The Start of an Adventure

‘Hé!’ riep Fíona uit, toen ze aan de kant werd geduwd door haar grote broer, die per se als eerste het huis wilde openen. Ze keek hem venijnig aan, maar onderdrukte de neiging om er tegenin te gaan. Ze zou geduldig wachten en dan snel de beste slaapkamer claimen wanneer hij zich stond te vergapen aan de woonkamer. Of de keuken. Of wat haar betreft de trapkast. De slaapkamer was het belangrijkste, dat zou haar privé-domein worden, dus daar moest ze zich thuis voelen. Daar moest ze de ruimte hebben voor al haar kleren. Daar moest ze spiegels neerhangen en uitzicht hebben over de zee.

Klik, dat was het slot. Ken’ichi liep het huis in, en terwijl hij iets bazelde over dat hij hoopte dat ze een tuinman hadden, sprintte Fíona de trap op. Slaapkamers. Waar waren de slaapkamers? Het kostte niet veel tijd om ze te vinden en te bepalen welke van haar zou zijn. Die met het mooiste uitzicht, natuurlijk. Snel dumpte ze haar rugtas op het bed. Ze wilde zich al omdraaien om haar koffers, die ze uit gemakszucht beneden voor de deur had laten staan, op te halen. Het geval wilde echter dat haar lieve broer in de deuropening stond.

‘Wees eens een lief zusje en geef deze kamer aan je grote broer,’ zei hij. Ze keek in zijn ogen. Die paarse ogen die zoveel op die van haar leken. Toen lachtte ze triomfantelijk. ‘Je gooit maar wat kleding weg als je niet genoeg ruimte hebt. Dit is míjn kamer.’ Ze sloeg haar armen over elkaar en gooide haar haren over haar schouder. Gooi, gooi.
‘Als jij nu eens voor een keer voor grote broer gaat spelen, dan zou je misschien mijn koffers even de trap op willen dragen. Dat laat je je lieve kleine zusje toch niet doen? Ik zou nog eens rugklachten krijgen!’

Nou ja, ze had ook niet echt verwacht dat hij haar koffers naar boven zou brengen. Ze was niet dom. Ze keek toe hoe hij haar kamer uit beende en luisterde hoe hij de trap af stampte, om tenslotte een diepe zucht te slaken. Al achttien jaar woonde ze in hetzelfde huis als haar broer, maar dat was wel een veel groter huis geweest dan dit. Hoe ging ze dit overleven? Straks ging hij nog vrienden uitnodigen uit Kanto, om te blijven logeren. Oh... wacht, dat zou eigenlijk niet eens zo erg zijn. Haar grote broer mocht dan strontirritant zijn, hij leek zijn vrienden wel op uiterlijk uit te zoeken, want Arceus, daar zaten wel wat knappe jongens bij... Zou het niet leuk zijn als ze een van zijn vrienden kon veroveren en van hem af zou kunnen pakken?

Mijmerend liep Fíona de trap af. En even later weer op, met een van haar koffers. Nou ja, lopen was misschien niet het goede woord. Vloekend, kreunend en zuchtend tilde ze de koffer trede voor trede omhoog. Waarom was er geen lift hier? Ze wist dat haar broer op dit moment in gedachten om een butler smeekte, dus deed zij dat maar niet. Ze wilde niet teveel hetzelfde denken als haar broer. Ze was een individue.

Uiteindelijk had ze toch echt alles boven, maar ja, het zat nog wel allemaal in koffers. Ze moest hier even goed over na gaan denken, want haar kledingkast hier was een stuk kleiner dan thuis in Kanto.
‘Fíona?’ klonk plotseling de stem van Ken’ichi. Hij stelde voor om even wat te gaan drinken en de koffers te laten staan.
‘Even wachten!’ riep ze terug, nog lichtjes hijgend van al het gesjouw. ‘Laat me eerst even omkleden.’ En op adem komen. Ze durfde niet in de spiegel te kijken. Haar hoofd zou vast knalrood zijn en ze vóélde gewoon zweet op haar voorhoofd. Deo, deo, deo. En zo begon haar queeste om zichzelf weer een beetje te fatsoeneren, want anders kon ze zich écht niet buiten het huis vertonen.

