Don't turn away now

Ze zou het gaan doen die dag. Ze zou weg gaan, weg van Kalos. Weg van Tim, Connor. Melvin, August, Tawnee.. iedereen. Nieuw begin, weg van alles en iedereen. Ze kende al iemand in Hoenn, Austin. Het was niet helemaal onbekend, maar haar vader kon haar dus ook niet vinden. Dat was het mooie, niemand zou het weten. Niemand zou weten dat ze weg was, niemand zou haar missen. Ze zou door het leven gaan als Rose, omdat een roos haar geprikt had en haar hart had laten bloedden. En omdat Rose gewoon een mooie naam was. Alana zuchtte even, nog even en haar boot zou gaan. Alana keek naar de blauwe Houndoom, haar kameraad; haar alles. Ze hurkte bij hem neer en trok hem in voor een knuffel, ze was zo bang. Bang voor het nieuwe. Bang voor de mensen daar, bang voor het onbekende gebied. Het gebied dat ze nooit had gezien, tegenover het gebied dat ze nu al voor 8 jaar kende. Het bracht haar in paniek. Duncan had iets rustgevend. Duncan was haar hele hart. Hij was toen hij een Houndour was ietwat koppig en rende veel weg, maar zodra hij een Houndoom was... was hij geweldig. Hij betekende zoveel voor haar. Meer dan iedereen. Meer dan Connor, meer dan August, meer dan iedereen. Duncan was er altijd voor haar, Duncan stond haar bij in haar moeilijkste tijden. Duncan gaf echt om haar. Alana slikte even, de hoorn ging. De boot kwam aan.

Het was een hele grote boot, blauw met grijs. Duncan liep achter haar, zijn snuit tegen haar hand. Het was een houten loopbrug, je hoorde het kraken bij iedere stap. Het was al aan de eind van de middag, rond een uur of vijf. Ze zou dus in het donker aankomen in Hoenn. In Slateport city. Het nieuwe begin. Ze kon niet meer terug, niet nu, ze was nu al te ver gekomen. Ze liep stevig, maar toch twijfelend door. Ze kon het niet, jawel. Ze moest. Nee, ze kon nu nog terug lopen, naar Kalos. NEE STOP. Niet terug naar Kalos. Niet naar alle chaos. Nog een stap, een stap dichterbij haar nieuwe toekomst. Ooit zou ze hier terugkeren. Als alles weer normaal zou zijn. Team Rocket zat ook niet in Hoenn... Het was daar veilig voor alles. Niemand ging haar daar pijn doen. Ze zou niemand daar pijn doen. Het was veilig. Een nieuw leven, een nieuw gebeuren. Alana zuchtte, ze was nu op de boot. Ze knikte naar Duncan, als teken dat alles goed ging, en liet hem terug keren. Alana ging op een ligstoel liggen en voordat ze het wist waren haar ogen gesloten.

De loopbrug werd uitgeschoven, het was een verre reis. Op een groot bord stond er; "Welkom in K A L O S" Alana zuchtte zachtjes, in haar hand werd lichtjes geknepen, waardoor ze naar links keek. Soren keek haar aan, met zijn grote ogen. Ze glimlachte naar hem, het was veilig met hem, ookal sneeuwde het om haar heen. Het was een zomerse dag, best warm, maar echt warm had ze het nooit. Dit kwam door Soren's ability, waardoor het altijd sneeuwde rond haar. Tenminste, daar kwam ze achter. De eerste paar stappen hier op het land waren emotioneel, ze wou zo graag huilen. Ze viel op haar handen en knieeën en voeten op de grond, waarna ze begon met snikken. Iedereen liep weg van haar, niemand boeide het dat een 15-jarig kind zat te huilen. Ze was dus echt alleen, niemand die nog om haar zou geven. De beelden van bloed en rood flitsten door haar gedachten. "Mam.." snikte ze zachtjes. "Kom terug mam.." vervolgde ze snikkend. Ze wou haar moeder, ze wou haar moeder zo graag. Ze hoorde de hoorn weer gaan, de boot ging weg. De boot naar Sinnoh ging weer terug.

