Going Down The Rabbit Hole

"Zeker," glimlachte Mabel met een blik op haar vogel, ze had Silvester nu al zo lang dat ze een leven zonder hem niet kon voorstellen. Veel beter dan een paar vage vrienden die ze niet zo goed kende. "Wat voor pokémon heb jij eigenlijk in je bezit?" vroeg ze na een blik op Mercy te hebben geworpen. Niet dat ze die pokémons graag wilde ontmoeten, dat zou ze niet aan kunnen.. maar als breeder had Alex vast een kleine verzameling. Niet als bezit natuurlijk, maar meer als een.. familie? Mabel vond niet dat je pokémon kon aanduiden als 'bezit', Mercy, Silver, Amy, geen van die stond echt onder haar commando. Een grote, blije familie, zo moest het zijn. Met Amy als vervelende grote zus, Alice als de kleine, onschuld, Mercy als bezorgde moeder en Silver.. als Silver. Er was niet echt iets waarmee je de vogel kon vergelijken in de familie, Silvester was gewoon zijn luie zelf. En ze zou het niet anders willen.

Alice liet een vrolijke 'Buneary' horen en probeerde de Vulpix naast haar te krijgen. De vos was lekker warm.. als verwacht van een Firetype. Het roze konijn deed een poging Aries te knuffelen, ze wilde meer van die warmte! Op de Daycare hadden ze geen Firetypes, had iets te maken met dat Mabel geen pokémons wilde verzorgen buiten de Buneary's en haar team. Ach, misschien zou ze op een dag eentje krijgen, volgens Silvester wilde ze meer vogelpokémon vangen. Waren daar ook Firetypes van?

Wat voor een pokémon zij in bezit had? Alex kon een ietwat ongemakkelijke lach niet helpen en krabde zachtjes met haar wijsvinger over haar wang heen. “Misschien iets teveel dan goed is,” biechtte ze op. “Het begon met een Squirtle. Daarna ving ik Sagittarius, vond ik een Rhyhorn en kreeg ik een Blitzle en Seviper van mijn grootouders,” vertelde ze. Zo klonk het nog als redelijk weinig, maar het was veel groter dan dat. “Nu heb ik ook nog een Riolu, een Oshawott, een Marill, een Buizel, een Chespin, Fennekin, Piplup en Virgo en Aries.” Alex keek even naar haar Chikorita, waarop ze die een aai over de bol gaf, proberend het blad op haar hoofd te vermijden. “Aries heb ik uit een breed van Sagittarius gehouden. Ze is net haar vader,” grinnikte ze. “Ik heb ook nog een paar babies die te koop staan op het moment. Ik hoop dat ik daar snel een thuis voor kan vinden.” Misschien dat het dan ook even wat rustiger werd thuis. Alex hield van het werk, maar het vermoeide haar best wel om zoveel babies om haar heen te hebben. Zeker als die babies net zo energiek waren als Aries.

De Vulpix deed haar uiterste best om staande te blijven op de Pidgeot. Dit was ze zeker niet gewend, maar het was een uitdaging en als ze ergens van hield, dan was het dat wel. Aries probeerde dan ook zelf naast Alice te gaan staan toen de Buneary aangaf hier de behoefte toe te hebben en de knuffel die volgde was zeker weten erg aangenaam. Aries hield van lichamelijk contact. Gelukkig zorgde haar warmte ervoor dat veel pokémon dat van haar vroegen en ze was dan ook helemaal bereid om die te delen. De Vulpix liet een vrolijk geluidje horen, genietend van het geknuffel die Alice teweeg probeerde te brengen. Ze was zelfs zo enthousiast erom, dat ze haar voorpoot om de Buneary heen wilde leggen, maar ze verloor daardoor haar evenwicht en viel naar voren.

"Dat klinkt alsof je je handen vol hebt," reageerde Mabel de pokémon in haar hoofd natellend. Dat waren er minstens.. veertien pokémon, toch? En zij had al genoeg aan een Zoroark.. maar Amy kon goed voor zichzelf zorgen en qua verzorging had ze meer aan Alice. De jonge Buneary had ook nog wel eens de neiging in problemen te komen.. zoals net.. door haar nieuwsgierigheid.. en zo. Maar dat was normaal voor babypokémon, toch? Voor Alice was het normaal in elk geval, zij was ook het enige teamlid wat geen last had gehad van Mercy's vermissing. Dat was voor haar tijd. "Heb je dan nog wel genoeg tijd voor je blog?" vroeg Mabel nadenkend, met zoveel pokémon en een blog.. had je dan nog wel genoeg tijd? Om nog maar te zwijgen over vrije tijd.