Besluiteloos rommelde Fíona door haar koffer. Wat moest ze aantrekken? Het was wel redelijk warm buiten, zeker als ze uit de wind gingen zitten, maar het zou waarschijnlijk ook wel snel afkoelen. Hoe lang zouden ze op het terrasje blijven zitten? Als ze alleen elkaar als gezelschap hadden waarschijnlijk niet lang, maar de kans was groot dat ze nog wel met wat andere mensen aan de praat raakten. Met dit weer moesten de terrasjes wel afgeladen zijn met mensen...

Ze hield een rokje omhoog. Was dit te sletterig? En dit – ze pakte een topje – was dat te onopvallend en saai? Ze wist als geen ander hoe belangrijk de eerste indruk was, en vandaag was de dag dat Slateport de eerste indruk van haar zou krijgen. Een perfect uiterlijk was dus een must. Geen zwart vandaag, dat was te deprimerend op een zonnige dag als deze. Roze dan? Nee, dat was niet de waarvoor ze vandaag wilde gaan. Hè, bah, wat was dit moeilijk!

Drie kledingwissels later stond Fíona voor de spiegel in een wit bloesje dat tot halverwege was dichtgeknoopt, met daaronder een donkerblauw rokje met een Schots ruitpatroon. Ze trok donkerblauwe gladiatorsandaaltjes aan, met naaldhakken van zeker tien centimeter. Ze kon alleen maar hopen dat ze niet te ver hoefden te lopen voor de terrasjes.

Na een beetje parfum voor de dag te hebben gehaald, haar lange paarse haren te hebben opgestoken en een zilveren kettinkje om haar hals te hebben gehangen, begaf Fíona zich naar beneden, waar Ken’ichi al stond te wachten. En aan zijn gezicht te zien was dat niet “pas een paar minuutjes”.
‘Daar ben ik al!’ zei Fíona met een glimlach, om te benadrukken hoeveel van zijn tijd hij wel niet had verspild door op haar te wachten. Ze opende de deur en liep naar buiten, de zon in. ‘Jij weet de weg neem ik aan?’ Fíona was op veel manieren duidelijk van het vrouwelijke geslacht, haar uitmuntende richtingsgevoel was daar volgens veel van haar exen een uitermate geschikt voorbeeld van.

Zwijgend liep het tweetal naar de terrasjes, die ze verrassend makkelijk vonden. Daar was Fíona in ieder geval wel blij mee. Ze had Ken’ichi graag uitgelachen als ze verdwaalden, maar had toch ook geen zin om uren rond te lopen voor ze ergens kon gaan zitten met een glaasje wijn. Zeker niet met de hakken die ze aan had.

Ken’ichi stelde voor om bij The Yellow Octillery te gaan zitten en Fíona stemde daar mee in, al wierp ze wel een enigszins afkeurende blik op de gele Octillery in het aquarium. Bah, daar zou ze in ieder geval met haar rug naartoe gaan zitten. Het waren niet eens de glibberige poten van het wezen die afkeer in haar opwekten, maar meer nog de gele wratten op zijn lichaam – of waren het geen wratten? Fíona had nog nooit een Octillery van dichtbij gezien om die gedachte te verifiëren en was ook niet van plan daar verandering in te brengen.

Met z’n tweeën gingen ze aan een tafeltje zitten en al snel kwam er een serveerster aansnellen. Fíona gaf ietwat teleurgesteld haar bestelling op, want ze had gehoopt dat die knappe medewerker die een paar tafeltjes verderop een bestelling stond op te nemen hun zou bedienen. Toen de serveerster weer verdwenen was, keek Fíona om zich heen, naar de rest van de aanwezigen op het terras. Omdat Ken’ichi wat haar betreft niet de beste gesprekspartner was, begon ze tegen de persoon aan het tafeltje naast dat van hun te praten (ze moest toch ergens beginnen met vrienden maken?): ‘Wat een mooi weer, hè? Ben je een beetje bekend in deze stad?’


OOC: Voel je vrij degene te zijn die door Fíona wordt aangesproken :3