Damn! Alana schrok wakker omdat iemand haar heen en weer schudde. "Mevrouw, we zijn aangekomen." Alana knipperde een paar keer, het was echt donker geworden. De sterren sprankelden aan de lucht. Mam... als je me nu ziet.. Ben je trots op me? schoot er door haar hoofd, waarna ze haar hoofd schudde en naar de jongeman keek. "Dankjewel voor het vertellen." mompelde ze waarna ze haar tas oppakte en naar de loopbrug liep. Haar eerste stappen naar Hoenn, ze was nu nog in niemandsland. Nog even en dan... Dan begon haar nieuwe leven. Een leven vol verassingen. Een leven alleen. Ze stond nu halverwege de loopbrug, een koel zomerbriesje ging door haar halflange haren. Hoenn. Dit was Hoenn. Alana liep van het plankje af en keek om zich heen. Het grote slateport, waar ze een kamer heeft kunnen huren. Gelukkig maar. Op de foto's leek het niet groot, totaal niet eigenlijk. Maar het kon ermee door. Haar ogen gingen naar beneden, strand. Ze wist niet waarom, maar daar moest ze gewoon heen.

Ze voelde de koele zeelucht haar longen vullen, het rook zo fijn naar zout. Het voelde zo goed, het voelde zo... fijn. Alana sloot haar ogen, waarna ze zich in het zand liet vallen, haar benen opgekruld tegen haar lichaam. Stilte. Het enigste wat je hoorde was de golven van de zee die op land aan kwamen rollen. Alana zuchtte zachtjes, waarna ze naar de half-volle maan keek. Hij straalde. Alana reikte met haar hand uit naar de maan, alsof ze wou dat hij haar mee kon nemen. Weg van de mensen. Alana trok haar hand terug en vouwde deze op, waarna ze haar hand tegen haar linkerhelft van haar borstkast legde; op de plek waar haar hart hoorde te zitten. Het voelde zo leeg, het was gewoon leeg. De plek van haar uiterste gevoelens voor mensen; het was weg. Het vertrouwen om ooit nog iemand te vertrouwen met haar hart; weg. Alles was weggevaagd. Ze was er klaar mee, daarom was ze hier. Niemand zou haar missen, niemand zou denken; "Waar is Alana gebleven?" Alana is dood. Alana is weg. Rose, Rose leeft. De doorn die Alana heeft vermoord, de roos. De roos die Alana had vermoord had haar lichaam overgenomen en veranderd naar Rose. Rose...

