That was a long road

Hij hoorde al snel voetstappen en sloeg zijn armen over elkaar. Wat nou? Hij knipperde en keek naar de jonge ... Al zijn mooie wapentjes... Meh... Hij zuchtte wat en scudde zijn hoofd waarna hij even luisterde naar wat de ander zei... Hij wilde heg weten. Hij zei daarbij ook dat hij het niet meer nodig zou hebben... Maar... Ugh... Waarom? Was niet eerlijk man... Sigh... Hij knipperde en nam al zuchtend een stap terug waarna hij de lade van het slot haalde en deze openschoof. Potjes, spuiten, pillen... Er lag echt van alles in... En hij gebruikte het regelmatig, dus het had zeker nut in aijn dagelijkse leven. Naja, niet op zichzelf... Maar als je mensen wilde moest je gewoon sols zorgen dat ze even weg waren eh...

Er klonk een zucht, waarna hij wegstapte en de la achter hem open schoof. Mel liep meteen naar de spullen toe en gooide dit erbij in de vuilniszak. Zo. Alles ging weg. Behalve die twee wapens. Mel wees even naar de katana. "Wat moet ik daarmee doen? Want die blijft niet hier hangen." sprak Mel even rustig naar de jongen. Het was simpel. Of die dingen weg of hij.

Zijn mooie dingeb .. Zijn o zo mooie... Wapens... Why Mel... Dat was zijn enige bezigheid... Deze dagen... Sigh... Hij zuchtte even en ging dan maar zitten wachten. Hij zou maar niks zeggen over de meer euh... Andere... Soort wapens... Hij slikte even toen hij over zijn katana begon. Hij zei dat ie daar niet zou blijven en even keek Matt ernaar. Daarna keek hij terug naar Melvin. "Die mag niet weg." sprak ie strak. "Die is van pap geweest." zei hij strak terwijl ie hem aankeek met een waarschuwend oog... Samen met Mary de rottrapinch waren dit de dingen die hij had gekregen.. Plus het geld en het huis... En dergelijke... Maar die twee dingen had ie speciaal voor hem achtergelaten. En niemand mocht ze aanraken... Echt niemand. Hij stond dan ook meteen op en liep naar het ding waarna hij er beschermend voor ging staan. Hij had nooit ouders gehad. Deze 'pap' was het dichtst bij een vader geweest... Hij hield van hen... Daarom... Daarom wilde hij niet dat iemand hun laatste cadeaus wegnam.

dat mocht blijkbaar niet weg. Mel zuchtte even zachtjes en keek naar de jongen. Was dus van zijn pa geweest. Aha. Mel knikte even rustig. "Ik wil hem wel achter iets van glas hebben, dat je hem niet zomaar kunt gaan gebruiken." Sprak Mel even rustig, waarna hij even knipperde. "Nog wapens ergens?" vroeg hij even aan de jongen. Want het was niet de bedoeling dat hij nog iedere dag wapens in het huis zou vinden, totaal niet eigenlijk. Maar dat zou Matt nu inmiddels ook wel weten. Mel keek even naar de zak. Arceus. Het was zo veel.

Hij knikte en sprak dat ie hem achter glas wilde. Als argument zei hij dat het was zodat hij heg niet zomaar kon gebruiken. Matt zuchtte even... Tja.. Dan moest het achter glas. Dat wilde hij eigenlijk niet... Het was geen gevaarlijk ding... Want als hij ermee bezig was... Viel het echt op. Hij knippzrde en luisterde naar wat de ander zei. "Geen wapens meer in huis." zei hij even kalm als antwoord waarna hij de overgebleven gun en mes in de lade legde en deae toeschoof. Hij deed het laadje op slot en zuchtte even waarna hij nadacht... Hij... Had geen wapens meer hier... So yeah... Dat zat wel goed eh.

toen de jongen zei dat er geen wapens meer in huis waren, buiten die twee dan, waarop Mel knikte en de zak naar buiten deed. Hij keek er even naar, waarna hij eigenlijk geen idee had wat hij ermee zou moeten doen. Ah, hij wist wel iets. "Ik ga je wapens wegbrengen, daarna kom ik terug. Om je zeker te laten zijn dat ik terug kom laat ik Shiki, de Charmanders en Rem hier." hij haalde de Electrike uit de pokéball, die meteen rondkeek en fronste. Alsof hij het niet vertrouwde hier. Mel begon te stappen, zijn holocaster wees hem wel de weg~