Alice was blij te merken dat haar knuffel niet ongewild was, zo blij dat ze niet door had dat de Vulpix naar voren viel en door het gewicht mee viel. Verbaasd knipperde de Buneary met haar ogen, niet helemaal beseffend wat was gebeurd en merkte toen het gewicht wat op haar lag. Aries was niet zo zwaar.. voor een mens, maar voor het konijntje was de vos een redelijk plettend gewicht. Paniekerig probeerde Alice onder de Vulpix vandaan te komen, met haar korte pootjes duwde ze de andere pokémon zo goed als ze kon naar boven zodat ze wat meer lucht kreeg. Veel hielp het niet aangezien haar poten niet erg veel kracht bezaten. Benauwd keek de Buneary Aries aan, het was aan haar!

Haar handen had ze zeker vol. Alex glimlachte om de opmerking en knikte instemmend. “Vaak wel,” reageerde ze er geamuseerd op. “Gelukkig helpen sommige pokémon me meer dan dat ze hulp nodig hebben, though,” voegde de blondine er lichtelijk trots aan toe. Aquarius, bijvoorbeeld, welke het moederlijke instinct sowieso al in zich had – met of zonder eigen babies. En Sagittarius had gewoon een heerlijk behulpzaam karakter, ondanks dat hij geregeld in de problemen kwam door zijn avontuurlijke kant. Mabel leek bezorgd te zijn over haar blog en dat was zij ook wel een tijdje geweest, maar dat bleek uiteindelijk niet nodig. “Ik heb een balans kunnen vinden,” legde Alex kort uit. “Sowieso horen babies ’s avonds te slapen en meestal zijn mijn pokémon dan ook wel vermoeid. Ik heb mijn updates gewoon naar een later tijdstip verplaatst.” Slapen kon ze toch niet altijd. Dan kon ze die tijd beter aan haar blog benutten.

De arme Alice werd meegesleurd in haar val. Dat niet alleen, maar Aries landde veel zachter dan ze had verwacht. Het kostte haar even voor ze door had dat ze bovenop de Buneary was beland – en dat besefte ze zich alleen maar omdat ze haar ogen na de val had geopend. Een beetje verbluft bleef de Vulpix nog even liggen, totdat ze voelde dat Alice tegen begon te stribbelen door haar overeind te willen duwen. Aries sprong meteen van Alice af en keek schuldbewust naar de shiny pokémon. Dat was niet haar bedoeling geweest! Was Alice wel in orde?

"Dat is goed," mompelde Mabel toen Alex uitlegde dat ze een balans had gevonden. Voor haar was het redelijk makkelijk aangezien haar dagtaken vooral bestond uit het verzorgen van de pokémon en misschien plannen maken voor de toekomst van de Daycare. Binnenkort zou ze misschien wel weer gaan reizen, om die vogels te vangen die ze graag wilde hebben. "Wat doe je dan buiten je pokémon en je blog?" vroeg ze nieuwsgierig aan de blondine. In de weinige vrije tijd die Alex had zou ze vast wel iets doen buiten rond hangen. Zoals Amy zou doen. Dat en rond dollen met haar illusies. Soms was de Zoroark.. niet erg behulpzaam. Maar daar was ze Amy voor.

Het gewicht kwam van haar af en Alice haalde opgelucht adem. Lucht! Heerlijke lucht! Na op adem te zijn gekomen keek de roze Buneary de Vulpix vrolijk aan en grijnsde. Was niet erg, was niet erg. Niet iedereen liep op zijn achterpoten. Maar er was nog meer te doen op de rug van de Pidgeot. Onhandig liep Alice over de rug van de pokémon en deed een poging op zijn hoofd te klimmen. Van daar zou het uitzicht vast geweldig zijn! De Buneary keek om naar Aries, ze kon wel wat hulp gebruiken.

