Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo]

Oke, een beetje verrast was ze wel, de jongen wist de portemonnee gewoon op te vangen en dat amuseerde haar eigenlijk meer. Ja, ze had de portemonnee uit frustratie gegooid, maar het was ook wel een goede test geweest. Ze had eerder geloofd dat, dat ding hem zou raken en al haar zooi eruit zou vallen of zo. Ja, dat was eerder wat ze had gedacht, maar dat was niet het geval. Echter bleef de blondine hem met dezelfde geamuseerde smile aan kijken, want ze was legit geamuseerd. Tore was dat verre van en mompelde nog iets over een boemerang en een portemonnee shuriken. Layla trok haar wenkbrauw op bij die opmerking… wat? Ze rolde met haar ogen en grinnikte lichtjes toen hij de kamer verliet. Oke… nu was ze alleen. Haar blik ging om haar heen, de kamer in haar opnemend. Hmm.. het was best wel een goede kamer, al ging er niks boven je eigen kamer. Ze keek even naar het bed… wat nu gekreukt was doordat zij er op ‘gesprongen’ was, naja dat fixte ze later wel. Ze was notabene een vrouw, ze wist hoe ze een bed op moest maken hoor. Haar blauwe ogen gingen vervolgens naar de kleding die ze nog aan had die ze het liefst nu uit trok… maar dat was geen goed plan. Straks kwam hij terug en zat ze alleen in haar ondergoed op zijn bed en ze wist hoe dan ook dat, dat niet goed ging uitpakken. Ze schudde de gedachte maar weg en deed de rits van het vest nog wat verder open, ze moest wat om wat warmte te verliezen. De blondine begon zelfs haar broekspijpen verder op te rollen zodat ze nu een hele vreemde, korte trainingsbroek aan had, ach het was iets. Ze haalde haar hand door haar blonde haren en keek er even naar waarna ze even lichtjes zuchtte.

De blondine had echter geen idee gehad dat de portemonnee zo’n ‘schade’ had aangericht bij de jongen. Maar ja mevrouw kende soms ook haar eigen krachten niet, ze schrok echter wel op toen de hotelkamerdeur weer open ging. Layla was al die tijd niet van haar plek gekomen, waardoor ze nog steeds op een soort van zwerver leek, na ja boeiend. Haar blauwe ogen staarde naar Tore die binnen kwam met eten. Oke nu begon haar trek weer op te spelen en automatisch was er een glimlach op haar gezicht verschenen. De jongen sprak dat ze nu eindelijk konden ontbijten. Ze kreeg de croissant overhandigd en ze keek er even kort naar. Nóg niks door hebbend, echter was het feit dat Tore bleef staan en blij? leek iets wat haar aandacht trok. Ze keek hem wat achterdochtig aan, nee ze vertrouwde hem op het moment niet helemaal. Wie ging er nou staand eten? Oke, meerdere mensen deden dat, maar… Ze knipperde en haar blauwe ogen gingen weer naar het croissantje en zo te zien was het gewoon een normaal croissantje die lekker rook. De blondine die gewoon nog op het bed zat, nam vervolgens een hap van het ding, maar ze stopte halverwege haar hap en met het ding nog in haar mond keek ze Tore weer strak aan. Ondanks dat ze trek had, haalde ze de croissant weer uit haar mond. Heel charmant. Haar blik ging van Tore naar het croissantje en zonder een woord te spreken, opende ze het ding om daar iets aan te treffen wat niet op een croissantje hoorde. Met een neutrale blik keek ze naar de cherry tomaatjes… die had hij sowieso van zijn broodje afgehaald. Eww… Oke, hij had haar terug gepakt, maar ze liet zichzelf niet zo gauw gewonnen. Ze begon de cherry tomaten gewoon in haar mond te stoppen en op te eten waarna ze weer op keek naar Tore met een glimlach “Bedankt voor de verrassing, maar ik eet liever croissants zonder beleg” sprak ze met diezelfde glimlach. Als het Tore niet was, dan lag de persoon in kwestie nu op de schroothoop, maar ja dat kon ze nu niet maken he. Na de tomaten helemaal weg gewerkt te hebben begon ze dan weer aan haar croissant die tomaat-vrij was. Haar blauwe ogen gingen even over Tore heen en haar aandacht werd getrokken door de hand waar hij de portemonnee mee opgevangen had. Echter wist Layla niet dat het daardoor gekomen was en zonder erover na te denken, sprong ze op en greep ze zijn pols vast om die hand eens goed te bekijken. Hij was notabene helemaal rood… “Wat heb je gedaan?” kwam er een tikkeltje bezorgd uit, alles van net zowat vergetend. En vergetend dat ze ook haar portemonnee nog terug moest krijgen.

