how to Adventure [ C ]

Een flinke stortbui was buiten gaande en veel zin had hij niet om erin te lopen. Geen enkele Pokémon van hem was een liefhebber van water en in Revolver’s geval zouden de regendruppels door heen gaan. Dan werd hij ook al kleddernat. Gelukkig was er een grot in de buurt geweest, al was hij nooit in deze geweest. Bovendien, was hij er voor de verandering zonder die opa wat wel fijn was voor de verandering. Het was er helaas betrekkelijk koud, dus de vest die hij meestal losjes om zijn middel liet hangen, trok hij maar aan. Brr, nog frisjes. Het scheelde niets of hij was een bibberend hoopje mens. Het getik en geluid van een mens en een hondachtige Pokémon vulde de grot. Oeh, een ander persoon? Met een grijns drukte hij zijn lichaam tegen de wand aan en haalde Revolver tevoorschijn. “Check wie het is,” Nadat ze een tel onzichtbaar was geworden, en kort naar de twee zweefde was ze niet heel erg onder de indruk. Ze was erger gewend, en zweefde terug om via haar Will-o-Wisp twee figuren na te maken. Het nam de vorm aan van een meisje en een Arcanine. Niets bijzonders. Met Ragya had hij laatst nog twee Arcanine’s omgebracht, maar goed, het meisje was daarentegen klein. Zou hij anders iets leuks bij haar proberen? Stelen, misschien. Ze leek niet zo speciaal. Eerst angst in boezemen. Hij stak een paar vingers op, of zoals opa dat zei ‘lucht porren’, waarna ze verdween en vlak boven de twee richting het plafond van de grond uithaalde, zodat enkele brokstukken haar kant op vielen. Direct keerde ze naar hem terug en stak ditmaal weer enkele vingers op. De Banette oefende haar Shadow Sneak op de Arcanine uit in de hoop dat deze raak was en liet een oorverdovende gil horen. Ugh, vreselijk geluid, maar gewend was hij er al aangeraakt. Zo vaak had hij het al gebruikt, namelijk.

Als hij op de stem moest af gaan was het meisje rond dezelfde leeftijd als de jongste Grunt in Team Rocket. Ze beval de Arcanine om niet te vechten en hij gehoorzaamde direct, gezien er geen vlammenzee zijn kant op werd geschoten en Revolver nog in prima staat verkeerde. Het getik van voetstappen werd echter luider, en het meisje kwam dus al rennend zijn kant op. Dus ze was nu gescheiden van haar waakhondje, terwijl ze hém nu wilde grijpen? Oké, dan. Haar blunder, zijn kans. Ciro grijnsde geamuseerd en stak vier vingers op, waarna de Banette weer haar Knock Off uitvoerde op het plafond, zodat het rotsen zou regenen tussen de hond en het meisje in kwestie. Wat een suffe actie van haar was dat geweest om eerst naar hem toe te rennen. Vervolgens beweerde ze dat het laf was dat hij zichzelf niet zien, waarna hij met zijn ogen rolde. Serieus? De overgebruikte dreiging die je in films terug zag? Het was bij hem één enkele keer gelukt, en toen viel er niet veel te verliezen. Als ze wat meer haar best deed, zou ze sowieso hem uiteindelijk te zien krijgen. Nu stak hij maar drie vingers op en verscheen de Banette vlak achter het meisje en gilde luid bij haar oor, voordat ze eindelijk zijn commando uitvoerde. Ze liet diverse blauwe vlammen verschijnen die samenklonterden tot zijn eigen silhouet. “Nu blij?” vroeg Ciro luid, en hoorde hoe zijn stem weergalmde door de grot, “Maar het is niet de tijd om sociaal te doen,” Na die woorden verdween de Banette weer, stak hij weer vier vingers op en liet hij haar Knock Off gebruiken richting de Pokémonriem van het meisje.
OOC: Ik neem even aan dat ze een riem heeft, zo niet.. Dan moet je het even zeggen!

Schijnbaar viel zijn trucje met de vlammen niet goed bij het meisje, en stelde ze de retorische vraag of ze dom was. Dit werd haast té makkelijk. Hoewel ze de Knock Off van Revolver wist te ontwijken, maar daarbij op haar achterwerk belandde. Werkte even goed, al had hij nog geen buit. De drama wat zich echter voor zijn ogen uit speelde tussen de onder rotsen bedolven Arcanine en meisje was wel zeer amuserend, vooral de excuses van haar. Ze had eenmaal beter op haar Pokémon en omgeving moeten letten. Dan was hij misschien niet zwaar gewond geraakt en kon ze de Arcanine gebruiken als vervoersmiddel en wapen om hem levend te zien verschroeien. Al was de kans daarop klein dat het haar zou lukken, al zei hij het zelf. Toen het meisje zijn kant weer probeerde op te kijken, plotseling met hervatten moed kwam er een grijns op zijn gezicht te staan. “Ga je nu je mammie en pappie erbij halen?” Natuurlijk leek het meisje vlak voor hem niet zo naïef als hij haar had ingeschat, maar irriteren kon geen kwaad? Zichzelf prijsgeven deed hij enkel door iets dichterbij te stappen, zodat nog steeds enkel zijn silhouet in de duistere grot te zin was. “Ben je nu tevreden?” vroeg hij aan haar, waarna zijn Banette weer vlak naast hem opdoemde en geamuseerde giechelde. Het ging aardig eenzijdig tot nu toe voor hem, en daar kon hij niet om klagen. Het was zelfs weleens fijn.