Rustig trok ze haar benen op, ze sloot even haar grijskleurige ogen en voelde zich kort trillen. Het was avond... Kort slikte het blonde meisje even en keek ze even naar buiten. Het was al bijna donker. Het was weer een stille dag geweest... Niemand gezien. Kort knipperde ze even en al snel gingen haar oogleden over haar ogen heen. Ze wilde hier echt niet meer blijven. Elke dag sleepte voorbij zoals de ander. Stilte... Niks anders dan stilte. Ze voelde zich echt alleen zo. Langzaam liet ze haar blik naar de deur gaan, toen de klink naar beneden ging. Echter klonk er meteen een zucht toen de man een paar stappen naar binnen zette. Even maakte ze oogcontact met hem, haar kille blik sprak boekdelen, dat wist ze zeker. Even bleef ze zijn blik vasthouden, tot hij wegkeek. Daarna sloot ze terug haar ogen, nog steeds haar benen vasthoudend. "Weer alleen?" Klonk er. Bij die woorden maakte ze geen beweging... Ze bleef gewoon verstijfd zitten. Even was het stil in de kamer... Sinds ze de laatste machines eruit hadden gehaald, was er altijd een stilte. Het was om gek van te worden. Ze voelde zich ook echt met de seconde... Meer knappen. Ze wilde dit echt niet... kort opende ze haar ogen, maar omdat ze haar voorhoofd tegen haar benen had gelegd, kon hij het niet zien. Ze staarde even naar de riem... Waar de zes ballen aan hingen. De zevende hield ze bij in een aparte zak in haar broekje... Het was omdat Nathan had gezegd dat deze er niet uit mocht... Niet op het vaste land. Kort slikte ze even toen ze eerste ball zag... 'Enkel als het heel gevaarlijk is,' Wat bedoelde hij... Bedoelde hij ook... Als ze zich... bedreigd voelde. Dit was gewoon een gevangenis. Ze zou hier sterven... Dus technisch gezien was dit een gevangenis. Al die leugens die in haar hersens vastzaten... Het was gewoon iets dat ze niet kon tegen houden. Ze kreeg een klein grijnsje op haar lippen. Wat zou er inzitten? En als het zo gevaarlijk was. Kon ze dan ook zeker ontsnappen met dat ding... Kort opende ze haar ogen wat meer. Dat zou ze zeker kunnen. Maar eerst... Langzaam ebde de lach weg van haar gezicht. "Nog steeds niks gegeten zo te zien," hoorde ze. Tawn keek even op en ontmoette weer eens de blik van de gast die daar maar stond te staan. Kon hij niks anders doen? Iets nuttigs? Neh? geen zin in vandaag? Kort snoof ze lichtjes. "Kijk... Tawnee..." zei hij even terwijl hij een stap meer naar haar zette, maar zij draaide zich gewoon om in haar bed en trok het deken over haar kop heen. Ga. Weg. Ze hoorde meteen hoe de voetstappen stopten. De man liet een zucht horen. "Het zit echt allemaal gewoon tussen je oren..." klonk er. "Het praten, het eten... Alles," ze legde meteen haar handen op haar oren. Shut up. Als dat zo was, had ze al lang geschreeuwd in zijn gezicht... maar ze kon niet praten... Ze kon niks. Ze was letterlijk van alles ontdaan. Ze voelde hoe haar vingers zich lichtjes krulden. aaagh! Woede borrelde op in haar borstkas, waardoor ze meteen sneller begon adem te halen. Het duurde echter nog even voordat er weer gezucht klonk. Haar trillende lichaam bleef onder de dekens liggen... Stomme... Mensen. Elke mens was stom. Allemaal. Ze was zo alleen hier. Altijd alleen geweest. Ze voelde tranen prikken toen ze voor haar uit bleef staren. Alleen. Ze moest zich verdedigen tegen iedereen en alles. Kort verscheen een onmenselijke grijns op haar lippen. Ze moest voor zichzelf zorgen, zichzelf redden, want ze was alleen... Ja? Ja... Het was iets in haar hoofd die haar ervan overtuigde. Ja, ze was heel alleen... Hier in een onbekende regio. Ze moest iedereen tonen dat ze niet hier was om opgesloten te zitten. Ze kneep haar ogen toe. Als een vaag gefluister dat op de achtergrond te horen was, was het enge woord weer te horen. Ze wist echter dat het niet echt was... Dat hoopte ze toch. Alleen, alleen... Zo alleen... Altijd alleen. Altijd, altijd. Ze krulde zich wat meer op, haar hevig trillende lichaam goed verborgen blijvend onder de witte ziekenhuislakens. Ze wilde zo graag weg. Zo graag iets doen. Ze zou mensen moeten tonen wat ze waard was. Het duurde even, een tweede zucht werd te horen in de kamer, waarna al snel voetstappen klonken en de deurklink weer naar beneden werd geduwd. "Dan zie ik je morgen weer..." klonk er, een beetje hopeloos. Nee... Nee. Godver nee. Ze zouden haar niet morgen vinden hier. Nee... hehe. Een misvormde grijns kwam op haar fijne lipjes terecht. Met een snelle beweging sloeg ze haar benen uit bed. Een schuine grijns op haar lippen. Ze leunde naar voren en liet zich op de grond vallen. Ze lande op haar voetjes en keek even rond in de kamer. Eerst moest ze iets doen. Kort wreef ze even de tranen uit haar gezicht en knipperde ze een keer met haar ogen. Eerst moest ze laten weten aan Nathan dat hij echt niet bezorgd moest zijn... Hij zou haar zeker nog komen opzoeken. Hij was bezorgd om der en zou haar zeker terug naar het ziekenhuis sleuren zodra hij er ervan wist. Ze wandelde rustig door de ietwat donkere kamer en ging aan het tafeltje zitten. Daar haalde ze het boekje uit haar achterzak en al snel klapte ze deze open op een vrije pagina. even staarde ze naar de lijntjes. Haar rechterhand had inmiddels de pen vast waarmee ze gewoonlijk communiceerde met de mensen. Ze knipperde er even mee en keek kort naar buiten. De zon was inmiddels al weggezakt onder de horizon. Het was best donker... Ze leunde wat naar voren en stak het lampje van de tafel aan. Ze duwde op het knopje en even flikkerde het ding kort, waarna een fel wit licht op het tafeltje terecht kwam. Ze keek even naar het papier, haalde diep adem en leunde even naar achter. Het was moeilijker dan verwacht... Want dit was... technisch gezien... Een afscheid, toch? Een echt afscheid... Ze wist niet echt of ze nog Nath hierachter wilde zien. Ze wilde echt... Niet meer terug naar hier... daar moest ze mee beginnen ja... met dat feit... Kort haalde ze diep adem en keek ze terug naar het papier. Kort leunde ze naar voren, knipperde ze de pen aan en liet ze haar hand zakken, klaar om letters op het papiertje te zetten.