Hij knikte op wat ie zei en Matt staarde even naar buiten... Sigh... Toen hij echter zei dat ie... Of naja eigenlijk de hint gaf... Dat ie weg zou gaan, keek hij direct alart naar de ander. No way. Hij zou weg gaan met zijn wapens? Mel en de wapens in ruil voor wat beesten. Hij snoof afkeurend en schudde zijn hoofd waarna hij met snelle passen achter Mel stapte."Dat vind ik geen eerlijke verhouding." zei hij terwijl ie voor Mel sprong. Een persoon en al die dingen voor vier beesten... Serieus... Voor hem hadden die dingen amper waarde. Daarom zag Matt er ook geen nut in om hen op het spel te zetten. Hij zou zijn Pokémon achterlaten als hij daarvoor meer kon verdienen. Zo was ie wel... Naja.. Buiten Barbara en Nyara. De rest haatte hij.

Al snel klonken passen achter hem en Mel zuchtte even. Toen er klonk dat hij dat geen eerlijke houding was stopte Mel even met lopen. Hij draaide zich om en keek naar de jongen. "Ik ga ze alleen maar wegdoen, daarna ben ik terug. Het punt van dit alles is dat je niet weet waar ze dan zijn." zuchtte Mel zachtjes. Sigh dude.

DE jongen liep om hem heen en even had hij de arm van de gast willen pakken. Waar dacht hij heen te gaan met zijn baby's... Sterker nog, waar wilde HIJ heen gaan? "Ik ga ze alleen maar wegdoen, daarna ben ik terug. Het punt van dit alles is dat je niet weet waar ze dan zijn." Hij vernauwde zijn oog en slikte even waarna hij even een arm van Mel pakte en hem een beetje bang aankeek. Hij haalde even kalm adem. Matthew leunde langzaam naar voren en duwde teder zijn lippen tegen die van Mel... Voor heel even... Waarna hij terug nam en hem los liet. "Ik vertrouw erop dat je terug komt..." zei hij even terwijl hij naar de woonkamer stapte met zijn handen in zijn zakken...

De jongen pakte zijn arm opeens vast en hij zag de jongen met een bang oog naar hem keek. Hm? De jongen leunde echter naar voren en Mel keek even fronsend naar hem, waarna hij opeens de lippen van de jongen kort op die van hem voelde en Mels ogen open schoten. Zijn wangen kregen meteen een rode blos en zodra de jongen terug nam, draaide de jongen zijn hoofd meteen weg en legde hij een arm voor zijn wangen. Moest dat serieus? Hij werd losgelaten en Mel keek nog steeds weg. "Ik vertrouw erop dat je terug komt..." klonk er waarna Mel knikte en weg begon te lopen. Hij liep naar zijn huis, daar zou alles gewoon komen te liggen, waarna hij nog wat spullen meenam. Extra kleren enzo.. Na ongeveer een half uurtje kwam hij weer bij Matthews huis aan en klopte hij op de deur. Misschien moest hij maar een sleutel fixen van Matthew, want dan hoefde hij dit niet iedere keer zo moeilijk te doen.

