Adventure!

Even keek ze naar het balletje in haar handen. Geen idee wat het hier deed, maar het was een golfbal. Ze had het gevonden ergens en had nu iets... bedacht. Ze was inmiddels al van kamer veranderd. Het was een heel andere afdeling geweest. Ze kreeg minder fysieke steun van de dokters, maar ze merkte wel dat ze nog steeds veel bij haar langskwamen... voor mentale redenen. Het was namelijk zo dat de schade daar, volgens hen, het grootst was. Het blonde meisje kreeg een grijns op haar lippen en rolde het balletje de gang op toen ze voetstappen hoorde. Ze zat immers op haar knieën aan de deuropening. Ze at nog steeds niet, dus het enigste wat ze kreeg was voedingsstoffen via de infuus... Wat haar redelijk zwak en mager maakte. Toen de persoon in kwestie over de golfball rolde met haar voet en achterover tuimelde, legde Tawn een hand op haar mond, een brede lach makend. Ze kon echter geen geluid maken... Of het klonk vaag, een heel vaag geluidje. Ze duwde zichzelf langs de muur overeind en zette een paar stappen terug waarna ze zich omdraaide, op bed sprong en de lakens over haar kop trok. Ze stak de holo caster aan en begon door de gesprekken te scrollen. Soms was het leuk gesprekken terug te lezen... Ze brachten vage dingen in haar op, maar ze konden best wel grappig zijn. Ze legde hem terug onder haar kussen en trok daar een zak met golfballen vanonder. Snel sloeg ze het deken van haar af en kwam ze uit het bed. Ze wandelde even al leunend tegen de muur naar de gang en keek even rond... Die persoon was weg. Ze grijnsde en opende de zak. Ze draaide deze om en gooide de ballen overal op de gang. Opeens schoot er iemand voorbij en gleed deze meteen weg over de witte ballen, waardoor gegil door de gangen van het ziekenhuis te horen waren. Tawn grinnikte even en ging even tegen de muur zitten. Mensen reageerden, kwamen ook aangelopen... En struikelden ook. Als een groot ongeval botsten ze tegen elkaar, over elkaar.... Alles was mogelijk. Al snel lagen er een heleboel mensen op de grond en lag de jonge patiënt op de grond van het lachen, ookal kwam er geen geluid uit haar mond. Er klonk gekreun en even duwde ze zich lichtjes recht. Ze had normale kleren aan... Voor het eerst eigenlijk. Ze had erop gestaan vandaag. Langzaam kwam ze even trillend recht. Echter verdween dat trillen nadat ze volledig recht stond. Lachend liep ze al leunend tegen de muur de kamer uit. Echter werden haar ogen groot... oeps Holo Caster! Snel, voor haar dan toch, ging ze terug om dat ding op te pikken... Vervolgens deed ze weer hetzelfde en was ze op weg door de gangen van het ziekenhuis. Ze ademde rustig door haar mond en leunde een beetje overduidelijk tegen de muren aan. Lionell was duidelijk geweest en ze wilde weten waar de rest van haar spullen waren... Maar ook wat dit allemaal was. Voorzichtig liep ze naar de lift, die schijnbaar niet zo ver was. Echter bleef haar blik kort hangen bij het brandalarm... Het rode ding wilde ze een keer indrukken... Hehe. Nee... Ze wist best wel dat het minder grappig zou zijn voor mensen die in levensgevaar waren... maar dan opnieuw... Hoeveel gaf ze om hen? Niet veel... Naja. Ze haalde haar schouders op en ging bij de metalen deur staan. ze duwde op het knopje en bleef daar even staan om ertegen te leunen. De lift ging open en ze schoot er als het ware in. Als een bezetene begon ze alle knoppen in te duwen. Geen idee waarom. Echter ging ie eerst naar de gelijksvloer, waar de deuren open gingen. Ze liep naar buiten, zag dat er mensen in gingen en grijnsde kort. Okay dan, ze wist niet hoe liften werkten... Maar dit kon toch wel, right? Rustig wandelde ze ietwat onstabiel verder. Ze was erg tenger en mager geworden en zag bleek... maar ze voelde zich sterk genoeg om dit te doen. En als het niet lukte... Ze was in een ziekenhuis