That was a long road

De jongen kwam niet lang daarna naar buiten, met handdoeken in zijn armen. Ohhh... Dat was wel handig ja.. Echter keek de jongen met een groot oog naar Shiki. Hm? "Melvin, dat ding is scary," klonk er en Mel keek naar Shiki. "Wie? Shiki?" sprak hij even, waarna hij op zijn vingers floot en de Gyarados naar hem toe kwam. Mel klom op zijn rug, waarna hij door klom naar zijn hoofd en zijn lichaam erop neerlegde en zijn armen over de kop hield. "Shiki is niet eng... Hij is cute." sprak hij terwijl hij zijn wang over de kop van de Gyarados wreef. Hij kwam iets overeind en keek neer op de jongen, omdat Shiki overeind was gaan zitten en hij dus zo'n 6,5 meter in de lucht hing. "Kijk dan hoe cute." Mels cute was de beste vorm van cuteness ever.

De ander keek naar zijn monster... De vraag of... Uh 'Shiki' het probleem was, werd beantwoord met een knikje. Hij was immers van de veronderstelling dat de naam van zijn ding Shiki was. De ander floot naar het blauwe ding, die naar hem toekwam en wel meteen zette Matt een stap naar achter... Ugh... Het was geen leuk beest. Veel te groot en te veel te... Ugh... Die kop... Jezus... My Arceus... Het was gewoon een abominatie op alles wat lief was... Het zag eruit alsof het je elk moment kon opeten. Matt was niet happy. Hij hield het liever bij zijn Audino. Barbara was leuk. Barbara was een schattie... En niet... Dat... Mel zei dan ook nog dat Shiki niet eng maar cute was... Zijn manier van cute was dus... Raar... En totaal niet cute in zijn ogen... Zeker toen Matt moest opkijken, en geloof me Matt hield echt niet van opkijken, waq hij echt er zo done mee. Hij zette een stap terug en zuchtte even zachtjes waarna hij schuin naar de achterdeur keek. "Hij is eeeeeeeeeeeeng...." zeurde matt even. "Le me don't like." yes.

De jongen zette een aantal stappen terug en Mel keek even naar de jongen. Zo eng was Shiki nou ook weer niet... "Hij is eeeeeeeeeeeeng...." klonk er op een zeurende toon. Nee... Niet waar. Hij was super cute. "Le me don't like." Klonk er en Mel liet zich van de Gyarados afglijden, waarna hij de kant op klom en de pokéball pakte. "Sorry Shiki, misschien de volgende keer.." fluisterde hij zachtjes, waarna hij Shiki terug liet keren en even naar Matt keek. Mel legde de pokéball weg en begon te grijnzen. Hij pakte de arm vast van de jongen en trok hem mee het water in. Whiee. Mel kwam al lachend bovenwater en begon weg te zwemmen van de jongen, met een uitgestoken tong. hihihi.

Hij leek rekening ermee te houden en gleed van het afzichtelijke ding af. Ja, nu was het afzichtelijk. Massaal afzichtelijk. Ugh... Verschrikkelijk gewoon... Maar... Het punt was dat het blauwe monster al snel verdween in zijn bal... Arceus... Thanks... Hij zuchtte even opgelucht en ook de Dratini liet een opgelucht geluidje horen. Nyara bewoog zich naar het water en begaf zich er al snel in... Hehe. Hij keek echter wel op toen de natte Mel zijn richting opkwam. De grijns op zijn face betekende allesinds geen goed nieuws. Dat was een iets waar de gast zeker van was. Daarvoor moest je Mel niet echt kennen. Hij nam zijn arm vast en trok hem zowat mee... Het water in. Met alle elegabtie in de wereld plofte Matt erin. Hij kwam even ongeamusseerd boven en leek rond met zijn ene oog waarna hij die vernauwde en naar Mel toezwom. Hij sprong als het ware op hem en duwde hem kopje onder waarna hij grijnsde en hem even zo onderwater hield. Daarna nam hij terug en grijnsde hij kalm.

Oke... Misschien had hij dit niet helemaal goed doordacht... Aangezien de jongen al snel bij hem was en hem onderwater begon te duwen. Waaah. Help. Daar kon hij niet tegenop. Toen de jongen hem losliet kwam Mel lachend naar boven en keek hem grijnzend aan. "Gaan we zo beginnen meneer Syco?" sprak hij met een plagerig grijnsje naar de jongen. Mel sprong op de jongen, met als doel hem proberen onderwater te duwen. Al lachend natuurlijk, want het was niet dat hij de jongen wilde vermoorden ofzo. Mel tries so hard... Het was gewoon dat de jongen zo groot was... Weet je wel... Dus tja... Hij probeerde het, daar moest hij vast wel een prijs voor krijgen, right?