De jongen had waarschijnlijk heel erg, diep gehoopt dat de blondine in de croissant had, gebeten en daarbij de cherry tomaten ook had opgegeten natuurlijk. En dan had ze waarschijnlijk een amuserend, vies gezicht getrokken. En dan had meneer heel erg hard kunnen lachen om haar, maar pech voor hem, want de blondine had iets door. Op het moment dat ze het croissantje dan ook weer uit haar mond haalde, wist ze nog niet precies wát er mis was, maar er was iets. En natuurlijk was de blonde jongen er niet blij mee dat ze er uiteindelijk achter was gekomen. Ze pakte hem ook nog een klein beetje terug voor dit om de cherry tomaten gewoon op te eten met een glimlach en iets over de croissant te spreken. De jongen stond nog steeds zijn eigen broodje te eten en ze had zijn ‘pretbederver’ wel gehoord, waar ze alleen maar even om had, kunnen grinniken, want al snel was haar aandacht naar iets anders geschoten. Zijn hand ja… de rode hand waarmee hij haar portemonnee opgevangen had. Wist zij veel dat hij zo… kleinzerig? was. Echter was het geen slim idee geweest van Layla om ineens op te springen en zijn pols vast te pakken om naar zijn hand te kijken. Verbijsterd keek ze dan Tore ook weer aan toen hij half stikte en ze had nog iets willen doen, maar de jongen was al snel weer ‘normaal’. Of naja hij was niet aan het doodgaan dus dat was goed. Haar blauwe ogen staarde hem verrast aan, nog steeds zijn pols vast hebbend, wat ze niet door had. De jongen vroeg echter serieus waar dat goed voor was. De blondine hield echter haar mond, want de jongen kwam er al snel achter dat het om zijn hand ging.

Op dat punt kwam ze er zelf ook weer achter dat ze zijn pols nog vast had al werd dat alweer snel opgelost, want Tore trok gewoon zijn pols los uit haar hand waarna Layla gelijk haar eigen hand terug nam en maar even weg keek. Oke het was niet de bedoeling geweest om dit te laten gebeuren! En ze wilde hem al helemaal niet laten stikken… Ze was dus voor even stil, niks zeggend keek ze naar het croissantje wat ze nog steeds in haar ene hand had. Ze zette een paar stappen naar achteren om weer wat ruimte te creëren. De situatie waar ze zich in bevond, kwam weer als een bom terug gevallen. Haar blauwe ogen keken omhoog naar Tore toen hij begon dat een ‘ki-baby ninja’… wauw serieus?, een portemonnee naar hem toe gegooid had en dat hij zichzelf probeerde te beschermen. Ze bleef hem wat neutraal aanstaren… was dat serieus haar doen? Gooide ze zo hard?! Haar aandacht schoot ook naar haar portemonnee die in zijn broekzak zat, oh ja… haar portemonnee. Het ding werd terug gegeven, met een extra zucht erbij en dat ze er maar niet weer mee moest gooien. Uhm… waarom… never mind. Ze nam de portemonnee aan en knikte lichtjes met haar hoofd. Alsof ze net een preek gehad had van haar ouders… wat? Fijn, heel fijn. Ze ging weer zitten en at rustig verder van haar croissantje, verder niet zoveel zeggend. De portemonnee had ze ondertussen weer in haar tas gedumpt en kort keek ze dan ook in haar tas. Al ging haar blik weer terug naar Tore “We staan nu quitte” sprak ze met een echt glimlachje, niet zo geamuseerd als net, maar gewoon normaal dus. Haar blik dwaalde weer af en ze at verder tot het croissantje helemaal op was. Hmm… dat was een goed ontbijt… ondanks de cherry tomaten, maar misschien had ze die ook wel verdiend? Geen idee. De blondine rekte zichzelf uit en begon vervolgens na te denken hoe ze fatsoenlijk bij haar eigen appartement ging komen om weer normale kleren aan te kunnen. Ze keek toch weer even naar de kleren, oke ze moest er waarschijnlijk gewoon aan geloven. Naja er zat een capuchon aan het vest, die kon ze op z’n minst opzetten, zodat niet iedereen haar hoofd hoefde te zien terwijl ze rondliep in… dit.

