A long time ago +Riddle

Waarom was het eigenlijk zo lang geleden geweest dat hij haar had gezien? Natuurlijk, op vakantie, het was niet al te slim van de jongen dat hij zoiets simpels gewoon niet had kunnen onthouden. Al had hij met haar 'afgesproken' in het ziekenhuis, was het gewoon een rare plek om elkaar daar weer te zien. Dus had Nathan haar toch een berichtje gestuurt dat hij in het Pokémon Center op Riddle ging wachten, simpel als wat. Misschien dat haar komt ook de gedachten van de groenharige weer even op een rijtje liet zetten, even er rustig aan mee gaan doen. Rustig liep de jongen over de vrij onbekende straten, richting het Pokémon Center. Riddle wist nog niet van heel wat andere dingen af, over sommigen ging hij vertellen, dat stond zowieso vast. Andere liet hij waarschijnlijk gewoon achterwege, al zou het toch ooit wel weer gaan terugkomen. Het was raar, al was er overal op de straten wel politie te zien, ze leken de jongen niet op te merken en zelfs al als ze dat deden, werd er geen aandacht aan besteed. Het was veel prettiger dan in Kalos, niet gezocht worden. Gewoon vrij kunnen rondlopen zonder echt een gevaar dat hij werd opgepakt, leefde toch een stuk prettiger. Nathan was nu gelukkig bijna bij het gebouw, het rode dak ervan was veel duidelijker en meer opvalender dan de rest. Hij liep erin, nam plaats op de stoelen en ging daar gewoon wachten. Geen idee hebbende hoelang Riddle erover ging doen.

Arceus, hij had wel nog flink veel last van de klap die een bepaalde Aggron hem een tijd geleden had gegeven, vooral nu de jongen zo zat. Hij beet maar gewoon op zijn kiezen, er niet over zeurend want het kon nog wel heel veel erger. Het zou Nathan helemaal niets gaan verbazen als het bleek dat hij er een flinke wond jad zitten, al had hij er niet echt maar gekeken nog. Zou Riddle er al zijn? Geen idee. De jongen bekeek de mensen die in het gebouw waren, maar niemand leek op haar. Een kleine zucht verliet zijn mond, naja, ze zou niet meteen nog dezelfde minuut aankomen, wat verwachtte hij. Wel keek Nathan er echt enorm naar uit om de roodharige weer te zien, het was gewoon te lang geleden geweest. Toen er een persoon binnenstapte die hij wel altijd zou herkennen, sprong de jongen zowaar op, een grote glimlach stond op zijn gezicht. Meteen liep hij naar haar toe, om de roodharige te omhelsen "Ik heb je gemist." sprak hij, een soort van vreugde was in zijn stem te horen.

Het was te voelen hoe ze haar armen ook om hem heensloeg, om daarna te zeggen dat ze hem ook had gemist. Bij het schudden van haar hoofd trok de jongen een wenkbrauw op, maar vroeg er niet echt naar, als het iets groots was zou Riddle er wel zo over gaan beginnen. Daar kende Nathan haar nu wel lang genoeg voor om te weten dat ze dat misschien ging doen. Het was wel even.. wennen dat ze hem zoende, de twee hadden elkaar zo lang niet meer gezien, dus het was gewoon wennen. Toch deed de jongen gewoon hetzelfde, om daarbij zijn ogen te sluiten. Het was prettig om te weten dat ze er weer was.

Zodra de twee elkaar loslieten keek hij haar recht in de ogen aan, hij had de roodharige echt gemist, of dat zo mocht lijken of niet. Bij haar vraag grinnikte hij even, ja, hij zou het wel gewoon moeten vertellen. Riddle had er het volste recht op om het te weten, waarom hij naar Hoenn was gegaan. Bij het horen van haar voorstel, of hoe het ook te noemen was knikte de jongen instemmend "Misschien daar?" Klonk zij stem terwijl Nathan naar een stel stoelen wees die nog niet bezet waren. Het was immers wel een stuk beter om erover te praten als ze aan het zitten waren, vooral omdat het niet bepaald weinig was.

