geen idee, en ze was al best een tijdje in het team. "Jullie doen ook veel te moeilijk," met haar snuit in de lucht gestoken probeerde de Zoroark de schuld van zich af te schuiven. "Laat mij proberen." Met een gebaar dat iedereen afstand moest nemen zette de roodharige pokémon haar nagels in de grond. Mercy liep wijs een paar stappen naar achteren, net op tijd om de stukken aarde te ontwijken die omhoog werden gegooid. Met een Dig groef Amy zich onder de grond naar Alice en.. die andere. Voor kleine pokémon zoals Buneary's en.. wat dat groene ook was was het gat erg hoog, maar Amy was een redelijk grote Zoroark en bereikte de twee binnen een paar seconden. "Oké, en nu eruit," mompelde de pokémon terwijl ze eerst Alice oppakte met haar rode klauwen en naar boven gooide en daarna hetzelfde deed met de groene pokémon. Met een Bounce sprong Amy er zelf ook uit en keek de andere blij aan. "Dat was toch niet zo moeilijk," trots richtte ze haar blik op de twee roze konijnen. Zij kon problemen oplossen! Veroorzaken én oplossen! Al moest ze niet zo trots zijn op dat eerste.
Mabel was enigszins hersteld van Amy's verrassingsaanval en liep wat dichterbij. "Dat is Amy," zuchtte ze tegen Alex. Ze had geen idee of ze al een keer over de Zoroark had verteld in een holo caster gesprek, maar veel maakte het niet uit. Het leverde wel een verontwaardigde blik op van de pokémon zelf. Wat ze kon begrijpen, want het klonk niet alsof ze echt blij of trots op de Zoroark was. Mercy gaf Alice een snelle opknapbeurt, de Buneary had wat bruine plekken in haar roze/bruine vacht, maar na een wasbeurt zou het wel weggaan. Nadat de Lopunny klaar was liep de Buneary richting Chikorita, hoewel zij niet degene was die haar eruit had gehaald was ze wel dankbaar. Vrolijk stelde Alice zichzelf voor in haar eigen taal, ondanks alles was ze de vrolijkheid zelve.

Telepathie was niet iets wat Alex snel dacht mee te maken – en toch hoorde ze de stem van de Zoroark via haar gedachten spreken. Het verbaasde haar, op z’n zachtst gezegd. Desondanks schrok ze er niet van en nam ze, zoals gevraagd, afstand van het gat toen de pokémon het gebaar gaf. Er werd een Dig ingezet en de blondine voelde zich een beetje dom dat ze daar niet aan had gedacht. Niet dat ze een pokémon op zak had die dat kon, maar toch. Het duurde niet lang voor de shiny Buneary uit het gat werd bevrijd met een klein boogje, waarschijnlijk in de lucht geworpen door de Zoroark, gevolgd door het tegenstribbelende geroep van haar eigen Chikorita. Die verscheen met een wel heel kwade blik in haar ogen en landde niet zo soepel op de grond vlak naast het gat. Aries trippelde meteen opgelucht op de pokémon af en duwde haar kopje tegen Virgo aan – welke nog altijd kwaad was, maar Alex kon zien dat haar blik zich verzachtte. Alsof het haar goed deed dat de Vulpix zich om haar had bekommerd. Een glimlach sierde de blondine haar gelaat, waarna ze vond dat de pokémon haar toeziend oog niet meer nodig hadden en zich op Mabel en de Zoroark richtte. Dus dat was Amy.

Een grinnik verliet haar mond. “Fijn om je in levende lijven te ontmoeten,” sprak ze tegen de pokémon. “Ik heb veel over je gehoord. Bedankt voor het redden van Virgo, trouwens.” Alex had echt niet willen weten hoe lang de Chikorita zou hebben geklaagd als ze daar lang in had moeten blijven zitten. Af en toe deed het wezen haar best aan een prinsesje denken. De blondine schudde haar hoofd en liet haar blik naar Mabel glijden. “Hoe gaat het met je? Ik heb je al lang niet meer gesproken.”

Amy keek Alex inschattend aan. "Dat is Alex," hielp Mabel de Zoroark, al leek ze het nog steeds niet echt te begrijpen. "Nou ehm.. ik denk dat je me niet hoeft te bedanken voor dingen die ik zelf veroorzaak," Amy wierp een blik op de groene pokémon, die was niet zo dankbaar als Alice die vrolijk rond huppelde. Bedanken hoeft niet, maar een beetje dankbaarheid.. "Het gaat wel," reageerde Mabel op Alex vraag. "Ik heb wel eens betere tijden gehad. Maar hoe gaat het met jou?" Mercy aaide haar trainers broek als troost, al was er niet echt iets wat ze konden doen. "Maar zullen we naar Silver gaan? Hij heeft mijn tas en alles," en eigenlijk wilde ze hier niet meer zijn. Het was een beetje aan de rand van de tuin en alle schaduwen maakten haar onrustig. Mercy knikte instemmend en hield tegelijkertijd Alice in het oog, de shiny Buneary probeerde een reactie uit de Chikorita te lokken door vrolijk een gesprek te beginnen. "Ik ga voor," Amy wierp een laatste blik op haar trainer en stoof er vandoor. Hopelijk zonder iemand een hartaanval te geven.