Hij kwam al snel terug boven en grijnsde. Hehe. Ook matt grijnsde naar hem. Bij zijn woorden haalde de gast enkel beide wenkbrauwen op. Yeah, hij kon zo beginnen want hij was Matthew, hij kon alles. Duh. De ander sprong echtervop zijn rug, lachend. No. Hahaha. Ook Matt lachtte even maar gaf niet in en gooide zich naar achter waardoor hij samen met Mel zo onderwater verdween. Hij kwam echter al snel boven, naja, alleeb een beetje met zijn mond boven het wateroppervlak zodat hij naar adem kon happen. Met andere woorden, het was nu een eitje om hem kopje onder te duwen. Maar ah... Wat maakte het ook.

Er klonk gelach van de jongen en Mel lachte ook in volle teugen. Dit was echt een tijdje geleden dat hij zo had gelachen. En opeens gingen ze allebei onder water en Mel liet de jongen los, waarna hij zich met zijn voeten afzette op de bodem en omhoog schoot. De jongen zag meteen zijn kans en duwde het hoofd van de jongen voor een seconde of vijf naar beneden. Mel lachte even en begon snel weg te... rennen... zwemmen... Zoiets. Iets ertussen in. Mel lachte luid en struikelde even door de kracht van het water, waardoor hij zelf in het water belandde. Dit was not faiir.

Natuurlijk maakte maneer gebruik van het moment om hem onder te duwen voor even. Toen hij voelde dat ie terug boven kon komen deed ie dat ook en keek ie even om naar de weglopende... Wegzwemmende Mel... Oh wauw, die duts struikelde in het water en was nu onder... Matt grinnikte even en zwom ook half naar hem toe. Half zwemmend, half lopend. Hij dook onder en begon hem in zijn zij te porren waarna hij met een lachje onder water naar de ander bleef kijken. Hehe. Om eerlijk te zijn voelde hij zich voor het eerst sinds het ongeluk met zijn ouders echt terug jeugdig en het leek alsof een stuk in hem, die al die tijd leeg was geweest, opeens gevuld was. Het voelde niet raar en het was misschien raar... Maar hij dacht voor een keer niet aan een manier om Mel te verdoven en bij zich re houden...

En daar kwam Matthew. Waah. Help. Save him. Please. De jongen begon hem in zijn zij te porren, waardoor er allemaal luchtbelletjes uit Mels mond kwamen en vervolgens ook nog hele grote luchtbellen, waardoor hij naar boven schoot en een grote teug lucht nam, al lachend. Dit was echt weer voor het eerst sinds jaren dat hij écht weer lachte. Gewoon... oprecht lachte. In het revalidatiecentrum 'lachte' hij pas weer na een jaar, rond hetzelfde tijdstip als dat hij begon te praten. Hij keek al lachend naar de jongen, misschien waren ze toch niet zoveel veranderd... Misschien waren die jonge kinderen nog steeds in hun.

Mel schoot naar boven, er waren immers heel wat luchtbellen van zijn lippen gekomen. Hehehe. Matt kwam ook boven en zag een lachende Mel, waar hij met een kleine glimlach naar bleef kijken. Daarna knipperde hij even langzaam met zihn oog en kwam ie wat dichter bij de ander. "Mel... Het spijt me..." zei hij opeens waarna de lach even wegtrok, maar daarna terug op zij' gezicht kwam. Ookal kon je eigenlijk in zijn oog zien dat hij moeite had... Hij moest bijna janken... Maar hield de mooie act op. Blijven lachen eh. Het was iets dat hij had geleerd op het moment dat ie doorkreeg dat alles hem verliet. En dat leerde hij al op een zeer jonge leeftijd. Als je geen uitstraling had jaagde je de mensen nog sneller weg... En dat wilden we natuurlijk niet... Echt niet....

De jongen keek met een kleine glimlach naar hem en Mel lachte zachtjes. Toen de jongen dichterbij kwam maakte Mel zich klaar voor een aanval, deze keer zou hij winnen heheh. "Mel... Het spijt me..." Huh... De glimlach van de jongen ging weg, maar kwam weer terug. Mel keek vragend naar de jongen, maar toen hij in het oog van Matthew zag dat hij bijna moest janken keek hij verbaasd. Waar kwam dat nou opeens vandaan? Mel kwam dichterbij en sloeg zijn armen om de jongen heen, waarna hij hem tegen hem aantrok. "Wat is er Mattie?" vroeg hij even rustig aan de jongen, terwijl hij even over zijn rug heen wreef. Dat was... Random... Eerst waren ze aan het stoeien en vervolgens was Matthew bijna aan het huilen..

