That was a long road

eh... Zo hard regende het eigenlijk niet eens. Mel liep achter de jongen aan die inmiddels al het huis had afgesloten en nu al aan het lopen was. Mel volgde vrolijk achter de jongen aan. Zo erg was regen toch niet? Maar even serieus. Hoe ging hij dat ene bestellen zonder dat Matthew het door had? Het moest namelijk een verassing zijn... Als het geen verassing meer was, was het namelijk ook niet meer leuk eh...

Hij hoorde voetstappen achter zich... Goed zo... Mel volgde hem. Hij moest de verdoving dus nog steeds niet uithalen, great amazing... Het was best fijn om iemand te hebben waar je niet tegen hoefde te dreigen. Matt glimlachte en versnelde onbewust weer. Gewoon grote passen zetten. Het werkte perfect en zo was hij in een mum van tijd in de winkel. Hij rekte zich uit en deed de kap af waarna hij even rondkeek en meteen mensen naar hem zaten te staren. Het gebeurde niet iedere dag dat een twee meter lange vent binnen kwam wandelen... Oh wacht nee... Correctie. Een twee meter lange piraat. Hij wandelde verder en keek even naar Matt. "Ik ga de kip halen, kijk jij maar of je nog iets anders nodig hebt." zei hij kalmpjes waarna hij meteen wegwandelde en even rondkeek. Hij nam uhm... Een.. Twee... Vijf moesten genoegen zijn...? Hij gooide ze in een mandje en wandelde terug. Nu Mel vinden eh...

De jongen versnelde zijn pas nog meer. Wat wilde hij? Dat ze gingen hardlopen?? Mel zuchtte even. Bij de winkel aangekomen deed zich de perfecte kans voort. Mel knikte even en liep meteen weg, waarna hij al snel de bestelling had geplaatst en nu weer buiten stond. Toen hij echter kleine kreetjes hoorde kon hij het niet laten om te gaan kijken. Het kwam... Van het vuilnis vandaan? Mel opende de container en hoorde de kreetjes luider. Mel dook in de container en begon spullen eruit te gooien, waardoor hij op een doos stuitte. Mel opende de doos en... Wat? Twee... Charmanders..? Achter gelaten? Mel keek verbaasd naar de twee en voelde even aan hun lichaampjes. Zo koud... Mel trok zijn jas en vest snel uit, waardoor hij in zijn t-shirt in de regen stond. Mel legde eerst zijn vest rond de charmanders, waarna hij zijn jas eroverheen legde en uit de container stapte. Hij stonk nu wel en zijn broek en schoenen waren echt vies... Maar hij kon ze niet zomaar achter laten toch? En die ene... Had een lichtere kleur... Mel rende terug richting de winkel en zag al snel Matthew. "We moeten nu naar huis!" bracht Mel uit, de doos stevig klemmende in zijn armen. Hij zou ze niet achterlaten.. Hoe erg ze ook stonken. Hoe vies ze ook wel niet waren.. Het waren levende wezens.

Hm... Mel stond vast buiten... Hij betaalde en keek even rond... Zijn ogen werden echter groot toen hij Mel zag. What the Muk. Het stonk van een kilometer en het was ieuwl, stay away. Stay the Muk away. Hij schoot meteen weg en keek nihdig naar de ander. Alarm vuil. Ieuwl. Gewoon verschrikkelijk. Haal het weg. De andzr zei dat ze nu naar huis moesten, waardoor Matt de twee Charmanders zag. "DIE STINKENDE BEESTEN KOMEN NIET IN MIJN HUIS." zei hij licht panikerig. "DOE DAT ONMIDDELIJK WEG MELVIN HET KAN ZIEKTES DRAGEN." zei hij meteen. "Nee Orry, ze dragen ziektes. Kijk ze dan, ze zijn hondsdol, straks bijten ze je." zei hij, zijn stem duidelijk van slag. "Ieuwl godver Mel doe ze weg, ieuwl, ieuwl." hij wapperde even met zijn handen, kalm blijven Matt... Kalm... "Ieuwl, ieuwl... Melvin ieuwl, ieuwl, ieeeeuwl." zei hij met een groot oog. "Je lijkt wel op een vuilniszak en oh my Arceus... Haal het weg, haal het weg, haal het weeeeeeg!" yeah Matt freakte hem.