Buiten haar pokémon en haar blog? Alex moest even nadenken of ze wel iets anders deed dan de hele dag bezig te zijn met die twee dingen. Er kwam nog wel iets bij kijken, maar… Hoe dan ook bleef ze bezig met haar team en haar blog. “Reizen,” beantwoordde ze de vraag. “Maar voornamelijk hou ik me nu bezig met het geld verdienen, zodat ik echt een keertje naar Hoenn kan.” Ze was al zo lang aan het plannen om Lori te gaan bezoeken… Zelfs nog voordat ze haar ouderlijk huis had verlaten in Sinnoh. Waarom ze eerst naar Kanto was vertrokken en daarna naar Kalos was haar eigenlijk een raadsel. Alex ging er maar vanuit dat het een impuls was geweest, zodat ze eindelijk weg kon. Ontsnappen aan zichzelf was echter moeilijk. “Wat is jouw doel op het moment?” besloot ze aan Mabel te vragen. De daycare, ja, maar het meisje had vast net als Alex één of andere droom die ze uit wilde laten komen.

Aan de grijns merkte Aries dat het niks uitmaakte en dat luchtte de Vulpix toch wel wat op. Toen de Buneary haar klim naar boven vervolgde, keek ze nieuwsgierig het wezentje na. Dat wilde ze ook wel proberen, maar zou dat passen? Alice keek toen om en dat was voor Aries het teken dat het inderdaad wel kon. Zelf inschatten of het paste deed ze niet, maar ze had dan ook een veel beter idee die de Buneary misschien ook wel heel leuk vond. Aries klom omhoog – hield haar hoofd laag en probeerde de pokémon zo op haar eigen rug te krijgen, zodat Alice nog hoger stond.

"Oh, je vriendin woont in Hoenn, toch?" vroeg Mabel na Alex had verteld dat ze geld spaarde voor een tripje naar Hoenn. Ze had Alex' vriendin nooit ontmoet, maar kon zich alleen voorstellen dat ze een aardig iemand moest zijn. Alex was niet iemand die vrienden maakte met asociale mensen. "Uhm.." Mabel dacht kort na over de vraag. Wat was haar doel op het moment? "Nou, ik wil de Daycare herstellen en wat vogels vangen," antwoordde ze zo eerlijk mogelijk. "Safe Haven was eerst gericht op vogels, maar dat is een beetje verloren gegaan." Silvester kwam daarvandaan en ook heel wat andere vogels. Maar nu waren er geen meer en dat wilde ze veranderen. Maar verder? Niet echt veel op werken aan haar fobieën na.

Alice wilde op de kop van Silvester staan! Omdat.. omdat het kon! Na een moment moeite hebben lukte het de Buneary op de kop van de duttende vogel te komen. Ze keek naar achteren en vond tot naar genoegen Aries achter zich. De Vulpix was zelf ook wat van plan! De vos maakte het mogelijk om het konijn op haar rug te laten. Alice grijnsde en klom voorzichtig op de rug van haar vriendin. Geweldig uitzicht! De Buneary keek triomfantelijk om zich heen, ze was koningin van de wereld!

Ze was op het moment niet echt in een corrigerende bui, dus knikte ze op de reactie van Mabel. Vriendin was niet de correcte term voor Lori’s geslacht, maar ze kon zich voorstellen dat zoiets nou eenmaal moeilijk was om te bedenken. ‘Maatje’ had ook even geduurd voordat Alex dat begon te gebruiken. “Inmiddels in Fortree. Daar heeft Lori hun daycare op kunnen zetten en als alles rond is, dan verhuisd de mijne daar ook heen,” legde ze aan Mabel uit. Ze ging toch wel wat dingen missen hier in Kalos, maar ze kon altijd nog een keertje terugkomen, beredeneerde ze. Toen haar metgezel over het herstellen begon, hield ze haar hoofd een beetje scheef, nieuwsgierig naar wat Mabel ermee bedoelde. De uitleg volgde echter al snel. “Oh, dat is jammer,” reageerde ze vervolgens. Haar blik ging even naar de Pidgeot van het meisje. “Maar het is wel gaaf dat je het wilt herstellen. Heb je al ideeën voor welke vogels je wilt gaan vangen?” Ze wist nog even niet uit haar hoofd welke vogelpokémon er in Kalos te vinden waren, maar misschien kon Mabel daar wel bij helpen. Mits ze zelf al onderzoek daar naar had gedaan, natuurlijk.