De blondine was misschien een beetje te spastisch geweest door op te springen en zijn pols vast te grijpen om te kijken wat er met zijn hand aan de hand was. ‘Hand aan de hand was’. Maar goed, Tore was er niet al te blij mee en het overdonderde Layla dan ook een tikkeltje, die reactie van hem. Echter was ze dus maar weer op het bed gaan zitten en was ze verder gegaan aan haar croissantje waar nu geen tomaten meer op zaten… gelukkig. De blondine had uiteindelijk maar iets gezegd over ‘quitte’ staan, want ze wilde de stilte doorbreken en niet weer een gênante situatie creëren het was namelijk al erg genoeg! Zeker als ze terug dacht aan hoe ze wakker was geworden! Oke, daar moest ze niet aan denken anders werd ze weer rood en in de jongen zijn ogen was daar nu geen reden voor… dus ja. Tore was het niet eens met haar ‘quitte’ gedachte en begon dan ook ontevreden wat te spreken. Haar blauwe ogen keken hem dan ook wat beduusd aan toen hij sprak dat als ze nou eens het bed zou opmaken en de kruimels zou opruimen. Haar blauwe ogen schoven meteen naar het bed en naar de kruimels van haar croissantje… die overal lagen, oh oeps. Ze had het niet echt door gehad, omdat haar gedachten overal zaten… behalve daar dus. Ze stond echter meteen al op en keek even om haar heen. Oke, nu leek ze helemaal op een zwerver in combinatie met die kleding die ze aan had. Echter kreeg ze geen tijd om te beginnen aan haar ‘klusje’, want Tore vroeg ineens of ze wist hoe ze thuis kon komen vanaf hier en dat hij wel een pokémon had die haar kon vervoeren. Bij die woorden schoot haar blik naar hem toe.

Hij stond daar tegen de muur aan, met zijn armen over elkaar naar haar te staren, geweldig. Hij vroeg vervolgens nog wat ze erover dacht… die vervoers-pokémon. Of ze zebra-ziek was? Layla trok een wenkbrauw op. Wait… had hij een zebra pokémon? Ze knipperde wat verbaasd, ging hij serieus zijn pokémon haar naar huis laten brengen en dan ook nog wel een Zebstrika? Want ze kon even niet zo goed bedenken welke andere pokémon dat dan zou moeten zijn, laat staan dat meneer hier nogal van elektriciteit hield. Ze rekte zich uit “Nee hoor, ik ben niet zebra-ziek” sprak ze met een glimlach. Als ze erover nadacht, klonk het wel heel erg leuk. “Daarnaast… natuurlijk weet ik hoe ik vanaf hier thuis kom” sprak ze verder waarna ze zich naar het bed toe draaide. Al moest ze eerst een manier gaan bedenken om die kruimels hier weg te krijgen. De blondine keek de hotelkamer weer rond en haar oog viel op een van de kastdeuren, misschien was er iets van een blik en veger te vinden. Jup, ze had geluk, want toen ze een van de deurtjes opende lag het op een van de planken. Zonder er ook maar over na te denken en een woord te spreken begon de blondine alles op te vegen… zelfs de kruimels die Tore had veroorzaakt op de grond, waarna ze naar de prullenbak liep en het leegde en de blik en veger weer op borg in de kast. Daarna liep ze naar het bed toe en begon ze het op te maken. Toen ze dan ook eenmaal klaar was, verscheen er een glimlach op haar gezicht. Hey, ze was een vrouw, ze wist hoe ze dit soort dingen moest fixen. Ze draaide zich dan ook weer naar Tore toe met een geamuseerde glimlach “Naar uw wens, meneer?” sprak ze grinnikend.