Muk. Hij had de sfeer weer verpest... Geen surprise voor hem dus... Hij bleef lachen, in een hoop het weg te krijgen. Hij had het gezegd omdat hij er zo aan moest denken... En daar kon de man echt weinig aan doen... Hij was in feite echt een siftie. Maar hoe je het ook draaide of keerde, hij had al van jongs af aan geleerd om alleen te overleve', hard te zijn. Dat deed ie ook, maar hij was er niet voor gemaakt. Toen hij de armen rond zich voelde legde hij even lachend zijn hoofd tegen de schouder van de ander aan. Een fijn gevoel gaf het... Een heel erg fijn gevoel eigenlijk... Hij grinnikte even.. Toen Mel vroeg wat er was, knipperde de zwartharige even. De hand die over zijn rug ging gaf hem een goed gevoel... Het voelde gewoon fijn weer je wel... Hij keek langzaam op en voelde warme tranen langs zijn linkerkaak gaan. Enkel dat oog leek namelijk te janken.. Hij lachte enkel en zuchtte waarna hij even naar Mel keek. "Ik moest gewoon rerug denken aan toen..." zei hij. De toen doelde op hun tijd samen natuurlijk... Hij mistte het... Heel erg veel.... "En het spijt me zo hard dat ik alles verkeerd heb gedaan." alles... Van mel niet opzoeken naar hem zelf in die situatie sleuren. Hij was geen goed persoon... Nee...nu zeg hij het in.. Hij was niks waard... En hij was enkel een last... Niemand micht hem. Hij kon niemand krijgen... Iedereen vond hem een creep... En niemand wilde iets met hem te make. Hebben... Dat zag ie nu in... En hij zag ook duidelijk waarom... Omdat hij Matthew was... En niemand vond Matthew meuk.

Mel zag dat de tranen uit Matthews oog kwamen.. Dus er was echt iets dat hem dwars zat.. Toch bleef de jongen lachen, maar kwam er ook een zucht uit de mond van de jongen. "Ik moest gewoon rerug denken aan toen..." klonk er en Mel knipperde even rustig. Was dat iets om over te huilen..? "En het spijt me zo hard dat ik alles verkeerd heb gedaan." Klonk er en Mel strekte een arm uit -twee meter tien was erg lastig om te bereiken- om met zijn hand de tranen van de jongen weg te vegen. "Je hebt niks verkeerds gedaan." suste hij rustig. "Je zag het voor je ogen gebeuren... Dan kan je niks anders denken dan dat ik dood was.." sprak hij even rustig, waarna hij een hand op zijn gezicht hield. Mel glimlachte zachtjes naar de jongen. "Geniet er maar gewoon van dat we nu weer samen zijn oke? Deze keer beloof ik dat ik niet overreden wordt door een bus." sprak hij grinnikend. "Deze keer laat ik je niet meer gaan." sprak Mel met een glimlach.

Hij voelde een hand die tranen wegstreek... Hm... Kalmpjes knipperde hij even waarna hij naar de ander bleef kijken... Zijn glimlach was een beetje van zijn lippen gevallen... Maar leek moeizaam nog aanwezig te zijn... Mel aei dat hij niks verkeerds had gedaan... Maar daarvoor wist hij ook niet het hele verhaal eh... Kalmpjes zuchtte de man even... Hij zei dat het een normale reactie was geweesr, aangezien het recht voor zijn ogen was gebeurd... Even bleef hij naar de ander kijken... Nee. Andere mensen zouden nog van alles geprobeerd hebben.. Waarom hij niet? Waarom gaf hij hem zo snel op? Hij was een grote idioot en hij wist het zo hard... De hand rustte op zijn gezicht en Matt liet zich wat meer zakken zodat hij zich weer tegen Mel kon drukken. Zijn gezicht in diens nek legende... Hij genoot van de woorden die Mel zei en bleef even zo staan... Die armen voelden zo goed... Ze voelden betrouwd en veilig... Bij zijn belofte... Over dat hij niet nog een keer door een bus zou aangereden worden, grinnikte Matt zachtjes. Wauw... Zijn laatste woorden raakten hem echter wel... Misschien meer dan de ander had verwacht, want hij begon te snikken, zijn mond trilde zachtjes. "Je weet niet hoe blij ik me voel bij die woorden..." zei hij zacht. "Je bent de enigste die ooit zoiets tegen me heeft gezegd...." en het voelde goed... Het voelde zo goed... Om zeker te weten dat als hij walker werd... Hoj niet weg zou zijn... En niet weg zou lopen... Zoals iedereen altijd bij hem deed.

De jongen zakte iets en Mel voelde zijn gezicht in zijn nek. Mel hield de jongen rustig vast en bleef over zijn rug heen wrijven. De jongen grinnikte even bij zijn belofte over de bus en Mel glimlachte zachtjes, hij kan dus ook nog lachen. Dat was mooi. Bij zijn laatste woorden begon de jongen opeens te snikken en Mel knipperde even. Oke, hoe was dat nou weer iets om over te huilen? Was dat niet om hem beter te laten voelen?? "Je weet niet hoe blij ik me voel bij die woorden..." klonk er zacht en Mel knipperde even. Wacht... Oh, hij huilde van blijdschap? "Je bent de enigste die ooit zoiets tegen me heeft gezegd...." Mel glimlachte zachtjes en hield de jongen rustig vast. "Waarom zou ik je verlaten? Ik heb je eindelijk weer terug na al die jaren.." mompelde hij zachtjes, terwijl hij zijn gezicht tegen het lichaam van Matthew duwde.