This is what I came for.

Hm. Was dit een goed idee? Peinzend keek hij naar de man die voor de grote poort stond. Kon hij zijn geld echt niet beter besteden? Maar nee, zijn broer had gezegd dat het echt de moeite waard was en zelfs Diva, die altijd zo kieskeurig was, had hem gezegd dat hij hier echt eens naartoe moest gaan. Beiden zaten momenteel in Hoenn, dus hij kon het zo niet even één twee drie vragen. Ach ja. Hij zou de prijs maar betalen. Hij vond het wel belachelijk dat er een prijs gevraagd werd. Naar zijn idee zou dit een bezienswaardigheid moeten zijn waar ze gewoon gratis binnen konden. Hij keerde Jack terug in het geval dat hij per aanwezige ziel moest betalen en al snel bevond hij zich in Parfum Palace. Hij liet Beldum weer uit zijn Poké Ball gaan en keek vervolgens rond. Hm. Het zag er wel mooi uit. Vooral dat standbeeld van de Milotic. Hij liep langs het gouden standbeeld af en merkte op dat er allemaal kamers waren. Ze waren dicht, maar hij kon zien dat mensen in en uit gingen, dus hij vermoedde dat je dat ook mocht bekijken. Misschien konden ze ergens nog wat vinden of zo. En dus wenkte hij Jack en ging vervolgens één van de kamers binnen. De kamer bezat een prachtig tweepersoonsbed, een duur uitziende vaas en een schilderij. De persoon op de schilderij zou wel eens goed de eigenaar van dit paleis kunnen zijn. Misschien had hij zich iets meer moeten verdiepen in de boeken die gingen over dit paleis. Hij draaide zich om, deed de deur achter zich dicht en besloot naar een volgende kamer te gaan. De opstelling was ongeveer hetzelfde, alleen was het schilderij deze keer anders en was er hier een open haard. Hij kon wel raden hoe de andere kamers er uit zouden zien. Hij liep naar het bed toe en liet zijn vingers langs de lakens glijden. Hij wierp een blik naar de deur, haalde zijn schouders op en sprong vervolgens op het bed waarna hij languit ging liggen. Ah, heerlijk!

Evan liet zijn blik naar het plafond glijden. Alleen zag hij niet het plafond, want het bed had een grote beschutting. Of hoe hij dat ook moest noemen. De beschutting bestond uit twee houten palen die aan weerszijden stonden en die verbonden waren met het bed. Ze gingen in de richting van het plafond en aan de uiteinden van de houten palen hing een soort van groene doek die zich over het bed heen strekte en weer vasthing aan houten palen die zich aan het uiteinde van het bed bevonden. Het doek strekte zich naar beneden; het was een soort dikke buik dat losjes naar voren hing met een smalle rug. Hij wist niet goed hoe hij het moest uitleggen, maar hij kon zich voorstellen dat het wel een veilig gevoel gaf ’s nachts om te slapen. Hij kon niet lang genieten van de rust, want plotseling ging de deur open en stond er een jongen aan zijn bed. Of nou ja. Het bed van het paleis. Evan haakte zijn handen in elkaar en luisterde met een kleine grijns naar wat de jongen te zeggen had. Artikel 37. Ja ja. Het was jammer dat de jongen hem niet herkende. Hij was zo te zien een Ranger en Evan dacht wel dat hij hem ooit eerder had zien rondlopen in de Ranger Base, maar zeker was hij natuurlijk niet. ‘Goed,’ zei hij grijnzend. ‘Ik geef mijn misdaad volledig toe. Alleen gaat het nogal lastig worden om me op te pakken, mede-Ranger.’ Als de euro nu nog niet gevallen was bij de jongen dan wist hij het ook niet meer. Wel kwam hij uit zijn liggende houding overeind en was eerst van plan om plaats te maken voor de jongen, maar misschien was het inderdaad maar beter als hij uit het bed zou gaan voordat het niet de jongen zou zijn, maar de eigenaar. Bovendien durfde hij te wedden dat hier vast een hoop camera’s hingen. ‘Artikel 37? Really? Hoe verzin je het toch?’ Hij schudde zijn hoofd en keek toe hoe Jack naar boven kwam en naast Evan kwam zweven. Zijn ene oog keek nieuwsgierig zijnde naar de jongen.