'Nathan,
Als je dit leest ben ik waarschijnlijk al lang weg... Geen idee naar waar, want ik ken deze plek helemaal niet. Hoe dan ook. Wilde ik wel laten weten dat ik in orde ben. Dat kan ik natuurlijk nu nog niet met zekerheid zeggen... Maar iets zegt me dat alles goed zal komen. Het punt is, ik word gek van hier zitten. Snap je? Ik voel me opgesloten en ik wil dit echt niet. Hoeveel we ook samen hebben gedaan... De dingen die ik nog weet en de dingen die ik niet meer weet. Je hebt me veel leuke dingen gebracht... En je bent er altijd voor me geweest. Ik weet echt niks meer van wat er voor de val is gebeurd. Ik hoop dat het niks ergs was... Ah, ik denk dat ik nooit de kans ga krijgen om het van je te horen, want ik wil gewoon niks meer met je te maken hebben. Ik hou echt nog van je, zoals een vriend dat doet. En als we op een dag elkaar opnieuw ontmoeten, wil ik graag dat je weet dat ik veel zal veranderd zijn... Ik ben het zat om Tawnee te zijn. Ik ben het zat om zo te zijn. Ik wil niet langer zo zijn, snap je? Ik wil enkel aan mezelf denken nu. Hoe erg het ook klinkt. Ik heb er genoeg van, van dit stomme leventje en deze stomme wereld. Ik wil zelf een eigen wereld waar ik me goed voel. En als ik hier blijf, dan ben ik in gevaar... Dat weet ik gewoon... Dus ik zal doen wat jij hebt gezegd... geen idee of het wel goed is... Maar ik heb er gewoon schoon genoeg van. Hopelijk ben je niet al te boos op me... Wat ik nu ga doen is iets dat ik nu zelfs nog niet weet... Haha... Grappig he?
Ik hoop dat ik je wel nog een keer zie hoor... Ik zal je missen... Dat zeker. Want je was meer dan een vriend voor mij. Je was er gewoon altijd. En daarvoor ben ik je eeuwig dankbaar. Je bent gewoon speciaal voor mij. Maar niet op de manier waarop Riddle speciaal voor jou is, nee, dit is anders. Ik hou van je, net zoals ik van August heb gehouden... Maar dan weer anders. Ik heb geen idee hoe ik dit moet uitleggen... Het ligt gewoon heel moeilijk en...'

De pagina kwam een op een einde, het eenzame woordje 'en' bleef er wat doelloos staan... Dus ze sloeg de pagina om en begon daar verder te schrijven. Ze had al best veel geschreven... De woorden stroomden er maar uit. Ze wist niet wanneer ze zou stoppen... Nou... Wanneer ze vond dat het genoeg was namelijk. Kort haalde ze diep adem. Een zucht gleed over haar lippen heen toen ze weer haar hand naar de bovenkant van het blad bracht en daar weer de penpunt op liet zakken.

'Ik heb geen idee hoe ik het moet beschrijven zo. Kon ik het maar recht in je gezicht zeggen... Maar dat gaat waarschijnlijk nooit gebeuren... Nooit meer. Het spijt me echt dat ik viel. Ik weet echt nog dat ik ben gevallen. Het spijt me dat ik je hierin heb gesleurd. En het spijt me vooral dat ik je lastig viel. Het spijt me gewoon... Dat ik in je leven ben gekomen. Je verdiend een veel betere vriendschap met een veel betere persoon die je minder last brengt... Geloof me... Dat verdien je echt. Dus ga me niet zoeken, ik stel je toch alleen maar teleur... Dat weet ik gewoon, dat hoef je me niet echt te vertellen... Ik voel het aan.
...
Maar nu ga ik maar. Het spijt me echt, voor alles. En tot op de dag dat we elkaar terug zien... Zeg ik je vaarwel. Misschien voor altijd, misschien voor een korte tijd, een lange tijd... Wie weet...