Aries grijnsde breed toen Alice op haar rug kwam geklommen. Om het zicht wat beter te maken voor zichzelf en de Buneary ging ze wat rechter staan en deed ze haar best niet nog eens te vallen. Als ze nu zouden vallen, dan zou het voor allebei wel heel pijnlijk worden. Gelukkig kon de Vulpix haar evenwicht goed bewaren. Vanaf hier kon ze zelfs Virgo naast Alex zien zitten! Trots riep Aries naar de Chikorita, welke eerst ongeïnteresseerd haar hoofd naar haar draaide en vervolgens leek te schrikken van wat ze zag. Daar kwam dus ook een preek bij kijken, want Virgo was kennelijk niet gediend van hun avontuurlijke avonturen. De Vulpix rolde met haar ogen toen haar teamgenootje naar de Pidgeot kwam gelopen met een boze frons op haar voorhoofd.

"Dus je gaat in Hoenn wonen?" vroeg Mabel, het was een mooi eiland en ze kwam er ondertussen al regelmatig. Maar ergens zou het toch wel eenzaam zijn te weten dat Alex in een andere regio ging wonen. "Dan kom ik een keer op bezoek, moet je me maar rondleiden," voegde ze er met een grijns aan toe. En dan kon ze ook meteen Lori ontmoeten, naar die was ze ondertussen ook nieuwsgierig geworden. "Allemaal," grijnsde Mabel als antwoord op de vraag. "Ik heb al een Vullaby en er zijn niet zo veel die ik niet kan vangen." De meeste vogelpokémon waren vangbaar in Kalos en Hoenn, en de rest kon ze van andere Daycare's halen of zo. "Ho-oh gaat wat lastig worden, maar.. met die kan ik toch niks," voegde ze er luchtig aan toe. Die legendarische pokémon konden toch niet breeden, onder normale omstandigheden, en bovendien werden ze nooit gezien. Maar ja, ze leefden in legendes.

Nieuwsgierig keek Alice naar de Chikorita, die leek niet al te blij.. oh-oh, ze wilde echt niet van haar plek af! Om dingen erger te maken merkte Mercy de activiteiten van de twee jonge pokémon ook op en kwam razend snel overeind. Hoewel de Lopunny 'Mercy' hete was de naam niet toepasselijk als de pokémon boos was. Alice klopte op Aries schouder en maakte een licht paniekerig geluid. Rennen!

Of ze in Hoenn ging wonen, was de vraag van Mabel. Alex knipperde even met haar ogen, want daar had ze eigenlijk nog niet bij stilgestaan. Ze was zo gewend aan reizen, dat een vaste plek zelfs nu een beetje vreemd in de oren klonk. Yeah, ze had nu ook haar eigen plekje in Kalos, maar dat voelde toch… Anders. Ze voelde zich daar enkel en alleen thuis omdat haar ‘kroost’ daar zat. “Ja,” was het uiteindelijke antwoord van de blondine, waarop Mabel vrijwel meteen om een rondleiding vroeg. Een klein grijnsje sierde haar gezicht terwijl ze knikte. “Dat zal ik zeker doen,” voegde ze eraan toe. Daarna vroeg ze uit belangstelling door op Mabel’s verhaal, wie vertelde over haar plannen van de vogelpokémon. Kennelijk had ze al een Vullaby. “Als ik je ergens mee kan helpen, dan doe ik dat graag,” glimlachte Alex naar haar. Vervolgens lachte ze geamuseerd. Ho-oh was ook niet makkelijk te vangen aangezien die alleen maar in legendes leek te leven. “Het zou wel een mooie marketingstrategie kunnen zijn,” grijnsde ze naar het meisje. “Mensen zouden alleen al naar je daycare komen om een legendarische vogel te kunnen zien of aanraken.” Al leek aaien haar niet zo’n goed idee. Dat beest had vast een vlijmscherpe snavel.

