Going Down The Rabbit Hole

Jammer was het zeker. Alex glimlachte enkel naar Mabel, want hoewel ze er inmiddels mee kon leven, deed het haar toch nog pijn om eraan terug te denken. Ze besloot dat ze het onderwerp het beste kon veranderen door er niet meer op in te gaan – waarna gelukkig al een andere gebeurtenis aan bod kwam. Of de blondine daar zo blij mee was, echter… “Ik zie Aries er wel voor aan,” merkte ze op toen Mabel subtiel aan haar vroeg of het echt zo was. “Of verstoppertje.” Of elk ander spel waarmee de trainer haar pokémon voor uren kwijt was. Alex vond het in ieder geval niet echt grappig. Daarom was haar keuze snel gemaakt toen de brunette haar vraag stelde. “Ik zoek liever wel,” sprak ze ietwat resoluut. “Aries komt vaker in de problemen dan dat ze die oplost.” Wat dat betreft viel de Oran Berry niet ver van de boom. Sagittarius kon er immers ook wat van.

Ondanks haar pogingen om de goede weg te blijven vinden, kregen ze het toch voor elkaar om bij een doodlopend pad uit te komen. Was de Vulpix een mens geweest, dan had ze misschien hardop gevloekt, al kon ze zich natuurlijk ook inhouden voor de Buneary die bij haar was. Alice scheen echter een veel beter idee te hebben dan gefrustreerd te zijn; ze wurmde zich gemakkelijk tussen de takken en bladeren door. Aries keek er met een scheef hoofd naar. Dat was teveel moeite en bovendien liep ze kans vast te zitten met haar vele staarten. Daarom kwam zij ook met een beter idee – dat heg kon wel een kleine trim gebruiken. Met een Ember schroeide ze wat van de begroeiing weg – erop lettend dat ze Alice niet raakte – en kon, al was het maar gebukt, nu eronder door kruipen. Yes. Nu kon Alice ook gemakkelijker bewegen en konden ze verder.

"Laten we ze dan maar gaan zoeken," mompelde Mabel terwijl ze om zich heen keek. Ze wilde haar shiny Buneary niet verliezen, zelfs al had ze een paar betrouwbare pokémon om zich heen.. Alice kon nog steeds gekidnapt worden. Of erger; een gevaarlijke pokémon boos maken. "Jij blijft hier hé?" vroeg het meisje aan haar vogel. Silvester deed een oog open en gaf een zachte 'Piiid', lui als altijd. Maar iemand moest haar spullen bewaken. "Waar zoeken we eerst?" Mabel had zo'n vermoeden dat de pokémon weer in het doolhof waren verdwenen aangezien dat de optimale verstop plek was in deze tuinen. Maar welke? Er waren er meerdere..

Alice was door de planten door gekomen met de Emberhulp van de Vulpix en keek afwachtend naar de plek waar Aries moest verschijnen. De vos had het anders aangepakt dan ze had verwacht, maar.. ach, zolang het niet in de fik vloog. Met een vrolijk kreetje spoorde Alice haar partner in crime aan om te rennen, op naar vrijheid! Of zo iets.

Mabel stemde in en communiceerde vervolgens even met haar Pidgeot, welke daar zou blijven om op de spullen te letten. Gelukkig had Alex alles in haar rugzak zitten en die was licht genoeg om gewoon zo mee te nemen, dus kon ze die gewoon met zich mee dragen. Bovendien zat er lekkers in voor haar pokémon, dus zou ze Aries misschien kunnen lokken. “Het doolhof neemt het grootste gedeelte van de tuin in beslag, toch?” stelde de blondine voor. Ze haalde vervolgens de pokéball van Sagittarius tevoorschijn. Die zou zijn dochter vast wel kunnen opsporen met zijn neus. “Ik weet niet in hoeverre het slim is om op te splitsen, though,” voegde Alex eraan toe, waarna ze de Growlithe liet verschijnen. Deze keek vragend op, maar wachtte geduldig een uitleg af.

Aries kefte triomfantelijk terwijl ze zelf ook door de heggen heen kwam n haar blik op Alice liet vallen. Waren ze eruit? Of waren ze gewoon een ander gangetje in gelopen? De Vulpix keek om zich heen en zag wel nog overal heggen, maar ze hadden hier meer keuze dan net. Hopelijk vonden Virgo en Mercy dat gat in de heg niet, anders werden ze alsnog snel gesnapt. Vlug liep Aries achter haar pluizige compagnon aan, hopend dat ze zouden ontsnappen aan een ellenlange preek van hun teamgenoten.

