That was a long road

Hij had koppijn en hij voelde zich vreselijk omwille van het feit dat hij dus had gejankt en naja... Gewoon alles bij elkaar... Hij wilde wel nog een pijnstiller slikken, maar dat zou zeker niet kunnen. Het mocht niet. Hij slikte en stapte door waarna hij even zijn ogen sloot... Hij had ook geen ooglapje aan en dat zorgde ervoor dat hij zich lelijk en oncomfortabel voelde. Toen Mel echter zijn hand in die van de grotere jngen legde, keek hij op. De ander kwam naast hem lopen. Even staarde Matt ongelovig naar de hand waarna hij met beide ogen naar de ander keek.. Wat.. Waarom... Wa... Toen hij zei waarom.. Glimlachte Matt even en en smoeg hij een arm om Mel heen. Zijn hand bleef wel rustig zo... Want hij wilde mel niet loslaten. Hij stopte met wandelen, trok hem naar zich toe en knuffelde hem even voorzichtig, voordat hij zijn hand wat beter vastnam en begon te wandelen met kalme passen, een lach op zijn face... Hm..

De jongen staarde ongelovig naar hun handen, waardoor Mel even licht begon te blozen. Hij moest er niet zo naar kijken... Toen hij had verteld waarom hij zijn hand had vastgepakt kwam er een arm om hem heen, waardoor de blos alleen maar roder werd. Waah. Toen de jongen stopte met wandelen keek hij de jongen vragend aan, de blos nog steeds op zij wangen. Hij werd naar de jongen toegetrokken in een hug, waardoor Mels ogen even groot werden. Waah. Hij werd weer losgelaten, buiten zijn hand, en ze begonnen weer te lopen. Matthew had zijn hand steviger vastgepakt en Mel slikte even, waarna hij zelf ook de grote hand van de jongen iets steviger vasthield. De jongen leek het allemaal wel best te vinden zo... Terwijl hij er een beetje bij liep als een tomaat. Great. Mel knipperde even en beet op zijn lip. Hij hield niet van awkward stiltes.

Voor Matt viel het niet op dat de ander bloosde, of misschien wel maar hij ging er niet op in. Matt glimlachte alleen omdat dit kleine, domme feitje hem o zo gelukkig maakte. En dat was misschien dwaas voor een normaal persoon, maat niet voor Matthew. Hij struggelde al jaren met dezelfde angst. En misschien zou hij nu nóg overbeschermend zijn e. Misschien zelfs nog gevaarlijker. Het werd tenminste door iets goeds getrigerd eh... Matt lachte weer eens en stopte door... De hand voelde goed... Sigh... Ze waren dan ook snel in alle stilte bij zijn huis. Hij wandelde naar de voordeur en opende deze waarnz hij naar binnen wandelde en zijn schoenen af trapte. De Charmanders kwamen meteen aangelopen en alsof er een wonder was gebeurd bukte de lange gast en aaide hij beide even al glimlachend over hun kopje. Maar hij hield de hand nog steeds vast. Van hem. Claim.

De hele weg naar huis was stil. Doodse stilte. Mel bleef de jongen rustig volgen, zijn hand nog steeds stevig vast. Gelukkig waren ze er al snel, waarop Matt de deur opende. Hey.... Wacht... De charmanders werden geaaid? Maar zijn hand werd niet losgelaten... Mel knipperde even naar de jongen, waarna hij zijn hand opende, zodat hij Matthews hand losliet. Hij was nu in huis... So yeah. "Je kan me nu best loslaten..." murmelde de jongen zachtjes.

Hij voelde hoe de ander zijn hand lostte en knipperde even. Wat deed die nu? Hij keek schuin op van het aaien en staakte deze actie dan ook snel. Zijn oge. Werde' gericht op hem. Hij zei dat ie hem kon loslaten en zuchtend volgende Matt dan wel zijn voorbeeld waarna hij zijn schoenen uitdeed en opeens een heel stuk ruwer was in de omgang. Zo liep hij opeens de charmanders zo aan de kanten, alsof hij ze niet zag staan. Hij wandelde door naar de keuken en begon eerst de scherven enzo op te ruimen, waarna hij begon te dwijlen en er gewoon voor zorgde dat alles weer netjes was. Het shirt dat hij aan had gehad was er thuis nog afgehaald en hij deed deze meteen in de vuilbak, samen met de shirt die hij nu aanhad, waardoor het verband rond zijn borstkast heel duidelijk werd. Hij stapte weer fors weg en keek niet echt uit voor iemand of iets, als die er stond, toen hij door de gang stapte om de trap op te gaan en naar boven te gaan. Daar nem ie enkel een soort losse blazerachtig iets en deed hij deze aan.. Het spande niet en voelde losjes, maar zat wel gemakklijk en het hield hem warm. Ookal was het wel zo dat hij in theorie vanvoor nu bloot was, het verband bedekte bijna alles, dus daar zat er geen probleem in. Hij stapte weer naar beneden en ging zitten aan tafel waarna hij leunde om een hand en naar buiten staarde... Ugh..