Toen hij weg was knipperde Matt even en ging ie uit het raam staren. Hij had zijn gun erbij genomen en keek verwachtingsvol naar buiten... Hij wachtte en wachtte... En wachtte... Waarom duurde het zo lang? Hij zuchtte even en keek om naar de klok, er waren nog maar vijf minuten voorbij gegaan en nog... Nog was hij niet terug. Wat wilde hij doen? Wilde hij misschien de dingen ergens op een vliegtuig zetten ofzo... Want dat kon ie regelen. DE zwartharige man leunde even naar achter en zuchtte waarna hij overeind kwam en al snel kalmpjes naar de tuin stapte. Eenmaal daar schoof hij het raam open die naar deze plek leidde. Hij stapte naar buiten en keek kort naar de Gyarados die nog in zijn zwembad zat... Great, dat beest was er ook nog steeds eh... Amazing... Hij keek er even naar en keek toen om naar Nyara, die achter hem kronkelde en hem duidelijk wilde volgen. Hij was op weg naar het tuinhuisje achterin de redelijke tuin. Voor een huis die niet ver van het centrum lag had het wel een grote tuin. Niet dat hij het zelf verzorgde, daar huurde hij wel mensen voor als het nodig was. Naja... Hij deed het eigenlijk minder dan dat het nodig was. Hij wandelde kalmpjes richting het ding en opende de houten deur van het kleinere ding... Het houten geval was in een perfecte staat. Het hout was nog mooi de lichtbruine kleur die er altijd al op had gelegen. Het zou waarschijnlijk ooit wel eens geverfd worden, maar daar had de man weinig zin in. Toen hij deur opende met een sleuteltje, keek hij even om. Als Melvin niet terug was binnen de twintig minuten zou hij echt flippen. Dan was ie weg, maar dan ook echt weg. Dan zou hij waarschijnlijk eerst hopeloos opzoek gaan en dan... Waarschijnlijk iets gestoords doen... En wat had je daar voor nodig? Juist ja, meer wapens. Hij stapte naar binnen en keek rond. De betonnen grond paste totaal niet bij de vredige uitstraling van buiten. De muren pasten ook niet bij wat je eerst zou denken van het ding. Hij stak de lichten aan... Het was gewoon een leeg ding... Het zag er veel kleiner uit vanbinnen dan dat je zou denken. Maar dat kwam omdat het wel degelijk kleiner was binnenin. Er zaten ook geen ramen in het gebouwtje, dus dat zat ook wel goed eh. Hij draaide even de schakelaar en een klein bordje met nummers leek tevoorschijn te komen. Hij tikte de code in. Na een piepje draaide het bordje weer weg en leek alles even stil te zijn. Er verschene echter al snel een soort van kasten uit de muur, waar meer wapens gestapeld lagen. Eerlijk was eerlijk, hij hield niet alles in zijn huis. Maar hij was echt braaf geweest en had alle wapens uit het huis meegegeven. Maar well yeah... Reserves eh. Je moest op alles voorbereid zijn. Alles. Hij stapte even langs de kasten heen en pakte al snel een spuit met verdoving waarna hij ook een potje met pillen en poeder in zijn achterzak stak. Je weet wel... die dingen kon hij altijd gebruiken als hij zin had. Hij nam een betere gun en mes die hij bevestigde rond zijn bovenarm met een simpel bandje. De gun stak hij in de binnenkant van de blazer, die hiervoor gemaakt was. Hij had die dingen nodig. Hij zuchtte even en draaide zich om waarna hij de kasten terug sloot en ze vanzelf werden afgesloten. Hij liep altijd met stuff aan zijn lijf rond. En dat was dus niet alleen kleren, maar dus ook wapens. Hij keek even naar de klok. Er waren enkel een paar miezerige minuten voorbij gegaan... Een tiental dus. Mel was nu al een kwartier weg. Hij sloot de deur van het tuinhuisje en stapte naar het huis. Opnieuw schoof hij het raam toe en vloog ie zowat op de plaats waar hij vooraf had gezeten. Zijn oog staarde verlangend naar buiten, afwachtend op de komst, of eerder terug komst van de ander. Maar die leek maar niet te komen. Zijn linkerhand bungelde er maar wat bij terwijl zijn rechter een gun vast had. Het was het wapen dat hij met Mel had uitgekozen en niet hetgeen dat hij net uit zijn prachtige ding had gehaald. Hij staarde maar en staarde maar... Hij was echt weg... Hij was weg... Hij zou niet terugkomen... Of wel dan? Hij legde de vrije hand in zijn gezicht en kreunde even moeizaam... Dat meende hij niet eh.. Nee... Als ie snel was kon hij Mel nog vinden, of niet dan? Hij vernauwde zijn oog en stond op waarna hij zijn grip op de gun verstevigde en het andere gevechtsmes er ook bij nam. Hij keek er even naar... En gromde even. Hij haalde echter diep adem en stak de gun onder zijn riem , net zoals de knife, waarna hij even kalmpjes lachte, ookal stond duidelijk een gestoorde uitdrukking in zijn oog. Ze probeerden altijd eh. Maar niet deze keer. Hij verliet het huis kalm, nog steeds dezelfde uitdrukking. Hij sloot echter de deur niet achter zich. Hij stapte, maar had er duidelijk haast achter. Zijn warme lach veranderde in iets gestoords, wat meer paste bij zijn uitdrukking. HIj lachte even luider en keek rond. Waar was ie? Hij zou hem meedoen... Was van hem. Melvin kon niet weg. Hij mocht niet weg. Hij had geen keus. Hij was van hem... Hij had besloten dat het zijn eigendom was... Hier en nu. En hij wilde het terug. Levend of dood... Kon hem weinig schelen. Hij wilde het terug, zijn eigendom. Hij snoof even en keek rond waarna hij kalmpjes nog wat versnelde en even grinnikte. mensen leken hem duidelijk te mijden tho... Maar well yeah. Hij had enkel een blazer aan, droeg daaronder enkel verband op zijn huid en liep rond met een gun. Maar de politie... Hah. Ze waren hier toch niet zo actief. Hij liep nu ook echt in steegjes, waar wel vaker zo'n mensen liepen nu Team Rocket de macht had. Maar zijn doelen werden met de seconden steeds serieuzer en serieuzer. Als hij niet snel vond wat ie zocht, zou hij wel ervoor zorgen dat er compensatie was.