OOC: Viel mee :')

Natuurlijk scheen ze niet tevreden te zijn met enkel zijn échte silhouet, want ze rende als een gek rond en wist vervolgens vlak voor hem te belanden. Kort trok hij een wenkbrauw omhoog toen hij haar blik op ving, die zag hij niet zo heel snel bij 12-jarige. Nou… Die blik had hij echter op die leeftijd wel al, maar dat was verre van zijn keus geweest. De omgeving en zijn familie zelf had hem tot zover gebracht. Even stapte hij naar achteren om meer ruimte tussen hem en de ander te maken, en plotseling veranderde het gelaat van de ander. Haar mondhoeken krulden op en het volgende moment lachte ze hem…. Uit? Ehm, wat?! Verward keek hij haar strak aan, maar voelde zich ergens ook beschaamd. Hij dwong zichzelf enkel koel te blijven en wachtte af, tot ze eindelijk uitgelachen was. “Ik kan er hardhandig ervoor zorgen dat je nooit meer in staat bent om te lachen,” sprak hij dreigend uit en stak al licht geagiteerd zijn handen naar haar uit. Nog voordat zijn vingertoppen haar fragiele nek konden vastgrijpen, beweerde ze dat hij een jochie maar was en géén man. Wat?! Waar sloeg dat nou weer op? Schijnbaar klonk hij echter als iemand in de twintig. Was zijn stem zwaarder geworden dan? Ach, boeiend. Voordat hij zijn mond open kon trekken raakte hij afgeleid door de geamuseerde blik van zijn Banette.

Met één enkele blik op haar scheen ze weer serieus te worden, maar besloot dat roodharige mormel het in te wrijven door een suf rijmpje uit de basisschool op te noemen. Direct tikte hij haar tegen haar voorhoofd aan. “Ben bezet, pech gehad,“ Hij had iemand al, die flink wat plezieriger als gezelschap was dan deze etterbak die plotseling zelf dacht ouder te zijn. “Sowieso maakte je geen kans met het gebrek aan… Iets van vorm,” Nadrukkelijk keek hij naar haar heupen en borstkas waar nog amper iets zat. Ze scheen echter haar lesje niet geleerd te hebben en sprak een weerzinwekkende zin uit, waardoor hij rood werd. Dát zei een meisje die nog naar tekenfilms keek?! “Kan pas als je een vrouw bent, en als jij volwassen denkt te zijn moet je Miley Cyrus maar imiteren in het bijzijn van even oude jochies,” snauwde hij, waarna hij om afstand te maken zijn been op hief en zijn schoenen tegen haar kop aan duwde. Na de wellicht rake klap stapte hij naar achteren en liet de Banette vlak voor hem zweven. Hij stak acht vingers op, en de Pokémon vuurde een reeks kleine vlammen op het meisje af die in staat waren flinke brandwonden aan te brengen.

Ho, plotseling wilde dat door Miley Cyrus-geobsedeerde meisje plotseling weten of hij met zijn vriendin zou trouwen en wat haar naam was. Hoe zat dit kind zonet nog te janken? De andere beledigingen die naar zijn hoofd gegooid werden negeerde hij maar. Het deed hem al goed dat ze verontwaardigd op de tik tegen haar voorhoofd had gereageerd. Ze mocht hem uitmaken als jongen, of wat dan ook, zolang ze niet een grens zou overbruggen. Een grens die ieder ander met een relatie wel had. Dm meisje. Het was onduidelijk voor haar. “Gek genoeg geef ik ook om het karakter en iets van een goede band. Niet alles draait om uiterlijk. Al betwijfel ik of je ooit beide hebt, tenzij je natuurlijk nu al plastische chirurgie onder gaat,” Hé, bah. Zijn schop was niet raak, en ze besloot hem te ergeren door in te gaan op zijn rode wangen. Zij stelde niets voor, maar de zin zelf leek eerder te komen uit shows die zijn vader laat in de nacht keek. Geweldig. Alles zat hem tegen, want de vlammen mistten het meisje, die vervolgens beweerde dat hij nóg jonger dan haar was. Ze deed flink veel moeite om hem te pesten, terwijl hij eerder de pestkop was, maar veel minder erg was in het in wrijven. Er leek geen ophouden aan. Hij liet dat mormel maar uitpraten en besloot dat hij genoeg van haar gehoord had. Al een hele poos geleden al. Kort keek hij zijn Banette aan die haast stuiptrekkingen op haar voorhoofd had gekregen door de opmerkingen van de ander. “Ik hoop dat, dat je laatste woorden waren?” vroeg hij, en tikte tegen Musket’s Pokéball die ter plekke openklapte. Een brullende Tyranitar nam vlak naast hem plaats en hield zijn blik strak op het meisje gericht, terwijl hij een rij vlijmscherpe tanden liet zien. “Will-o-Wisp!” sprak hij ditmaal hardop uit, en de Banette liet een paar vlammen op het meisje af gaan, “Vuren,” Het codewoord voor de Tyranitar om zijn bek wijd open te trekken en van dichtbij een Hyper Beam af te vuren die samen klonterden met de vlammen, zodat het een vurige laag kreeg. Ze vroeg er zelf om.