De jongen tegenover hem flipte hem meteen en Mel klemde zijn kaken op elkaar. "Ik laat ze niet achter!" riep hij naar Matthew. "Ze zijn nog jong Matthew! Die ene is zelfs pas net uit het ei!" Mel keek de jongen strak aan, totaal niet geamuseerd. "Zij zijn ook levende wezens, net zoals jij en ik! Waarom zie je alles en iedereen als voorwerpen en niet zoals levende wezens. Zij ademen ook! Zij denken ook! Zij hebben ook gevoelens!" Mel duwde de doos meer tegen zijn borstkas. Hij zelf was al helemaal doorweekt geraakt en hij hijgde lichtjes. "Ik laat ze niet achter. Nu niet, nooit niet." sprak hij licht hijgend, waarna hij zich omdraaide en begon te lopen. Dit was de goede richting op voor het huis... In dit soort situaties herrinerde hij altijd meer dingen dan normaal. Als Matt niet de Charmanders zou accepteren... Dan zou hij zijn spullen pakken en weg gaan. Zo simpel was het.

Hij moest echt kalmeren... Maar Arceus... Dit vond ie niet fijn.. Verre van juist... Mel zei meteen dat hij ze niet achter liet en Matt slikte even nerveus... Ugh... Maar... Nee... Hij wilde die beesten niet... Nee. Nee. Nee. Toen hij zei dat ze nog jong waren balde Matt zijn handen tot vuisten. So? Hij was ook nog jong toen hij op straat leefde. Kijk eens wat er daar uit kwam. Hij was toch in orde? Hij had zo jaren geleefd en stond hier nog. Hij was uitgebloeid tot ietd fantastisch, dus misschien deden die beesten dat ook. Toen Melvin echter opeens een uitbarsting had over het feit dat hij iedereen als voorwerpen zag, keek hij verbaasd naar de ander... Maar... Mensen waren er maar om te gebruiken... Ze waren net als Pokémon. Dus er zat geen verschil in voor hem. Hij knipperde even. Alles kon hij kopen. Zijn wil was wet. Hij was het zat. Hij wilde iets en het was nooit goed! Waarom luisterde nooit iemand?! Hij gromde even, zijn gezicht duidelijk vertrokken naar iets onmenselijk. Hij zag er woest uit. Waarom? Omdat hij het zat was. Kijk. Iedereen verliet hem. Hij. Was. Het. Zat. Hij trok meteen zijn gun en twijfelde geen enkel moment om op Mel te schieten toen hij de achtervolging aanging. Muk alles. Hij was het zo goed als beu. En het kon hem niks schelen als hij Mel raakte. Hij zou voor een keer iemand hebben die dan bij hem bleef. Voor altijd. Hehe. Hij grijnsde even en schoot nogmaals. Maar doordat hij zich niet focussen mistte hij constant. Hij kon het niet meer aan. Hij zou weg gaan.

En opeens klonken er schoten... Wa... Wat..? Mel keek ietwat angstig naar de jongen en zette het op een lopen, de doos stevig in zijn handen geklemd. "Stop het Matthew!" riep hij al rennend. Wat... Waarom? "Wil je me dan zo graag dood hebben?" riep hij naar de jongen, waarna hij een steegje in schoot... Verkeerd steegje... Het liep dood... Mel klemde de doos met de Charmanders in zijn armen, de regen druipend langs zijn lichaam. Wilde Matt hem echt zo graag dood hebben..? Zou wel alles verklaren... Waarom hij bij het busongeluk niks deed... En hem niet meer kwam opzoeken... Waar had hij dan opeens aan verdiend na alles wat hij voor de jongen had gedaan?