Mabel keek naar de verschillende heggen en probeerde te bedenken in welke haar pokémon waren verdwenen. Maar aan elke kant leek er wel een te staan wat het niet bepaald makkelijker maakte. "Ik geloof het ook," reageerde ze op de vraag over het doolhof. Echt zeker was ze natuurlijk niet, maar ze wist dat deze plek bekend stond om de tuinen met doolhoven.. en vuurwerk, dat moest heel mooi zijn vanaf het balkon. "Ik verdwaal niet snel," mompelde Mabel overwegend, dat was een van haar goede punten; haar richtingsgevoel. "Maar ik weet niet hoe je het wil aanpakken." Zij had immers niet veel pokémon die konden helpen. Silvester kon wel vliegen en zoeken, maar dat zou storend en ineffectief zijn. En verder had ze alleen Amy.. en die was ook verdwenen. Ze moest zelf maar zoeken.

Alice hopte alweer vooruit, ze mochten niet achter vallen!, en keek snel naar de y-splitsing waar ze waren aangekomen. Welke kant op? Twijfelend keek de Buneary naar de twee opties. Ze wierp kort een vragende blik op Aries, ze was niet de beste in beslissingen maken.. in stress dan, zoals nu.. en wel vaker. Maar shhh, ze kon dit! Ze kon vluchten en haar teamgenoten voor blijven!

Mabel verdwaalde niet snel. Dat was al een pluspunt, want Alex vertrouwde niet altijd haar eigen richtingsgevoel. Kaarten kon ze gelukkig wel lezen, maar er was geen kaart van het doolhof – dat zou cheaten zijn en dat maakte de uitdaging nou niet bepaald leuker. “Sagittarius kan Aries vast wel vinden met zijn reukvermogen,” vertelde Alex aan Mabel toen ze de vraag had gesteld. Vervolgens dacht de blondine na of één van haar andere pokémon nog kon helpen. “Ik heb ook nog een Fennekin die Aries haar geur kent. Als Alice bij Aries is, waar ik wel vanuit ga, dan kan één van mijn pokémon met jou mee.” Er was echter één probleempje waar ze zich wel bewust van was. Mabel had het niet zo op vreemde pokémon. “Alleen als jij dat wilt, though – ik wil je niet ergens toe dwingen waar je geen behoefte aan hebt.” Ze wierp het meisje een geruststellende glimlach toe. Wie weet zou ze Sagittarius wel kunnen verdragen, zelfs al had ze de Growlithe maar één keer eerder ontmoet.

Een y-splitsing. Great. Aries keek van de ene naar de andere kant en toen naar Alice. De Buneary scheen geen keuze te kunnen maken, want een vagende blik werd nu op haar gericht. De Vulpix duwde haar neusje kort de lucht in. Misschien kon ze via een geurspoor wel een uitgang vinden? Als haar theorie werkte, in ieder geval, want ze ging er nu even voor het gemak vanuit dat de meeste geuren de goeie kant op waren gelopen. Aries koos met een kef voor de rechterkant en verhoogde haar tempo naar iets hoger dan lopen. Deze kant moest de goede zijn!

Oké, dus Sagittarius, de Growlithe als ze het zich goed herinnerde, kon zijn Vulpixdochter wel vinden met zijn neus.. en er was ook nog een Fennekin. "Eh.." Mabel knipperde met haar ogen en probeerde zich te herinneren wat een Fennekin ook alweer was. De vossenstarter toch? Best populaire pokémon, na Froakie's. "Ik eh.." twijfelend keek het meisje naar de grond, wilde ze met een vos opzoek naar een andere vos? Eigenlijk niet, maar zoeken zou wel een stuk sneller gaan. Natuurlijk kon ze proberen Amy te vinden, aan haar was ze gewend en dat was óók een vos, maar waar de Zoroark heen was..? Radeloos probeerde ze tot een beslissing te komen, uhm..

Aries maakte de beslissing voor haar en al snel waren ze weer onderweg. Enthousiast rende de Buneary met de vos mee. Ze hopte wel zo snel ze kon, maar.. de Vulpix was toch wat sneller doordat ze op haar vier poten kon rennen. Voor Buneary's werkte dat niet zo goed.. Alice merkte dat ze achter begon te lopen en liet een 'buuun' horen om aan te geven dat ze het niet kon bijhouden. Had ze beter niet kunnen doen, Mercy's kreet klonk van vlakbij en gaf het jonge konijntje bijna een hartaanval. Verstijfd bleef Alice staan, oh-oh.