Tawnee'

Met een zucht liet ze de pen los en legde ze deze even neer. Ze zette haar hand op het papier en las alles rustig over. Onbewust voelde ze tranen prikken in haar ogen en al snel druppelde er een paar tranen op haar blad. Ze lachte toch wel zachtjes en al snel veegde ze de tranen weg uit haar ogen. Ze scheurde het blaadje los en plooide het op... Wonder boven wonder was een vrije ruimte die bovenaan kwam. Ze pakte de pen opnieuw op, knipte hem aan en liet de pen op het papier gaan. 'Vaarwel Nathan' Pende ze neer. Daarna knipte ze het licht uit en pakte ze haar boekje. Ze stond op en liet het blaadje liggen waar het lag. Ze stak het boekje en pen in haar achterzak en zuchtte even waarna ze opnieuw tranen uit haar ogen wreef. Agh... Ze was hier veel te emotioneel voor. Ze balde haar handen tot vuisten. Stom wijf dat ze was. alleen maar janken eh... Ze voelde opeens een kracht door haar heen gaan. Ze zou het doen deze keer. Als ze opnieuw wilde beginnen, dan zou ze ook meteen een nieuw gezicht krijgen... Letterlijk en figuurlijk. Ze liep ietwat verwoed naar de badkamer van haar kamer en sloeg de deur open, knipte het licht aan en liep naar de spiegel toe. Ze plaatste haar handen langs de wasbak en voelde zich helemaal verkrampen in een poging zich overeind te houden. Ze voelde zich zo zwak en waardeloos. Ze was gewoon een stom wijf. Haar hele lijf trilde terwijl druppeltjes in de wasbak vielen. Een pure woede dreef haar zover. Ze zag de schaar liggen en wat verband, op het kastje naast de spiegel. Haar ene hand schoot naar de schaar, de andere naar haar losse haren en voor ze het besefte had ze haar blonde haren in een staart achter haar kop. Ze snoof lichtjes, met afschuw kijkend naar de persoon in de spiegel. De schaar schoot langs haar ene hand heen en opeens opende ze deze, waardoor een paar lange haren naar beneden vielen. Wel meteen schokte ze lichtjes. De korte haren maakte haar gezicht... Zoveel... Anders. Kort bleef ze staren naar die persoon in de spiegel. Wie was hij... Zij? Wie was het? Ze wist het nog niet, maar ze zou het weldra wel gaan ontdekken. De schaar viel als het ware van haar vingers en lande op de grond, waardoor er even geluid was... Het volgende dat ze deed was simpel... Ze trok haar shirt uit en pakte het verband vast. Eerst bleef ze kort naar haarzelf staren in de spiegel. Daarna pakte ze het verband vast en begon ze haar borst te verbinden, stevig aanspannen. Ze moest even snakken naar adem en kalmeerde zichzelf kort. ZE moest kalm blijven... Nog even maar en dan was ze klaar, dan kon ze vrij zijn... Toch? De nieuwe persoon die ze dan zou zijn, had ook een naam nodig... Terwijl ze verder ging met het stevige verbinden van haar borstkas, dacht ze na.... Het antwoord kwam haar snel te binnen, waardoor dit hele plan meer zekerheid kreeg en ze meteen een klein, onzeker lachje op de lippen kreeg. Ja, die naam was perfect voor deze persoon... Ze grijnsde toch even kort... Het witte rolletje in haar handen kwam op een einde en ze pakte even een stukje tape, waarna ze het einde ermee vastmaakte. Kort keek ze naar zichzelf... Ze had nu een vlakke voorgevel. Goed, dat was zelf heel goed. Ze lachte even kort, pakte het shirtje van de grond en deed het over haar hoofd. Daarna keek ze kort naar zichzelf.. Ja, ze zag er echt uit als een... Persoon... Een heel ander persoon. Nu alleen nog... Zze wandelde terug de kamer in en pakte een roosachtig jasje dat korte mauwen had en een kap. Ze deed ze aan en trok de kap over haar hoofd heen. Kortstondig keek ze naar buiten, waar ze een boot zag... Vast de laatste boot van vandaag die uit Kalos kwam... Ze zuchtte zachtjes en draaide zich terug om naar de badkamer. Met rustige passen naderde ze de spiegel. Ze bleef op een afstandje staan en staarde naar de persoon in de spiegel... Wie was het? Wie zou het zijn? Ze balde haar handen tot vuisten. Ze zag er nu wel mannelijker uit, maar ze voelde zich echt voor geen meter meer mannelijker. Dit had ze altijd al gewild. Ze wilde een dude zijn, maar ze voelde zich geen dude... In tegendeel, ze was een meisje-meisje. Kort zuchtte ze. Nu was het al veel te laat en ze wist dat ze het wel een keer kon proberen. Wel meteen verscheen een krachtige blik in haar ogen en draaide ze zich om. Tijd om hier weg te gaan... Ze was er klaar voor... Met rustige passen liep ze naar de zak die nog van haar was. Ze stak er wat van haar overige spullen in en ritste het toe. Daarna draaide ze zich naar het raam toe en spreidde ze lichtjes haar benen, zodat ze wat steviger stond. Een koude, bijna dodelijke blik staarde naar het glas. Goed... In de pikkedonkere kamer leek er geen leven te zijn... Dat besefte ze zelf ook wel. Kort haalde ze diep adem waarna haar hand naar een van de ballen aan de riem gleed. Tijd om vaarwel te zeggen aan deze plek.