1045 words

De deur ging opeens open, zonder enige reden... Mel liep even naar binnen en zette zijn tas neer op de grond, waarna hij rondkeek. "Matt?" geen reactie. Toen hij naar het kastje liep waar zijn eigen wapens in zaten, merkte hij dat deze weg waren. Muk... Waar was die jongen? Mel begon het huis uit te rennen, Rem en Lindo mee nemende. Misschien kwamen ze nog van pas. Ookal had Lindo geen pokéball... Oke, misschien kon hij Lindo beter thuis laten. Yeah. Dat was wel slim van hem. "Matthew!" riep hij even, waarna hij een steegje in liep. Arceus... Hij had het nu echt niet meer op steegjes. Vooral niet toen hij opeens bij zijn arm werd gegerepen. Matthew? Oh, nee. Dat was niet Matthew. "Rem, bite!" beval hij de snelle pokémon, die meteen op de man afvloog en opsprong, om meteen de arm van de man te grijpen en in te bijten. De man schreeuwde het uit van de pijn en het bloed begon langs zijn arm te lopen. Mel wenkte de pokémon een stukje naar achteren, waarna Mel de man tegen zijn borstkas aantrapte, zodat deze op de grond eindigde en Mel naar de arm keek. Hij ging er op staan, waarna hij al zijn gewicht erop zette en je een 'krak' hoorde. De man schreeuwde het weer uit, waarna Mel de pokémon meewenkte en even achterom keek naar de jongen. "Ik heb het niet op mensen die me lastig vallen als ik iets aan het doen ben." sprak hij rustig, waarna hij verder liep. "Yo, Matthew! Ergens hier?" riep hij even, waarna hij zuchtte. Geez... Die jongen was echt onmogelijk of niet dan?

Hij zou hem vinden. Yeah... Maakte hem niet echt uit hoe lang het zou duren. Hij keek kalmpjes op en haalde zijn gun boven waarna hij deze grijnzend even ophaalde. Hij draaide even rond zijn as en liep het volgende steegje in. Yeah, Matthew was zowat aan het doorslaan. Hij kon er niet meer tegen. Toen hij echter iets hoorde draaide hij zich geruisloos om en liep ie met snelle passen op de persoon af, zeker toen hij doorhad wie de persoon in kwestie was. Hij sprong op hem en pinde hem grijnzend tegen de grond aan. Hij stak de gun weg en pakte het spuitje van eerder terug uit zijn zak waarna hij het klaarmaakte, maar wel op Melvin bleef zitten. Nog even Mel en dan konden ze voor altijd samen zijn, hahaha.

En opeens werd hij getackeld op de grond. Uhm... Ook hallo? Wacht... Die gun... Wat.. Hij grijnsde echt heel erg.. Geez Matt.. Toen hij een spuitje zag zuchtte hij even, waarna hij zijn armen om Matthews nek sloeg en hem dichtbij trok, waarna hij zijn lippen tegen die van Matthew duwde. "Geen zorgen... Ik ga niet weg..." fluisterde hij zachtjes tegen de jongen, waarna hij even zachtjes glimlachte. "Ik kwam je zoeken zodra ik in een leeg huis kwam, ik had immers beloofd om terug te komen toch?" sprak Mel zachtjes tegen de jongen, waarna hij een hand legde op de hand waar de jongen een spuit vast had. "En we hadden al je spullen toch weg gedaan?" vroeg hij even zachtjes.

En opeens werd hij naar de ander getrokken en duwde deze zijn lippen tegen de zijne aan... Wat... maar hij was weg, wilde hem niet. Zoals iedereen op deze planeet. "Geen zorgen... Ik ga niet weg..." zei hij zacht en een beetje ongeloofwaardig staarde hij naar de ander... Wat? Hij zou niet weg gaan? Maar hij was weg... Hoe... "Ik kwam je zoeken zodra ik in een leeg huis kwam, ik had immers beloofd om terug te komen toch?" Uh... Maar... Er werd een hand op zijn hand gelegd, die van het spuitje en hij knipperde even... maar... "En we hadden al je spullen toch weg gedaan?" Maar... Hij keek even schuin weg en slikte. Hij kwam overeind en stak het spuitje terug in de zak bij de pillen en poeders, alsof er niks was gebeurd.