Hij begon te rennen. Nou... Nee... Doe dat nou niet... Het maakte het mikken moeilijker. Heel erg moeilijk met een oog. Hkj bleef schieten, de grijns bleef op zijn face. Hij wilde het afmaken. Snapte Mel het dan niet? Hij was van hem en hij had gewoon teveel tegen gestribbeld... Dus nu... Moest ie boeten... Hij zou hem nket verlaten. Nooit hahahaha. Mel riep dat ie moest stoppen. Wacht. Hij moest stoppen? Hahaha. Nooit man. Hij luisterde niet naar voorwerpen, sorry. Hij riep naar hem dat hij hem dan toxh liever dood wilde of wat... Haha. Serieus. Hij had liever een dood lichaam thuis dan een levende Melvin weg van hem... Hahaha. Van hem.. Hem. Hem. Toen hij hem in een steegje zag gaan, begon hij te rennen en stond hij al snel ook in het steegje. Een grijns op zijn gezicht. Hij wandelde met kalme passen dichterbij. Hij hield zijn hun dreigend gericht op de ander. "Als je niet levend bij me blijft moet het maar je levenloze lichaam zijn die bij me blijft." zei hij lachend. "Je ging me toch verlaten eh?" sprak ie meteen op een lachende toon. "Net zoals iedereeeeeeen hahaha." zei hij even grinnikend. Toen hij wat was uitgelachen keek hij minder geamusseerd op. "Maar weet je wat... Jij komt niet weg zoals de rest... Ik ben het zat dat mensen weglopen van me." hij snoof even. Hij was er klaar mee.

De jongen begon te lachen. Arceus. Oke hij wist het nu wel. De jongen had gewoon dikke verlatingsangst. Mel zuchtte even en keek naar de jongen. "Wat is er met de jongen gebeurd waar ik van hield?" sprak hij zachtjes, de regen kletterde op de grond en Mel liep rustig naar de jongen toe, de doos in zijn armen. "Ik ga niet weg als je hen toelaat in huis. Ik hou ze op mijn kamer, je zal er geen last van hebben." sprak hij strak tegen de jongen. "Binnenkort regel ik een psych voor je." sprak hij rustig tegen de jongen, hem recht aankijkend in zijn rode oog.

De ander zuchtte... Wat? Nam hij het niet serieus, want Matt was heel erg serieus hierover. Hij zou geen seconde twijfelen om de ander af te maken. Hij had al zo vaak gezien. Hij was ermee opgegroeid en had er daaromgeen problemen mee. Toen hij echter vroeg wat er met de jongen was gebeurd waar 'hij zoveel van hield', liet hij zijn hand zakken en staarde hij hem even schuin aan. Hah. Wat een grap. Niemand had ooit echt van hem gehouden. Niemand kon dat. Hij had dat ook niet nodig. Hij had enkel slaafjes nodig, voorwerpen... Mensen... Want die waren er maar om te doen wat jij wilde... Toch? Haha. Toen hij een voorstel kreeg vernauwde hij zijn oog en snoof hij afkeurend. Die beesten in zijn huis? Maar hij kreeg een levende Mel in de plaats... Maar hij moest dan die dingen houden. Agh... Hij klemde zijn tanden op elkaar en gromde even zacht... Verdomme... Hij zei dat ie een psychiater zou regelen en wel meteen draaide Matt zich om. "Kom we gaan naar huis..." alsof er niks was gebeurd. Yeah. Mel zou toch blijven. Dus er was geen enkel probleem. Hij hield echter wel de gun in zijn handen, klaarhoudend om uit te halen als de ander weg wilde.

En de jongen deed alsof er niks was gebeurd. Mel zuchtte opgelucht en liep met de doos in zijn armen geklemd achter de jongen aan, serieus.. Waar was hij gebleven... Die jongen... Die jongen waar hij zoveel van had gehouden... Mel rilde van de kou en zijn hele lijf begon onderkoeld te raken. Maar zolang hij maar zijn kamer haalde en de charmanders veilig waren... Zolang hij ze schoonmaakte... Dan kon Matthew niks anders dan ze accepteren toch?