Mabel stond duidelijk in tweestrijd over of ze wel of niet met Alex’ pokémon het doolhof in wilde. De blondine keek met een bezorgde frons naar de brunette. “We kunnen anders ook wel eerst naar Amy zoeken?” stelde ze voor. De Zoroark was bekend bij Mabel, dus ze nam aan dat het meisje daar minder problemen mee had dan een vreemde pokémon. Het probleem was alleen dat Sol noch Sagittarius de geur van Amy kenden, dus ze waren weer terug bij af. Radeloos probeerde Alex een oplossing te verzinnen, waarbij een bedenkelijke frons natuurlijk niet miste. Had ze zelf nou maar een vogelpokémon. Dan was dit probleem binnen een mum van tijd opgelost…

De Vulpix had niet door dat haar tempo hoger lag dan de Buneary. Ze wilde gewoon niet gepakt worden, maar dat ging blijkbaar ten koste van haar metgezel, welke toch een stuk achter geraakte en niet veel later een geluid liet horen om Aries’ aandacht te trekken. De pokémon stopte abrupt en keek achterom, zodat ze tot de ontdekking kwam dat ze harder had gelopen dan haar bedoeling was. Ze stond op het punt om terug naar Alice te gaan toen een andere pokémon zich kenbaar maakte met geluid en hoewel Aries niet echt bekend was met Lopunny’s kon ze aan de Buneary zien dat dit de verkeerde pokémon was. Ze sprintte vlug naar Alice toe en probeerde net zo snel het wezentje weer op haar rug te krijgen. Ze moesten hier weg!

"Nee, dat duurt te lang," zuchtte Mabel, wie weet wat hun pokémon in die tijd al hadden uitgespookt. "Ik ga wel met je Fennekin mee." Het waren geen grote pokémon, ze overleefde het wel.. waarschijnlijk.. hopelijk.. "Welk doolhof neem jij?" vroeg Mabel vervolgens, als ze de omgeving zouden opdelen zouden ze sneller klaar zijn. En als iemand Amy tegenkwam zou die de situatie kunnen uitleggen. De Zoroark zou vast wel helpen, hoewel ze soms onmogelijk vervelend deed zou ze wel haar best om te helpen. En Mercy zat achter Alice aan, die zou de Buneary uiteindelijk vast wel te pakken krijgen.

Ooooooh have mercy. Alice keek geschrokken naar de andere kant van de planten. Mercy's roze ogen waren duidelijk zichtbaar aan de andere kant en de Lopunny maakte zich al klaar om naar haar te komen. Gelukkig kwam Aries aangerend! De Vulpix kwam weer naar haar toe en zo snel ze kon klom de Buneary op de vos haar rug. Met een 'neary' spoorde Alice haar vriendin aan te rennen, de Vulpix was in elk geval een stuk sneller!

Mercy, aan de andere kant van de heg, klemde gefrustreerd haar tanden op elkaar en sloeg met een Ice Punch door de bladeren. Alice was weer verdwenen, op de rug van de Vulpix alsof ze een of andere cowbunny was. Hierom was ze tegen kinderen, ze brachten alleen problemen. De Lopunny was al niet zo dol op jonge kinderen, mens of pokémon, en dit bewees maar weer eens waarom. Dit betekende natuurlijk niet dat ze een hekel aan Alice had of dat ze de Buneary niet mee wilde nemen op reis, maar.. Amy was al genoeg als problemenmaker. Ze hadden echt geen extra roze konijn nodig die alles nog een tikkeltje erger maakte. Alice moest zicht beter gedragen of thuis blijven, Mabel had al genoeg aan haar hoofd.

Alex knikte begrijpend, maar voelde zich wel een beetje schuldig tegenover Mabel. Een andere optie was er op het moment echter niet, dus haalde ze de pokéball van Sol ook tevoorschijn. Ze hurkte bij de vos neer en sprak deze zo streng ze kon toe dat ze Mabel het voordeel van de twijfel moest geven – en gelukkig wilde de Fennekin daar wel aan meewerken, al was het een beetje met tegenzin. Sol was erg… Arrogant, wat dat betreft. “Sol is een beetje koppig, maar ze zal je helpen en beschermen als je dat nodig hebt,” glimlachte de blondine naar haar metgezel toen ze overeind kwam. “Ik neem de achterste wel, blijf jij maar vrij vooraan. Ik denk niet dat ze zo ver naar achteren zijn gegaan, maar je weet maar nooit,” sprak Alex vervolgens. Ze keek naar Sol, toen naar Sagittarius en uiteindelijk weer naar Mabel. “Succes.”