Ze haalde de ball van de riem en hield deze voor zich. Een flits liet de kamer kort oplichten en ze nam een stap terug toen ze zag dat het Saiko was... Niet het gevaarlijke monster waar Nathan haar voor had gewaarschuwd. Ergens was er afschuw te voelen bij deze keuze, maar aan de andere kant ook vreugde. Deze Pokémon kon op de een of andere manier met haar communiceren en dat wist het blonde kind maar al te goed. Kort haalde ze diep adem en concentreerde ze zich op het contact met de... 'Metagross,' klonk er in haar kop. 'Ik ben een Metagross,' ze keek even naar de rode ogen van de Pokémon en knipperde even. Ik kan zo met je praten en ik kan je inderdaad ook zo horen...' klonk er als een vage echo in haar kop. Even bleef ze stomverbaasd naar haar kijken... dat vond ze wel speciaal aan deze Metagross. 'Elke Metagross kan het,' melde deze kort in haar kop waardoor ze even knikte naar haar. Of hem... Ze wist niet goed of ze Saiko een hem of haar moest noemen, of een het. Het was vast een het. 'Ik heb geen gender, dus ja, in jouw woorden ben ik een 'het',' klonk er even in haar kop waardoor ze lichtjes lachte naar haar. Mooi zo, ze had dan toch haar twijfels gehad hierover. Fijn om daar wat duidelijkheid over te hebben. 'Geen dank,' Ah... Het was gewoon geweldig iemand te hebben waarmee ze rechtstreeks kon communiceren. Het gaf haar een tikkeltje zekerheid. Maar toch, het orginele plan. Het moest uitgevoerd worden. Volgens Lionell konden Pokémon aanvallen uitvoeren. Misschien kon deze wel iets. Opeens schoten verschillende namen van... Dingen voor haar ogen voorbij, daarbij kwam een kort beeld van hoe het eruit zag... Ze trilde even en zette haar handen in haar gezicht. Agh. 'Het spijt me... Ik liet je gewoon mijn moves, of aanvallen, zien,' melde Saiko even. Tawn leunde even tegen de muur aan door een hand ertegen te plaatsen en hijgde even waarna ze kort knikte naar het metalen ding. Goed, fijn zo. Ze moesten hier weg, een snelle manier... Ze wist niet echt wat het beste was... Een krachtige straal of uitbarsting zou voldoende zijn om het raam en de ziekenhuismuur eruit te blazen, dat wist ze maar al te goed. Daarbij verscheen een oranje bol bij Saiko en Tawn kreeg het gevoel dat ze een stap terug moest nemen. Opeens schoot een krachtige straal van de bal af en werd het glas aan stukken verbrijzeld, inclusief de muur die nu niet meer bestond. De straal reikte tot ver en stopte toen Saiko de aanval leek de staken. Kort keek het blondje van de Metagross naar de kapotte wand en spande meteen haar spieren aan waarna ze besloot op het metalen ding te gaan. Dan nu... Moesten ze vluchten. 'Zoals je wil' klonk er en wel meteen schoot deze weg, de kamer uit. Tawn greep de randen van het ding vast, aangezien ze bovenop de Pokémon zat... Maar ook een bepaalde kracht leek haar erop te houden. Het was dezelfde kracht als toen ze met Nathan naar het strand was gegaan, naja, gegaan, het was eerder hij die haar terug trok naar het ziekenhuis en zij die naar het strand wilde. Bij die gedachte leek Saiko af te wijken naar het strand en de zee, waardoor ze even kort een lach op der lippen kreeg. De Metagross vertraagde wat en lande op de dijk, waarna dezelfde kracht ervoor zorgde dat ze terug met beide voeten op de grond stond. Haar schoenen raakten de stenen aan en ze zette al snel een paar passen naar voren waarna ze even naar de zee keek... Ze zou het zand wel opgaan. Ze draaide zich echter even al lachend om naar het metalen ding dat haar zojuist had geholpen, een bedankje echode even door haar heen en deze Pokémon leek haar te verstaan, want er kwam een 'Graag gedaan,' terug. Ze haalde de ball van Saiko boven en knikte kort naar de blauwachtige Pokémon, waarna ze deze liet terugkeren en zich omdraaide. Met rustige passen wandelde het blondje verder, waarna ze van het ietwat stijle helling naar beneden liep... Echter was lopen voor haar ietwat te veel want ze struikelde opeens over haar eigen voeten en voelde alles draaien. Met een plof viel ze neer. Nu pas besefte ze hoe hard haar hart aan het kloppen was en hoeveel adrenaline er door haar aderen had gelopen. Ze slikte even en knipperde, hopend bij bewustzijn te blijven... Maar alles draaide en al snel vielen haar ogen toe...