Ze werd aan de Zoroark voorgesteld door Mabel zelf, waardoor ze het idee had dat ze dat net zelf had moeten doen en nog net kon vechten tegen het bekende gevoel van schaamte. Hopelijk werd ze niet rood in haar gezicht, maar dat kon ze zelf nu niet onderzoeken. Gelukkig werd het onderwerp al snel veranderd. “Je had ook niet kunnen helpen,” sprak Alex vervolgens. “Dus het is alleen maar netjes om je daarvoor te bedanken.” Haar aandacht werd daarna getrokken door Mabel zelf, welke antwoord gaf op haar eerder gestelde vraag. Een bezorgde frons verscheen op haar voorhoofd bij het horen ervan. “Wil je erover praten?” vroeg ze aan de brunette, de vraag hoe het met haar ging negerend. Alex kon daar geen antwoord opgeven totdat ze zeker wist dat Mabel wel weer oké ging zijn, met of zonder haar hulp. Het voorstel om naar Silver te gaan volgde en pas op dat moment besefte Alex zich dat ze de vogel nog helemaal niet gezien had. “Sure,” reageerde ze met een voorzichtige glimlach. Ze wist immers dat het om Mabels partnerpokémon ging. Wachtend tot het meisje hen zou leiden, wierp ze een laatste blik op haar twee pokémon. Virgo leek niet meer zo geïrriteerd als net, maar keek nu wel vermoeid uit haar ogen. De blondine kon wel begrijpen waarom. Aries alleen al was een handvol om rustig te krijgen. Haar en een jonge pokémon erbij? Virgo moest vannacht wel echt goeie nachtrust krijgen.

"Het is niet echt dat ik persoonlijke demonen heb op het moment, buiten die ik al had," mompelde Mabel als antwoord. "Alleen zijn ik en mijn pokémon door een zware tijd geweest, vooral Mercy." De Lopunny was degene geweest die gekidnapt was, niet iets wat ze een tweede keer wilde meemaken. Mercy was al schrikachtig geweest voor het hele gebeuren.. de vertrouwenscirkel van de roze pokémon was dan ook niet erg groot. Je had Mabel, Alice.. Silvester, al niet te veel.. en Amy.. een beetje. Het was een rare familie. "Laten we dan maar om het doolhof lopen," reageerde Mabel met een blik op de groene heg, ze had geen zin daar nog een keer doorheen te gaan. Alice had het opgegeven met de Chikorita en was naar de Vulpix gelopen, die leek jonger te zijn. Misschien wilde die spelen! Mabel begon richting de heg te lopen en keek er omheen. Ze bevond zich aan de andere kant, dus waarschijnlijk zouden ze Silvester bereiken als ze twee keer een hoek omgingen. Dat was niet erg moeilijk, alleen Alice meekrijgen zonder dat de jonge Buneary in een ander gat viel.

Persoonlijke demonen was een begrip die Alex maar al te goed kende en hoewel ze op het moment geen last had van ze, was ze wel door moeilijke tijden heen gegaan de afgelopen winter. Aquarius die was gestolen viel haar ontzettend zwaar, maar ondanks dat ze zich enorm schuldig voelde omdat ze haar pokémon nooit fatsoenlijk trainde, was ze niet van plan om dat zelf te doen. Vechten was niet haar ding. Het was Sagittarius die het heft in eigen handen had genomen en af en toe met de rest ging trainen als ze uit de pokéball waren. Dat Mabel geen last had van haar eigen demonen was een positief iets, maar toch had ze een zware tijd achter de rug. “Hoe komt het?” vroeg de blondine. Niet uit pure nieuwsgierigheid – ze wilde het gewoon graag weten als ze kon helpen, aangezien ze dat met alle liefde deed, zeker voor iemand die ze al langer dan vandaag kende. “Ik bedoel, je hoeft het er niet over te hebben,” voegde de blondine er vlug aan toe. “Maar als ik iets kan doen om te helpen, dan sta ik voor je klaar.”

Alex knikte en maakte aanstalten om te vertrekken. Haar Chikorita, welke nu met rust gelaten leek te worden door de Buneary, volgde haar op de voet alsof ze een persoonlijke bodyguard was. Aries was wat minder snel met volgen, want die besteedde nu een groot deel van haar aandacht aan de shiny babypokémon. “Zo te zien kunnen Aries en Alice het met elkaar vinden,” grinnikte de blondine zacht toen ze de twee zag. Dat was de naam van de Buneary, toch? Straks had ze het nog verkeerd en beledigde ze Mabel of de pokémon.