Aries rende zo snel ze kon door de heggen heen en hoopte vurig dat er geen doodlopende weg meer tussen zat. Mercy had heel boos gekeken en ze was niet vaak bang, maar dat was echt angstaanjagend! Hopelijk zou Virgo nooit zo’n hoofd kunnen trekken, want dan moest ze nog oppassen op de Chikorita ook. Niet dat een grasstarter haar zo eng leek, want ze was immers een vuurpokémon, maar dan nog. Een nieuwe T-splitsing kwam tevoorschijn en Aries stopte even om elke weg te kunnen bekijken. Welke zou een betere optie kunnen zijn?

De vuurvos verscheen en werd meteen streng toegesproken door haar trainer. Mabel keek nerveus naar de pokémon, het leek erop dat dit beest een beetje op Amy leek. Arrogant en zelfingenomen, maar met het hart op de goede plek. "Is goed," knikte Mabel en keek naar de Fennekin. Ze overwoog wat tegen de vos te zeggen, maar aangezien ze niks wist liep ze maar richting het doolhof na een "Succes" terug te hebben gezegd. De Fennekin zou vast wel volgen.. toch?

Amy hield zich stevig vast aan de Vulpix, maar deed haar best de pokémon niet in de weg te zitten. Ze bereed niet elke dag een vos. Aries kwam weer bij een andere splitsing en leek niet te weten welke kant ze op moesten. Alice wees naar rechts en ondersteunde haar aanwijzing met een 'buneary'. Aangezien Mercy toch achter ze zat konden ze elke kant op, zolang het niet doodliep..

Sol’s ietwat arrogante blik op het meisje was Alex niet ontgaan, dus ze keek waarschuwend naar haar pokémon. De vos merkte dat ze werd aangestaard, maar hoewel ze met haar ogen rolde voor de waarschuwing, ging ze braafjes achter Mabel aan zodra die was vertrokken. Alex zuchtte en keek haar Growlithe hulpeloos aan, welke met zijn staart kwispelde en haar via zijn blik liet weten dat hij het wel ging oplossen. Ze hoefde zich geen zorgen te maken. “Laten we maar naar je dochter zoeken. Ze brengt zichzelf nog meer in de nesten dan jij,” sprak ze tegen de kleine vuurhond, waarna ze tezamen naar hun gekozen doolhof liepen. Sagittarius ging meteen te werk en voor ze het wist bevond Alex zich midden tussen de enorme heggen.

De Fennekin snoof, duidelijk wat verbitterd over het feit dat ze nu moest zoeken naar die stomme Vulpix. Sol kende Aries niet heel goed, maar ze wist dat het beest zich makkelijk ergens in kon verwikkelen zonder er weer uit te kunnen en ze zat niet te wachten op dit hele oppasgedoe. Ondanks dat zocht ze driftig naar de geur van de vuurvos. Het was best moeilijk met al die geuren die hier rondhingen, maar Sol wist uiteindelijk eentje eruit te pikken die haar bekend voorkwam. Ze kefte een keer om aan te geven dat ze iets op het spoor was en begon toen te snelwandelen. Alles om zo snel mogelijk hier weer uit te zijn.

Alice maakte geluid en Aries draaide haar hoofd meteen een beetje, zodat ze nog net kon zien waar de Buneary heen wees. Rechts dus. Ze maakte een instemmend geluidje en begon toen verder te rennen naar rechts – totdat ze de hoek omging en dit keer een driesplitsing tegemoet ging. Op deze manier kwamen ze er nooit meer uit… Niet zonder Mercy, in ieder geval.

De Fennekin was duidelijk niet tevreden met de situatie. Mabel volgde de pokémon op een veilige afstand van twee meter en deed haar best de vuurvos niet te verliezen. De Fennekin leek echter wel wat op het spoor te komen en leidde netjes, maar snel de weg. Mabel trippelde achter de pokémon aan en was niet al te gretig dichtbij te komen. Maar ach, zolang ze hun probleempokémon vonden zou het wel goed komen. Onderzoekend keek het meisje om zich heen terwijl ze de Fennekin niet uit het oog verloor. Waarom konden de heggen niet wat lager zijn? Maar dan zou het geen goed doolhof meer zijn.. waarom stonden er ook doolhoven in deze tuinen? Dit was toch geen speelplek voor kinderen? Of jonge pokémon?