Toen ze ineens was begonnen aan het ‘schoonmaken’ van het gebeuren, of te wel de kruimels van de grond en het bed opmaken, want dat was alles behalve veel werk, was de jongen even verward geweest. Al had de blondine zich totaal gevestigd op het klusje en had ze alles om haar heen buiten haar gedachten gesloten, ze moest zich kunnen focussen dus tja. De blondine was echter al snel klaar met het opruimen en had zich tot Tore gericht met een glimlach en gesproken of ‘meneer’ het naar wens vond, hoe schoon het dus was. Ze had het echter niet kunnen laten om het op deze manier te brengen. Echter kreeg ze precies hetzelfde terug met een plagerige grijns. Ze keek hem dan ook wat beduusd aan, met een licht fronsje en lichtelijk rood, zeker toen hij ook nog een buiging ging lopen maken. Dat hoefde nou ook weer niet. Haar blauwe ogen keken hem aan, want hij was alweer snel naar de deur toe gegaan, want de blonde jongen wilde waarschijnlijk iets vermijden. Oke… ze was niet helemaal blij met de opmerking, maar het feit dat hij een plagerige grijns op zijn gezicht had gehad, vertelde haar genoeg. Echter toen hij bij de deur was, opende hij deze ook al gelijk. Haar ogen werden even groot, hey! De blondine greep haar tas en snelde naar de deur en liep de kamer uit om de deur achter haar te sluiten terwijl ze naar zijn woorden luisterde. Ze fronste lichtjes.. hut?! Als zij een ‘hut’ had, wat moest ze hotelkamer van hem dan wel niet voorstellen? Een ‘hut’ van bladeren? Ze kwam alweer snel in beweging tot dat ze naast hem liep. Het hele kleding gebeuren… dat ze er dus uit zag als een gangster in deze kleding, was ze totaal vergeten aangezien al haar aandacht op de jongen was gevestigd en natuurlijk was ze ook heel nieuwsgierig naar zijn Zebstrika. Alleen ze mocht er op rijden? Ze vertrouwde het niet helemaal “Heb je ooit wel is op je Zebstrika gereden?” vroeg ze vervolgens maar. Layla had vaker gereden, maar dat was voornamelijk op Rapidash’s en niet op… Zebstrika’s. Haar blauwe ogen bleven de jongen dan ook vragend aan staren terwijl ze verder door de gang liepen richting de uitgang.

