A long time ago +Riddle

Het was te voelen hoe Riddle deels op hem ging liggen, waardoor hij een beetje glimlachte. Hierna gingen ook zijn ogen dicht, al duurde het wel een tijdje voor zijn gevoel voordat hij echt in slaap viel. Een rustige slaap waarvan hij een gevoel had dat Nathan deze al een flinke tijd niet had gehad. Met enkel nog als enige geluid hun regelmatige ademhaling was het er volledig stil, nog wat zachte andere geluiden waarvan het hem niet doordrong wat het was. Zo ging dus langzaam, of juist snel de tijd voorbij.

Nog steeds in de diepe slaap waar hij in lag, merkte de jongen vrijwel niets van zijn omgeving. Het was zo een droomloze slaap, eentje die rustig, toch druk tegelijk voelde. Onwillekeurig gaapte hij het even. Toch voelde Nathan zich langzaam wakker worden, waarna hij even zijn armen strekte en langzaam zijn ogen open deed. Eerlijk was eerlijk, hij had wel goed geslapen, geen idee hoe dat kwam. Hij fronste lichtes toen Riddle overeind zat met een hoofd zo rood als een tomaat. Wattes? "Wat is er?" klonk zijn stem, nog lichtjes slaperig. Echt geen idee wat er aan de hand was.

Zijn frons werd er bij haar antwoord niet bepaald minder op. Er werd wel gezegd dat er niets aan de hand was, maar het antwoord was misschien net iets te snel gekomen. En trouwens, ook hoe Riddle nu deed zei min of meer al genoeg. "Waarom ben je dan zo rood?" ze wist wel op wat voor manier Nathan bedoelde, of daar was hij wel vrij zeker van. Nog had hij geen idee wat er aan de hand was, dus zijn nieuwsgierigheid werd er niet bepaald minder op. Totaal niet zellfs, hij was er heel erg nieuwsgierig naar.

Hij zuchtte kort toen er enkel werd gemompeld dat ze het warm had, het was ook niet dat hij daar nou bepaald heel veel aan had zeg. "En waarom wil je het niet vertellen?" Hij was niet dom en had het dus wel door als ze er overheen probeerde te gaan praten. Waarom was het ze moeilijk om iets te vertellen? Echt, Nathan snapte er niets van, waarom de roodharige ineens zo deed. Normaal deed ze namelijk nooit zoals dat, dus er was zeker weten iets gebeurd.

Zijn frons werd er duidelijk niet minder op toen ze zei dat het iets gênants was. Ergens wou hij het meer weren, maar ook minder. Kon hij ook gewoon nirt een keertje tegenstrijdige meningen hebben? Dat kon wel een stuk prettiger zijn hoor. Er werd een voorbeeld gegeven van hoe gêntant het was. Oh, ja. Dat was toen awkward geweest, dat kon hij niet gaan ontkennen nee. Als enige antwoord klonk er een simpele "Oh." van hem. Een verdere reactie kwam niet echt, de jongen was serieus een halve minuut wakker. Wat kon er dan van iemand verwacht worden.

Al was hij er degelijk nog wel benieuwd naar wat het mocht zijn, sprak de jongen er geen woord meer over. Misschien dat het ooit nog wel zou gaan komen van de roodharige, per ongeluk of expres. Zijn goudkleurige ogen bleven op haar hangen toen er wat werd gesproken dat het ooit nog een keertje normaal werd. "Dan zijn ze in welk geval niet meer zo gênant." sprak de jongen met een klein grijnsje op zijn gezicht. Het zou grappig, maar ook erg zijn tegelijk. Niet dat hij er grotendeels van de tijd nou bepaald veel last van had.

Wacht. Wat zei ze?! Zijn ogen vlogen open, waarna de jongen met een rood gezicht omhoog schoot. Hij deed zijn mond open om wat te zeggen, maar niets anders dan een stom gestamel kwam er niet uit. Al had hij zo een vermoeden gehad doordat er eerder was gezegd dat het awkward was, was het wel erg raar dat het nog zo werd herhaald. Nog steeds klonk dat stomme gestamel met dat rode hoofd van hem, al stopte het toen hij zijn mond dichtdeed. Voorlopig zou er geen fatsoenlijk woord gaan uitkomen, daar was Nathan volledig zeker van, dus zijn momd houden was maar een betere opetie, heel veel beter zelfs.

Nog zijn gezicht rood als wat keek de jongen haar aan vanuit zijn ooghoeken toen er wat werd gemompeld wat in de richting van een 'sorry' leek te gaan. Hij wou weer wat gaan zeggen en had zijn mond dus alweer open, maar bedenkende dat er niet uit ging komen met zijn woorden, sloot hij zijn mond weer. Lekker dan. Sloom schudde hij zijn hoofd, alsof de jongen daarmee wou gaan duidelijk maken dat het niets was. Dacht zijn brein er maar ook zo over, want het was allee behalve oke. Of eigenlijk, zo voelde het gewoon. Misschien was hij iets aan het overreageren maar er was weinig waar hij aan kon gaan doen jammer genoeg.