voor een reden, niet? Toen ze even een duizelig gevoel in haar hoofd voelde, legde ze een hand op haar hoofd en sloot ze haar ogen. Zonder het eigenlijk ook echt te gaan beseffen stond ze opeens half gebogen tegen de muur aan. Agh. Ze was te opgewonden... Kort verscheen een klein lachje op haar gezicht. Ah... Wat kon ze anders? Haar ogen gingen langzaam open waarna ze al snel verder wandelde, lichtjes naar voren gebogen. Haar handen had ze even om haarzelf geslaan. Als ze bij de administratief kon raken kon ze misschien daar haar spullen vinden... Hmmm... Een kind dat amper kon wandelen... Die haar eigen spullen van een bekende zou stelen? Why not~ Ze grinnikte even en liep rustig verder. Het was eerder slenteren wat ze deed en af en toe kreeg ze wel een rare blik opgeworpen, maar dat kon haar bar weinig schelen. Al snel vond ze een deur en die deur duwde ze open. Het was iets dat in de genre van spullen zou moeten vallen, toch? Voorzichtig stapte ze verder. Het was waarschijnlijk haar geluk, maar niemand was er op dit moment. Dus ze begon maar wat rond te snuffelen. Het was raar... Dat gevoel dat ze zich tot iets voelde aangetrokken. Toen ze opeens iets opmerkte, begon haar hart sneller te slaan. Zeven rood witte ballen en een metalen doosje... Zoals haar broer had gezegd. Ze snelde zich ernaar, struikelde halverwege, maar kwam trillend overeind. Ze was veel te snel bezig en ze voelde zich al helemaal duizelen bij het gevoel. Kort legde ze een hand op haar hoofd toen ze de ballen bereikte. Kort steunde ze op de tafel waar ze op lagen. Ze voelde haar hand tot een vuist gaan... Ze moest kalm blijven. Rustig ademde ze in en uit. Even voelde ze haar hand op haar voorhoofd trillen... Goed dan, tijd om terug te gaan naar de kamer... Kort slikte ze en opende ze haar ogen waarna ze de zeven ballen nam en de metalen doos ook bij zich nam. Voorzichtig stak ze al deze dingen in haar zak en draaide ze zich om naar de deur. Alles draaide een beetje. Ze zuchtte even met een trillende stem en wankel ging ze verder. Ze was weer buiten en viel nu half tegen een muur aan. Ondanks dat haar lichaam gilde om voedsel en ze echt honger had nu, zou ze geen hap naar binnen kunnen werken. Ze was echt zwak. Met trage passen wandelde ze verder, elke stap was zo... Voorzichtig, alsof ze bang was dat ze zou breken. Ze haalde trillend adem en wandelde verder naar de lift. Nog steeds leunde ze tegen de muur aan. Haar gezicht zag wederom bleek... Bijna zo wit als sneeuw... Waardoor mensen haar raar aankeken... Maar dat merkte ze niet aangezien alles rond haar leek te draaien. Ze lachte even zachtjes en ging tegen de deuren van de lift staan. Haar ogen sloot ze voorzichtig. De deuren schoven echter sneller open dan verwacht en ze tuimelde als het ware het ding in. Met een luide plof kwam ze tot stilstand tegen de grond aan, een soort van misplaatst gezicht was te zien. Kort moest ze bekomen van de val... Trillend trok ze zich recht aan een van de baren. Met een onduidelijk zicht drukte ze op een van de knoppen... Maar eigenlijk was dit niet de juiste... Maar veel besef had het blonde kind daar niet van. Ze was enkel redelijk moe van haar kortstondige avontuur. Ze hijgde dan ook zachtjes en sloot haar ogen toen de deuren toe gingen. het was een wonder geweesr hoe niemand haar had opgemerkt. Ze zag immers lijkbleek en wandelde niet als een persoon die gezond was. Ze was dan ook nog eens erg mager. De glans dat ooit in haar haren had gelegen was vervaagd, net zoals het glansje dat in haar grijze ogen had gelegen. Ze was duidelijk dof en had geen energie meer. Ze staarde even naar de vloer van het metalen ding en luisterde naar de zachte achtergrondmuziek die je vaak kon horen in deze dingen. Ze keek op toen ze een ping hoorde en verzamelde al haar moed. Goed dan... Nog even.