De jongen liet hem los en werd opeens weer... De oude Matthew... Om het maar zo te noemen. Mel zuchtte even en keek naar de jongen. Toen hij het verband zag knipperde hij even. Niet daar huggen, oke. Mel keek rustig naar de jongen, inmiddels zijn jas en schoenen uitgedaan, waarna hij naar hem toe liep en vanachter zijn armen rond Matthews nek legde en zijn hoofd op Matthews schouder legde. Hij wilde de lieve Matthew terug, want die leek hem zo sweet... Die andere Matt was namelijk grotendeels van de tijd gemeen eh...

Opeens armen om zijn nek... Heh? Vragend keek ie op waarna hij knipperde... De ander legde zijn hoofd op zijn schouder en even keek Matt naar hem. Wat deed ie nu weer? Wat dacht ie te bereiken? Zuchtend sloot Matt even zijn ogen waarna hij nadacht. Hij was gewoon bang geweest dat de ander weg was gelopen. En nu begon deze hem te huggen. Hij knipperde even kalmpjes en kwam overeind waarna hij een ooglapje pakte en deze eerst aandeed. Zo... Voelde een stuk beter... Heh.. Hij keek even weer naar buiten en zuchtte. "Heb honger..." mompelde hij licht nijdig waarna hij even zijn ogen sloot en terug ging zitten. Wat ze juist allemaal gedaan hadden was voor hem een vraag geweest... Hij herinnerde zich wel nog vaag dat ze in een discussie hadden gezeten maar daarna was hij redelijk slaperig geweest... Sigh... Of naja... Hij had toen ook een beetje teveel gedronken waarschijnlijk... Sigh..

De jongen leek er nie hetzefde op te reageren als de hand... Jammer genoeg... Mel zuchtte zachtjes en de jongen deed zijn ooglapje op, waarna hij prevelde dat hij honger had. Mel kwam overeind en liep naar de keuken. "Ik maak wel wat kip." sprak Mel rustig, waarna hij een pan en kip pakte. Hij deed er bakboter in, waarna hij de kip ging snijden en in de pan gooide. He was maar goed dat kip snel klaar was. Na een minuut of tien gooide hij alles op bord en pakte hij zout, waarna hij het bord voor Matt neerzette. Zo.

De ander zou kip maken en Matt volgde hem met zijn oog waarna hij kalm knipperde en even leunde op zijn hand terwijl ie naar de ander bleef staren. De geur van gebakken kip vulde de woonkamer langzaam en al snel was het klaar en stond een bord met gebakken kip voor zijn neus. Hij knipperde even en kwam overeind waarna hij bestek nam en terug ging zitten. Hij sneed even een stukje af en begon traag en rustig te eten... Deftig en net zoals altijd tho. Hij knipperde rustig en legde zijn bestek neer waarna hij even zuchtte en een hand in zijn face zette. "Je bent echt niet van plan me te verlaten eh?" klonk er even. "Je mag me namelijk niet verlaten... Dat is verboden..." klonk er kil waarna hij ha'f grijnzend opkeek. In zijn oog stond echter angst en wanhoop. Hij nam een knife uit zijn borstkast en hield deze stevig vast. "Ga niet weg... Waarom was je weg... Je wil me kwijt... Kwijt..." hij grinniktz even en ramse het mes verscheidene stevig de tafel in, waardoor deze beschadigd werd. Het ging van hak, hak, hak. Vanbinnen ging het echter alleen van krak, zijn hart brak, zijn ziel, zijn laatste beetje gezond verstand.

de jongen begon te eten en Mel keek rustig toe. Hijzelf had geen honger, ookal had hij al een tijdje niks meer gegeten. Toen Matt stopte met eten en een hand in zijn face zette keek Mel ietwat bezorgd naar de jongen. Of hij hem ging verlaten..? Oh en nu was het verboden ook... En opeens een mes... Wat... Mel slikte even en Mel liep naar de jongen toe, waarna hij zijn armen om hem heen sloeg. "Ssh, ik ga niet weg..." fluisterde hij zachtjes tegen de jongen, waarna hij hem even door zijn haren aaide. "Ik blijf hier... Geen zorgen.." Hij ging zo maar even iemand bellen want eh. Hij had echt hulp nodig. Naja, eerst zelf met hem over praten straks, als hij weer kalm was.