De blondine had Tore gevraagd of hij ooit eerder op een Zebstrika of iets dergelijks gereden had, maar ze merkte nou al op dat de jongen totaal nog nooit op iets gereden had. Hoe fout dit ook klonk, maar het was volgens haar de waarheid. Maar goed… hij was vijftien, wat moest hij rijden naast een paardachtige of een auto? Nee, geen foute dingen denken nu. De blondine luisterde naar hem terwijl hij een ‘ja’ uitkraamde… maar die was niet bepaald overtuigend. Ze keek hem dan ook wat strak aan “Oke dan” sprak ze, niet helemaal overtuigd van zijn antwoord, maar ze zei er verder maar niks over, want voordat ze het wist stond ze buiten op straat samen met Tore, in nog steeds dezelfde kleren, blegh. Echter werd haar aandacht naar Tore’s pokéball getrokken die hij nog steeds in zijn ene hand had en deze vervolgens op gooide en al snel was er een Zebstrika tevoorschijn gekomen en op Layla’s gezicht verscheen al meteen een brede glimlach. Het waren in haar ogen geweldige pokemon, maar dat vond ze van alle pokémon die leuk, mooi en schattig waren. Haar blauwe ogen bleven de zebra-achtige enthousiast aanstaren, maar de Zebstrika was totaal niet enthousiast… niet naar Tore toe in ieder geval. De pokémon begon dan ook ongeamuseerd met zijn ene hoef over de grond te schrapen en te snuiven, maar de Zebstrika leek haar op te merken en bleef vervolgens stokstijf stilstaan… wat? Ze knipperde verbaasd. Ze keek even naar haar zelf, was er iets raars aan haar? De Zebstrika bleef rustig, gek genoeg, zelfs toen Tore een poging deed om op de Zebstrika te klimmen en er serieus… bijna weer afviel. Oh gosh, hij had echt nog nooit op zo’n pokémon gereden. Layla kon het dan ook niet laten om lichtelijk te grinniken. Echter keken haar blauwe ogen Tore weer aan toen hij zijn hand naar haar uitstak en sprak dat nu zij dus aan de beurt was om op de Zebstrika plaats te nemen. De blondine kwam wat dichterbij en pakte Tore’s hand vast, al had ze niet bepaald veel hulp nodig om achter hem te gaan zitten, dit heeft ze heel wat vaker gedaan en ze zat dan ook binnen no time op de Zebstrika, die blijkbaar Lenz heette. Leuke naam though. Oke, nu zat ze dus achter Tore… maar waar ging ze zich in godsnaam vast houden?! Muk…. Ze zuchtte lichtjes en met een ietwat rood hoofd en een afgewende blik plaatste ze haar armen om zijn middel heen. Gosh, ze kreeg gelijk weer de beelden van deze ochtend terug en haar hart schoot weer wat omhoog. De Zebstrika had ook nog is niet een rug van een kilometer lang, dus ze was gedwongen om tegen zijn rug aan te hangen, great. “Klaar om te gaan” sprak ze dan maar, een tikkeltje awkward “Ik vertel je wel waar je heen moet” sprak ze er nog achteraan, aangezien meneer waarschijnlijk niet meer wist waar het was.

Oke, daar zaten ze dan op zijn Zebstrika. De pokémon leek gekalmeerd te zijn toen hij haar had gezien, maar hij leek de jongen niet echt te mogen terwijl hij zijn trainer was… hmmm. Ze vroeg zich nu letterlijk af wat er aan de hand was met hem en de Zebstrika. Na ja daar kwam ze ooit nog wel een keer achter, want ze had haar armen om zijn middel geplaatst en haar hart ging als een gek te keer en ze wist dus ook niet of ze hem gewoon los moest laten of niet. Maar als ze hem los zou laten, dan zou ze geheid van de pokémon afvallen, want al snel begon de Zebstrika op gang te komen en ook gelijk in een flinke galop! Ze probeerde zich zo min mogelijk om Tore vast te klampen, al was dat vrij moeilijk in deze situatie. Ze kon echter Tore’s gezicht niet zien dus ze had geen idee wat hij hier van dacht, laat staan dat ze wist dat meneer net zo rood was als zij. Oke, dit was heel gênant waarom was hij op dit idee gekomen? De blondine was daar drukker mee bezig dan het feit dat ze aan moest geven waar ze heen moesten, oeps. Ze keek dan ook ineens op naar Tore toen hij over zijn schouder haar aan keek en vroeg op een stamelende manier welke kant ze op moesten. Haar blik was echter wat verbaasd, omdat ze nu zijn rode gezicht had gezien en ja… wat? Haar gedachten werden nu nog meer over hoop gehaald, great! “Links!” sprak ze maar snel, want ze moesten wel de goede kant op, maar why was hij rood geworden?! Allerlei vragen popte op in haar gedachten en ze begon aan allerlei dingen terug te denken… zou hij… Ze schudde lichtjes haar hoofd en kreeg vervolgens weer een warm gevoel. Ze moest er waarschijnlijk niet te veel van hopen, maar het gevoel wat ze nu had. Ze wist niet of het de adrenaline was of het feit dat ze echt té veel voor de jongen voelde op het moment… of het was gewoon een mix ervan dat elkaar versterkte. Haar armen had ze al om hem heen, dus de jongen moest er maar gewoon mee leven. Haar armen deed ze dus nog wat meer om zijn middel heen en zonder er over na te denken legde ze haar hoofd tegen zijn rug aan. Haar gezicht was toch al super rood en haar hart was toch al aan het ontploffen…. dit kon er ook wel bij. Daarnaast was het Cupido’s schuld dat ze dit gevoel kreeg. “Bij de volgende kruising rechtsaf” sprak ze al meteen weer, vooruit denken was dat, al was ze een stuk kalmer geworden ondanks dat ze op een galopperende Zebstrika zat en Tore krampachtig vast had, geweldig!