Aries was niet bepaald bang voor anderen. Virgo kon haar toch niks maken op die hoogte en ze hield het altijd bij een ellenlange preek. Dat was de enige straf die ze leek te kunnen geven. Daarom vreesde de Vulpix niets. Tenminste, totdat de Lopunny van het andere meisje overeind kwam en Alice haar duidelijk maakte dat dit echt niet goed was. Aries draaide zich om en rende zo van de Pidgeot af om vervolgens een weg te kiezen en daarheen te gaan. Als de Buneary zo in paniek was, dan wilde ze echt niet weten wat voor een straf het wezen zou geven…

"Ik geloof dat alleen Spearow, Rufflet en Natu lastig worden," antwoordde Mabel nadenkend, ze had hier verstand van! Als vogelliefhebber wist ze welke vogels ze kon vinden en welke niet. "Dus als je een van die toevallig tegenkomt.." Het zou welkom zijn.. Maar er was geen haast, verre van. Ze moet nog dit en dat doen, de vogels kwamen later wel. "Zou wel cool zijn, eh?" stemde Mabel in met de gedachten aan de legendarische regenboogvogel. Hoewel ze waarschijnlijk niet in de buurt zou durven komen had ze erg veel respect voor krachtige pokémons als Ho-Oh. Het was, als je de legenden moest geloven, toch echt wel een pracht beest. "Dus, heb jij nog pokémon op je wenslijst?" vroeg Mabel nieuwsgierig, als ze van hulp kon zijn zou ze het dolgraag proberen. Niet dat ze zo een held was met pokémon, verre van, maar een vriend helpen was altijd wel een fijn gevoel.

Alice greep zich vast aan het vacht van haar vriendin, ze zat nog steeds op de rug van de Vulpix. Zo goed als ze kon probeerde de Buneary te blijven zitten, maar dat was lastig als je geen duimen had. Ergens halverwege liet Alice los en viel van de vos. Ze herstelde zich echter snel en krabbelde overeind. Mercy kwam net van achter Silvester aan gerend en zo snel als ze kon sprong Alice achter Aries aan. Rennen!

Spearow, Rufflet, Natu... Daar kon Alex wel op letten. Misschien dat ze binnenkort wel wat onderzoek kon doen en eentje kon vangen voor Mabel. Dat kon ze echter niet garanderen, want ze had geen flauw idee of die wel te vangen waren in Kalos. Of in Hoenn. Daarom maakte ze ook maar geen beloftes die ze misschien niet na kon komen. "Ik zal mijn ogen open houden," sprak de blondine met een glimlachje op haar gezicht. Vervolgens knikte ze met een grijns. Ho-Oh zou zeker cool zijn. Toen Mabel echter vroeg of zij nog pokémon op haar wenslijst had, schudde ze met haar hoofd. "Niet per se," begon ze bedachtzaam. "Misschien dat ik ooit nog een Shinx wil. Vroeger heb ik er ongeveer eentje "gehad", om het even zo te noemen," voegde ze eraan toe, waarbij ze luchtquotes met haar vingers maakte bij het woordje gehad. Ze kon namelijk niet zeggen dat ze hem daadwerkelijk had gevangen.

Aries schrok toen ze het gewicht op haar rug voelde verplaatsen en vervolgens verdwijnen. De Vulpix stopte meteen met rennen en keek bezorgd naar de Buneary, maar Alice kwam al snel achter haar aan gehopt. Een stukje terug zag ze de Lopunny verschijnen... Met Virgo op de hielen. Oh man. Aries zette het weer op een lopen toen Alice in haar buurt was en probeerde een ontsnappingsplan te verzinnen. Zouden ze hen kunnen afschudden in het doolhof? De Vulpix liet haar blik vragend naar de heggen glijden.

"Dat waardeer ik," reageerde Mabel glimlachend, het was makkelijker als mensen haar hielpen zoeken. Binnenkort moest ze maar eens gaan kijken naar vogels, ze had genoeg pokéballen voor de eerste paar. "Een Shinx?" herhaalde Mabel nadenkend, dat waren best populaire pokémon. "Waarom heb je hem nu niet meer?" vroeg ze er achteraan, als Alex ooit een Shinx had 'gehad' wat was er mee gebeurd? Er waren veel mogelijkheden, maar ze dacht liever aan de optimistische in plaats van de duistere, zoals een auto-ongeluk of iets in die richting. Zelf had ze alleen Silvester gehad en die wilde ze voor geen goud kwijt, liever de Pidgeot dan menig shiny pokémon. Al was Mercy natuurlijk wel een erg belangrijk lid van het team, ze wilde de Lopunny niet verliezen. Niet nog een keer. Je zou bijna kunnen zeggen dat ze haar nieuwe partner was aangezien ze normaal altijd aan haar zij liep. Over de Lopunny gesproken, waar was ze eigenlijk? Amy was ook alweer ergens in de tuin verdwenen, maar het roze konijn zou haar niet in de steek laten tenzij.. "Alice?" zoekend keek Mabel om zich heen, waar was de shiny Buneary nu weer heen? In elk geval zat Mercy haar op de hielen, anders was de Lopunny niet weggegaan.