Een roze flits trok de aandacht van Alice. Mercy was met een Bounce omhoog gesprongen en keek met haar scherpe blik rond op zoek naar de twee pokémon. Nerveus hield de Buneary zich vast aan de vacht van Aries en hoopte dat ze niet gezien werden. Maar natuurlijk hadden ze dat geluk niet. De tweede keer dat de Lopunny sprong ving ze het roze vacht van haar teamgenoot op en grijnsde triomfantelijk. Muuuuuk. Alice keek verwoed naar voren en probeerde te bedenken wat ze nu moesten doen. Tijd had ze echter niet, want opeens werd ze van Aries rug getrokken en hing ze bungelend in de klauw van Amy. De Zoroark deed ook een poging de Vulpix te pakken en die in haar andere poot te houden. De Buneary trappelde wild met haar poten in een poging te ontsnappen, maar de greep van de sterkere pokémon was onmogelijk te ontkomen. Bovendien klonk Mercy lichte voetstappen vlakbij! De Buneary verstijfde en bereidde zich voor op het ergste. Het duurde niet lang en de Lopunny verscheen. Oké.. dit was het dan, haar avontuur was over. Mercy keek zoekend om zich heen, maar leek niks te zien. Verbaasd keek Alice naar Amy, de Zoroark grijnsde echter ondeugend wat voor de Buneary een teken was dat ze stil moest zijn. De vos had ze onzichtbaar gemaakt met haar Illusion ability en die werkte zoals altijd perfect. Mercy liep na een moment zoekend om zich heen kijken weer verder en verdween in een van de gangen. Opgelucht haalde Alice adem en keek Amy onzeker aan. De Zoroark was duidelijk nog niet van plan de jonge pokémon te laten gaan. "Dus waarin ben je nu weer in verzeild geraakt?" vroeg de vos grijnzend aan Alice. De Buneary slikte en zocht de blik van Aries. Amy was niet eng of zo, of nou ja, ze kon erg afschrikwekkend over komen met haar duistere persoonlijkheid, maar ze was geen pokémon die haar vrienden pijn zou doen.. fysiek.. mentaal kon de Zoroark nog wel eens spelletjes spelen. Maar goed, hoe legde ze deze situatie goed uit..?

Dat haar aanhang afstand van haar hield had de Fennekin niet echt door. Het interesseerde haar weinig of iemand wel of niet in haar buurt kwam, zolang ze haar maar niet tegen haar wil op durfden te tillen of aan durfden te raken. Nu gaf Sol dit meisje wel het voordeel van de twijfel; ze was immers bevriend met Alex en die liet niet zomaar iemand in de buurt van haar pokémon komen als ze kwade bedoelingen hadden. De vos focuste zich echter niet zoveel op het meisje – maar op de geur die ze net had opgepikt. Pas toen ze de hoek omging en tegen de eigenaar van de geur aan knalde, kreeg ze door dat dit niet om Aries ging. Versuft schudde Sol met haar kopje en keek op; recht in vuurrode ogen van een groen gekleurd wezentje. Het was Virgo. En aan haar blik te zien was ze niet blij met de botsing. Een preek volgde. De Fennekin zuchtte diep. Bah, Alex gaf haar maar beter straks een extra snoepje.

Aries rende zo snel ze kon, maar het was schijnbaar niet hard genoeg. De tweede keer dat Mercy haar Bounce gebruikte, merkte de Vulpix de pokémon ook op en dus had ze ook meteen door dat ze waren gespot. De adrenaline stroomde in overvloed door haar lijfje heen en ze versnelde haar pas, maar ze voelde al snel het gewicht van Alice van haar rug verdwijnen en de grond onder haar voeten voelde ze ook opeens niet meer. Aries stopte met rennen en keek verbaasd naar de Zoroark die haar zojuist van de grond had geplukt. De Vulpix wilde ‘lamelos’ tegen het wezen gillen, maar Mercy kwam op dat moment tevoorschijn en die verschijning snoerde meteen haar mond. Er was echter één dingetje dat haar wel opviel, maar wat ze niet kon begrijpen. Waar ze had verwacht dat de Lopunny hen opmerkte en hen op hun kop gaf, scheen de pokémon hen helemaal niet te zien. Ze verdween weer en Aries keek vragend naar haar metgezellen. “Ik… Wa….?” De vraag van de Zoroark ontging haar eerst compleet. Pas toen Alice haar hulpeloos aankeek, fronste de Vulpix en herinnerde ze zich de woorden van de pokémon. “Als je me loslaat leg ik het uit,” sprak ze tegen de grote vos, proberend streng te klinken. Ze faalde grandioos.