Met een ferme stap wandelde het bleke meisje de lift uit en wel meteen liep ze naar de muur en ging ze er even tegen gaan staan. Haar handen waren tegen de wand geplaatst, haar voorhoofd ertegen gedrukt. Ze was zo moe... Maar nog even. Ze lichte haar hoofd wat en keek rond waarna ze al snel een kant koos en begon te wandelen, een hand tegen de muur houdend. Haar passen waren voorzichtig. Ze passeerde heel wat deuren... maar geen een leek op haar deur. Ze leken helemaal niet op de gang waar ze eerst had gelegen. Ze zuchtte zachtjes. Dit meende je niet? Opeens trok iets haar aandacht. Een karretje voor een open deur. Oh mijn. Arceus. yes, dat wilde ze. Haar gezicht fleurde wat op en ze verzamelde al haar energie om ernaar te gaan en alles van het ding te duwen. Waterkannen vielen op de grond en ook andere dingen. Ze zette zich af met een paar sterke stoten en toen de kar heel snel ging, sprong ze erop. Wieh~ Snel ging het karretje door de gang. Woohoo~ Ze sloot haar ogen en probeerde zich op het ding te houden met al hara macht... Maar ze was nog zwak. Toen ze opeens haar ogen opende en een deur zag naderen, werden haar ogen groot en sperde ze haar mond open om te gaan gillen. Maar dat deed ze natuurlijk niet. Ze schoot de dichte kamer in, waardoor de deur als het ware half open schoot, half kapot was. Echter werd ze gelanceerd en vloog ze recht in een zetel aan de andere kant van de kamer, waar ze omgekeerd in belande. Trillend bleef ze liggen, met grote ogen starend naar de gang. Wah... Waah! Haar ogen werden wat groter en langzaam gleed ze van het ding af, waardoor ze zachtjes tegen de grond kwam met haar kop. even bleef ze zo liggen, aangezien ze nu te moe was om iets te doen was. Haar benen waren nog in de lucht en ze staarde simpel naar het plafond. Niet wetend wie er echt in deze kamer lag. Ze staarde enkel voor zich uit... Niet goed wetend wat ze moest doen. Langzaam duwde ze zich wat verder van de zetel af en bleef ze even op de vloer liggen. Daarna kwam ze langzaam rechtop te zitten en legde ze even een hand op haar hoofd. Agh... Ze had nu wel erge pijn eh... Ze knipperde enkele keren met haar ogen en keek kort rond. Echter vertrok haar gezicht bij het zien van een blauw ding. Ze begon meteen naar achter te schuiven op haar gat, maar al snel kwam ze met haar rug tegen de muur aan. Haar ademhaling was snel. wat was dat! Het was eng en het zag er gevaarlijk uit! Een Pokémon dat zeker, maar wat voor een. Ze maakte zich wat kleiner en voelde haar tengere en magere lichaam trillen. Miep. Ze was redelijk bang ja. Ze zag ook echt lijkbleek en totaal niet gezond... Tja wat wilde je ook van een kind die niet at en al veel gewicht was verloren? Ze staarde enkel naar het ding en wist niet goed wat ze moest doen. Arceus, ze kon niet eens roepen om hulp. Wat voor leven was dit dan niet? Ze trok haar benen op en sloeg haar armen erom. Ze was echt bang... Heel erg bang. Ze beet lichtjes op haar onderlip en keek snel even naar de deur. Ze wist dat als ze een sprintje of dergelijke probeerde te trekken ze zou vallen en ze zou janken... Naja, ze was al veel gevallen vandaag en in het afgelopen uurtje. Kort keek ze naar de grond... Pls... Doe me geen pijn... Ze zuchtte even zachtjes, haar adem trilde wat. Ze voelde zich redelijk zwak. NU wilde ze wel heel graag in dat bed liggen, slapen misschien... Wie weet. Ze zuchtte even en keek langzaam terug naar dat eng ding, waardoor een rilling over haar rug trok.

{August}

Er kwam geen reactie van het blauwe beest, die schijnbaar geen interesse meer in haar toonde en terug ging zitten. Ze draaide zich langzaam op haar buik en legde een hand op haar hoofd. Het verband was er nog maar net van, wat een hele opluchting was geweest. Ze voelde zich soms wel nog... Nuja... Altijd draaierig, het was vast omdat ze zo'n klap op haar kop had gehad. Kort knipperde ze een keer met haar ogen. Ze was toch licht verbaasd dat er geen reactie kwam van dit wezen. Ze leunde even tegen de muur aan nadat ze overeind was gaan zitten. Ze zou niet kunnen opstaan zonder even neer te vallen, dat wist ze. Eerst even rustig doen. Soms was zo wild doen gewoon niet goed voor der. Ze sloot kort haar ogen en liet alles even tot haar bezinken. "Tawnee..?" Het blonde meisje opende lichtjes haar ogen, enkel om even verstard voor zich uit te staren. Wa... Wat? Die stem herkende ze... Lichtjes gingen haar ogen nog wat meer open. Voorzichtig plaatste ze een hand tegen de muur aan en kwam ze trillend overeind. Toen ze eenmaal overeind was, draaide alles. Haar gezicht fleurde echter op toen ze hem zag en ze tuimelde lichtjes naar voren waarna ze even steun zocht bij de achterkant van zijn bed. Ze hijgde even moeizaam, maar lachte toch naar hem. Ze bleef daar even staan, tot haar benen niet langer trilden en ze even naar een van de stoeltjes kon gaan naast het bed. Daar ging ze zitten en veegde ze even over haar voorhoofd. Toch haalde ze al snel het boekje boven en begon ze te schrijven. Snel pende ze woorden neer... Ze wist echter niet in hoever hij mogelijk was op deze manier te communiceren. Ze kwam overeind, liep voorzichtig naar het bed en toonde het geschrift aan hem. 'Ik ben zo blij je te zien! Het lijkt wel een eeuwigheid. Je ziet er veel beter uit dan de laatste keer... Denk ik... Maar ik ben echt blij je te zien, levend,' even verscheen een klein lachje op haar lippen, waarna ze het boekje toe deed en even tegen zich aanhield. Haar woorden, waren haar stem... Hoe het ook werd gebracht.