Ze leek ermee in te stemmen, om daarna alvast naar de aangewezen plek te gaan lopen, zelf volgde Nathan haar meteen. Zodra de twee zaten bleef het even stil, zelf was de groenharige aan het bedenken waar hij in hemelsnaam moest gaan beginnen. Gewoon bij het begin dan maar he. "Zoals ik je al een tijdje terug had verteld, was ik van plan om bij team rocket te gaan horen, daar begon het allemaal mee." een prima begin was dit wel ja. Hij probeerde ondertussen Riddle's reactie te lezen van haar gezicht, al bleek dat moeilijker dan gedacht. "Ik had de opdracht gekregen om van iemand een Pokémon te gaan stelen, iets wat ik dus ook had gedaan. Enkel.." hij zocht even naar hoe het verder verwoord moest gaan woorden, het was moeilijker dan gedacht, alles in zo een kalmte te vertellen, het te herleven. "Er gebeurde wat meer dan dat. August wou mij slaan, ik werd boos en... brak bijna al zijn botten." de kalmte waarbij dit werd uitgesproken kon bijna eng zijn. Alsof dit iets dagelijks voor de jongen, niet meer normaal. Niet echt dat hij nou bepaald normaal beschouwd kon worden, maar toch. "Toen hij bijna dood was, kwam Tawnee hem redden met haar Aggron, daarbij op mij een Shadow Claw te gebruiken. Al voel ik daar amper wat van." dat allerlaatste was gelogen, maar soms was het wel beter als de waarheid niet altijd verteld werd, dat wist hij maar al te goed. "Toen Tawn daar wegging, viel ze van een klif af, en had ik haar daarna naar het ziekenhuis in Lumiose gebracht, waar het daar bleek dat de wonden van August.." hij kon het echt niet laten om even een klein zuchtje te slaken. "Daar niet konden worden behandeld, enkel hier in Hoenn. Tawn stond erop om hem daarheen te brengen, maar omdat ze zelf als steeds bijna doodgaat als er iemand niet bij haar is, moest ik meegaan." zoals hij dus al over de holo caster had gezegd, de jongen was indirect meegesleurd naar Hoenn.

Riddle bleef even stil toen hij was uitgesproken, waarschijnlijk aan het verwerken welke informatie ze had gekregen. Bij het horen van haar eerste reactie, kon Nathan het niet laten om te gaan grinniken, ja, als het zo werd bekeken kon het inderdaad als een soort film worden bekeken, heel erg apart. Wel knikte hij bij hetvolgende dat werd gesproken. "Ja, en het is me ook gelukt om dat te doen." een ander slachtoffer pakken? Tja, het was maar net hoe het werd bekeken. Natuurlijk had de jongen het niet kunnen voorspellen dat het zo zou gaan en trouwens, nu was het al te laat ervoor. "Met mij gaat het prima." hij had beter dagen gekend, maar het kon altijd nog heel veel erger. "Nog voor dit alle was gebeurd, waren Tawn en ik iets over elkaar achter gekomen." waarom zei hij dit? De woorden kwamen uit zijn mond en leken niet meer te willen stoppen. "Blijkbaar kenden we elkaar al, nog van voor ik in Kalos kwam.." zijn stem stokte lichtjes. "And we kissed after that." hij verwachtte iets, wat? Geen idee, een klap waarschijnlijk.

Ondertussen was hij naar de grond gaan staren, misschien zodat hij dan haar reactie niet kon gaan zien. "I'm so sorry." mompelde de jongen. Wat bezielde hem toen. Waarom had hij zo een gespleten gevoelens voor Riddle, als voor Tawnee? Toen er niets leek te komen keek de jongen op, om een glimlach op Riddle's gezicht aan te treffen. Waarom. Echter leek het alsof ze elk moment in tranen kon gaan uitbarsten. Wat had hij toen in zijn hoofd gedacht. Niet zijn gezond verstand, dat was maar weer te merken.

Bij het zien van haar blik kreeg hij even kippenvel, oh dear Arceus. Het leek er niet op dat wat er dan ook ging gebeuren, dat het goed kon zijn. Toen Riddle ineens opstond, bleek hij haar enkel aankijken, niet wetend wat ze ging doen. En toen was ze het Pokémon Center uit, daar zat Nathan, voor een halfe seconde in de war. Meteen daarna stond hij ook op, om de roodharige te gaan volgen. Nog net aan was het te zien hoe ze in een straatje ging, bij het dichterbij komend zag hij dat het een steegje was, geweldig. Niet dat hij er daar wat tegen had, eerder dat het hem nu, in de huidige situatie niet echt bepaald beter maakte. Om de creepy atmosfeer nog sterker te benadrukken.