Toen ze een harde knal hoorde keek ze achter zich. Huh? Wat gebeurde er daar nou? Ziekenhuis? Wat? Een gast met een metagross kwamen op het strand. Shit, straks ging hij haar iets aandoen! De metagross werd terug gekeerd en opeens lag de jongen op de grond. Huh? Alana rende naar de jongen en knielde bij hem neer. Dus.. knock out? Ze kon hem niet zomaar hier laten liggen, toch? Zonder na te denken pakte ze de pokeball van Bo en legde ze de jongen op haar rug, waarna ze er zelf ook achterop ging, zodat de jongen er niet af zou vallen.

Vraag haar niet hoe, maar ze had hem in haar nieuwe kamer gekregen. Ze legde hem rustig op haar bed neer en pakte een glas water, om deze op het nachtkastje naast hem te zetten. Dus.. dat ze dit gedaan heeft is al eh. Best een wonder? Maar ach. Alana ging op haar bank zitten en zuchtte even, hij zou vanzelf wakker worden, right?

Opeens sperde ze even haar ogen open. Haar adem stokte kortstondig. Waar was ze? Dit was het strand niet? Haar onzuivere zicht kon dat al duidelijk maken. Kort legde ze een hand op haar voorhoofd. Wacht. Was ze terug in het ziekenhuis. Wel meteen duwde ze zichzelf overeind en keek ze met opengesperde ogen rond. Pas toen ze door had dat dit een normale kamer was, ontspande ze zich wat en zuchtte ze even opgelucht, waarna haar ogen weer toevielen en ze weer naar achter viel. Haar kop deed ook zo'n pijn... Geweldig. Kort zuchtte ze nogmaals, een hand rustend op haar voorhoofd. Wat voelde ze zich flut... En verdwaasd. Waar was ze? En hoe was ze hier geraakt? Haar onzuivere zicht ging haar echt niet helpen nu...

Toen Alana beweging hoorde kwam ze overeind, waardoor ze de blonde jongen zag bewegen. Ze hoorde hem zuchtten, ietwat opgelucht. Er... Alana liep rustig naar het bed, waarna ze even naar hem keek. "Eh.." sprak ze rustig tegen hem, "Alles oke?" vroeg ze vervolgens rustig, waarna ze even haar korte haar achter haar oor deed ."Je ging knockout op het strand, dus ik heb je naar mijn kamer gebracht" sprak ze vervolgens. Tja, ze had niet iedere dag een dude in haar kamer slapen, laat staan iemand die uit het ziekenhuis kwam. Tenminste, dat is wat ze gezien had.