Stab. Stab. Hij stak de tafel steeds opnieuw, alsof hij het dood wilde. Muk u tafel. Toen Mel bewoog keek ie meteen op. Ging ie weg? Nee... Nee. Nee! De ander kwam echter gewoon naar hem toe en sloeg zijn armen om hem, waardoor Matthew even stopte met de tafel steken. Het mes zat nu vast in het hout en hij leek er steun bij te zoeken... Hij wilde dit niet meer. Hij zei dat ie hem niet zou verlaten... Een hand door zijn haren. Matt bleef enkel grijnzen terwijl zijn hand in zijn face bleef. Ha... Ha.. Hahahaha. Wat grappig. Hij zei dat hij hier zou blijven... Dat hij zich geen zorgen moest maken... De zwartharige grinnikte even en barste toen in lachen uit. De ene hand bleef in zijn face terwijl ie terug met de andere hand de tafel begon te steken. "Omdat je bang bent... Heh... Ik ken mensen... Ik ken ze... Als ze bang zijn beloven ze alles..." zei hij zacht. "Misschien moet ik jou gewoon nog wat banger maken..." zei hij nadenkend terwijl hij opeens het mes in zijn hand had en zich grijnzend naar de jongen draaide. Ehehhee.

En opeens allemaal stuff van omdat hij 'bang' was... En dat hij banger zou worden. Mel liet de jongen los en deed een stap achteruit. "Als je gaat dreigen ben ik weg." sprak hij redelijk fel tegen de jongen. "Ik wil je helpen, mag ik je alsjeblieft helpen?" vroeg hij redelijk bezorgd aan de jongen. "Want je hebt verlatingsangst, je wilt niet dat iemand weg gaat... Ik wil je helpen ervan af te komen Matthew.." sprak hij zacht, waarna hij weer zacht zuchtte.

Hij deed een stap achteruit en als in een soort automatisme kwam hij overeind en deed hij een stap dichter, een grijns op zijn gezicht. "Als je gaat dreigen ben ik weg." Klonk er fel en zijn gezicht trok wat weg... Hij ging niet weg... Hij zou nooit meer weg gaan... Hij draaide het mes om en ramde het de tafel in... daarna wandelde hij naar de keuken en schoof hij even een laadje open die op slot zat. Hij nam de verdoving en vulde deze waarna hij even kalmpjes omkeek. "Ik wil je helpen, mag ik je alsjeblieft helpen?" Klonk er. Hem helpen? Hij had geen hulp nodig. Hij was helemaal ok. Hij was geweldig. Haha. "Want je hebt verlatingsangst, je wilt niet dat iemand weg gaat... Ik wil je helpen ervan af te komen Matthew.." De lange gast staarde even naar de spuit in zijn hand en klemde toen zijn handen er rond. "Waar heb jij het over?" zei hij lachend. "Verzin geen dingen," zei hij even terwijl hij weer op de jongen afstapte. "Ik ben compleet normaal," zei hij kalm. "Ik heb geen hulp nodig, ik ben helemaal ok," zei hij al lachend. "Daarom snap ik niet waarom mensen bang van me zijn... Van me weg gaan... Allemaal..." zei hij even grinnikend. "Ik bedoel, wat heb ik ooit verkeerd gedaan? Ik was nog maar een kind! Ik kan er ook niks aan doen!" Hij haalde even uit met de spuit, hij wist niet wat ie ging raken... Of dat ie wel degelijk zou raken, het kon hem niks schelen.

Wat was hij allemaal van plan? De jongen zat te roepen dat hij normaal was en nog meer dingen terwijl hij in de keuken iets aan het klaarmaken was. Toen Mel de spuit zag aankomen sprong hij opzij, waarna hij naar de jongen keek. "Matthew, rustig. Ik ga je niet verlaten, maar dan moet je wel normaal met me praten." Sprak Mel, waarna hij de pols pakte waar de spuit in zat en meteen zijn arm draaide op zijn rug. "Want ik wil je geen pijn doen, maar als het moet verdedig ik mezelf wel." sprak Mel rustig, waarna hij de spuit vastpakte met als doel deze uit Matts hand te halen.

Hij ontweek zijn simpele aanval en gromde even zachtjes. "Matthew, rustig. Ik ga je niet verlaten, maar dan moet je wel normaal met me praten." Zijn arm werd op zijn rug gedraaid en hij gromde even waarna hij deze terug wilde trekken. Dat deed pijn... Niet zo doen. "Want ik wil je geen pijn doen, maar als het moet verdedig ik mezelf wel." sprak hij en hij voelde hoe de spuit uit zijn hand werd getrokken en hij kreunde even pijnlijk door zijn rug en trok zijn hand uit de pijnlijke houding, waarna hij een stap terug nam en even zich weg draaide van Mel. Hij knipperde met zijn ene oog en staarde naar de grond... Hij wilde niet meer... Hij wilde dit niet meer. Hij was zo bang... Hij stapte kalmpjes naar een kast waar wat guns en zijn katana lag. Naja, die stond op de kast. Leek meer als versiering, maar ze werd wel degelijk als wapen gebruikt...