Alice keek naar Aries en toen naar de doolhoven.. dat zou kunnen werken. Zonder verder nog te twijfelen schoot de Buneary voor de tweede keer vandaag de groene heggen in en hoopte dat de Vulpix mee zou rennen. Hier zouden ze hun achtervolgers wel kunnen afschudden! Het konijntje giechelde onder het rennen, dit was leuk!

Ze had die vraag moeten verwachten, maar Alex had gehoopt dat die achterwege zou blijven. Desondanks wist een glimlach zich toch een weg op haar gezicht te banen, want de herinneringen aan de Shinx zelf deden haar nog altijd erg goed. “Ik was ongeveer jouw leeftijd toen ik hem op straat vond. Ik heb nooit geweten of een trainer of zijn familie hem had achtergelaten, maar hij zag er zo eenzaam uit dat ik hem mee naar huis heb genomen,” vertelde ze aan Mabel. “Mijn ouders moesten alleen niks van pokémon hebben, dus hebben mijn kleine zusje en ik hem in het geheim opgevoed. Het koste m’n ouders denk ik nog net geen jaartje om er pas achter te komen en toen heb ik helaas afscheid van hem moeten nemen.” De details van het ‘vrij laten’ en het feit dat ze die dag van huis vertrok liet ze maar achterwege. Het verhaal was zo al deprimerend genoeg en Alex wilde het gesprek eigenlijk meer naar de vrolijkere kant sturen. Jirachi wist dat ze het beide nodig hadden.

Mabel keek zoekend om haar heen, waardoor Alex automatisch hetzelfde deed. Twee dingen vielen haar op. Eén; alleen Silvester zat van Mabel’s pokémon nog bij hen. Twee; geen enkele van haar eigen pokémon waren ergens te bespeuren. Oh nee. “Denk je dat ze op speurtocht zijn gegaan?” probeerde Alex te grappen, maar het was vast in haar stem te horen dat ze bezorgd was. “Aries en Virgo zijn ook weg. Gelukkig is Virgo wel verantwoordelijk, maar Aries…” De Vulpix kwam vaker in de problemen dan ze zich uit kon redden, helaas.

Haar plan scheen goed over te komen bij de ander. Mooi, want ze had geen tijd om een uitleg te geven. Alice ging direct op de heggen af en Aries aarzelde geen moment met de achtervolging. Bang om de Buneary kwijt te raken was ze ook niet, want ze had een goede speurneus, al zei ze het zelf. Desondanks deed ze wel haar best om de pokémon bij te houden – ze wilde namelijk niet in haar eentje in de klauwen van Virgo of Mercy vallen. De Vulpix wist echter niet welke richtingen de juiste waren en daar kon ze haar neus ook niet voor raad plegen. Zolang ze maar geen doodlopende weggetjes in liepen, right…?

"Wat jammer," mompelde Mabel als gemeende reactie op het verhaal. Ze probeerde zich in te denken hoe het zou zijn als je je aan een pokémon hechte, maar uiteindelijk toch moest loslaten. Vast heel ellendig. Zoals zij zich voelde toen ze Silvester had moeten terug brengen.. uiteindelijk had ze hem mogen houden, maar ja. Sommige hadden dat geluk niet. "Denk je?" reageerde Mabel met een zwak glimlachje. Ze vertrouwde Amy.. soort van, maar Alice? De Buneary zou zich alleen in de nesten werken zoals eerder. "Moeten we ze zoeken?" vroeg ze onzeker aan Alex, want als Mercy er achteraan zat.. het zou de Lopunny wel lukken, waarschijnlijk. Maar wie weet wat er gebeurde, straks zaten ze echt in de problemen.

Alice deed haar best om de goede paden te kiezen en niet vast te komen zitten. Maar dat was niet altijd even makkelijk en na een tijdje kwam ze bij een doodlopend pad. Oeps.. onderzoekend keek Alice naar de heg, Mercy kon nooit ver weg zijn! Aangezien ze nog lang niet klaar was met tikkertje begon de Buneary zich door de begroeiing te wurmen. Met een 'buuuuun' probeerde ze Aries aan te sporen haar te helpen. Dit ging lukken!