Oke, soms vroeg ze zich af hoe de jongen en zij in dit soort situaties terecht kwamen. Was dit karma of zo? Of was Tore gewoon een kluns? Of was het Layla die een kluns was? Of… naja ze kon nog zoveel meerdere redenen bedenken waarom ze in dit soort situaties eindigde, maar goed, het moest nu zo gaan zijn dat ze bij haar appartement kwamen en dat leek in het begin nog wel goed te gaan, ze vond het dan ook nogal knap dat de jongen de Zebstrika de goede kant op wist te sturen. De blondine had totaal geen moeite om recht te blijven zitten, maar goed ze hing dan ook half aan Tore en op een gegeven moment had ze zelfs haar hoofd tegen zijn rug geplaatst en hield ze hem nog wat steviger vast. Haar gezicht was rood, maar op het moment kon het haar helemaal niks meer schelen! Tore was echter compleet in de war, maar Layla merkte dat niet echt bepaald op. Ze keek in ieder geval wel toe hoe ze door de straat racete op een Zebstrika en ze kregen een hoop blikken van verbaasde mensen en auto’s die keihard op de rem moesten en ga zo maar door, maar Layla kon het helemaal niks schelen op het moment. Echter toen ze haar mond weer opende om de volgende directies te geven, merkte ze dat Tore zich zowat een ongeluk schrok, was hij zo in trans dan? Ze fronste en haalde haar hoofd weer van zijn rug af om toe te kijken waar ze allemaal heen gingen, want op het moment leek het niet helemaal goed te gaan. Ze waren links gegaan en vervolgens rechts, maar… ze gingen nu wel de verkeerde kant op. Ze hoorde Tore dan ook wat vloeken en wat ‘nee’s’ roepen en ze merkte duidelijk op dat de blonde jongen totaal niet op haar gemak was. Ze knipperde en kon gewoon niet reageren op alles wat gebeurde… het ging allemaal zo snel, het ene moment racete ze door een grote buis heen en het andere moment… een rivier, een prachtige rivier. Haar blauwe ogen keken verbaasd op zij naar het water waar ze langs galoppeerde.