"Een tijd terug had iemand Mercy gestolen in Lumiose," antwoordde Mabel stilletjes, ze ontweken de stad nog steeds omdat het in de klauwen van de organisatie zat. Hoewel de naam nergens op sloeg, wie had er nog een slecht team genaamd Rocket?, waren ze wel sterk. De Lucario vooral, ze hadden geen kans. "Maar we hebben haar terug nu en is het allemaal achter de rug." Mercy reageerde niet op wat haar trainer vertelde, maar Mabel kon een rilling door de Lopunny zien trekken. Voor haar was het het ergst geweest, ongeveer twee maanden weggeweest bij Arceus weet wie. Alice was nieuw en had het hele gebeuren niet meegemaakt, het was dan ook niet raar dat ze even bleef staan om verbaasd naar Mercy te kijken. Waarom rilde die? Het was niet koud of zo. Maar lang hield ze haar aandacht niet vast en ging ze weer verder met vrolijk met de Vulpix communiceren. "Ik geloof het ook," glimlachte Mabel met een blik op de twee pokémon. Ze ging het niet van dichtbij bekijken, maar het zag er gezellig uit. "Alice heeft niet zo veel vrienden thuis, de andere zijn niet zo dol op haar." Het was een typisch beeld, er was altijd wel iemand die niet werd geaccepteerd. De andere hoek kwam dichterbij en Silvester werd zichtbaar met een zwarte vlek naast hem, hij had geen centimeter bewogen sinds Alice weg hopte. En Amy had het blijkbaar ook terug gevonden. Dat herinnerde Mabel eraan dat de laatste keer dat ze Alex had gezien Silvester een onhandelbare Pidgeotto was geweest. De Pidgeot die hij nu was was een stuk rustiger, vriendelijker en al die dingen. En hij was ook de enige pokémon geweest die ze had toen ze Alex ontmoette, nu was dat anders. Zou hij die ontmoeting nog herinneren?

Alex’ ogen verwijdden even bij het horen over een gestolen pokémon, waarna een golf aan schuldgevoel over haar heen spoelde. Dat klonk wel heel bekend in haar oren. De blondine fronste bezorgd, maar dat smolt weer weg toen ze zich besefte dat het inderdaad goed was afgelopen. “Gelukkig maar,” reageerde Alex lichtelijk ontdaan. “Heeft ze er niks aan over gehouden? En jij?” Ze kon zich heel goed voorstellen – dat hoefde niet eens – dat Mabel heel veel had doorstaan tijdens de diefstal. Om nog maar te zwijgen over de arme pokémon, want die kreeg pas echt de wind van voren. Gelukkig ging het onderwerp geleidelijk een andere kant op en merkte Alex niet veel later op dat hun pokémon het wel met elkaar konden vinden. “Dat komt zeker door haar kleuren?” vroeg de blondine wat beteuterd. Shiny zijn was niet makkelijk. Je was een makkelijker doelwit voor trainers en jagers. Om nog maar te zwijgen over je familie die je zomaar kon verstoten. Alex wist precies hoe zoiets voelde. Daarover nadenken kreeg ze echter de kans niet voor, want haar blik viel op de kalme Pidgeot die in de buurt van een tas zat te wachten. Was dat echt Silvester? “Ik kan haast niet geloven dat dat dezelfde pokémon is die ik een tijd geleden heb ontmoet,” merkte ze met een kleine glimlach op. Dus het was waar wat mensen zeiden – pokémon konden inderdaad veranderen bij het evolueren.

Mabel keek naar Mercy en haalde haar schouders op. "Ik denk dat het zijn tol van iedereen heeft geëist," antwoordde ze, natuurlijk kon ze niet precies weten waar de Lopunny door was gegaan, maar naar wat ze wist had ze vooral in haar pokéball gezeten. Niks al te ernstigs. Mentaal was het zwaarder geweest, Amy's schuldgevoel, Mercy's schuwe gedrag, alles was een gevolg van het hele gebeuren. Nu was de Zoroark redelijk hersteld, maar er was die periode geweest dat Amy haast depressief was, net als iedereen eigenlijk. En zijzelf.. het was gewoon zwaar geweest. "Waarschijnlijk," mompelde de brunette met een blik op haar twee shiny's. Het was iets 'zeldzaams', iets wat iedereen wel wilde hebben als ze de kans hadden. Maar wat waren de voordelen? Iets om over op te schepen? Iets om mee te pronken? Dat waren geen eigenschappen om trots op te zijn.
"Dat is Silver," glimlachte Mabel met een blik op haar Pidgeot, haar trouwe partner. "Hij is nu meer zoals hij was als Pidgey, alleen dan.. minder actief." De evolutie had hem luier gemaakt, nu hij niet meer zo vrij rond kon hoppen lag hij het liefst te relaxen. Gewoon lekker ontspannen, Mercy was nu de pokémon die aan haar zijde liep, hij kon van zijn rust genieten. Bij het horen van zijn trainer deed de vogel zijn ogen half open en liet een begroeting horen. Alles was goedgekomen, toch? Met Alice en alles? Aangezien de Buneary weer vrolijk rond hopte kon hij uitgaan van wel. Amy had hem sowieso op de hoogte gebracht van alles wat was gebeurd. "Zijn er nog spannende dingen gebeurd in jou leven?" vroeg Mabel nieuwsgierig aan Alex, hopelijk was het beter gegaan dan haar avonturen. Gestolen pokémon waren niet echt iets om blij mee te zijn.