Af en toe keek hij even naar de ander. Kwam niet weg. Nope. Toen ze bij zijn huis kwamen deed hij de deur open en keek hij even naar Mel, de gun in zijn ene hand houdende. Het was duidelijk dat hij eerst wilde dat meneer naar binnen ging. Tot dan bleef hij buiten staan in de regen... Oh en hij moest ook letten dat hij het huis niet te vuil maakte eh. Hij knipperde kalmpjes en glimlachte even naar Mel waarna hij het wapen omhoog hield en op hem richtte. Naar. Binnen. Hij wilde hier niet blijven staan. Echt niet. Hehe. Hij werd hier veel te nat en ugh... Gewoon niet fijn.

Eindelijk... Ze waren er... Mel ging naar binnen en deed zijn schoenen uit, waarna hij meteen naar boven liep en regelrecht de badkamer in liep. Hij begon de charmanders te wassen en warm te maken, waardoor hun vlammetje wat groter werd. De badkamerdeur bleef open staan en toen Mel klaar was haalde hij trillerig adem. Het was goed nu... Helemaal goed nu... Haa... Haa... Mel stond op en zette een paar stappen, maar zakte toen door zijn frame hee zo op de grond. Hij trilde hevig en hijgde luidt. Meer dan een uur in kletsnatte kleren leek niet erg handig te zijn. Vooral niet als de wind er ook nog bij was... Een charmander liep meteen naar beneden, geen idee waarom... Misschien hulp? Terwijl de andere charmander hem heen en weer begon te schudde. Hij keek even naar de gele charmander, waarna hij zijn ogen sloot. Het hielp echt niet, als je te weinig slaap had gehad, je kletsnat werd van de regen, de wind zijn lichaam extra had onderkoeld en vervolgens binnen nog de natte kleren aanhield... Zijn ademhaling was snel en onregelmatig, duidelijk niet ok...

Hij was al snel naar boven. Mooi zo... Hij knipperde even en stelde het alarm in. Weet je wel. Het ging nie af als iemand binnenbrak, maar juist als iemand naar de deur wilde gaan. En enkel hij kon het uitzetten. Hehe. De ramen gingen op yeah want yeah ... Hehehe. Hij pakte zijn verdoving en spuit klaar en stak deze in zijn broekzak waarna hij een metalen buis en pillen erbij nam. Je wist immers nooit eh. Toen hij echter opeens ietsvzan zijn broek voelde trekken keek hij schuin op. Oh... Kijk eens aan... Hij was schoon... Mooi zo.. Maar hij moest zijn andere verdoving nog nemene. Hij keek echter op toen de fire type zij' spieren aanspande en zich klaarhield om iets in de fik te zetten. "Hey!" en hij gaf hem een schop. "Denk er zelfs niet aan!" gromde de lange gast. De charmander liep echter weg en vuurde even wat af, waardoor Matt meteen grommend achter het beest ging, de trappen op... Toen pas zag ie Mel. Jezus.. Hij was vuil en stonk echt een uur in dz wind... Verschrikkelijk... Maar euh... Hij zag er niet goed uit'.. Hiu haalde diep adem en benaderde de ander heel voorzichrig waarna hij hem aanraakte... Koud... Ieuwl... Okay.. Matt... Doorzetten. Hij nam heel voorzichtig de ander op en pleurde hem zo snel mogelijk in het bed. Daarna douchte hij eerste en verbrande hij zijn kleren die hij had gedragen met de oranje Charmander... Mooi zo... Daarna had hij de dokter gebeld... En die moest hier binnen enkele tellen zijn.. Heh.. Hij kwal binnen in de kamer van Mel en keek even naar hem... Heh... Hij kon niet weg~ en dat liet matt blij lachen.

Kou... Moe... Daar was het enige waar hij aan kon denken. Mel sloot zijn ogen en viel weg, waardoor al zijn spieren zich ontspanden en hij niet eens doorhad dat hij in bed werd gelegd. Toen hij echter werd wakker gemaakt door iets of iemand, knipperde Mel even. Wie... Wie was dat? Er kwamen allerlei vragen, maar geen van alle kwamen binnen. De man deed nog wat lichamelijk onderzoek, waarna hij opstond en wat tegen Matthew vertelde. Hij was moe... Zo moe... Mel dommelde weer in, met natte kleren en al.