Ze knipperde en hoorde Tore nog ‘nooit meer’ zeggen, maar Layla was te veel in trans door de omgeving. Ze ging wat rechter op zitten waardoor ze Tore niet helemaal meer omhelsde en er dus ook meer ruimte tussen haar en de jongen gekomen was. Ze wilde op dat moment Tore weer aan kijken, al kon ze waarschijnlijk niet veel zien, want de jongen moest voor hem kijken anders gingen ze nog een keer crashen met die Zebstrika van hem. Maar goed, precies op dat moment dat ze hem dus weer aan keek, kreeg ze geen kans om haar woorden uit te spreken en vroeg Tore haar of ‘zij’ eigenlijk wist wat mooi was. Uhm.. verbaasd bleef ze hem aan staren, maar er kwamen alweer meerdere woorden dus kans om er een antwoord op te geven, kreeg ze niet. Hij zei dan ook iets wat ze totaal niet snapte, ‘tweede woord van die zin’… wat? Ze fronste lichtjes. Tweede woord? Ze begon diep na te denken, maar dat had ze misschien niet moeten doen op dit moment, want ze kreeg het antwoord al naar haar hoofd gegooid en dat antwoord was misschien nog wel verwarrender dan al zijn andere woorden. Oke, what the Muk was going on?! De blondine was zo extreem in de war dat ze hem alleen maar heel erg vragend aan kon staren met haar blauwe ogen. Hoe graag ze ook iets wilde zeggen, de jongen had zich op de Zebstrika naar haar toe gedraaid en zijn hand op haar wang gelegd. Waardoor ze zijn middel nog wat losser liet en die hand?! Waarom legde hij zijn hand op haar wang?! Hij hing vervolgens naar haar toe en haar ogen werden groot, wait… wait… wait?! Hij kwam nog dichterbij en haar hoofd werd nog roder, wat was hij van plan? Echter werd het haar duidelijk toen ze zijn lippen op de hare voelde en ja… ze zaten op een rennende Zebstrika en hij vond dit de beste tijd om haar te zoenen?!

De blondine was compleet sprakeloos, niet dat ze sowieso veel kon zeggen op deze manier. Haar bijnaam deed ze weer eer aan door zo rood te zijn en haar hart ging zo hard te keer dat ze dacht dat ze dood ging, gelukkig was dit niet het geval. Daarnaast kwam dat extreem warme gevoel weer terug. Oke, wat was dit? Was dit een droom? Waarschijnlijk wel! Dit kon niet waar zijn! De jongen had zo vaak laten weten dat hij niks voor haar voelde of…. Nu ze er langer over nadacht had hij wel degelijk allerlei tekens laten zien, maar de blondine was zo dom geweest om dat niet op die manier op te vatten. Maar… Oke, ze legde haar ene hand op zijn hand die hij op haar wang had neer gelegd, oke dit was toch wel heel erg hard de realiteit. Al was ze nog steeds zó enorm in de war, de jongen had heel wat uit te leggen als ze van die Zebstrika af waren… of in ieder geval ooit nog bij haar appartement kwamen. Hij moest ook precies dit moment hebben uitgekozen?! Haar blauwe ogen wilde zich langzaam sluiten, gewoon om van het moment te genieten zolang dat kon, maar aangezien Tore niet voor zich keek en Layla nu wel wat meer zicht had, zag ze hoe de Zebstrika recht op een echt dood eind af rende…. of te wel de rivier was een stuk groter geworden en sloeg nu voor hun de weg over. De Zebstrika zag het aankomen en begon heel wat vaart af te nemen, maar hij zou nooit op tijd kunnen stoppen. Hoe erg Layla het op het moment ook vond, ze onderbrak de zoen en keek Tore recht in zijn bruine ogen aan “Kijk voor je, nu!” sprak ze een tikkeltje paniekerig, maar… dat was al te laat. De Zebstrika maakte een noodstop en Layla had zich hier totaal niet op kunnen voorbereiden… Tore dus ook niet, want uh… ze waren met andere dingen bezig. De blondine werd van de Zebstrika gelanceerd en belandde met een plons in de rivier. De blondine kwam gelijk weer boven om adem te happen, gosh, dit was great! Nu was ze ook nog zeiknat, maar goed, het was een ritje wel. Ze hadden ook nogal geluk dat de rivier niet zo diep was. Haar blauwe ogen gingen echter eerst op zoek naar Tore… waar was hij? Ondanks dat haar hart als een gek te keer ging en ze zo rood was als een aardbei en noem maar op...

1124 woorden~