Amy was niet erg onder de indruk van de woorden van de Vulpix. "Is dat hoe je je reddende engel aanspreekt?" vroeg ze met een quasi-gekwetste uitdrukking aan de rode vos. "Ik red jullie uit de klauwen van die roze nachtmerrie en dan de ondankbaarheid," ging de Zoroark dramatisch verder. "Maar het is nog niet te laat Mercy te roepen." Grijnzend keek Amy de twee pokémon aan. Aangezien de Zoroark niet zo'n sterke pokémon was vertrouwde ze liever op haar listen en grote mond dan haar eigenlijke vechtkrachten. Maar dat ging ze nog verbeteren! Alle tijd om sterker te worden.. "Ehm," probeerde Alice zich in het gesprek te mengen. "Maar kom jij dan niet ook in de problemen? Jij hebt ons verstopt en zij.. is in een slechte bui." De Buneary probeerde kalm te klinken, maar dat was moeilijk als je aan je nekvel boven de grond bungelde in de klauwen van een natuurlijke vijand. Amy richtte haar blik op het roze konijn en haalde haar schouders op. "Ik red me wel," reageerde ze onverschillig, maar Alice kon niet anders dan de nerveuze ondertoon op te vangen. Mercy was echt een pokémon waar je niet mee kon spotten als ze in een boze bui was. Zij en Aries zouden nog weg kunnen komen met een boze preek en teleurstelling, maar Amy.. de Zoroark had wel vaker problemen gebracht en de kans was groot dat de Lopunny de Zoroark niet zo snel zou laten gaan. "Dus, waar willen de twee prinsesjes heen?" nieuwsgierig keek de Zoroark de twee pokémon aan. Deze achtervolging was niet erg interessant, en Mercy zou ze uiteindelijk te pakken krijgen. Dus waarom zou zij ze niet rondbrengen, ze rende een stuk sneller dan de rest.

Haar reddende engel? Aries voelde zich op haar tenen getrapt, maar voor ze iets eruit floepte dat niet zou bevallen, hield ze zichzelf tegen. Ze besefte zich nog net op tijd dat Amy hen inderdaad van hun ondergang had gered, want als de Zoroark hen niet had geholpen, dan waren ze waarschijnlijk snel gevonden. Amy deed wel te dramatisch naar haar smaak – maar toen de vos dreigde Mercy terug te roepen, raakte de Vulpix een beetje in paniek. “N-Nee!” sprak ze vlug, waarop Alice nog wat besloot toe te voegen. Huh. Slim bedacht. Daar had ze zelf niet eens bij stilgestaan. Ondanks het verzoek dat ze losgelaten wilde worden, werd Aries niet op de grond gezeten dat beviel haar niet. Dat ze voor prinsesje werd uitgemaakt echter wel, want het streelde haar kleine vossenego wel. “Alles dat niet in de buurt van Mercy of Virgo is,” sprak de Vulpix voor hen beide. Virgo was misschien niet zo angstaanjagend als de Lopunny, maar een preek schrok haar ook af, dus Aries hoefde de Chikorita nog even niet onder de ogen te komen.

Sol rolde met haar ogen toen haar teamgenoot nog steeds niet klaar bleek te zijn met praten, ondanks dat de Fennekin haar best deed een nieuwe geur op te sporen. “Zou je voor heel even je snavel willen houden? Ik probeer die probleemvriendin van je te vinden,” kefte de vos toen het haar teveel werd. Ze snoof en richtte haar aandacht bij de Chikorita weg, ondanks dat het hoofd dat die nu trok erg hilarisch was. “Ik– Ze– Hoe durf je zo’n toon tegen me te slaan?” beet Virgo haar toe, hoewel het een beetje zijn pit verloor door het stamelen. Sol besteedde er geen aandacht meer aan, waardoor de Chikorita haar blik op de brunette die bij hen liep liet vallen. Het was het mens waar Alex net mee had staan praten. Virgo was erg geneigd om haar ook een preek over haar pokémon te geven, omdat het ook deels haar pokémon’s schuld was dat Aries er vandoor was gegaan, maar ze wierp alleen een strenge blik naar het meisje.